1,020 matches
-
niște ochi care îi dădeau fiori pe șira spinării. Hugo a ridicat din sprâncene, a scos limba și-a dat din urechi. Copilul a început să plângă. În timp ce o legăna pe Rosa, încercând s-o liniștească, Alice i-a zâmbit stânjenită. Îngrozit, Hugo a încetat să se mai maimuțărească. — Deci, ăăă, Rosie are patru luni, așa ai spus, nu? —Rosa, l-a corectat Alice privindu-l pe deasupra buzei largi și groase a ceștii de cafea. Iar acum are deja cinci. —O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Jake? Hugo era îngrozit. —Mă refeream la Rosa. Pentru Jake, nu știu ce simt acum. —Ei, eu știu, i-a declarat Hugo indignat. Sigur, nu că m-ar privi pe mine, a adăugat el o secundă mai târziu. A urmat o tăcere stânjenită, cum Hugo își amintea că mai intervenise și în cafeneaua din supermarket. Bărbatul a căutat o metodă ca să iasă din ea. Ar trebui să mâncăm ceva, a propus el. Ca să scăpăm de toată băutura asta. De ce-ai avea chef
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
îi bubuia în piept, iar un val de lacrimi isterice stătea să i se reverse din ochi. Să înțeleg că dumneavoastră sunteți mama copilului, i-a spus paramedicul lui Alice. Nu, sunt doar o..., ăăă, prietenă. Alice i-a surâs stânjenită lui Hugo. El i-a strâns mâna, recunoscător. Nu îndrăznea nici să vorbească. Era conștient, mai mult ca niciodată, de vulnerabilitatea și de complexitatea trupușorului care zăcea, ușor ca un fulg, pe corpul lui, și de completa lui inutilitate în fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
au căzut pe un morman de farfurii pline de firimituri care era depozitat, la nimereală, sub măsuță. Dându-și seama cât de urât arătau, Hugo s-a ridicat și a început să tragă farfuriile afară. —Iartă-mă, a surâs el stânjenit. În ultimul timp, asta a devenit, mai curând, o casă de burlac. Nu suntem decât eu și Theo. Pe el nu-l deranjează dezastrul. De fapt, el e principalul lui producător. Se aude cumva Theo? Urechile lui Alice, mereu atente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Theo, trezit din somn. Alice s-a ridicat și și-a tras blugii pe picioarele lungi și palide. Apoi a început să-și încheie cămașa. Și-a trecut o șuviță de păr după ureche și i-a surâs lui Hugo stânjenită. — Ar trebui să plec. Sigur, a spus Hugo cu o grimasă, blestemând câinele. Vorba ceea: caninus interruptus. —Ai un număr de taxi? — Da. Stai puțin. Nenorocit, Hugo s-a dus în bucătărie. Știa că erau niște numere de la câteva companii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
rotativ, care trebuia spălat de trei ori pe zi și întreținut cu substanțe speciale, ca formolul zoologilor. Drept urmare, Felicia umbla toată ziua cu periuța și păhărelul de plastic după ea: la școală, pe străzi, în camera de la cămin. Părea mereu stânjenită, iar săruturile noastre aveau un gust bizar, sălciu, de camfor cu puțin ulcerotrat: poate de-aia nici nu mă lăsa s-o ating cu limba. Gurile ni se transformau în depozite bazice, mai bine păzite ca unitatea de la Peenemunde: caninii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
alb, dantelat. - Signora contessa! salută primul dintre cavaleri, În armură de argint, cu eșarfa mov cu dungi albe a casei de Montassini, descălecând și, Îngenuncheat pe un picior, sărutând mâna contesei. - Condotiere Montassini, murmură contesa cu glas stins. Părură amândoi stânjeniți, ca și cum această Întâlnire n-ar fi trebuit să aibă loc sau nu acolo, În mijlocul câmpiei, În foșnetul liniștit al adierii care aducea mirosul de sare și de alge al unei mări nevăzute, dar apropiate, și nu atunci, când contesa se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pescarii care Îți aduc pește proaspăt de câte ori e nevoie... - Desigur, căpitane... se grăbi să Încuviințeze vornicul. Voi grăbi la chemarea măriei sale... dar mă cam dor oasele, poate mâine sau poimâine voi face drumul la cetate... - Acum, vornice! Vornicul păru puțin stânjenit, dar deloc speriat. - Acum e cam greu, căpitane, fiindcă, după cum vezi, am oaspeți... Pe zidurile de apărare ale conacului apărură peste o sută de arcași. În aceeași clipă, curtea fu năpădită de ieniceri. În crângurile din jurul casei se auziră tropote
