452 matches
-
internă prefixul hiper-: hipertensiune, hiperaciditate etc., dar și cu seria cuvintelor savante care au pierdut cuvântul-bază: hipoxie, hipoglos și au neutralizat relațiile sintagmatice interne. Notele lor comune sunt de altă natură: atât semnul hipoglicemie, cât și hipoxie pot stabili relații sintagmatice exterioare prin care să consolideze unitatea cognitivă (la nivel referențial) printr-o formă redundantă din punct de vedere lingvistic (cf. Hipoglicemia este nivelul scăzut al glucozei. Suferă de hipoglicemie.). Orice mutație semantică ilustrează rolul referenților - la nivel gnoseologic și influența
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
δρόσος, -ου (s.f.) ,,rouă", gr. έχίνος, -ου (s.m.) "arici, cu ghimpi" etc. VII.3. Criteriul contextual de cercetare a metaforei/ termenilor interdisciplinari Angela Bidu-Vrănceanu propune trei criterii de cercetare a limbajului științific interdisciplinar: criteriul cantitativ, criteriul semantic (paradigmatic), criteriul contextual (sintagmatic). În cercetarea caracterului interdisciplinar al terminologiei medicale ne vom baza doar pe ultimul criteriu, criteriul contextual (sintagmatic). Analiza contextual-minimală este relevantă pentru precizia semantică a constructelor metaforice (și nu numai!). Sunt contexte pe care le regăsim în dicționarele medicale (V.
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
cercetare a metaforei/ termenilor interdisciplinari Angela Bidu-Vrănceanu propune trei criterii de cercetare a limbajului științific interdisciplinar: criteriul cantitativ, criteriul semantic (paradigmatic), criteriul contextual (sintagmatic). În cercetarea caracterului interdisciplinar al terminologiei medicale ne vom baza doar pe ultimul criteriu, criteriul contextual (sintagmatic). Analiza contextual-minimală este relevantă pentru precizia semantică a constructelor metaforice (și nu numai!). Sunt contexte pe care le regăsim în dicționarele medicale (V. Rusu, 2007) al căror rol este de a preciza sensul specializat. Să luăm termenul "biologie", utilizat fie
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
la compoziția solului: por, porozitate, porozitate de aerație, soluția solului, spațiu lacunar, suspensie, volumul porilor etc. Prin subclasa substantivelor utilizate în domeniul pedologie este denumită materia, caracteristica "masiv" a numelui fiind intrinsecă. Termenii generali sunt polisemantici (apă, humus etc.), contextului sintagmatic și/ sau discursiv revenindu-i rolul de dezembiguizare a sensurilor. Respectând logica științei, fiecare ansamblu conceptual este organizat în subansambluri specifice. Iată câteva exemple de sub A: Metafora terminologică aciditate (concept general) cuprinde în câmpul conceptual, metaforele specifice: aciditate actuală, aciditate
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
Bruxelles. HOEK, L., 1972: Hoek, Leo, Description d` un archonte: Preliminaires a une theorie du titre a partir du Nouveau Roman, în Nouveau Roman: hier, aujourd` hui, Union Generale d`edition, Paris. HOMETKOVSKI, L., 2012: Ludmila Hometkovski, Taxonomia paradigmatică și sintagmatică în terminologia dreptului comunitar, ULIM, Chișinău. HUMBLEY, J., 2006: John Humbley, La traduction des métaphores dans les langues de spécialité: le cas des virus informatiques, Lynx 52, pp. 49-62. (John Humbley, " La traduction des métaphores dans les langues de spécialité
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
este definită prin temporalitate, fiindcă întâmplările au caracter durativ și se succed pe o axă temporală. Reperele temporale multiple sunt, așadar, un indice al narativității; lor li se asociază repere spațiale unice sau multiple. - Discursul narativ se organizează ca structură sintagmatică, cuprinzând: nucleele narative (episoade, evenimente), personajele (actanții implicați în desfășurarea faptelor) și indicii (prezentarea personajelor și a contextului situațional, a cadrului diegetic). - Este modul de expunere cel mai complex: având caracter integrator, inserează și secvențe descriptive (pauze descriptive), dialogate sau
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
situația de a iniția o concepție, ci numai în aceea de a fi beneficiari ai mai multor direcții de interpretare. O perspectivă mai detaliată asupra lucrării noastre oferă mai întîi constatarea că intrările (titlurile articolelor) au în puține cazuri aspect sintagmatic, fiindcă explicarea a pornit de multe ori de la semnificația generală, față de care cea din domeniul analizei discursului reprezintă un aspect particular. Aceasta ne-a solicitat însă recurgerea la unele indicii grafice, astfel încît, atunci cînd s-a trecut în zona
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
față de care cea din domeniul analizei discursului reprezintă un aspect particular. Aceasta ne-a solicitat însă recurgerea la unele indicii grafice, astfel încît, atunci cînd s-a trecut în zona terminologică propriu-zisă și s-au realizat de multe ori denumiri sintagmatice, acestea au fost redate cu caractere aldine (bold) sau cursive (italice). În același timp, numărul intrărilor este mai mare decît în dicționarul lui Charaudeau și Maingueneau, fiindcă s-au avut în vedere și propunerile altor specialiști, mai ales cele din
