696 matches
-
fantastică. Avocatul strânge tare din pleoape! Când le deschide, Moartea și Îngerul se prăbușesc încleștați, în Abis. Vino, Stăpâne, giuvaerule al lumii, vino! Adu-le slujitorilor tăi prea plecați, bucuria întunecată a rușinii și a patimei...! De surpriză, Fratele se poticnește de tija unui felinar metalic, pentru candelă și se lungește pe sol, julindu-și amarnic bărbia. Ghinionul dracului! Pe loc, câțiva morți-vii se aruncă spre el, tălăngindu-și ciolanele. Cu coada ochiului, îl observă pe Șobolan, apărut în pragul ușii capelei
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
farmacopeei, dar în sfârșit... Se întâmplă că acest cvadruplu remediu nu există explicit în corpusul lui Epicur. Filosoful nu enunță nicăieri clar acești patru timpi făcuți să faciliteze memorarea unei întregi opere. Când crezi că-l vezi apărând, el se poticnește în mijlocul unei rețete de șapte propoziții, în altă parte numai de trei... în cele trei scrisori rămase de la Epicur, filosoful își oferă deja gândirea într-o formă sintetică, astfel încât destinatarii - Pythocles, Herodot și Meneceu - să poată dispune de o chintesență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
interesantă decât nesfârșitele descompuneri care ne readuc la unitatea de bază. Bergson știe că în epicentrul mișcării se află imobilitatea și că în inima materiei vom găsi vidul. Dar dinamica e mai importantă decât ceea ce ne va face să ne poticnim după o reducere intelectuală a întregului la părțile care îl compun. Ansamblul are valoare nu atât pentru că există, cât prin felul lui de a fi: cimentat de o forță magică și magnifică. în mai multe rânduri - de patru ori -, Lucrețiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
pe care tocmai o parcurgeți ne Încredințează pe deplin că ne aflăm, În sfârșit, pe drumul cel bun. Va fi, Însă, un drum anevoios, cu hopuri adânci și mărginit de prăpăstii fioroase. Vom avea puterea, fără Îndoială, să nu ne poticnim, să nu cădem În ele. Avem, iată, o publicație numai a noastră. S-o respectăm și s-o ocrotim, căci ea este mărturia scrisă a voinței noastre supreme de a ne scutura de rele și de a năzui către adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
a fost necesară elenilor spre a-i conduce la dreptate; acum, însă, este folositoare pentru a ne conduce pe noi la evlavie. Filosofia este o pregătire intelectuală pentru cei care, prin demonstrație, dobândesc credință. Că spune Scriptură: «Să nu se poticnească piciorul tău!» (Prov., 3, 23). Pune pe seama proniei lui Dumnezeu pe toate cele bune; atât pe cele pe care le {\footnote 81 Prof. Const. C. Pavel, art. cît., p. 320.} {\footnote 82 Johannes Quasten, op. cît., p. 214 215.} {\footnote
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
putea, singur, să confere sfințenia, ce sfânt aș mai fi! Aș ocupa întâiul loc în ierarhia sfinților!” (I, 15). În acest context, câteva teme se asociază religiozității lui Cioran, care vorbește uneori de fondul său religios, chiar dacă recunoaște că se poticnește în fața absolutului. Este vorba despre tema paradisului pierdut, despre obsesia sfințeniei și despre fascinația rugăciunii. La limită, despre felul în care Răul e o legitimare a Binelui, iar scepticismul, o formă de religie. Paradoxal, atât de nemulțumit de toate, răzvrătit
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ajută să supraviețuiască. Dar Cioran se hrănește cu rugăciuni, sau, mai exact, cu nevoia de rugăciuni. Vorbind indirect despre sine, scrie: „Sunt de plâns numai aceia care, având un fond religios, nu se pot opri la nici o religie și se poticnesc (exces de luciditate sau neputință?) în pragul absolutului. Cât îl admiră ei pe cel care știe să se roage!” (I, 156). Cazul lui Cioran însuși, care se simte alungat din Paradis și pentru că nu poate să se roage. De-ar
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
danseze. O strânge pe Grete în brațe și se învârte cu ea de-a curmezișul sălii de festivități. E un muzicant adevărat, se pricepe la chestia asta, așa că se uită la el și alte fetișcane, care au parte de niște poticniți de băiețași. Și de o bună bucată de vreme îi șoptește la ureche lui Grete niște lucruri, de-o face să se roșească. Și-ntr-un rând a pișcat-o Freddy chiar pe la șolduri. Dar Lydi e acum neputincioasă. Că
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
îngropat în spatele unui ziar vechi și nu se mai mișcă din loc. Hannelore vorbește între timp la telefon cu balamucul. Dar în partea cealaltă a sălii o grămadă de oameni fug și se îngrămădesc unii în alții, pentru că Herrmann se poticnește printre mese. E mare și buhăit și beat criță. (Grete s-a așezat din nou. Machiajul i s-a scurs pe față, e total dată peste cap.) Dați-vă deoparte, strigă el, trebuie să merg la mama și la măcelarul
