23,989 matches
-
răspunse Calvia fără să zâmbească. Și Galba mă ura. Amândoi au avut o moarte tragică: primul a fost ucis de al doilea, iar al doilea s-a sinucis pentru că a apărut un al treilea împărat, sinistru, pe scena vieții noastre - zâmbi ironic. Mă întreb ce sfârșit va avea un om ca Vitellius. Prezicătoarea mea spune că destinul lui e pătat de sânge. La fel zice și augurul meu chaldeean. De altfel, ce altceva i s-ar putea prezice unuia care și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
-i încap pe mână... S-au luat la ceartă pentru administrarea provinciilor din Africa. Acum însă au stabilit o linie de acțiune comună ca să cucerească Imperiul. Garanția acordului lor e Titus. — Îl cunoști și pe Titus, fiul lui Vespasianus? Calvia zâmbi. — Cunosc și pasiunea lui pentru Berenice, fiica lui Herodes Agrippa, regele din Judaea... E nebun după ea, cu toate că Berenice e mai mare decât el cu unsprezece ani, iar tânărul Titus nu disprețuiește iubirea bărbaților... Mucianus - ezită o clipă, căutând cuvintele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
să aibă supremația asupra celuilalt. Soldații îl preferă însă pe Caecina, pentru că e înalt și frumos, pentru că nu-și alege cu grijă hainele și are un farmec irezistibil. Antonius îi aruncă femeii o privire plină de curiozitate, dar tăcu. Ea zâmbi și continuă cu glas molcom: Soldații îi reproșează lui Valens că vrea să-l pună în umbră pe Caecina ca să aibă numai el parte de onoruri. Și nu uita, Caecina e predispus la trădare. — Dar tu? Ești un cunoscător prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
simplă: bobi, varză și brânză de capră. Antonius așteptă să iasă băiatul și continuă: — Prin urmare, ai fost informat. Și tu ai curieri numizi mai repezi ca vântul, care îți spun tot ce se întâmplă în lume? întrebă ironic. Proculus zâmbi. Se ridică și luă de pe o măsuță o carafă cu vin și două cupe. Le umplu și-i întinse una lui Antonius. — Curieri numizi? Las asemenea lucruri rafinate pe seama romanilor. Există și alți mesageri. Te referi la spiritele aflate în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
al lui Proculus se ghicea o notă polemică. Astăzi, zici? — Recunoști că un om oarecare vede într-o victorie doar meritul trupelor care ucid cu săbiile? Câți văd, în spatele măcelului, divinitatea ce conduce armata? În ce mă privește, zise Antonius zâmbind, când asist la jocurile grecești nu văd niște bărbați prinși într-o luptă inutilă, fără arme. Văd entitățile spirituale, sau divine, care le îngăduie atleților să depună un efort supraomenesc... Văd un fel de inițiere ce întărește sufletul, nu trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
câteva ceasuri în patul meu. Pe multe le excită faptul că toți te consideră un erou - adăugă, ridicând disprețuitor din umeri. Nu m-aș putea îndrăgosti de vreuna din ele, dar aveam nevoie de o femeie, înțelegi? — Dar libertatea? — Libertatea - zâmbi Marcus de parcă ar fi fost întrebat de un copil. De trei ori m-am înrolat ca gladiator. Asta-i ultima dată... Acum sunt destul de bogat. — De ce te-au închis? întrebă Valerius, arătând spre buza lui Marcus. Te-au bătut. — Vin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
se strângă stomacul de durere. Furios, se ridică, aruncă sabia și scutul, apoi își smulse placa de bronz de pe picior și își scoase turbanul care trebuia să-l apere de loviturile mai periculoase. Îl aruncă spre Hyrpus. Instructorul îl privi zâmbind. — Nu te mai joci? Doi doctores secutoris se grăbiră să-l echipeze pe Valerius, care rămase inert. Tridentul îl înțepă din nou în gleznă; simți în spate lovitura violentă a pumnalului de lemn al adversarului. Căzu, dar se ridică repede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
întâmpla jos, în arena pentru antrenamente. — Vezi câte greșeli fac? — Sunt cei mai buni de pe piață, răspunse Manteus sec. Nu mai sunt maeștri de excepție, ca tine. Vremurile s-au schimbat. — Da... Întotdeauna dăm vina pe vremurile care se schimbă, zâmbi Proculus. Admiră panorama ce se deschidea în fața lui. Privi lung, gânditor spre cea mai înaltă dintre colinele care, în dimineața aceea senină, se vedeau dincolo de zidul de apărare și de păduri. Revăzu o scenă nocturnă: Valerius, întins pe iarbă, lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ce purtau armele gladiatorilor. Se opri îndelung în fața celei care avea armele lui Titus, apoi se așeză lângă Manteus. Privi în jur. Ochii i se opriră la ceasul acvatic pus pe o coloană scundă, lângă masă. Se uită la Manteus zâmbind. — Văd că ți-a mers foarte bine în ultima vreme. Ai câștigat de pe urma campionilor tăi. Manteus arătă spre ceas: — Chiar ieri l-am cumpărat. Nu-i așa că-i minunat? — Știu că trebuie să fi costat mulți sesterți. Eu încă mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
