801 matches
-
a continuat prezervarea alianțelor pe care napolitanii le stabiliseră anterior cu sarazinii din Palermo. El i-a ajutat pe musulmani să cucerească Bari de la bizantini în 841, precum și Messina în 842. Prin renunțarea la relația cu Bizanțul și trecerea alături de papalitate și de franci, Sergiu a contribuit la expulzarea musulmanilor din regiunea Campania. Sarazinii deveniseră prea periculoși pentru ca Sergiu să mențină relația de amiciție cu ei, drept pentru care ducatul de Neapole s-a aliat cu ducatele de Amalfi, Gaeta și
Sergiu I de Neapole () [Corola-website/Science/324638_a_325967]
-
Franței, inițial având sprijin milanez, împotriva Sfântului Imperiu Roman, Spaniei și unei alianțe italiene conduse de papa Alexandru al VI-lea. Papa Inocențiu al VIII-lea, în conflict cu regele Ferdinand I din cauza refuzului acestuia de a plăti taxele față de papalitate, îl excomunică pe Ferdinand printr-o bulă papală pe 11 septembrie 1489. Apoi, Inocențiu a oferit regatul de Neapole regelui Carol al VIII-lea al Franței, care a avut o cerere asupra Neapolelui prin linia Angevină. Inocențiu mai târziu s-
Războiul italian din 1494-1498 () [Corola-website/Science/329236_a_330565]
-
-lea în favoarea armatei cunoscută pentru jafuri. Viteza avansului francez, împreună cu brutalitate atacurilor lor asupra orașelor, au lăsat celelalte state italiene în stare de șoc. Ludovico, realizând cererea lui Carol asupra Milanului, de asemenea, nemulțumit de anexarea Neapolului, a apelat la papalitate. Papa Alexandru al VI-lea a fost implicat într-un joc de putere cu Franța și diferite state italiene în încercările sale de a asigura feude laice pentru copiii săi. Papa a format o alianță împotriva hegemoniei franceze în Italia
Războiul italian din 1494-1498 () [Corola-website/Science/329236_a_330565]
-
principelui Gisulf al II-lea de Salerno, succesorul lui Guaimar al IV-lea. În schimbul oferirii mîinii surorii sale, Gisulf i-a solicitat lui Guiscard să distrugă două castele ale fratelui mai mic al acestuia, Guillaume, care uzurpa teritoriul lui Gisulf. Papalitatea, aflată în conflict cu Sfântul Imperiu Roman (lupta pentru învestitură) și cu nobilimea din Roma, a decis să recunoască pe normanzi și să și-i asigure pe aceștia ca aliați. Ca urmare, la conciliul de la Melfi din 23 august 1059
Robert Guiscard () [Corola-website/Science/328219_a_329548]
-
salernitan era și el deja în puterea lui Guiscard; în decembrie 1076, conducătorul normand a preluat și controlul asupra orașului, expulzându-l pe principe longobard Gisulf, cu a cărui soră Sichelgaita se căsătorise. Atacurile normande asupra Benevento, un fiel al Papalității, au alarmat și au atras mânia papei Grigore al VII-lea, însă, puternic presat de către împăratul Henric al IV-lea, suveranul pontif a fost nevoit să revină la alianța cu normanzii, drept pentru care, la Ceprano (în iunie 1080) el
Robert Guiscard () [Corola-website/Science/328219_a_329548]
-
Salerno, ca și ale mănăstirii normande de la Sant'Eufemia în Calabria. Aceasta din urmă, devenită faimoasă pentru corul său, a început ca o comunitate a 11 călugări din Saint-Evroul din Normandia sub abatele Robert de Grandmesnil. Cu toate că relația sa cu papalitatea a fost mai degrabă instabilă, Guiscard a preferat să se afle în buni termeni cu Sfântul Scaun și a făcut gestul de a-și părăsi prima soție ca răspuns la modificarea dreptului canonic. Cu toate că papii erau adesea temători față de puterea
Robert Guiscard () [Corola-website/Science/328219_a_329548]
-
din mîinile papei Nicolae al II-lea, care se temea de adversitatea împăratului romano-german față de politica sa reformistă. Guiscard a sprijinit reformele papale, venind în sprijinul lui Grigore al VII-lea, care cândva îl excomunicase pentru uzurparea unor teritorii ale Papalității. După Marea Schismă dintre catolici și ortodocși din 1054, atmosfera tensionată pe plan religios a servit întăririi alianței lui Guiscard cu Papalitatea, rezultând într-o opoziție normando-papală față de Imperiul Bizantin. Căsătoria din 1051 cu Alberada de Buonalbergo (n. 1032 - d.