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Atunci, spuse Ștefănel ridicându-se din jilț, Înseamnă că Alexandru a fost sau se află În hotarele Imperiului Otoman! - Posibil... O bătaie la ușă Îi Întrerupse. Unul din oamenii de gardă intră, se Înclină În fața Marelui Maestru și spuse, puțin stânjenit: - Un negustor din port cere să intre la Înălțimea voastră. E cam jerpelit. Dar are o hârtie legată sul. Spune că e un cadou pentru Marele Maestru. - Să intre, spuse Ștefănel. În Încăpere intră un bărbat ce părea a avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
poligonul de tragere; senzația că am înșelat sistemul, beneficiind de o libertate nesperată. Într-o seară, în timp ce încuiam cu lacăt containerul conținând documentele secrete deja trecute prin pieptenele de oțel al mașinii de distrus secrete, Chef se apropie de mine stânjenit, cu lacrimi la colțul ochilor. Îmi spune că cererea sa de azil nu a fost acceptată și va trebui să părăsescă Elveția. Ca supremă dovadă de prietenie, mă întreabă dacă nu vreau să devin eu șef în locul său. Avantajul postului
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
lămurit. Papa Caetani se referă la florini? Sau ne mai pretinde și altceva? Antonio privi În jur, căutând solidaritatea colegilor. Însă, cu excepția lui Lapo, care continua să Îl fixeze chiorâș pe Dante, ceilalți trei priori Încercau să Își ferească privirea, stânjeniți. Antonio Își drese glasul de mai multe ori. - Ei bine, treaba e delicată. Nu trebuie discutată la loc deschis, unde ascultă urechi străine. Ca membru vârstnic, propun să convocăm Consiliul pentru dimineața zilei de paisprezece, ultima zi a mandatului nostru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
diferite? - Este ceea ce se povestește În scripturi: Dumnezeu a adăugat lucruri pe lume. Dar dumneata, Bernardo, ce părere ai? insistă Dante. Istoricul ridică din umeri. - Mă Înclin În fața teologiei dumitale, răspunse el sec, uitându-se spre Arrigo pe furiș. Părea stânjenit. Dante avea senzația că se afla acolo ca să stea de vorbă Între patru ochi cu filosoful și că el, venind acolo, Îi stricase planurile. Arrigo observase și el ceva, pesemne. Zâmbi liniștitor, punându-i o mână pe umăr. - Hai, Bernardo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
au complicat. Făcuse câteva avorturi fără știrea lui , deoarece nu știa sigur a cui era copilul. -Sărmană fată! exclamă Codrin uluit parcă. -Nici nu-mi doresc vreodată copii. M-ar încurca. Nu-i puteam vedea fața,dar nu spuneam nimic, stânjenit parcă de discuția despre copii. Dragostea ei mi se părea hâdă, monotonă, destul de tristă în asemenea condiții. Seara, ne-am dus la film. Ea când râdea, când plângea, în funcție de scenele din film. Am întrebat-o discret ce are. -Nu poți
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
tot nu-și dă ultima suflare. Mama zâmbi. Asta înseamnă că tu o să mori de tânără. Mă necăjea. — De ce? Sunt rea și urâtă. Trăiesc până la optzeci de ani. — A, da? Atunci eu o să trăiesc până la nouăzeci. — Zău? am zis, puțin stânjenită. Ticăloșii trăiesc mult. Oamenii frumoși mor de timpuriu. Mamă, tu ești frumoasă, dar aș vrea să trăiești până la adânci bătrâneți. Intrasem în panică și nu știam ce să mai spun. Nu mă mai necăji. Atât am avut putere să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
remarca doamnei de onoare. Îmi aduc aminte, totuși, că am fost impresionat într-un chip ciudat de tonul doamnei de onoare când s-a scuzat pentru mica ei gafă cu „unchii și mătușile țicnite“. Fusese o scuză sinceră, dar nu stânjenită și, în nici un caz, mieroasă, și preț de o clipă am avut senzația că, în ciuda indignării ei teatrale și a durității ostentative, avea în ea ceva într-adevăr de baionetă, ceva oarecum demn de admirat. (Sunt gata să admit că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
clipă să se audă bătăi în ușă, pentru că Doamna Ana, cînd s-au întors acasă de la Carul cu Bere, l-a luat de braț și au intrat pe ușa principală. Milițianul care păzea intrarea a vrut s-o oprească, ușor stînjenit că trebuie s-o facă, dar Doamna Ana l-a înjurat birjărește, apoi i-a strigat peste umăr: "trimte-ți gealații să mă aresteze, dar nu acum, că vreau să-mi tihnească...", și a arătat discret spre tînărul de alături. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
