1,293 matches
-
crezut că ești manechin. Sau că lucrezi în modă. Roșind, Alice și-a dat seama, mult prea târziu, că vorbele pe care tocmai le rostise o dădeau de gol că-l considera pe Jake frumos de pică. Însă el a pufnit pe nas și n-a părut să-i sesizeze complimentul. Toate revistele alea glossy ți-au afectat creierul, i-a spus el. —Probabil. Dar ... o revistă despre reciclare? Asta e, îmmm, grozav. Jake i-a aruncat o privire scurtă, speculativă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Să ții minte asta. — Sunteți foarte generoasă, a spus Alice bățoasă, fiindcă era ofensată. Sigur că maternitatea era punctul ei forte. Doar urma să nască un copil, nu? Trebuia să fie punctul ei forte. Și asta pentru veșnicie. —Generoasă! a pufnit șefa de la Resurse Umane. Glumești, nu-i așa? Nu suntem generoși. Asta nu e decât o fracțiune din banii pe care ni i-ai economisit din procesele de calomnie. Chiar dacă nu le-ai câștigat pe toate. Alice a simțit cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Înțeleg, a zis Martha privind către ceilalți cursanți. Dar tuturor ne-ar prinde bine dacă am ști chestiile astea dinainte. Tu să vorbești în numele tău, a sărit plină de semeție Amanda. Eu o să am o asistentă de la pediatrie. Jake a pufnit dezgustat. Între timp, Laura o privea pe Amanda cu gelozie. —Bravo! a exclamat ea. Mi-ar plăcea să am și eu una. Amanda s-a umflat în pene. —E grozav, nu? O să vină timp de șase săptămâni imediat după ce se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
unde, în lumina abia mijită a viitorului răsărit, l-a găsit pe Jake stând furios în mijlocul unui morman de cartoane, folii de protecție și bucăți de plastic lucitor. —E dificil? a întrebat ea cu teamă. — Nu e numai asta, a pufnit Jake. Se presupune că e ecologică - și uită-te aici! a spus el ridicând una dintre foliile de protecție. Cu ce crezi că poți să distrugi mai bine o pădure ecuatorială decât cu asta? Fiindcă durerile o apucaseră din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
bune. Când și-a văzut dormitorul de la Fitzherbert Place, cu crăpătura adâncă dintr-un zid și cu pata de igrasie de pe un altul, asistenta Harris a aruncat o privire de jur împrejur, dar fără să scoată nici un cuvânt, apoi a pufnit prelung și dezaprobator și a remarcat: —La lordul Fairbourne nu era așa. Hugo și-a dat seama că s-o întrebe cum era în casa lordului ar fi fost o adevărată nebunie. Dar întrebarea nu era necesară. La zece minute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în scrumieră. Parc-aș fi părinte singur. Știi, cândva am avut și eu o viață. O slujbă. Prieteni. Toate astea. Nu poți să-ți iei o bonă care să te ajute? Ochii lui Hugo au alunecat către ceas. —Bonă? a pufnit Laura. A pus mâna la frunte, zicând. M-am săturat deja de bone. Fumează pe ascuns, îți lovesc mașina, nu-ți spală rufele, le sare țandăra dacă Django vomită pe ele, unele și-o trag cu Fergus, în rarele ocazii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a sunat din nou. El a răspuns supărat, așteptându-se să fie tot Amanda. La început, nu a recunoscut vocea femeii de la celălalt capăt al firului. Era o voce nazală, înfundată, ca și cum vorbitorul ar fi fost foarte răcit. —Hugo? a pufnit vocea. —Alice? Hugo a uitat instantaneu de toată povestea cu „Twinkledreams“. Zeița maternității, cu chipul ei senin și ochi albaștrii, visători, îi telefonase... lui? Ce noroc extraordinar! Putem să ne întâlnim să bem ceva? l-a întrebat Alice. Am niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Hugo. — Poftim! a exultat Amanda. Ești de acord! Sunt de acord că asta e clasica dilemă a mamelor care și muncesc, i-a explicat Hugo. Dar nu sunt de acord că dilema asta te privește și pe tine. —Tipic, a pufnit Amanda furioasă. Femeile ca mine, pur și simplu, nu pot să câștige. —Îm? — Exact asta i-am spus și redactorului de la revista asta ieri, la masă la Gary Rhodes. Apropo, e un loc grozav. Da? Hugo s-a gândit supărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