Robert Guiscard () [Corola-website/Science/328219_a_329548]
-
papale, venind în sprijinul lui Grigore al VII-lea, care cândva îl excomunicase pentru uzurparea unor teritorii ale Papalității. După Marea Schismă dintre catolici și ortodocși din 1054, atmosfera tensionată pe plan religios a servit întăririi alianței lui Guiscard cu Papalitatea, rezultând într-o opoziție normando-papală față de Imperiul Bizantin. Căsătoria din 1051 cu Alberada de Buonalbergo (n. 1032 - d. după iulie 1122), de pe urma căreia au rezultat doi copii: Căsătoria din 1058 sau 1059 cu Sichelgaita, din care au rezultat următorii copii
Robert Guiscard () [Corola-website/Science/328219_a_329548]
-
a-i nu permite prezenta sarazinilor în comitat. După moartea împăratului Ludovic al II-lea din 875, Landulf s-a aliat cu sarazinii din Apulia, însă în 877, papa Ioan al VIII-lea l-a convins să se alieze cu papalitatea împotriva musulmanilor. El a petrecut anii următori apărând coasta amalfitană. La moartea să din 879 o nouă criză de succesiune a izbucnit, între nepoții săi de frate Lando al II-lea (fiul lui Lando), Pandenulf (fiul lui Pândo) și Lando
Landulf al II-lea de Capua () [Corola-website/Science/324882_a_326211]
-
astfel să obțină controlul asupra comerțului dintre Europa și Orient. Victoriile lui au atras și atenția Europei și lumii creștine. Prima alianță euro-asiatică a avut șansa de a se realiza înainte de cucerirea Trapezuntului, între cnezatele georgiene, Trapezunt, Akkoyunlu, Karaman și Papalitate. În 1460, ambasadorii Akkoyunlu au ajuns la Roma, dar observând caracterul slab al lui Pius XII, au părăsit orașul. În 1464 patru ambasadori orientali au venit la Veneția și au semnat un tratat de alianță cu Republica, iar Senatul venețian
Uzun Hasan () [Corola-website/Science/303380_a_304709]
-
la Veneția și au semnat un tratat de alianță cu Republica, iar Senatul venețian cu o majoritate de 110 voturi (16 contra) l-a ratificat. Ulterior, în această alianță au intrat, în anii 60, Karaman, Trapezunt, câteva beilicuri din Anatolia, Papalitatea, Ungaria, Burgundia, Albania lui Skanderbeg, regatul Cipru, Rodos. Dar nici un stat nu a îndrăznit să-i atace pe otomani. În 1470, Mehmet Cuceritorul a luat sub control insula Eubeea, un important punct strategic, alungând definitiv Veneția din bazinul egeean. Înaintarea
Uzun Hasan () [Corola-website/Science/303380_a_304709]
-
un important punct strategic, alungând definitiv Veneția din bazinul egeean. Înaintarea fulgerătoare a otomanilor i-a obligat pe aliați să ia măsuri importante. Anul următor s-a înnoit alianța între regatul Napolitan, Veneția și ducele Carol de Burgundia, Rodos, plus Papalitatea. După victoriile asupra rivalilor săi din Orient, Uzun Hasan a început să se pregătească pentru războiul cu otomanii. Pentru centralizarea statului el a realizat reforme importante sub denumirea "„Hәsәn padșah qanunları”" ("„Legile împăratului Hasan”"), limitând influența aristocrației militare nomade. Statul
Uzun Hasan () [Corola-website/Science/303380_a_304709]
-
Pentru furnizarea armelor de foc pentru armată, suveranul planifica organizarea unei producții proprii în țară, în acest scop au fost invitați specialiști venețieni. Statul Akkoyunlu avea relații diplomatice cu Germania, cnezatul Moscova, Cehia, Hoarda de Aur, Polonia, Imperiul habsburgic, Ungaria, Papalitatea, Burgundia, Rodos, Cipru, regatul Napolitan, Karaman, Egipt, India ș.a. În Veneția el avea ambasadă permanentă și Uzun Hasan era numit de izvoarele europeni "„al doilea Tamerlan”" sau chiar "„al doilea Alexandru cel Mare”". Pentru ca Imperiul Otoman să fie în același
Uzun Hasan () [Corola-website/Science/303380_a_304709]
-
