936 matches
-
împinsă până la a răspândi asemenea vorbe despre unul dintre vasalii Domniei Sale. * * * Pajii întinseseră în camera încăpătoare o hartă mare a provinciei Omi. — Aici e partea interioară a lacului Biwa! spuse unul. — Iar aici, Templul Sojitsu! Și Templul Joraku! exclamă altul. Pajii stăteau laolaltă într-o parte, lungindu-și gâturile ca să privească, ca niște pui de vrabie. Ranmaru se separase de grup, stând de unul singur, modest. Încă nu avea douăzeci de ani, dar lăsase de mult în urmă ceremonia maturizării bărbătești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
singur, modest. Încă nu avea douăzeci de ani, dar lăsase de mult în urmă ceremonia maturizării bărbătești. Dacă și-ar fi ras fruntea, ar fi avut înfățișarea unui elegant samurai tânăr. „Rămâi așa cum ești,” îi spusese Nobunaga. „Te vreau ca paj, oricât de mult ai îmbătrâni.” Ranmaru putea concura cu alți băieți în materie de grație, iar moțul și veșmintele sale de mătase erau acelea ale unui copil. Nobunaga studia atent harta. — E bine desenată, spuse el. Este chiar mai precisă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Mama lui Ranmaru, care își luase numele de Myoko când se călugărise, era văduva lui Mori Yoshinari. Cei cinci fii ai ei fuseseră preluați de Nobunaga ca servitori. Frații mai mici ai lui Ranmaru, Bomaru și Rikimaru, erau și ei paji. Toată lumea spunea că semănau. Nu s-ar fi putut spune că frații săi ar fi fost niște copii searbezi, dar Ranmaru ieșea în evidență. Și nu numai în ochii lui Nobunaga, care nutrea pentru el o afecțiune nemărginită. Era evident
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
celor doi oameni și continuă, fără menajamente: — Ranmaru, nu ești mai puțin învățat decât Mitsuhide și ai făcut unele cercetări în construirea de castele, pare-mi-se. Ce părere ai despre construcția unui donjon Ei, Ranmaru? Observând tăcerea jenată a pajului, îl întrebă: — De ce nu răspunzi? — Sunt prea nedumerit, stăpâne. — De ce? Sunt stingherit, se prosternă Ranmaru cu fața peste ambele mâini, ca și cum i-ar fi fost o profundă rușine. Seniorul Mitsuhide se poartă urât. De ce-aș avea eu idei originale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
bea acasă, după patru, cinci ceșcuțe se înroșea imediat și-și termina grăbit mâncarea. Apoi, își aduna veteranii și, pe măsură ce toți se înveseleau, beau până după miezul nopții, fără a le păsa de oră. Rezultatul era că adormea în camera pajilor. Într-o noapte, când mergea pe culoarul principal cu doamnele ei de onoare, soția lui văzu un bărbat venind încet spre ea. Omul părea a fi Hideyoshi, dar Nene strigă, prefăcându-se că nu-l recunoștea: — Cine-i acolo? Surprins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
unul. — Hei, Nene! Tu și mama sunteți acolo? Era glasul soțului ei - soțul care în ultimele zile se trezea atât de rar devreme. Nu știam că te-ai sculat, se scuză Nene. Nu, m-am trezit dintr-o dată. Până și pajii s-au fâstâcit. Hideyoshi zâmbea larg, priveliște care nu se mai văzuse de o bună bucată de vreme. — Takenaka Hanbei a raportat că vine dinspre Azuchi o corabie cu pavilion de emisar. M-am sculat imediat, mi-am prezentat omagiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să înțeleagă curând motivul. — Tocmai au sosit la poarta casteklului Domnul Maeda și Domnul Nonomnura, ca mesageri oficiali din Azuchi, anunță Mosuke. Domnul Hikoemon a venit imediat și i-a condus în sala de primite a oaspeților. Hideyoshi dădu liber pajului și începu să culeagă vinete alături de mama lui. — Se coc foarte frumos, nu-i așa? Chiar dumneata ai pus bălegarul de-a lungul brazdelor, Mamă? — N-ar trebui să te grăbești la întâlnirea cu mesagerii Domniei Sale? întrebă Onaka. Nu, știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
jumătate de zi. Da, sunt plin de încredere. Cu Takenaka Hanbei în stânga mea și Kuroda Kanbei în dreapta, am alcătuit un adevărat stat major de campanie. Chiar atunci, ceva stârni o dezordine zgomotoasă printre trupele din spatele lor. Cineva din corpul de paji râdea sonor. Hikoemon se întoarse în loc și-l puse pe Mosuke, șeful pajilor, să facă ordine. Mosuke, la rândul său, răcni spre pajii din companie: — Liniște! O armată înaintează cu demnitate! Când Hideyoshi întrebă ce se întâmplase, Hikoemon păru jenat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și Kuroda Kanbei în dreapta, am alcătuit un adevărat stat major de campanie. Chiar atunci, ceva stârni o dezordine