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
piciorul vieții bune de o sută de ani Unde moartea ascunde viața putredă acolo te simți tu liber de orice chestii mari ale vieții Mereu mori acolo, dedesubt, cu mustul fugind de lumină. SEPP BOTDEJIGODIE: Niciodată nu m-aș fi poticnit eu într-o așa prostie Ca să îmi lipesc ochii de un singur om Ochii mei s-au rupt de mine de capul lor Un om care mângâie un alt Om este un răufăcător răufăcut. Cine își poate permite un Om
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
În vremea războiului rece erau toți egali Eram prieteni ai pădurii roșii Toți își spuneau prieteni împotriva altor împăduriri Toți se bucurau și credeau că pădurea e una în care păsările se sfiesc Nevasta mea era destul de tânără Și destul de poticnită la pântece Un brad aplecat Un vârf pentru cei dornici de un luminiș Și nici o singură creangă Muștele nu mai știau încotro La ciotul de la picior sau la cadavrul femeii O grămadă de muște cărnoase Și mereu țâncu născut mort
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
din jurul tău, pentru că asta îți place cel mai tare, trebuie, cel puțin în parte, să ajungi să vinzi respectatul împrejurimilor într-un fel de tratat de armistițiu, ca și cum ar fi căldură omenească. Iar dricul d-voastră a ajuns să se poticnească, foarte probabil în căutare de întâmplări, coincidență, în fața unei mici capele pentru ciumați. Daca e sa ne luăm după praful de pe el, dricul tău e unul fanatic. La dumneata totul tinde spre blasfemie, spre soluția finală 1, deci spre Absolut
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
Și totuși Pascal jefuiește zdravăn, Eseurile: imagini, metafore, bestiariu - arahnida... -, nu doar citând de șaptesprezece ori numele lui Montaigne, căci îi găsim pe Montaigne și pe Charron la orice cotitură a Cugetărilor: puterile înșelătoare ale simțurilor, limitele rațiunii care se poticnește pe terenul religiei, incapacitatea oamenilor de a-și privi destinul în față, determinismul geografic în materie de legi și obiceiuri, necesitatea de a te cunoaște. Tezele pascaliene despre divertisment n-au decât de câștigat când sunt privite din perspectiva capitolului
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
farmacopeei, dar în sfârșit... Se întâmplă că acest cvadruplu remediu nu există explicit în corpusul lui Epicur. Filosoful nu enunță nicăieri clar acești patru timpi făcuți să faciliteze memorarea unei întregi opere. Când crezi că-l vezi apărând, el se poticnește în mijlocul unei rețete de șapte propoziții, în altă parte numai de trei... în cele trei scrisori rămase de la Epicur, filosoful își oferă deja gândirea într-o formă sintetică, astfel încât destinatarii - Pythocles, Herodot și Meneceu - să poată dispune de o chintesență
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
interesantă decât nesfârșitele descompuneri care ne readuc la unitatea de bază. Bergson știe că în epicentrul mișcării se află imobilitatea și că în inima materiei vom găsi vidul. Dar dinamica e mai importantă decât ceea ce ne va face să ne poticnim după o reducere intelectuală a întregului la părțile care îl compun. Ansamblul are valoare nu atât pentru că există, cât prin felul lui de a fi: cimentat de o forță magică și magnifică. în mai multe rânduri - de patru ori -, Lucrețiu
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
păstrându-și valoarea cronologică. Să analizăm acest fragment de Zola, în care descrierea este "naturalizată" prin fuziune cu acțiunea personajelor. Cităm paragraful complet: Scara, foarte îngustă, o fostă scară de serviciu, avea trei etaje interminabile, pe care ea le urcă poticnindu-se, cu picioarele amorțite de oboseală. Apoi el îi spuse că aveau de străbătut un coridor lung; o porni în urma lui, pipăind zidurile cu mâinile, mergând la nesfârșit pe culoarul care cotea, ducând iar spre fațadă, către chei. Sus, la
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
nu-l împiedică însă pe Martin Amis să cartografieze, fără exces de zel, zonele de interes ale romanului. El remarcă „eleganța” premiselor, dar deplânge precaritatea parcursului propriu-zis, modul repetitiv și lipsit de logică internă al acțiunii. Labirintul în care ne poticnim alături de Marlowe nu este nici terifiant, nici seducător: e doar o structură dinainte fixată la care ne obligă tradiția unui gen extrem de gelos de a-și păstra specificitatea. Drumul de la crimă la descoperirea făptașului trebuie să fie, obligatoriu, descrierea unei
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