neliniștit chipul impasibil al lui Proculus. O faci pentru Valerius? Pentru mine? Pentru fratele lui? De ce? — Ești bătrân, Manteus, dar întrebările tale îmi dovedesc încă o dată că bătrânețea și înțelepciunea nu merg mână-n mână. Te aștepți să-ți răspund? zâmbi Proculus, ridicându-se. Motivul pentru care am venit mă privește doar pe mine, nu crezi? Cât despre o presupusă înșelătorie pe care timpul o va scoate la iveală... Oare viitorul nu se află în mâinile zeilor? Nu uita că, atunci când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Valerius închise ochii; atingerea maestrului avea ceva vrăjit. Și-o aminti pe Velunda așa cum o văzuse prima oară, cu ani în urmă, când ajunsese în satul lui Julius Civilis. Ea stătea lângă foc, ca și cum l-ar fi așteptat, și îi zâmbise. O revăzu apoi sub frasin, pe moarte. Auzi limpede ultimele ei cuvinte, pe care până atunci nu reușise să și le amintească... Trebuia să mor. Acum începe drumul tău, misiunea ta. Să nu-ți fie teamă să lupți. Tu vei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Acum ți-e foame și sete, spuse Proculus, apropiindu-se de el. Dar eu te-am învățat să ții foamea și setea sub control. Azi-dimineață, înainte să începem antrenamentul, mi-ai ordonat să nu mănânc și să nu beau nimic, zâmbi Valerius. Vântul aduce miros de legume prăjite cu usturoi, măsline negre... cicoare coaptă, scrumbii, capere, brânză de capră... — Ai înțeles deci că trebuie să ții un regim special. Proculus puse o mână pe umărul lui Valerius și porni cu el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
scurtă vreme avea să lupte în arenă la Cremona. Proculus era singura lui speranță. Numai el putea să-l învețe să țină piept rețiarilor. Valerius se așeză lângă maestru. Marcus stătea în fața lui; îi aruncă o privire amuzată și îi zâmbi. — Mănâncă, zise Proculus. Împinse spre Valerius o felie groasă de pâine de orz și un vas plin cu apă. — Bea. Proculus avea în față tot pâine și apă. Valerius încercă să ridice vasul cu mâna stângă, dar brațul îl durea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
al scutului, care îl lovi pe Valerius, făcându-l să se dea câțiva pași înapoi și să cadă. — Ar fi bine ca atunci când mirmilonul va încerca să te lovească cu scutul, tu să nu mai fii în fața lui, zise Proculus zâmbind. Valerius înțelese atunci că salturile în lături și mișcările continue ale tracului aveau un scop precis. Se ridică și reluă antrenamentul care, dincolo de aparența jocului, presupunea un efort enorm. Soarele apunea când Valerius se întinse pe salteaua lui de paie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
capul golit de gânduri, ca și cum trupul meu ar fi supt tot creierul, să se hrănească. Se întinse pe saltea, sprijinindu-și capul pe sacul de medic. Închise ochii și o văzu pe Velunda pe malul izvorului, pieptănându-și pletele blonde; zâmbind, îi ceru să-i dea panglica albă, să-și lege părul. Valerius simți că i se pune un nod în gât și-și acoperi fața cu brațul. — Proculus... — Știu că zilele astea, când te antrenai, te-ai gândit mereu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
și are de gând să-l străbată până la capăt. — Ca medic, m-am luptat de multe ori cu moartea și am încercat s-o înving. Iar acum trebuie s-o dăruiesc cuiva? Proculus privi chipul slăbit al lui Valerius și zâmbi ușor. — Acum nu-ți mai este teamă să lupți, nu-ți mai este teamă de durere, pentru că teama ta izvora din faptul că nu simțiseși niciodată durerea. Lipsa mâncării, a somnului și antrenamentele sunt și ele un fel de durere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