de Uzun Hasan cu același scop, printr-o solie ajunsă în martie, trimese la dânsul pe Cattarino Zeno,”" scrie istoricul român N.Iorga. Ishaq bəy a venit la Caffa și după ce a plecat spre Occident, mai precis la Veneția și Papalitatea, aliații lui, și prin Moldova. Ishaq bəy aducea către domnitorul moldovean Ștefan cel Mare o scrisoare din partea conducătorului statului Akkoyunlu, în care el dezvăluia cele întâmplate și cerea ca Ștefan cel Mare să-l ajute să răspândească în lumea creștinilor
Uzun Hasan () [Corola-website/Science/303380_a_304709]
-
care bizantinii au fost în imposibilitatea de a proiecta pentru zona din jurul orașul de la Roma. În timp ce episcopii de la Roma - acum încep să fie menționați ca papi - au rămas de jure subiecți bizantini. Independența Bisericii, combinate cu un sprijin popular pentru Papalitatea în Italia, a permis Papilor diferite să sfideze împaratului bizantin; Papa Grigorie al II-lea la excomunicat pe împăratul Leon al III Isaurianul. Cu toate acestea, Papa și Exarh încă au lucrat împreună pentru a controla puterea în creștere a
Statele Papale () [Corola-website/Science/320401_a_321730]
-
împaratului bizantin; Papa Grigorie al II-lea la excomunicat pe împăratul Leon al III Isaurianul. Cu toate acestea, Papa și Exarh încă au lucrat împreună pentru a controla puterea în creștere a longobarzilor în Italia. Cu puterea bizantină slăbită, însă, papalitatea a avut un rol tot mai important în apărarea Romei. În practică, eforturile papale au servit să se concentreze asupra extinderii longobarde. Un moment culminant în fondarea statelor papale a fost acordul de peste limitele cuprinse în donația regelui longobard Liutprand
Statele Papale () [Corola-website/Science/320401_a_321730]
-
fostul Exarhat de la Ravenna. În 781, Charlemagne codificată regiunile pe care Papa ar fi suveran temporar: teritoriul a fost extins pentru a include Ravenna, Pentapolis, părți ale Beneventoului, Toscana, Corsica, Lombardia și un număr de de orașe italiene. Cooperarea dintre papalitate și dinastia carolingiană atins punctul culminant în 800, când Papa Leon al III l-a încoronat pe Charlemagne primul "împărat al romanilor". Natura exactă a relației dintre papi și împărați - și între statele papale și a imperiul romano-german nu a
Statele Papale () [Corola-website/Science/320401_a_321730]
-
un control administrativ? Sau au fost împerații Sfântul imperiu vicarii a Papei? Evenimentele din secolul al IX au amânat conflictul: Sfântul Imperiu Roman a fost împărțit între nepoții lui Carol cel Mare. Puterea imperială în Italia a dispărut și prestigiul papalității a scăzut. Aceasta a condus la o creștere în putere a nobilimii romane locale, precum și un control al statelor papale în cursul secolului al X-lea început de către o familie aristocratică puternică și coruptă. Această perioadă a fost mai târziu
Statele Papale () [Corola-website/Science/320401_a_321730]
-
intervenția imperială, și după exilul dinastiei Hohenstaufen, împărații germani rar s-au mai amestecat în treburile italiene. Prin 1300, statele papale, impreuna cu restul de principatelor italiene, au fost cu adevărat independente. Revoluția Franceză s-a dovedit dezastruoasă pentru ca teritoriile papalității așa cum a fost pentru Biserica romană, în general. În 1791 Venaissin COMTAT și Avignon au fost anexate de către Franța. Mai târziu, cu invazia franceză a Italiei în 1796, legațiile au fost confiscate și au devenit parte din Republica Cisalpină. Doi
Statele Papale () [Corola-website/Science/320401_a_321730]
-
în felul acesta, la un conflict deosebit de puternic cu Biserică engleză, care era condusă de arhiepiscopul de Canteburry, Thomas Becket. Acesta din urmă a fost asasinat în anul 1170. În cele din urmă, regele a fost nevoit să cedeze în fața Papalității. În anul 1172, el a anulat Statutele de la Clarendon și s-a împăcat cu Biserică.
