23,989 matches
-
cunoșteam de douăzeci de ani. Numai „ne cunoșteam?” Ea lăsă jos micul ei geamantan, și ghicind parcă Încurcătura În care mă aflam, rezolvă Încîlceala de ani luîndu-mă după gît și sărutîndu-mă de cîteva ori, uitînd de fiica ce stătea alături zîmbind, purtînd, uluitor, asemănarea și frumusețea din tinerețe a mamei, Încît În clipa În care aceasta se desprinse de mine, privii cu năuceală la ele ca la două realități asemeni fotografiilor mișcate. Ea Îmi observă mirarea. și puse asta pe seama emoției
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
se supuse cu stăruința unor Întrebări comune bolnavilor preocupați de soarta sănătății lor, se sfîrși cu o nelămurită ridicare de umeri din partea doctorului care-i spuse că e sănătoasă, că nimic din neliniștile ei nu se confirmau. - Cum? Sănătoasă? Întrebă zîmbind, mimînd contrarietatea. - Da doamnă, perfect sănătoasă. RÎserăm bucuroși, și la plecare, doctorul Îi promise că-i stă la dispoziție În viitor, oricînd va apela la el. Ajunși În centru, intrarăm pe strada principală, era potop de lume și ne oprirăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mă adresai Anei, pentru a umple golul ce se ivise dar și pentru a-mi mărturisi satisfacția cu privire la rezultatul consultului medical, cu gîndul mai mult la tatăl ei care mă rugase, Îngrijorat, pentru acest serviciu. - Bine că ești sănătoasă! Ea zîmbi: - Știam că n-am nimic. Rămăsei uimit: - Cum adică? Și tatăl tău era atît de Îngrijorat pentru tine! - De asta e tată! zîmbi din nou, vădit măgulită de invocata grijă paternă. - Nu Înțeleg... Atunci pentru ce? Întrebai, profitînd de pauza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mai mult la tatăl ei care mă rugase, Îngrijorat, pentru acest serviciu. - Bine că ești sănătoasă! Ea zîmbi: - Știam că n-am nimic. Rămăsei uimit: - Cum adică? Și tatăl tău era atît de Îngrijorat pentru tine! - De asta e tată! zîmbi din nou, vădit măgulită de invocata grijă paternă. - Nu Înțeleg... Atunci pentru ce? Întrebai, profitînd de pauza vorbirii mele, o anulă, privindu-mă peste umeri: - Chiar nu Înțelegi? Apoi Își fixă ochii În ai mei: ce memorie scurtă ai „domnule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
pe loc, mulțumind. Stăturăm Încă multă vreme, pînă la Înnoptarea zilei de vară, și Înainte de a ne duce la culcare, Ana, Într-o fracțiune de timp, ca o comprimare a lui, se apleca Înspre mine și, În loc de „noapte bună”, șopti zîmbind: - Ce bine cînd doctorul Îți spune că nu ai nimic! Nu-i așa, domnule judecător? De data asta nu mai accentua ironic pe ultimele două cuvinte. A doua zi dimineața (mă trezisem mult Înainte, dereticasem În amîndouă Încăperile, deschisesem ferestrele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mărturisiri către soție, Întrerupt Își ridică privirea spre noi și, adresîndu-se Anei și fiicei sale, rosti Înviorat: - Nu-i așa că-i măreț? - În adevăr, răspunse Ana, spre Încîntarea nereținută a domnului Pavel, cutremurat de un nostalgic patriotism local. Doamna Pavel, zîmbind, mai mult pentru a-și marca participarea, fiind atentă În realitate la mesele vecine, sperînd să Întîlnească vreo cunoștință oarecare, să fie văzută cum „petrece ea serile”, desigur „deseori” se gîndi aceasta, deoarece locuiește În apropiere, la „cîțiva pași” de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
interiorizare romantică, iar nu din observarea meselor din jur, exclamă calculat: - Ce noapte, frumoasă! Nu-i așa, fetelor? După o mică pauză, adăugă adresîndu-se Anei și fiicei acesteia: Pentru mine care am o vîrstă, sînteți ca și fetele mele! Ele zîmbiră protocolar dar și cu o abia perceptibilă adeziune. În timp ce orchestra Începu nu știu ce melodie ușor tărăgănată, mă adresai către toți: - Știți ce-a fost aici, chiar În locul acesta acum...cîți ani?... Eram copil, terminasem clasa I-a primară... În 1930; luasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
aceea cu titluri orgolioase, că industria siderurgică e În plină dezvoltare, că „omul nou”... dar el nu va mai avea puterea să privească această lume; a trăit mereu În alt timp, cu deosebire În cel dinaintea primului război, va pleca zîmbind, va zîmbi timpului acela, iar noi cîți vom fi În preajmă, derutați, nu vom ști ce-i cu el, pentru că niciodată nu știm ce se Întîmplă În clipa aceea finală, iar eu Îl voi saluta ca pe un ostaș care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