N-am nimic altceva. — Ai sacul de medic. — Sacul pune-l pe rugul pe care voi fi ars. Proculus își miji ochii. — Acolo, afară, e Vitellius, care va asista din pulvinar la luptă. Chiar ai de gând să pierzi? Valerius zâmbi. Nu. — Te-am instruit foarte bine. Iar eu am fost un elev ascultător. Însă n-am vorbit niciodată despre faptul că eu sunt medic. Asta înseamnă că știu fiecare fibră din corpul adversarului, că-l cunosc mai bine decât oricine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pe care o deșteptaseră în el cuvintele acelea nu anticipa oare situația în care se afla acum? Oftă. — Dar punctul tău slab care e? îl întrebă pe Marcus. Celălalt ridică din umeri, râzând. — Eu n-am nici un punct slab. Îi zâmbi lui Florius, punându-i o mână pe umăr. Se îndreptară împreună spre o poartă laterală. — Valerius Antonius! strigă un glas. Valerius se ridică și se îndreptă spre funcționar, care îi aruncă în brațe echipamentul de secutor. Când se întorcea spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
sfârșit tot aerul de care aveau nevoie pentru a face față efortului. Se simți, de asemenea, calm cum nu mai fusese niciodată până atunci și cuprins de o furie rece, de dorința violentă de a-l face bucăți pe celălalt. Zâmbi în timp ce-l urmărea pe Flamma, și-și aminti sfatul lui Marcus: „Obosește-l“. „O să te las fără suflare!“, râse. Începu să alerge mai repede, și i se părea că zboară, că și scutul, și coiful erau ușoare ca pana, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
teribili. Nu poți face asta. Știi prea bine că Orpheus trebuie să moară în arenă. Nu-ți amintești ce a spus Velunda? Vitellius clătină din cap. Nu-și amintea... Nu-și mai amintea nimic. — Medicul acela... bolborosi. — Nu e medic, zâmbi Ausper. Este Orpheus, secutor. Nu voiai să-l ai pe cel mai puternic gladiator din lume? Cumpără-l! — Dar el nu ucide, nu aduce sacrificii zeului Marte... Știi foarte bine că Orpheus trebuie să lupte. Cumpără-l și ia-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
printre soldații care se dădeau repede deoparte, speriați. În noaptea aceea, pe când Proculus își punea în traistă puținele lucruri pe care le luase cu sine, gărzile deschiseră ușa cămăruței lui Valerius. Manteus se ivi în prag. — Bravo, Orpheus, îi spuse zâmbind lui Valerius, care stătea pe saltea, palid și obosit. Nu știu pe cine să admir mai mult: pe tine sau pe maestrul tău. — Spune-i lui Valerius că a fost cumpărat de Vitellius. Oricum știe, fiindcă i-am zis eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
strângea brațul. — Nu mă atinge! Manteus se grăbi să-i dea drumul. Dar spune-mi... — Destinul tău? Proculus scrută chipul lui Manteus. — Destinul tău e destinul tuturor celor care trăiesc ca să adune bani. Nu-i un destin de invidiat, zise zâmbind. Nu mai am ce să-ți spun. Manteus ieși repede, ordonând gărzilor să-l însoțească pe Proculus afară din Ludi. Maestrul se întoarse spre Valerius. — Plec. Mă duc la gymnasium-ul meu de la Pietas Iulia. Mâine vei părăsi Cremona împreună cu ceilalți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
merge la Roma. Vitellius i-a cumpărat pe Marcus, pe Flamma, pe Trac... și mulți alții. — Aș vrea să nu pleci. Valerius se ridicase și stătea plin de respect în fața lui Proculus. — Ești Orpheus, nu mai ai nevoie de mine, zâmbi Proculus, punându-i mâna pe umăr. Ești Orpheus, să nu uiți asta. Și apoi, nu te las singur, adăugă, strângându-i ușor umărul. Valerius înțelese că maestrul se referea la Velunda, și-și atinse amuleta. — Amuleta mea va rămâne transparentă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
neliniștit. Va rămâne așa pentru totdeauna? Spune-mi, ce ar putea-o face să se întunece? Proculus nu-i răspunse. Înainte să iasă din cămăruță, se întoarse spre el. — Orpheus... De azi înainte ești Orpheus, zise încet, fără să mai zâmbească. Pașii lui și ai gărzilor răsunară tot mai încet pe coridor, acoperiți de glasurile gladiatorilor care comentau victoria lui Orpheus. O lună mai târziu, lunga călătorie a împăratului Vitellius, începută la Colonia Agrippinensium, se încheia la porțile Romei. Împăratul insistă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
leg de nimeni. Nu vreau lacrimi. În infirmeria castrului era o căldură sufocantă. Pe jumătate dezbrăcat, Antonius stătea în fața medicului care-i bandaja rana. Goli dintr-o înghițitură cupa de vin. — N-o să-ți ia durerea, dar o să te liniștească, zâmbi Cornelius Fuscus, tânărul procurator al Pannoniei, faimos în rândul femeilor pentru frumusețea lui, iar în popor pentru cinstea de care dădea întotdeauna dovadă. La Poetovium se fac vinuri excelente. Pe ăsta ți-l trimite Calvia Crispinilla, care a sosit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]