513 matches
-
Hecabe, mama lui, și această cumnată aducătoare de urgie și de moarte: Elena. Numai Priam, în iertarea lui, putea îngădui un asemenea lucru. Și doar un poet ca Homer putea să sporească încărcătura de iubire omenească a Iliadei cu această tânguire finală. Iliada se încheie cum nici o altă tragedie nu se încheie: cu înapoierea leșului lui Hector de către Ahile, ucigașul lui, și cu tânguirea asupra lui a celei care adusese peste troieni urgia, iertați amândoi de Priam, care, în suferința lui
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
Și doar un poet ca Homer putea să sporească încărcătura de iubire omenească a Iliadei cu această tânguire finală. Iliada se încheie cum nici o altă tragedie nu se încheie: cu înapoierea leșului lui Hector de către Ahile, ucigașul lui, și cu tânguirea asupra lui a celei care adusese peste troieni urgia, iertați amândoi de Priam, care, în suferința lui, pe nimeni n-ar fi trebuit să ierte mai puțin decât pe aceștia doi: Puterea și Frumusețea care scot viața din făgașul ei
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
Din toată poezia lumii, cea mai bogată în lacrimi este poezia Iliadei: ape care curg, negre, pe pieptul unei stânci. Lacrimi vărsate de durerea morților iubiți. Iar dinspre pământul acela însângerat și de pe înălțimile Ilionului se înalță spre cer, cu tânguirile, o atât de mare suferință omenească, încât în adâncul cerului senin și incandescent al Iliadei se vede întunericul. Hades Morților din epopee nu le e făgăduită o altă viață vrednică de numele acesta. E drept, se duc pentru totdeauna în
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
sfadă cu Hera), Zeus îi primește ruga, înclinându-și capul în semn de fermă hotărâre. Iar după ce Ahile află de la Antiloh că Patrocles e mort, scoate un strigăt cumplit, pe care îl aude Tetis în adâncul mării și dă glas tânguirii funebre, însoțită în jale de toate Nereidele, care își bat pieptul în marea peșteră plină de lumină. Tetis le spune 75 durerea ei, că l-a născut pe cel mai slăvit dintre eroi și l-a crescut ca pe un
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
îl numește „prietenul credincios al lui Ahile“. Menelau îi răspunde că va face tot ce-i stă în puteri: moartea lui Patrocles îi sfâșiase inima. Mai târziu, când, după moartea lui Patrocles, aheii vin la Ahile cu daruri, și după tânguirea Briseidei, Ahile îi concediază pe toți în afară de atrizi, de Odiseu, Nestor, Idomeneu și, alături de ei, bătrânul Foinix. Apoi, când Ahile pornește cu trupele sale împotriva troienilor, Foinix se află în fruntea escadronului său de dolopi, bătrâni, dar încă în putere
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
înțelegem că puterea aceasta este pe măsura violențelor și nemăsuratelor lui pasiuni. Lacrimile încetează să-i curgă și marile hohote se potolesc după ce plânge cum numai el o face în toată Iliada, care răsună, ca și țărmurile mării, de ecoul tânguirilor lui, aprige până la istovire. Un plâns și un zbucium întreg, atotcuprinzător de suflet, în care lumea lui se preface toată în lacrimi. Ahile se află întreg în toate pasiunile lui. Iar detașarea lui de trecut este a singurului erou homeric
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
douăsprezece vămi prin care trebuie să treacă sufletul mortului în drumul său spre Rai. Ecteniile, evangheliile și punțile distribuite pe drum reprezintă rugăciuni și daruri destinate, în special forurilor cercetătoare din vămi până la ridicarea panaghiei. La ele se asociază tânguirile și lacrimile rudelor și prietenilor însoțitori. (reproducere după „Zona etnografică a Colinelor Tutovei”) Întregul convoi funerar ar putea reprezenta un act triumfal, luat prin analogie cu intrarea triumfală a împăraților în Capitoliul roman după o victorie strălucită asupra unui dușman
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
internă ci rămân dezinențe libere: multora -Ø multor studenți. SINTAXA ADJECTIVULUITC " SINTAXA ADJECTIVULUI" PRONOMINAL DE CUANTIFICARETC "PRONOMINAL DE CUANTIFICARE" Adjectivele de cuantificare realizează, ca și alte adjective pronominale, funcția de atribut: „În zadar boltita liră, ce din șapte coarde sună,/Tânguirea ta de moarte în cadențele-i adună.” (M. Eminescu, I, p. 160), „Cezara (...) se ținu cu amândouă mânile de spata băncei.” (M. Eminescu, Proză literară, p. 94), „În multe forme-apare a vieții crudă taină.” (M. Eminescu, I, p. 64) De
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