titluri orgolioase, că industria siderurgică e În plină dezvoltare, că „omul nou”... dar el nu va mai avea puterea să privească această lume; a trăit mereu În alt timp, cu deosebire În cel dinaintea primului război, va pleca zîmbind, va zîmbi timpului acela, iar noi cîți vom fi În preajmă, derutați, nu vom ști ce-i cu el, pentru că niciodată nu știm ce se Întîmplă În clipa aceea finală, iar eu Îl voi saluta ca pe un ostaș care și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
confuz... cînd se fac mai mari Învață „lecția”; parcă dumneavoastră nu știți, domnule judecător? Asta-i situația. Nu-i nici o ieșire, s-a terminat. Vă rog să nu spuneți nimănui c-ați vorbit cu mine așa ceva. Nu avui puterea să zîmbesc; ciocnirăm tăcuți. Luminile din tavan Învîrteau vîrstele acelor oameni, destinele lor și timpul acelui loc. Dar nimeni nu observa. - Unde-ai găsit sania asta, Lung? - E a primăriei, că eu tot acolo lucrez, n-au găsit altul mai bun. CÎt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
toată zona noastră, prin reflex, altfel nu-mi Închipui, „lagăr socialist”, - lumea imaginată În „lagăre”, vă dați seama? Asta e, domnule Pavel. N-am crezut că voi vorbi atît de deschis cu dumneavoastră. Uneori disperarea te descătușează. - Mă bucur, spusei zîmbind, aprinzîndu-mi țigara. Înseamnă că aveți Încredere În mine, m-aș fi simțit jignit să nu aveți. - Vedeți? De altfel asta vor: unuia să-i fie teamă de celălalt. Și au reușit. Abia după două decenii de conviețuire În aceeași casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
dar nu avu curajul. Ne sărutarăm colegial ca de Început de an. După plecarea ei, urcai scările de la față, singur, puțin trist. Deschisei ușa, și, intrînd În cameră, mă trezii vorbind: „Ați plecat la timp, domnule Davidsohn!” Parcă Îl vedeam zîmbind. 8. Două luni mai tîrziu, moștenitoarea casei Perussi, pe care n-o mai văzusem de mult, veni la mine, de data asta acasă, nu la tribunal, ca altă dată. O primii și o poftii pe fotoliul de lîngă fereastră. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
ei, se obișnuise cu vizitele mele singuratice, neștiute de nimeni, și cu micile buchete de trandafiri sau garoafe, ori alte flori pe care le găseam, nu le cunoșteam, știa că nu mă pricepeam la flori și de asta cred că zîmbea. „Nu, nu de asta, corectă ea cînd ajunsei acasă, așezîndu-se pe marginea canapelei. Nu de asta ci de bucuria de a te fi revăzut după aproape două luni de uitare, acum În dimineața asta de primăvară. Ai plătit jumătate din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
animale, de la primăvara asta care ne vorbește cîte ceva despre viață, renaștere, veșnicie, dar nu luăm seama, nu pricepem nimic, nu Învățăm, nu vrem să Învățăm. Trecem pe lîngă atîtea... Nu observăm. Nici pe noi nu ne cunoaștem, deși ne zîmbim, vorbim Între noi, ne Îmbrățișăm, părinte și fiu, fiu și părinte. Toată viata vorbim, despre multe, despre orice, și așa trece timpul, și abia la urmă, În ultima clipă, ne dăm seama că numai despre ce trebuia n-am vorbit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
un memorial, că „Atunci cînd va pleca În lumea cealaltă, nu va mai avea puterea să privească această lume, a trăit mereu În alt timp, cu deosebire În cel dinaintea primului război, lumini și pocnete de artificii, și va pleca zîmbind, va zîmbi nu vremii acesteia ci timpului acela, iar noi...”. Noi suntem acum aici: doamna Pavel, Încovoiată de durere pe fotoliul de la căpătîi, alături, În picioare Marga Popescu În rochie neagră, apoi trei doamne din cele ce veneau la rînduitele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
că „Atunci cînd va pleca În lumea cealaltă, nu va mai avea puterea să privească această lume, a trăit mereu În alt timp, cu deosebire În cel dinaintea primului război, lumini și pocnete de artificii, și va pleca zîmbind, va zîmbi nu vremii acesteia ci timpului acela, iar noi...”. Noi suntem acum aici: doamna Pavel, Încovoiată de durere pe fotoliul de la căpătîi, alături, În picioare Marga Popescu În rochie neagră, apoi trei doamne din cele ce veneau la rînduitele sindrofii, doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
de pe vremea domnului Pavel, singurii care-au rămas, dar el doi bani nu dădea pe Întristata noastră prezență, Îi era Însă milă de doamna Pavel, dar n-o mai putea ajuta, traversa acum lumi necunoscute, avea dezinvoltura și puterea să zîmbească, desigur timpului său, regăsit printre luminile ce-l Însoțeau pe drumul acela fără sfîrșit, dar pentru că zîmbea cred că drumul era fericit. - „Înseamnă că la urmă ne așteaptă fericirea?” Îl Întrebai În gînd, fără să aștept vreun răspuns. Au rămas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