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
vorbirii dintr-o suită de acte lingvistice a fost de obicei ceva subînțeles, fiindcă nu face parte din tradiția obișnuită a analizelor lingvistice și abia în a doua jumătate a secolului al XX-lea, filozofia analitică anglo-saxonă a impus termenul sintagmatic act de vorbire și conceptul corespunzător ca fiind proprii științei limbii. Despre acte de vorbire a discutat prima dată învățatul german Karl Bühler, care le-a pus în legătură cu faptul de a semnifica, considerîndu-le astfel inerente vorbirii (și, prin urmare, comunicării
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
orientarea lor spre realitate. Dacă trec în vorbire, unitățile limbii sînt antrenate în comunicare și, prin aceasta, sînt inserate într-un enunț sau într-un discurs. Ca atare, actualizarea este o operație proprie discursului și realizării contextelor ce ilustrează axa sintagmatică a limbii. Actualizarea devine astfel, cum arată Eugen Coșeriu, o operație cuprinsă în categoria determinării și constă în dirijarea semnului lingvistic spre obiecte, dirijare realizabilă cu ajutorul actualizatorilor și avînd scopul de a conecta semnificațiile (sau conceptele) virtuale la aceste obiecte
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
în perspectiva teoriei lui Leonard Bloomfield - care consideră orice formă flexionară ca alcătuind un lexem independent -, actualizatorii nu sînt identificabili și ei rămîn nerelevanți în cazul metodei de analiză dezvoltate de Noam Chomsky în primele sale lucrări, în care axa sintagmatică este acoperită de structuri de tipul grupurilor nominale și verbale. Fiind elemente esențiale în structura discursivă în cazul limbilor flexionare, actualizatorii se cer identificați și evaluați atunci cînd se realizează a n a l i z a d i s
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
studiate acțiunile narate, care reprezintă descripțiile acțiunilor din realitate, și nu trebuie manifestată tendința de a reface realitatea ca atare, lucru de altfel imposibil. Prin aceasta se pot recunoaște unele stereotipii în activitățile umane și construirea unor modele tipologice și sintagmatice prin care sînt ele înregistrate. O asemenea perspectivă conduce la posibilitatea de a constata în ce măsură contribuie acțiunea (narată) la alcătuirea unui text (literar), care este frecvența și tipul acțiunilor, precum și modul în care le redă autorul (ca acte prin care
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
pot identifica în lista formelor lexicale. Pe baza indexului, se poate realiza statistica textuală, dar a n a l i z a d i s c u r s u l u i vizează o altă perspectivă, cea a relațiilor sintagmatice, care are în vedere laturile funcționale ale cuvintelor, domeniu în care analiza automată nu este decît în mică măsură operantă. Aceasta se întîmplă deoarece este imposibil ca un calculator să se poată programa pentru a înțelege o limbă, cu toată
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
obiectul ei este constituit totdeauna din unități de conținut ale textului. De aici, au luat naștere trei discipline diferite, între care se remarcă analiza funcțională, ce propune o teorie generală a structurării tematice, fie la nivel paradigmatic, fie la nivel sintagmatic. Ca atare, această analiză nu studiază motivele ca atare, ci rolul lor structural în dinamica textelor, ceea ce presupune transformarea motivelor în funcții. Ea s-a concentrat asupra unui anumit tip de text, povestirea, un domeniu care devenise de mult timp
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
sintactice variabile: cuvinte, grupuri de cuvinte, propoziții sau fraze contrastante aflate în raport de coordonare sau subordonare: Voi credeați în visul vostru, noi nu credem în nimic! (Mihai Eminescu), care pot conferi demersului, indiferent de nivelul asupra căruia operează (semantic, sintagmatic sau tematic), o structurare internă și o ierarhizare a materiei sale, constituindu-se ca strategie discursivă, în dependență cu intenția de comunicare a enunțiatorului. Prin extensie contextuală și amplificare și prin asociere cu alte figuri sintactice (anadiploză, epanadiploză, chiasm) se
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
a l i z a d i s c u r s u l u i, asemenea determinări sînt valorificabile atît pentru aprecierea discursului în general, cît și la nivelul analizei fiecărui component al lui, îndeosebi cînd acesta are extensiune sintagmatică. V. descendență, plan al textului, timp. DUBOIS 1973; DUCROT - SCHAEFFER 1995; DSL 2001; DETRIE - SIBLOT - VERINE 2001; VARO - LINARES 2004; GA 2005; BUSSMANN 2008 RN AȘTEPTARE. Prin așteptare se înțelege starea sau situația în care se află cineva cînd presupune
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