schiurile, că nevastă-sa... I-a născut spune Mihai. Două fetițe. Toți sînt bine. Zău?! se miră fata, explodînd de bucurie, și-n fericirea ei, îl ia pe Mihai cu brațele pe după gît și-l sărută pe amîndoi obrajii, apoi, stînjenită, se retrage un pas, murmurînd: Chiar eram îngrijorată. Abia aștept să-l văd deseară la premieră, cred că-i așa de bucuros... Nu știu dacă mai are loc premiera; și-a scrîntit piciorul o actriță. Pot să te conduc pînă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
greșeală aducându-l aici. Chiar nu era genul lui de muzică. Tom e un fost admirator de genului soul și, În același timp, singurul din local care venise Îmbrăcat Într-un pulover și pantaloni reiați. Probabil că se simțea foarte stânjenit. — Ce zici? l-am Întrebat eu vesel. — Toată lumea poartă negru, Sam, răspunse el cu o grimasă. Asta nu e deja ceva demodat? — Genul ăsta de negru e mereu la modă, am zis eu hotărâtă. Uită-te la ea, de pildă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
spațiu Întunecat, rotindu-se În vid și așteptând să fie găsită... Au urmat numeroase alte observații pe aceeași notă, dar am Încercat să nu le ascult. Dacă aș fi făcut-o, ar fi trebuit să mă târăsc sub canapea, extrem de stânjenită. Poate aș fi dat de sticla de vodkă acolo. Din greșeală, i-am prins privirea lui Jim Ashley, dar aceasta era impenetrabilă. Betty Încuviința din cap pe fundalul perorației lui Felice, iar coafura ei părea În stare să suporte fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
atâtea scrupule, zise ea. Și Sam, aici de față, suferă puțin. Asta nu Înseamnă că eu nu. Am ținut la fata aia. Trebuie să-mi amintesc mereu că ea n-ar fi mișcat un deget ca să te ajute. Derek părea stânjenit. — N-avem de unde ști cu siguranță, spuse el. Poate că aștepta să vadă ce se va Întâmpla. N-o Învinuiesc pentru asta. — Sam? Tu ce crezi? mă Întrebă Lou direct. Mi-am plecat ochii și n-am răspuns. — M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
se înțelege... Amândoi tăcură, încurcați. Și Alex avea oroare de convorbirile telefonice. Nici unul dintre ei nu se pricepea să încheie o conversație. Atunci, la revedere, spuse Alex, și lăsă receptorul în furcă. Tom făcu același gest. Se simțea ciudat de stânjenit, dezamăgit parcă. Sperase că Alex n-o să facă mare tărăboi pentru faptu că nu va locui la ea. Ei bine, părea că nici nu-i pasa. Firește, la telefon nu prea puteai să-ți dai seama de starea lucrurilor. Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
împreună pe scări câteva din piesele mai grele. Alex nu-i explicase lui Tom cauza acestor schimbări, după cum nu i-o înfățișase nici lui Ruby. Robin Osmore îi scrisese lui Rozanov, anunțându-i detaliile contractului de închiriere. Alex se simțea stânjenită, fericită. În sfârșit, viața devenise din nou vie și imprevizibilă. — Nu te scutura de apă peste mine! — Scuză-mă, Emma. — Vreau să-l cunosc pe George. — Nu-i aici. — Ăsta care vine cu băiețașul, nu-i celălalt frate al tău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
și roti un timp privirile cu un aer critic, alert, își pironi ochii pe Robin Osmore, fixându-l pe omul legii cu intensitate și cu o expresie de uimită curiozitate ironică. Osmore, conștient că e scrutat, începu să se simtă stânjenit, derutat, se foi pe bancă, privi în altă parte, apoi își întoarse iar privirea pentru a constata că micul animal continua să-l fixeze, expresia lui șmecheră, hazoasă, creînd o extraordinară impresie de inteligență care judecă, un spiriduș straniu, nicidecum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
spusese că, în primul rând, Judy Osmore nu era genul de femeie care face caz pentru atâta lucru și că, oricum, avea să-i ducă rochia lui Gabriel, care era foarte pricepută la scoaterea petelor și repararea hainelor. Emma plecase stânjenit. Văzându-l plecând, Tom simțise impulsul de a fugi după el. De bună seamă, amândoi făcuseră aluzii la noaptea de pomină, dar nu o discutaseră. Tom își dăduse seama că, pe de o parte, întâmplările îl mâhniseră foarte mult pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
se strânseră. ― Aș prefera să rămân. Apoi își ridică sfidător capul: ― La urma urmei, mi-am asumat niște riscuri. Nimeni nu zise nmic. Creatura semiumană o privi cu niște ochi pe care Gosseyn îi găsi necruțători. Patricia Hardie se răsuci, stânjenită, și-l privi pe tatăl ei, căutându-i parcă sprijinul. Marele bărbat îi evită privirea, foindu-se jenat în fotoliul său. Fata se ridică, o cută disprețuitoare afectându-i armonia buzelor. ― Deci te are și pe tine la mână ― zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]