prezență, Îi era Însă milă de doamna Pavel, dar n-o mai putea ajuta, traversa acum lumi necunoscute, avea dezinvoltura și puterea să zîmbească, desigur timpului său, regăsit printre luminile ce-l Însoțeau pe drumul acela fără sfîrșit, dar pentru că zîmbea cred că drumul era fericit. - „Înseamnă că la urmă ne așteaptă fericirea?” Îl Întrebai În gînd, fără să aștept vreun răspuns. Au rămas atîtea neterminate, Încurcate, voit, nevoit, lumea nu se poate termina așa (vorbii În mine, nu se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
e o minciună, domnule Pavel) va trebui o dată, nimeni nu știe cînd... Adevărul - mai toți au pierdut speranța -, Își va arăta fața, - lucrurile nu se pot termina așa. Ar fi oribil, dar mai ales fără sens; nu se poate. El zîmbea mai departe, În după-amiaza zilei următoare fu Îngropat, vîntul bătea cu furie, tăios, uscat. Pe crucea de piatră, Înălțată de mult, era scris numele și anul nașterii „1884” cel al morții va fi Încrustat peste trei zile prin Îngrijirea doamnei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
doamnei. Întinzîndu-mi plicul, ca unuia de mult al familiei, Îmi spuse că-i răspunsul la scrisoarea pe care o trimisese În Israel În urmă cu o lună. - De ce i-ați scris atît de tîrziu? o Întrebai, dar nu-mi răspunse; zîmbi doar. Era felul ei Între grație, uitare și umilință, toate Într-un zîmbet - căci, scăpasem din vedere, ne aflam Încă la porțile Orientului, unde totul era posibil. Plecarea domnului Pavel Îi deschisese o prăpastie pe care n-o putu trece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
coborînd În semicercuri unduioase imaginînd hamacuri de odihnă. În aceeași zi răspunsei scrisorii ce conținea În final și cîteva urări pentru mine. Doamna Pavel umplu două pagini mărturisindu-și nostalgii regăsite după vremuri cînd domnul Davidsohn Îi deschidea ușa casei zîmbind. Îi auzea glasul În prag: „Să nu vă plîngeți niciodată pentru că totdeauna poate fi și mai rău. Dumnezeu nu lasă pe nimeni!” Și tot În aceeași zi pe Înserate, vocea tinerei profesoare, acum absentă, Îmi traversă ca o imaginație odaia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
-i realizeze intențiile, preceptele? - Nu cred. E o eroare! - Nu-i nici o eroare. Te Înșeli. Totdeauna te-ai Înșelat. Ai visat libertăți care n-au fost, purități care n-au existat. Se ridică În picioare, Își strînse pelerina pe el, zîmbi; simții o mare libertatea spiritului. - Dar nu mi-ai spus dacă greșesc sau nu. - Nu, pentru că ești de bună credință, răspunse, apoi Își puse mîinile pe umerii mei și dispăru - timp În care Keti se ivi În odaie, așa cum o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
privea pe amîndoi, iradia de bucuria de a ne vedea În casa ei foarte luminată În seara aceea, o sărbătoare, prima după atîția ani de singurătate ai ei. - CÎt timp ai să stai acolo? - Depinde. O lună... două cel mult. ZÎmbi. Pe dată fața Îi fu adumbrită de o tristețe vagă În mod absurd mi se făcu deodată dor de ea, deși Încă nu plecase. O și vedeam departe, niciodată Întoarsă și Începui să duc aberant dorul vocii ei cu inflexiunile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Mi-aduse, după puțin timp, țuică fiartă. - Mă bucur, nici nu știți cît mă bucur, de cîte ori veniți la noi, domnule judecător. Dar cum puteți lipsi de la serviciu tocmai acum În săptămîna mare? - Se mai poate, doamnă... așa cîteodată, zîmbii. Ana mă privea ca din altă lume. - Pari neschimbat! - E o părere, răspunsei și ochii mi se fixară Într-ai ei, neverosimil, neputînd să se smulgă acelei atracții nemaipomenite, din lungimea timpului cînd venisem aici prima dată, Încît se auziră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
de flori... Pămînt de flori! În urechi Îmi răsuna vocea căruțașului fără clienți, cu căluțul obosit de hamuri și povara pe care-o trăgea după el. Deodată podelele camerei alăturate scîrțîiră și prin ușa uitată deschisă, Keti apăru În prag zîmbind, Îmbrăcată cochet Într-o rochie lungă, de culoare albastru-Închis, asemeni uniformelor școlărești pentru fete, la vremea ei. - Am venit, spuse simplu. Mi-era dor, nu te-am văzut de mult. Se apropie. Mă sărută, Îmbrățișîndu-mă cu mîinile după gît, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]