frumusețe. Eu eram prima ei clientă plătitoare din weekendul ăsta. Hugo a zâmbit. Cina era plăcută. Cu excepția mâncării, care părea să se străduiască la fel de tare ca și majoritatea celorlalți clienți ai restaurantului să pară de efect. El și Alice deja pufniseră în râs din cauza plăcintei cu carne. De ce să te amesteci în rețetele clasice? Ce să mai spună de mreană și de frigăruile cu cârnăciori... —Ei... a zis Alice. Oricum, e o schimbare după fasolea de la conservă. În ciuda râsului, peste masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pe problema părului căzut pe jos. Da? Hugo nu era așa de convins. —Cum arată tipa? — Are cam un metru optzeci, părul de-un roșu aprins și lucrează cu jumătate de normă ca psiholog de capre. Pe Hugo l-a pufnit râsul. —Mie mi se pare că e chiar pe stilul lui. Dar dacă tu zici că el n-o place... —Așa zic. Alice l-a împuns dojenitor. Nu-l interesează alte femei. Sunt sigură. N-are timp pentru așa ceva. Momentan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
spus, a tunat Amanda. E prietena mea. Îmi e loială. Nu că tu ai fi în stare să înțelegi ce înseamnă conceptul ăsta. În plină stare de demoralizare, Hugo s-a simțit zgâlțâit de un puseu de indignare. —Loială! a pufnit el. Nu cred c-ai mai fi considerat-o loială dac-ai fi văzut-o cum se dădea la mine acum câteva zile. Dac-ai fi văzut-o cum se freca de unul din stâlpii baldachinului, goală pușcă și beată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în evidență bujorii din obraji și-i încălzea nuanța părului. — Da. Și am înțeles de la el că și Amanda știe. Hugo a clătinat din cap. — Deci, în esență, amândoi suntem aici ca să ne ținem căsniciile pe linia de plutire, a pufnit el. Alice, care privea în pământ, a simțit cum bărbatul o prinde de mână. Un fior de teamă a cotropit-o în timp ce și-a tras mâna înapoi. —Of, Doamne, Alice, nu face asta! Hugo părea îngrozit. —Te comporți de parcă m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
acestuia și viceversa. Hei, tată, strigă Rupert ținând În mână pagina mea cu notițe, ascultă aici. Începu să citească ce era scris pe foaie: —„Unul dintre altare poartă, și asta pe bună dreptate, numele de Peștera Organelor Genitale Femeiești“. Rupert pufni În râs Într-un mod foarte necuviincios și nu se mai obosi să citească mai departe, unde eu scrisesem următoarele: „Multe dintre triburile din această regiune cred În faptul că pântecele Întunericului este locul unde a Început creația. De aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
mea că am ales-o. Nimeni nu se grăbi să-l contrazică, remarcă el, și atunci se simți umilit și respins, ceea ce-l tulbură profund. Dacă știm că o să fie dată afară, de ce nu semnăm o petiție? zise Wendy. Dwight pufni. Unde te crezi, În Berkeley? Plus că ea chiar e un ghid prost... Brusc, domnișoara Rong era din nou În fața lor. Prietenii mei sperau să nu le fi auzit discuția. — Am uitat să vă spun ceva, Începu ea. Fostul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
ele atârnă deschise la maximum ca pânzele duble ale unei bărci. Când Îi scoți din apă, branhiile se pleoștesc ca o punguță de plastic și apasă una pe cealaltă și nu mai lasă aerul să intre. Peștii se sufocă. Vera pufni. —Deci În nici un caz nu poți spune că salvezi peștii de la Înec. Iar Harry răspunse: Nu. Se Îneacă pe uscat. — Și atunci cum e cu puii? se Întrebă Vera cu voce tare arătând spre o cușcă cu pui. Prin ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cap din politețe. Ea Îi făcu semn să aleagă ceva. Bennie ridică o mână și clătină politicos din cap. Ea insistă. Era șocat că acum Îl obliga să-i cumpere produsele. Într-un final, tot cu zâmbetul pe buze, ea pufni și-i puse o mână de napi murați Într-o punguță roz, apoi o răsuci și-i făcu un nod la gură, astfel Încât, din cauza aerului dinăuntru, semăna cu o vezică rotundă și roz. I-o Întinse. Ce naiba. Oare cât costa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cel mai bine când ai de-a face cu poliția. Da, spuse el. Am greșit. — Dacă străinul ar fi ajuns În zona interzisă? O afacere foarte urâtă. — Da, răspunse Walter. Am avut noroc că nu s-a Întâmplat asta. Polițistul pufni. —Data viitoare poate n-o să mai dați peste oameni așa de binevoitori. Odată urcat În autocar, Harry le făcu cu mâna pe geam prietenilor lui polițiști În timp ce domnul Joe Întorcea autocarul În direcția Lashio. După ce fură la o distanță sigură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