Henric al II-lea al Angliei () [Corola-website/Science/300750_a_302079]
-
din Basel (1432), care avea sarcina reformării Bisericii și a Imperiului. În această calitate, redactează o scriere în care atribuie Conciliului o competență superioară celei deținute de Papă; mai târziu își retrage această teză și devine un apărător activ al papalității. Este trimis la Constantinopol, și încearcă fără succes realizarea unirii Bisericilor din Orient și Occident. În 1440 revine în Germania în calitate de emisar papal. În 1448 este înălțat de Papa Nicolae V la demnitatea de cardinal și, în 1450, este numit
Nicolaus Cusanus () [Corola-website/Science/302249_a_303578]
-
neerlandeză, Saint-Empire romain germanique în franceză. Înainte de 1157, era denumit "Imperiul Roman". Termenul de "sacrum" (sfânt) în conexiunea cu imperiul roman medieval a fost utilizat din 1157 sub Frederic I Barbarossa, termenul reflectând ambițiile împăratului de a domină Italia și papalitatea. Forma "Sfântul Imperiu Roman" a fost atestată din 1254. În decretul de pe urmă Dietei din Cologne din 1512, numele a fost oficial schimbat în Sfântul Imperiu Roman de Națiune Germană. (germană: Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation, latină: Imperium Romanum Sacrum
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
înscăunat pe rudă sa, Bruno, ca Papa Grigore al V-lea. Acesta l-a încoronat că împărat pe Otto la 21 mai 996.S-a confruntat cu opoziția puternică a nobilimii locale condusă de familia Crescenzi ce urmărea să controleze papalitatea. După moartea lui Grigore V, Otto a trebuit să-l numească pe fostul său magistru, Gerbert d’ Aurillac, ca Papa Silvestru al II-lea. În 997, Otto și-a stabilit reședința pe colina Palatin, în calitate de "imperator augustus Romanorum". După negocieri
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
și înalții nobili, și nobilii cei mai puțini înstăriți. Henric al III-lea al Sfântului Imperiu Roman, fiul lui Conrad , care a devenit rege în 1039, a intervenit mai direct în administrarea Bisericii. A crezut că va dobândi controlul asupra papalității susținând mișcarea de reforma inițiată la Cluny. Reforma de la Cluny a urmărit să purifice Biserica de influențele lumești. A fost inițiată în mănăstirea franceză benedictină fondată în anul 910 la Cluny și a luat amploare grație abatilor de acolo, care
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
apăruse o clasă mijlocie încrezătoare în ea însăși. Capitalul ei submina controlul absolut al nobilimii în zonele rurale. Papii reformatori pe care tatăl său îi sprijinise au devenit opozanți ai lui Henric IV. Papa Grigore al VII-lea pretindea ca papalitatea să dețină controlul total asupra domeniilor de interes ale Bisericii, mai ales în privința investiturii-dreptul de a numi clerici în funcții. Ruptura produsă de "Lupta pentru învestitură" dintre Papa Grigore VII și Henric IV a fost provocată de chestiunea numirilor ecleziastice
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]