2,777 matches
-
de jur împrejur. Și o va feri pe adolescenta Mioara Alimentară de ochii indiscreți ai lumii. O operă de artă, dacă stăm să-i analizăm înfățișarea, cu atât mai valoroasă prin dublul său scop. De barieră dintre două lumi. Lumea Mioarei și lumea exterioară. Și pentru a o feri de răul la puterea... Vai, e de neconceput câte rele sunt pe lume, îi spuneau părinții la masa de seară și de trei rele trebuie întâi ferită fata noastră: 1. răul libertății
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
sunt pe lume, îi spuneau părinții la masa de seară și de trei rele trebuie întâi ferită fata noastră: 1. răul libertății, 2. răul ademenitor și perfid al iubirii și 3. răul speranței. Citadela sfărâmată E ra vânt afară. Dar Mioara râdea de fericire și odată cu ea râdeau arlechinii din posterele de pe peretele din nord, fără ferestre, și râdea păpușa clown de pe vitrina lipită de peretele estic, fără ferestre, nu putea sta indiferentă mascota casei, un băiețel gol de ipsos, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
capete ale ancestralului care supuneau la vot hotărârile adoptate. Lumina candelei de-atunci. Prin gaura cheii se focaliza strălucitoare în clarobscur un mic far ce veghea tremurul îndoliat al umbrelor. Mama le privea cu nesaț din spatele ușii zăvorâte dincolo de care Mioara Alimentară aplica pe dos scriptura familiei. Un șuvoi subțire de timp se strecura pe sub ușă, atât cât Mama să nu simtă trecerea. Un fals sentiment de veșnicie înnobilat de universul cărților și al muzicii. Cu Mama bine ferecată, Mioara gusta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
care Mioara Alimentară aplica pe dos scriptura familiei. Un șuvoi subțire de timp se strecura pe sub ușă, atât cât Mama să nu simtă trecerea. Un fals sentiment de veșnicie înnobilat de universul cărților și al muzicii. Cu Mama bine ferecată, Mioara gusta din plin libertatea. Primul vizitator care a stârnit râsul materiei a fost o fetiță de 14 ani. Copila râdea calin, pe când în Universul paralel țâșnea în andante maestuoso marșul victoriei din sufletul ființei gemene sechestrată într-o cameră geamănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
a fost o fetiță de 14 ani. Copila râdea calin, pe când în Universul paralel țâșnea în andante maestuoso marșul victoriei din sufletul ființei gemene sechestrată într-o cameră geamănă, dublura celei de pe bulevardul Karl Marx 51, astfel că, în timp ce aici Mioara era matroana orgiilor, dincolo pândea prin gaura cheii orgiile mamei. Bucuria de aici era durere acolo și, indiferent care ar fi fost poziția oglinzilor, durerea de aici acolo cânta. Universurile paralele habar n-aveau unul de celălalt. Dacă vreuna de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de celălalt. Dacă vreuna de dincolo s-ar fi întors cu spatele, ar fi salutat cu aceeași mână, dar cu dosul palmei. Dacă simetriile erau inversate, trăirile nu puteau fi altfel, din această cauză spuneau Vocile o putem considera pe Mioara aici gazdă a unei dureri fără margini iar pe Mama, oceni harașo, pardon, verry well! Dar Vocile nu erau întrutotul de acord, știindu-se faptul că unde sunt mai mult de trei capete, unul dintre ele e lider de sindicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
progeniturile lor chiar în momentul în care Mama începuse să-și creeze în celula ei, dotată cu lucruri pe care nici noi nu le avem, o lume concurând prin bogăție și frumusețe cu cea a căminului Vocal, așa cum, în paralel, Mioara Alimentară făcea același lucru. Dincolo. Întâi și întâi, Mioara chemă o armată de croitorese. O săptămână, sau câte istorii scurge Dunărea până la vărsare, croitoresele, asistate de designer-ul Versace, secondat de pictorul scenograf al Teatrului din Brăila, Gheorghe Mosorescu, ghidați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
să-și creeze în celula ei, dotată cu lucruri pe care nici noi nu le avem, o lume concurând prin bogăție și frumusețe cu cea a căminului Vocal, așa cum, în paralel, Mioara Alimentară făcea același lucru. Dincolo. Întâi și întâi, Mioara chemă o armată de croitorese. O săptămână, sau câte istorii scurge Dunărea până la vărsare, croitoresele, asistate de designer-ul Versace, secondat de pictorul scenograf al Teatrului din Brăila, Gheorghe Mosorescu, ghidați de Dragoș Buhagiar, Doina Levintza și supervizați de marele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