zgomotoasă printre trupele din spatele lor. Cineva din corpul de paji râdea sonor. Hikoemon se întoarse în loc și-l puse pe Mosuke, șeful pajilor, să facă ordine. Mosuke, la rândul său, răcni spre pajii din companie: — Liniște! O armată înaintează cu demnitate! Când Hideyoshi întrebă ce se întâmplase, Hikoemon păru jenat: — De când le-am permis pajilor să călărească, se zbenguiesc în rânduri ca și cum ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de campanie. Chiar atunci, ceva stârni o dezordine zgomotoasă printre trupele din spatele lor. Cineva din corpul de paji râdea sonor. Hikoemon se întoarse în loc și-l puse pe Mosuke, șeful pajilor, să facă ordine. Mosuke, la rândul său, răcni spre pajii din companie: — Liniște! O armată înaintează cu demnitate! Când Hideyoshi întrebă ce se întâmplase, Hikoemon păru jenat: — De când le-am permis pajilor să călărească, se zbenguiesc în rânduri ca și cum ar fi la un picnic. Fac multă gălăgie și glumesc între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
întoarse în loc și-l puse pe Mosuke, șeful pajilor, să facă ordine. Mosuke, la rândul său, răcni spre pajii din companie: — Liniște! O armată înaintează cu demnitate! Când Hideyoshi întrebă ce se întâmplase, Hikoemon păru jenat: — De când le-am permis pajilor să călărească, se zbenguiesc în rânduri ca și cum ar fi la un picnic. Fac multă gălăgie și glumesc între ei, astfel că nici chiar Mosuke nu mai e în stare să-i potolească. Poate ar fi mai bine ca pajii să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
permis pajilor să călărească, se zbenguiesc în rânduri ca și cum ar fi la un picnic. Fac multă gălăgie și glumesc între ei, astfel că nici chiar Mosuke nu mai e în stare să-i potolească. Poate ar fi mai bine ca pajii să meargă pe jos, la urma urmei. Hideyoshi râse forțat, privind înapoi: — Sunt bine dispuși fiindcă-s atât de tineri și, probabil, ar fi greu să le stăpânim cheful de joacă. Lasă-i în pace. Încă n-a căzut nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lui Hideyoshi se distingea printr-o caracteristică: veselia. Indiferent ce greutăți sau lupte disperate îi năpăstuiau oamenii, aceștia iradiau totuși voie bună și sentimentul armonios că întreaga armată era o singură familie. Astfel, deși era ușor ca acel grup de paji, alăcuit din băieți cu vârstele între unsprezece și șaisprezece ani, să perturbe disciplina militară, Hideyoshi, în calitatea sa de „cap al familiei”, făcea doar cu ochiul și spunea: — Lăsați-i să se joace. Începea să se întunece, când avangarda intră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe coastă. Marina clanului Mori trimitea adesea convoaie mari de corăbii până în acel loc, de unde armele și proviziile erau transportate la castel. — Luna a Opta e atât de înviorătoare, spuse Hideyoshi, ridicând privirea spre luna care răsărea. Ichimatsu! Hei, Ichimatsu! Pajii ieșiră în fugă din tabără, întrecându-se care mai de care să ajungă primul. Ichimatsu nu era printre ei. În timp ce restul pajilor se împăunau, fiecare încercând să iasă în evidență, Hideyoshi le dădu instrucțiuni. — Pregătiți o rogojină într-un loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Luna a Opta e atât de înviorătoare, spuse Hideyoshi, ridicând privirea spre luna care răsărea. Ichimatsu! Hei, Ichimatsu! Pajii ieșiră în fugă din tabără, întrecându-se care mai de care să ajungă primul. Ichimatsu nu era printre ei. În timp ce restul pajilor se împăunau, fiecare încercând să iasă în evidență, Hideyoshi le dădu instrucțiuni. — Pregătiți o rogojină într-un loc de pe Muntele Hirai cu vedere panoramică. Diseară, vom da o petrecere de admirare a lunii. Și-acum, să nu vă luați la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o petrecere de admirare a lunii. Și-acum, să nu vă luați la bătaie. E o petrecere, nu o încăierare. — Da, doamne! — Toranosuke. — Stăpâne? — Roagă-l pe Hanbei să vină și el, dacă are chef să admirăm luna. Doi dintre paji se întoarseră să anunțe că pregătiseră rogojina. Aleseseră un loc de lângă piscul Muntelui Hirai, puțin mai sus de tabără. — Superbă vedere, într-adevăr, comentă Hideyoshi. Apoi se răsuci din nou spre paji și spuse: — Duceți-vă să-l chemați și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dacă are chef să admirăm luna. Doi dintre paji se întoarseră să anunțe că pregătiseră rogojina. Aleseseră un loc de lângă piscul Muntelui Hirai, puțin mai sus de tabără. — Superbă vedere, într-adevăr, comentă Hideyoshi. Apoi se răsuci din nou spre paji și spuse: — Duceți-vă să-l chemați și pe Kanbei. Ar fi mare păcat să nu vadă luna asta. Și trimise un paj în fugă la cortul lui Kanbei. Platforma pentru admirarea lunii fusese instalată sub un brad uriaș. Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