democrație. Susțineau că membrii familiilor lor fuseseră măcelăriți, fiicele violate, fiii luați sclavi, casele arse. Dar ce putea ea să-i spună fiicei ei ca să nu o sperie? Esmé citi toate acestea pe fața mamei ei. —O, știu. Depinde, zise. Pufni cu un aer de superioritate. — Totul depinde. Mângâie cățelușul așezat În poală. Numai tu nu, cuțulache. Tu ești mereu bun. Hei, Walter, strigă Wendy. Tu ce părere ai despre dictatura militară? Walter știa că acest gen de Întrebări era inevitabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
imense de doisprezece volți, una dintre ele fiind așezată Într-o drăcovenie lungă, și În jur se vedeau coșuri și genți Împletite din sfori Înnodate cu provizii de mâncare. Nu sunt centuri de siguranță, observă Heidi. Nu sunt nici scaune! pufni Vera uitându-se descurajată la băncuțe. —Probabil nu mergem departe, spuse Wyatt. —Sunt sigură că Bibi ar fi ales numai ceva interesant și sigur În același timp, adăugă Vera. Heidi stătea În spatele camionului, ascultând cu urechea ciulită și Încercând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
vechi și cel mai apropiat prieten al meu din copilărie, Mark Moffet. Are una dintre cele mai mari și cele mai cunoscute plantații specializate pe plante pentru amenajări arhitectonice. Bambus, În principal. O reputație nepătată și o inimă de aur. Pufni Într-un râs scurt, nostalgic. —E Întotdeauna Îmbrăcat În pantaloni scurți de safari, indiferent de anotimp. Știu că a urcat și pe Everest și pun pariu că tot În pantaloni scurți era Îmbrăcat. Râse trist, așa cum face cineva care spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
ci ortodoxă". "O italiancă ortodoxă?", am întrebat mirat. "Eu nu sunt italiancă", mi-a răspuns tânăra. "Eu sunt româncă". Numai la așa ceva nu mă așteptasem. Iar când am schimbat imediat conversația din engleză în română a fost rândul fetei să pufnească într-un râs tensionat și să spună: "Uite-așa! Timp de o săptămână ne-am forțat să vorbim engleză, când colo am fi putut să ne ușurăm viața vorbind românește". Ei bine, Janina căci așa se numește recepționera este moldoveancă
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
M-am uitat la Maria, nu știa nimic, nu-i spusesem. Am mai luat o gură de bere (se borșise de tot, spuma dispăruse), apoi am revenit. „V-am explicat cum Camil Petrescu e, de fapt, o femeie.“ Maria a pufnit în râs. O reacție normală, așa săriseră și-elevii atunci. Nu-i puteai condamna. „O femeie? Cu rochie și pantofi cu toc?“, s-a minunat ea. „Da.“ „Pe ce v-ați bazat când ne-ați oferit explicațiile în cauză?“ Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ăsta, au găsit soluția: au adus câini, ca să termine cu pisicile. E-o tropăială și-o alergătură acum prin Tribunal, de nu-ți imaginezi. Mă-ntreb ce-or să facă mai departe, când or să rămână doar câinii?!“ „Ei!...“, a pufnit Maria, întorcându-se spre Mihnea. „Asta chiar nu pot s-o cred, sună a poveste toată ziua!“ „Ce nu sună a poveste, în ziua de azi?“, am adăugat eu. „Din păcate, e-adevărat. Confirm, dom’ profesor. Nu e de stat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
poți merge liniștit mai departe. Pijamaua cu fluturi curăță ochiul de orice impurități, bumbacul îmbracă strânsoarea și zgârieturile-ntr-un roz optimist și etanș. E bine. Nimic nu se interpune-ntre tine și drepturile egale ale femeii. „Drepturile femeii...“, a pufnit Mihnea. „Ăsta habar n-are cu ce se mănâncă femeile. Și nici ce trebuie să faci cu ele. Nu așa se procedează.“ „Da’ cum?“, m-am interesat. „Fără poezie, Robane. Liristul ăsta al tău freacă menta pe calculator, în timp ce pipița
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care putea oricând interveni, chiar dacă acum își rodea unghiile date cu maioneză). „Povestește-mi întâi ce-ai prins tu. Varianta Robe.“ „În câteva cuvinte?“ „Da.“ I-am pomenit tot ce-mi trecuse prin minte: impostura, dublajul, contradicțiile scrisorilor. Mihnea a pufnit, cu superioritatea matematicianului care știe mai bine. I-aș fi șters-o de pe față, îmbrâncindu-l prietenește. „Acum e rândul meu. Unu: cine și cui îi scrie? Un fraier din facultate, unei pipițe din altă facultate, care i-a sucit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]