suna decodificat mesajul. Ceea ce înseamnă că Paravocile din Citadelă deveniseră Plurivoci prin automultiplicare, semn de independență și de rupere de Metavocile ancestrale de pe Planeta de origine, ridicate la o putere înspăimântătoare, răsfrântă în oglinda paralelă unde Mama era matroană și Mioara încarcerată, determinând dezavuarea urmașilor de Vocile originii lor. Și se așternu o tăcere dubioasă între Lumi, începând astfel prima pagina a zilei de mâine. Mi-e foame mereu, Mamă! Și mie mi-e foame și lui taică-tău îi e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
musculaturii, pilozitate blondă, blondă-creață, blondă-nebun, roșcat-trivial, roșeață-domestic, roșcat cu chelie, roșcat-lins, roșu cu bulbi, roșu-lung, roșu-îngust, roșu-purpuriu, viril-purpuriu, obtuz-purpuriu, roșu-aromat, roșu-timpuriu, pe o piele cu pori violet, cu calitățile sexuale aferente, suprapuse, interpuse și mai ales seduse de picioarele Mamei. Mioara și le mângâia pe ale ei, amintindu-și cât s-au șlefuit în cadriluri, valsuri și tangouri roz, în rock-uri chimono, în menuete îmbrobodite și twist-uri despuiate, desferecate și învolburate, câte volute a făcut stângul, câte degajări, dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
unele tăcute, altele zornăitoare ca mărunțișul căzut pe asfalt și mărturisitoare, nemulțumite, lașe, părtinitoare, înțelegătoare și, ciudat, picioare care renunțau. Blestematele! Păpușa avea picioare șleampete, scurte, înduioșător de durdulii. Încrâncenate în adversitatea lor pentru mers, știau doar să țopăie și Mioara o învăță toată istoria dansului, puțin din istorie, o firimitură din fiecare, un sâmbure din ceea ce citise sau văzuse la TV, privind specificul, zona, rolul, simbolistica, limbajul, explicat amănunțit cu privire la bătaie, zbor sau fâlfâire, cu laba oprită cu vârful spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cu bibelouri, paharele de porțelan și tăcerea acestora. Nici n-atingeau podeaua pentru că fluidul-bibliotecă sau vitrină se curba, se subția pentru a deveni cât o spaghetă sorbită imediat de gura cu buze groase, făcute parcă pentru a sorbi tot Universul. Mioara se trezi singură, fără casă, ea însăși o apă cu formă umană, clătinându-se gata-gata să se scurgă pe podea. Teama de a fi sorbită o făcu să-și acopere fața lichidă cu mâinile lichide, peste ochii apoși, deja închiși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
decât meseria de deținut. Ceva din ea evadase dincolo, poate omul acela era vreun gardian inventat de Mama special pentru a o supune testelor, a-i descoperi sursa dorinței de libertate și de a o suprima pentru totdeauna. Numai că Mioara avea și ea un gard interior, prin care niciun spion al timpului nu putea pătrunde. Odată a mers la medic, desigur, pentru Mama, și a văzut măștile de pe chipurile oamenilor cu halate cum se scurg și de sub ele apărea o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
pestrițează îl începuse cu dreptul, dar invers, din afară înspre înlăuntru. Genul acesta de armă, nedescoperit încă de marile puteri, era invenția ei proprie. De o mare forță de penetrare și în aceasta îi consta invincibilitatea nedetectabilă. În acest fel Mioara, copil sau adolescent, sau fecioară la 25, la 35, la 45 de ani, dusă de mână de Mama, devenise Master psihologicus humanum. Foarte bine; și ce-i cu asta? Ceea ce noi nu știm era că Mioara știa scopul, folosința exteriorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
nedetectabilă. În acest fel Mioara, copil sau adolescent, sau fecioară la 25, la 35, la 45 de ani, dusă de mână de Mama, devenise Master psihologicus humanum. Foarte bine; și ce-i cu asta? Ceea ce noi nu știm era că Mioara știa scopul, folosința exteriorului și mai ales CE apăra ea. Pe când noi cunoaștem suprafața, Mioara vedea volumul din care făceau parte dimensiunile ei, ecoul, dejecțiile lui, supărat pe destinul său linear de a fi ecou și nimic mai mult. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
45 de ani, dusă de mână de Mama, devenise Master psihologicus humanum. Foarte bine; și ce-i cu asta? Ceea ce noi nu știm era că Mioara știa scopul, folosința exteriorului și mai ales CE apăra ea. Pe când noi cunoaștem suprafața, Mioara vedea volumul din care făceau parte dimensiunile ei, ecoul, dejecțiile lui, supărat pe destinul său linear de a fi ecou și nimic mai mult. La ce-i folosea? Întrebare de o crasă inutilitate care frizează prostia! La gard, la propriul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