puțin mai sus de tabără. — Superbă vedere, într-adevăr, comentă Hideyoshi. Apoi se răsuci din nou spre paji și spuse: — Duceți-vă să-l chemați și pe Kanbei. Ar fi mare păcat să nu vadă luna asta. Și trimise un paj în fugă la cortul lui Kanbei. Platforma pentru admirarea lunii fusese instalată sub un brad uriaș. Într-o carafă cu gât de barză era sake rece,și mâncare, pe o tavă pătrată din lemn de chiparos. Deși amenajările nu erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cal și pornesc să-l aduc înapoi. Rareori se întâmpla să profite cineva de ocazie pentru a-l salva pe Nobunaga din propria lui nerăbdare. Când servitorii prezenți se întoarseră să vadă cine era acest cineva, îl văzură pe Ranmaru, pajul lui Nobunaga. Nobunaga îi acceptă oferta și-l îndemnă să se grăbească. Sosi amiaza, iar Ranmaru încă nu se întorsese. Între timp, se primeau frecvent rapoarte de la cercetașii din regiunea Itami și cea a Castelului Takatsuki. Unul dintre acestea îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
curent. Să nu fii neglijent cu trimiterea veștilor. În sfârșit, Hideyoshi își luă rămas bun. Deși era epuizat, de la Azuchi traversă lacul Biwa până la Otsu, stătu peste noapte în Templul Mii, iar a doua zi porni spre Kyoto. Trimise doi paji înainte, cu instrucțiuni ca o corabie să-l aștepte la Sakai, în timp ce el și suita sa o luară spre Templul Nanzen. Acolo, anunță că aveau să poposească pentru o scurtă odihnă. În templu se afla un om pe care dorea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe care le învățase Hideyoshi stând cu el zi de zi nu erau de rând: guvernarea oamenilor în timp de pace și necesitatea autodisciplinei. N-ar trebui să facă asta. Dintr-o dată, Hideyoshi lăsă ceașca jos și, părăsindu-l pe pajul care-l servise, se duse la bucătărie, unde Hanbei prepara orezul. Hideyoshi îl luă de mână: — Hanbei, e prea mult. Nu vrei ca în schimb să vii și să stai de vorbă cu mine? Îl conduse pe Hanbei înapoi în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
luminându-l din spate, îl salută și păși în cameră. La vederea lui Nobumori, Nobunaga își aminti dintr-o dată. — A, tocmai. Cum a mers afacerea aia în continuare? întrebă el grăbit, dându-i ceașca pe care o avea în mână pajului, spre a i-o oferi lui Nobumori. Nobumori ridică reverențios ceașca la frunte și, studiind expresia stăpânului său, repetă: — Afacerea? — Întocmai. Ți-am spus despre Shojumaru, nu? Fiul lui Kanbei - cel care e ținut ostatic în castelul lui Takenaka Hanbei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
le vedea decât pe cele mai importante. Printre ele se afla și o scrisoare de la Sakuma Nobumori. Nobunaga o citi și o aruncă în lături, cu o expresie extrem de nemulțumită. Persoana care avea datoria de a aduna scrisorile aruncate era pajul de încredere al lui Nobunaga, Ranmaru. Crezând că ordinele lui Nobunaga fuseseră nesocotite, Ranmaru citi pe furiș scrisoarea. Nu conținea nimic care să-l fi putut supăra pe Nobunaga. Scria astfel: Spre surprinderea mea, Hanbei încă nu a luat nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
primele linii, drumul devenise tot mai dificil. În cele din urmă, ajunsese prea târziu. Pentru Hideyoshi, femeia care se pleca acum în fața lui se schimbase complet. Îi privi ținuta de călătorie și fața emaciată, iar apoi, când începu să vorbească, pajii și Kanbei ieșiră intenționat, pentru a-i lăsa singurei. La început, Oyu nu putu decât să erse lacrimi și mult timp nu reuși să ridice privirea spre Hideyoshi. Pe tot parcursul absenței lui din timpul îndelungatei campanii, îi fusese dor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fratelui ei. Zilele treceau fără nici o veste de la Hideyoshi. Pe munți se coborâse înghețul. De fiecare dată când începeau ploile de iarnă timpurie, din copaci cădeau frunzele. Apoi, în prima noapte când luna se văzu limpede, la Oyu veni un paj și-i spuse: — Domnia Sa ar dori să vă vadă. A cerut să vă pregătiți pentru a pleca în astă seară și să urcați acum la mormântul Seniorului Hanbei de pe munte. Oyu avea puține pregătiri de făcut pentru călătorie. Porni spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]