sunete, ca o emanație a divinității, cum ar fi ohm, în hinduism, rosicrucianism 73 și chiar cărți sacre precum Biblia, Coranul sau Adi Granth în sihism, în întregul lor. Cuvântul însă a fost întotdeauna rostit cu o anume intonație, o tânguire exprimând sentimente, trăiri afective și dorințe. Astfel el a fost parte din muzică. Și atunci, trebuie să acceptăm că simbolismul muzical include sunete, tonuri, armonii, muzica cu ajutorul instrumentelor muzicale, printre care se regăsește și vocea umană. Efectele muzicale au caracter
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
să mă ridic și fruntea udată de fulgii cerului să se-nalțe spre cea hărăzită. Iubito, e timpul ca pomii-n floare să ne ningă/ Prea mult în veac am așteptat această primăvară/ Când astrele coboară să ne-atingă/ Iar tânguirea noastră în lacrimi de bujor și tei dispară./ E visul, e speranța, iubirea venită să ne-ncingă/ Cu lină adiere, cu dor ce ne -mpresoară./ Iubito, e timpul ca pomii-n floare să ne ningă/ Prea mult în veac am
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
te rog eu pe tine,/ nici măcar nu mă atinge/ cu o privire/ Pielea mea toată e o meninge". (Operele imperfecte, ed. Albatros, 1979). Să nu uităm durerea aparține tocmai acestor învelișuri care suferă în locul creierului definindu-i ca un mesager tânguirea. "Durerea poate fi întruchiparea vitală a erorii. Ea stă în rădăcina cunoașterii și a revelației nașterea". Însăși inițierea e o durere, nașterea fiind o încercare și poetul în Epica Magna (Ed. Junimea, 1978) pătrunzând în interiorul fenomenului îl arată astfel prin
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
în ochi/ ... De aceea, te rog eu pe tine,/ nici măcar nu mă atinge/ cu o privire/ Pielea mea toată e o meninge 717. Să nu uităm, durerea aparține tocmai acestor învelișuri care suferă în locul creierului definindu-i ca un mesager tânguirea. Iar durerea e și ea o formă modificată de percepție. Așa cum oricine știe, simțurile noastre obiective sunt adesea înșelate de ceea ce oamenii de știință le numesc iluzii senzoriale. În acest domeniu, iluziile cele mai flagrante sunt iluziile optice. Printre cele
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
de real iar poetul devine creator, magician al cuvântului într-o varietate copleșitoare a reflexelor unui singur și același arhetip de adevăr și frumusețe divină. Sunt nopți de-acele blânde și tainice de vară,/ Când singur glas de greieri și tânguirea rară/ A buciumelor triste pe dealul depărtat/ Mai tulbură măreața tăcere. Dinspre sat,/ Ce doarme-n fundul văii, sub umbră de stejari,/ Un zgomot nu se-nalță. Pe codrii solitari, / Pe țarinile-ntinse, cu palida ei rază/ A nopților duioasă
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
sori și probabil, lor li se închină alte populații, conștiente de importanța unui ecosistem bazat pe existența acestora. Ah, dulcea mea icoană, mi-ai dăruit din sorii altei lumi o scară ca sufletu-mi ce prin fântâni coboară să fie tânguire unui clopot 983. În clopote succesive nu e om să nu fi scris o poesie. Dar cei aleși au avut și harul artei transformând plumbul în aur - atât de mult mă doare/ când simt că soarele lumină/ un timp în
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
-l conduce pe cel plecat prin ceremonia Înmormântării. A doua formă de exprimare culturală a durerii, a suferinței despărțirii, are un caracter mult mai special, mai puternic și mai direct subliniat ca expresie și este reprezentată prin bocire sau plângere, tânguirea colectivă legată de despărțirea de cel care a murit. Aparent, cele două mari grupe de experiențe psihomorale ale durerii și plăcerii au un pronunțat caracter cultural, ca forme de manifestare. Ele sunt conduite spontane sau programate, cu caracter simbolic, absolut
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
i s-au îmbolnăvit și murit animalele, i s-a îmbolnăvit fica cea mică Mădălina, seceta și uscăciunea s-a abătut asupra acelor meleaguri. După cele trei zile de sfințire și tămâiere stafia înlănțuită a apărut din nou, bisându-și tânguirea lugubră. Boierul Mogoșan era disperat, nemaiputând să îndure ispitele și încercările la care era supus. Totuși își păstra calmul, reflectând cu chibzuială și înțelepciune la ceiace are de făcut. Sculându-se în dimineața aceia, observă că pe față și mâini
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]
-
tipică, încât alunecă în comic. Amintind anumite ritmuri mai degrabă „goliardice” decât „religioase”, acești cursus denunță întru câtva degenerarea și codificarea lingvistică a acestora din urmă. Textele religioase ale Evului Mediu timpuriu sunt întotdeauna foarte poetice, chiar și atunci când sunt tânguiri umile pentru niște oameni evlavioși pe deplin pasivi și infantili. Aici, în Imitație, se simt în schimb afectarea propagandei ecleziastice, manierismul pedagogic, din cauza căruia aplicarea vechilor reguli retorice unui „grai” foarte „popular” frizează de-a dreptul stilul „macaronic”. Iar eu