fi ecou și nimic mai mult. La ce-i folosea? Întrebare de o crasă inutilitate care frizează prostia! La gard, la propriul ei gard de apărare! Și la deschiderea largă a porților atent încuiate, a gardurilor oamenilor. A spulberării măștilor. Mioara vedea, dar nu divulga secretul. Ca să vadă continuarea acestui film cu episoade infinite, în care actorii erau mereu alții. Sau aceiași? Cale de întoarcere nu mai era. Era mai liberă decât lumea întreagă, dar acel cineva din interior îi șoptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ca un șoim. Când zici că-l cunoști, ți-e teamă de faptul că ești stăpân sau știi și ți-e teamă că știi și nu vrei să tulburi această apă sumbră, tăcută, atotștiutoare, aparent calmă, dar abisală. Faptul că Mioara își cunoștea abisul îi dădea un sentiment de supremație: acest dar îl au doar zeii, de aceea sunt tăcuți, deșertăciunea abisului le-o spune pentru că și conștientizarea lui creează alt abis, care duce la inevitabilul de ce?, la obsedantul cum?, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
o ferea de lume? Mama îi cunoștea nebuloasa în care era o supernovă și de aceea o ferea de lume? Mama o închidea pentru că închisoarea te apără de lume? Sau lumea era închisă în spatele unor garduri-ziduri cu creneluri nevăzute și Mioara nu avea voie să împartă cu ea soarta de damnată? Sau Mama era ea însăși un zid, o cloșcă ce-și apăra puiul să cunoască încetul cu încetul viața de damnat, picătură cu picătură, treaptă cu treaptă, pentru a nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
și apăra puiul să cunoască încetul cu încetul viața de damnat, picătură cu picătură, treaptă cu treaptă, pentru a nu fi mai târziu un șoc care ar putea să o azvârle în afara zidului-convenție și să rătăcească prin lume, tot întrebând. Mioara Alimentară accepta cu înțelegere graduală tot ceea ce i se oferea. Și Mama asta-i oferea: închisoare conștientizată, înțeleasă și acceptată. Era liberă și în relațiile cu oamenii dovedea acest lucru, mirându-se pentru faptul că oamenii o priveau ciudat, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
în relațiile cu oamenii dovedea acest lucru, mirându-se pentru faptul că oamenii o priveau ciudat, ca pe un crocodil dus în lesă de Mama. Și zmeiele copiilor fugeau cu sfoară cu tot spre înalturi, mingile se rostogoleau printre Ea: Mioara copil, Mioara adolescent, Mioara analist, telefon, disc, bandă magnetică, fir de telegraf, siguranță la postul Trafo din colțul casei. Ea era Totul! Cu atâtea cunoașteri de interior, de exterior, de înalturi, de adâncuri și, totuși, era ocolită, respinsă, îndepărtată, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cu oamenii dovedea acest lucru, mirându-se pentru faptul că oamenii o priveau ciudat, ca pe un crocodil dus în lesă de Mama. Și zmeiele copiilor fugeau cu sfoară cu tot spre înalturi, mingile se rostogoleau printre Ea: Mioara copil, Mioara adolescent, Mioara analist, telefon, disc, bandă magnetică, fir de telegraf, siguranță la postul Trafo din colțul casei. Ea era Totul! Cu atâtea cunoașteri de interior, de exterior, de înalturi, de adâncuri și, totuși, era ocolită, respinsă, îndepărtată, dar cu posibilitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
dovedea acest lucru, mirându-se pentru faptul că oamenii o priveau ciudat, ca pe un crocodil dus în lesă de Mama. Și zmeiele copiilor fugeau cu sfoară cu tot spre înalturi, mingile se rostogoleau printre Ea: Mioara copil, Mioara adolescent, Mioara analist, telefon, disc, bandă magnetică, fir de telegraf, siguranță la postul Trafo din colțul casei. Ea era Totul! Cu atâtea cunoașteri de interior, de exterior, de înalturi, de adâncuri și, totuși, era ocolită, respinsă, îndepărtată, dar cu posibilitatea de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
în neant, se fixau pe globurile de stâncă și ori de câte ori le atingea, stârnea un stol de țipete, care dispăreau atunci când își retrăgea palmele. Heruvimii o priveau pe furiș, pentru a nu fi surprinși de adulții cu aripi aprige și usturătoare, Mioara părea o vrăjitoare care-și rotește palmele în jurul globurilor de cristal pentru a-i dezvălui secretele viitorului. Dar ea nu făcea altceva decât să mângâie nimbul sferelor pe care nu era imprimat niciun țipăt, nici de pasăre cu limbă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
folosit arhaica plapumă. Și fiindcă molia bătrână nu-și mai dădea seama dacă trăiește sau a murit, și acum coase, tot plăpumi. Dar, fie din cauza bătrâneții, fie din cea a pretențiilor oamenilor, plăpumăreasa s-a împotmolit în meserie taman la Mioara Alimentară, care îi comandase o plapumă eterică, dar cu eterul îmbuteliat între romburile învelitorii, în așa fel încât să nu fie nici rea, nici caldă, nici tristă, nici parfumată, ci așa cum o voia numai ea: o plapumă iubitoare. Și molia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]