lui Heracleon, nu este altceva decît Logosul Evangheliei lui Ioan. Autorul anonim al TT are În intenție o cît mai mare apropiere de creștinismul majoritar. De aceea, nu ezită să pășească pe terenul unei contradicții În care aveau să se poticnească, ce-i drept, nu numai el, ci și cele mai mari spirite creștine și neoplatoniciene: dacă Logosul acționează prin liber arbitru, atunci este singurul răspunzător de apariția lumii inferioare, o lume ce rămîne produsul defectuos și accidental al căderii sale
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
ar dovedi, cu siguranță, mai mult decît suspect În situația În care despre divinitatea care Își proclamă supremația s-ar ști că nu există. Un interpret al Bibliei care ar fi În esență mai mult platonician decît evreu s-ar poticni În această contradicție, ceea ce ar face să intre În acțiune principiul exegezei inverse, În cadrul căreia conținutul Bibliei nu este apreciat la valoarea sa nominală, ci În lumina unor informații anterioare care contribuie la escaladarea unei „hermeneutici a suspiciunii”. Însă caracteristica
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
acestei secvențe, Iulian fără săgeată, într-o luptă corp la corp premonitorie, omoară un țap înfingându-i un pumnal în coaste. Al doilea țap cuprins de groază, sare în prăpastie: "Iulian, care se năpustise să-l lovească și pe el, se poticni și căzu peste țapul ucis, cu fața deasupra prăpastiei și cu brațele desfăcute în lături"393*. Astfel adevărul vânătorii apare în această scenă de îmbrățișare cristică. Prefigurând o altă vânătoare, celesta care termină povestirea. Nu chiar termină, de vreme ce Flaubert adaugă
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
bun, / înainte de a învăța să merg pe picioare, / cred că am început prin a căuta certitudini, certitudini". Cum rezultatele întârzie, poetul tânăr se întristează: Până astăzi, eu n-am găsit nici o certitudine..." Cuvântul (Singur-lună) e bolnav de "inerție"; fraza se poticnește de "blestemata încremenire a vorbelor tocite, îndobitocite de sensuri"; în replică intervine aspirația de a comunica "cinstit" în "puține cuvinte" un "sentiment simplu, uman". Numai un "nefericit lustragiu de cuvinte", abandonează; un Geo Dumitrescu decis se consideră în perpetuă campanie
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
Afacerile vizionarilor au crescut substanțial. Π Acționați din ce în ce mai eficient și mai rapid. Cursa lui Kohl’s către inimile cliențilortc "Cursa lui Kohl’s către inimile clienților" Kohl’s le câștigă. Kohl’s Corp. a prosperat în timp ce alte magazine universale se poticneau și trimiteau spioni la Kohl’s pentru a-i afla secretul. Acești informatori au dezlegat repede misterul; sau cel puțin așa au avut senzația. Kohl’s oferă mărfuri de marcă la prețuri mici. Ei au dedus că Kohl’s își
[Corola-publishinghouse/Science/1896_a_3221]
-
sau doar pe anumite zone ) : Stop Joc !” Stop experiment - civilizație eșuată ! - ,,Deratizare “ și o luăm de la capăt ! Oamenii ar trebui să învețe mai mult din istorie și din greșelile făcute anterior ! Fiecare om luat separat are tendința de a se poticni în sintagma : ,,oricum eu sînt prea mic pentru a putea schimba lumea “. Da, nimeni luat separat nu poate schimba cursul istoriei, dar ce putem face fiecare dintre noi ca și persoane responsabile, este datoria de a înțelege cît mai mult
Tribul by Ciornei Marian () [Corola-publishinghouse/Science/91671_a_92380]
-
cred că ne va fi extrem de greu. Așa ar fi arătat un text din acea perioadă: DINCELEMAIVECHITIMPURIOMULAVRUTSALAS EPOSTERITATIIINFORMATIIDESPREVIATASIOBI CEIURILELUIPRIMELEDESENEAUFOSTGASITEIN PESTERIELEREPREZETAUSCENEDEVANATOARE PUTEMCONSIDERACAFIINDPRIMELEFORMEDEC OMUNICAREPRECURSOARESCRISULUIREALIZA TEDEDIVERSETRIBURIELEPOTFIGASITEININTRE GAEUROPADINSPANIAPANAINURALIALTAMIRA CELMAICUNOSCUTEXEMPLUESTEPESTERACUPI CTURIRUPESTE Este limpede că nu am reușit să citim acest text prea ușor, ne-am poticnit și am revenit de câteva ori pentru că am pierdut la un moment dat șirul. Să încercăm acum să îl citim cu voce tare, vom vedea că vocalizând acest text este mai ușor de citit și mai ușor de înțeles. S-
Manual de citire rapidă by Silviu Vasile () [Corola-publishinghouse/Science/1653_a_2913]
-
care pe anumite paliere s-a dezvoltat în timp. Întorcându-mă la scrisorile expediate lui Vettori, vedem că Ricci, după ce a introdus Discorso sau dialogo a reînceput să copieze textele istorice 23. Puțin timp după aceea, aflăm că s-a poticnit încă o dată, cu prilejul găsirii unui document cu adevarat remarcabil. Dacă luăm în considerare muncă răbdătoare asupra scrisorilor dintre Machiavelli și Vettori a atâtor specialiști moderni, dintre care o mare parte au afirmat că au consultat Apografo Ricci, este surprinzător
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]