află în relație cu autonimul are alt statut, fiindcă face parte din metalimbă. În mod obișnuit, cuvintele sînt actualizate în enunțuri, iar, prin vecinătatea cu alte cuvinte, își concretizează semnificația prin sens; astfel, carte, de exemplu, apare într-o structură sintagmatică precum: am lăsat cartea (sau cărțile) pe masă (nu le-am pus în raftul bibliotecii). În cadrul unui dicționar însă, carte se opune unor explicații metalingvistice precum: clasa morfologică ("s. f."), definiția ("scriere tipărită pe mai multe foi legate împreună"), enunțul
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
a fost structurat într-o disciplină distinctă denumită axiologie. A. J. Greimas a propus însă folosirea acestui termen în semiotică pentru a numi modul de existență paradigmatică a valorilor, în opoziție cu ideologia, care are în vedere maniera de aranjare sintagmatică și actanțială a lor. Axiologia a devenit astfel suportul realizării vorbirii prin operațiile de actualizare și se atestă prin realitatea sintactică și narativă, încît sistemul ei de valori este orientat spre universul discursiv proiectat de limba concretizată în discurs. De
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
bază (colț-colțos, colțuros, încolți, colțar, colțișor), iar fonetica operează cu cîmpurile de dispersie ale fenomenelor care cuprind ansambluri ale variațiilor rezultare prin vecinătatea dintre cuvinte. S-au distins și cîmpuri sintactice ale cuvintelor care corespund rețelelor de articulații frastice și sintagmatice care circumscriu sensul. În semantica discursivă, P. Guiraud a numit cîmp stilistic configurațiile textuale distinse în discurs, care asigură unui cuvînt o accepțiune sau conotații particulare. În a n a l i z a d i s c u r
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
interferențiale și presupoziții: Prietena mea are probleme. S-a reapucat de fumat (în cea de-a doua propoziție este sesizată o dublă presupoziție: prietena a fumat înainte; prietena s-a lăsat de fumat); 2) metaregula de progresie prevede introducerea în sintagmatica discursivă a unui raport optim între temă și remă, între continuitatea tematică și progresia rematică. În cazul în care frazele succesive au o singură temă, în dezvoltarea căreia sînt incluse diverse informații (reme), se realizează tipul de progresie cu temă
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
de cuvinte ca fenomen lingvistic aflat la granița dintre gramatică și vocabular are la bază două direcții interpretative: una de factură empirică și una de factură frazeologică. Ca noțiune empirică, "colocația" desemnează juxtapunerea obișnuită și recurentă a cuvintelor în plan sintagmatic. În sens foarte larg, termenul colocație se referă la grupuri sau la îmbinări de cuvinte cu grade variabile de coeziune internă sau sintagme recurente în vorbire sau scriere care satisfac anumite necesități de expresie și care, conformîndu-se sistemului unei limbi
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
MAINGUENEAU 2002; ADAM 2005. AR CONFIGURAȚIE. Cu semnificația lui generală, cuvîntul configurație redă ideea de "aspect al unui obiect, rezultat din organizarea elementelor componente și din relațiile dintre ele", idee care, aplicată la domeniul științei limbii, permite realizarea unor denumiri sintagmatice precum configurație semantică, configurație sintactică, configurație argumentativă și altele, care au circulație în unele doctrine lingvistice din a doua jumătate a secolului al XX-lea. În teoria discursului și în a n a l i z a d i s
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
un discurs. Din această perspectivă, colocația ar fi un sinonim pentru coocurență sau, mai degrabă, o specie a ei. Totuși, F. J. Hausmann a stabilit că, din perspectivă discursivă și, deci, sub aspectul analizei discursului, colocația se definește ca asociație sintagmatică non-lexicalizată, prin contrast cu construcția fixă (cuvînt compus, locuțiune, expresie). Există, totuși, construcții libere în care unitățile constitutive realizează o anumită afinitate între ele, astfel încît, unele nu indică un sens deplin decît prin contaminare, în virtutea unor utilizări frecvente. Astfel
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
în virtutea unor utilizări frecvente. Astfel, în sintagma fumător înrăit, semnificația "incorigibil" pentru înrăit este posibilă datorită relației cu fumător. În alte situații, colocația presupune că fiecare dintre elemente contribuie la semnificația ansamblului, precum în stradă aglomerată. În astfel de construcții sintagmatice, colocațiile sînt diferite de coocurențele accidentale prin care se înțeleg complexele în care distribuția elementelor este foarte puțin frecventă. Coocurența poate deveni obiect al a n a l i z e i d i s c u r s u
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
și realitatea extralingvistică sau referentul semnului lingvistic, adică un obiect, un proces, o calitate etc.: clădirea din față; aleargă mai bine decît ieri; vinul alb este sec. Uneori, desemnarea constă în identificarea unei echivalențe între două unități lingvistice cu extensiune sintagmatică diferită sau aparținînd unor niveluri de limbă diferite. Desemnarea este astfel faptul de a asocia în mod ocazional o unitate (sau o secvență) lingvistică cu un element din realitate, fără a fi obiectul unui act prealabil sau al unei obișnuințe
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]