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
condiția umană, dar văzută cu ochii locuitorului din Buenos Aires: dragostea problematică din labirintul citadin, destinul, prietenia, timpul inexorabil, moartea, temele liricii în general și ale metafizicii populare argentiniene în particular: "existența este un vis care are ca preț viață", spun tânguirile tangourilor. Carlos Gardel a pus bandă sonoră culturii argentiniene din Río de la Plata, creând ceea ce se numeste "cele o mie de fete ale tangoului". Tangoul este vocea prietenoasă a confidentelor, el trezește pasiuni, este un seducător care are oroare de
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
fățărnicie, poate mai mult decât de răutate mă doare fățărnicia, ipocrizia semenilor mei: nu pot concepe că cineva vine, îți strânge mâna, te îmbrățișează, te sărută... În cartea 12 pe care v-am oferit-o, am vreo 10 episoade intitulate Tânguirile Iudei. Știți că eu iau, în unele episoade din acestea, apărarea lui Iuda? Că nu din ură și fățărnicie l-a vândut pe Hristos, ci din convingerea că Iisus, ca Dumnezeu, se putea apăra și salva și pe El și
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
conacului; Pe drum etc. 9. Secvența care încheie fragmentul surprinde o situație relevantă prin semnificații subterane. Însoțindul pe tânărul Herdelea spre satul Lespezi, Petre Petre i se confesează, deși abia îl cunoaște. Monologul său, redat în stil indirect, este o tânguire, fiindcă țăranul întors în sat, după doi ani de armată, îi vorbește despre sărăcia sa și a fetei pe care o iubește. Neavând bani de nuntă, Petre nu se poate însura cu Marioara și situația disperată a flăcăului îi amintește
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
arată a fi mai puternic ca o „oțelărie?”, se întreabă înciudat bătrânul tiran, care nici măcar nu-și dă osteneala să salute moartea lui zhou Enlai, în ianuarie 1976. Incapabil acum să se deplaseze și să se exprime inteligibil, surd la tânguirile unei populații care trăiește în sărăcie și la suplimentul de suferință adus de teribilul cutremur de pământ din iulie 1976 - cel puțin 500.000 de victime -, Mao nu mai e decât umbra celui care a fost odinioară; moare pe 9
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
sfântului e o stare nenaturală și o tortură) transformă poemele - ce ar fi trebuit să fie ofrandă și laudă Dumnezeirii - în transcrieri vehemente ale suferinței și derelicțiunii: „Tare sunt singur, Doamne, și pieziș!” Așteptarea răzvrătită, reproșul aduc Psalmii aproape de amarele tânguiri ale lui Iov. Specific argheziene sunt și accentele de trufie provocatoare, rivalitatea cu Atotputernicul: „Cercasem eu, cu arcul meu,/ Să te răstorn pe tine, Dumnezeu!” Totuși, ieșirea din seria comună a ispitelor „ușoare și blajine”, spre încercarea ultimă, este aleasă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285438_a_286767]
-
Dumnezeu ascuns, mut, inexistent îl condamnă pe poet la singurătate, "pribeag", "uitat de câmpie", "cu fruct amar", țepos și aspru în îndârjirea vie. Este un psalm al însingurării, al părăsirii (N. Balotă). De astă dată, tonul fundamental este acela al tânguirii în legătură cu absența divinității, al lamentației pe tema singurătății omului în univers. Destinul psalmistului e simbolizat de copacul blestemat "Tare sunt singur, Doamne, și pieziș/ Copac pribeag uitat în câmpie". El se înalță către cer, "pieziș", în speranța unei atingeri a
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
Hecabe, mama lui, și această cumnată aducătoare de urgie și de moarte: Elena. Numai Priam, în iertarea lui, putea îngădui un asemenea lucru. Și doar un poet ca Homer putea să sporească încărcătura de iubire omenească a Iliadei cu această tânguire finală. Iliada se încheie cum nici o altă tragedie nu se încheie: cu înapoierea leșului lui Hector de către Ahile, ucigașul lui, și cu tânguirea asupra lui a celei care adusese peste troieni urgia, iertați amândoi de Priam, care, în suferința lui
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]
-
Și doar un poet ca Homer putea să sporească încărcătura de iubire omenească a Iliadei cu această tânguire finală. Iliada se încheie cum nici o altă tragedie nu se încheie: cu înapoierea leșului lui Hector de către Ahile, ucigașul lui, și cu tânguirea asupra lui a celei care adusese peste troieni urgia, iertați amândoi de Priam, care, în suferința lui, pe nimeni n-ar fi trebuit să ierte mai puțin decât pe aceștia doi: Puterea și Frumusețea care scot viața din făgașul ei
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2881]