6,028 matches
-
a izbit existența mormântului unui sergent român, căzut la cucerirea orașului amintit. Se numea Țarălungă Cezar din Regimentul 2 roșiori, din Bârlad. Văzusem hectare de cimitire la Dalnik și Vakarjani, dar acum, tocmai numele acestui sergent m-a făcut să exclam: „Ei! sărace Țarălungă, aici ți s-a scurtat țara!”. Zece ani mai târziu, la școala din Căuești, comuna Adam, am cunoscut orfanii acestui erou, avându-i înscriși ca elevi și spunându-le unde se afla mormântul tatălui lor. Doamne, încurcate
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
vădite de sânge amestecat cu țărâna din groapa în care mă zvârcolisem cu trei zile în urmă - cu miros puternic neplăcut, precum un cadavru în descompunere -, mă consultă și când vede rana cusută, ea îmi dăduse un început de cangrenă, exclamă violent: „Uite criminalii cum omoară oamenii!!! Cine ți-a cusut rana?” Pretextez că, în timp ce-mi pierdusem cunoștința, s-a întâmplat acest lucru și nu știu cine e autorul. Dă să-mi scoată cămașa pentru a primi lenjerie de corp, constată
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
după masă, a băgat plugul în brazdă de formă și după trei brazde se pomenește plângând în hohote și în acel moment și-a zis că eu sunt în pericol. Era exact ora la care eu cădeam rănit. „Văleu! a exclamat el atunci, Alixandru meu e în pericol!”. Deci gândurile noastre din acel moment suprem s-au întâlnit pe calea undelor sufletești ce leagă ființele care se iubesc. Revin la spital. Prin strădania colonelului doctor Vasiliu Nicolae și a soției sale
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
Eforie, medicul curant mă previne că n am ce căuta în stațiune la cei 77 de ani ai mei, motivând dezavantajul vârstei. Insist pentru tratament adecvat și când vede analizele și tensiunea de 13/7 nu se poate abține și exclamă că am tensiune de adevărat aviator! Toată viața am avut și mai am și în prezent aceeași tensiune din... tinerețe, ca semn al unui echilibrat mod și stil de viață. Deci, în 1993 mă aflu de Paști la Eforie Nord
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
spre amiază primesc telefon de la Mariana - veselă - peste poate, că pleacă în Belgia, la Cosmin, să sărbătorească obținerea cetățeniei belgiene, pentru el și familia sa, reamintindu-mi că visul meu premonitoriu din ziua de Paști se adeverea acum! Entuziasmată a exclamat: „Oare ce-ar fi să ți se adeverească visul de acum o lună și să pice Iliescu?” Oarecum neconvins am spus că s-ar putea să fie așa, dar să așteptăm desfășurarea evenimentului. La alegerile prezidențiale rămân în turul doi
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
turistice deosebite, la un moment dat îmi atrage atenția o statuie aflată pe soclul ei. Deși ai mei mergeau în direcție opusă, îi spun fiicei că recunosc a fi statuia lui Garibaldi. Dau fuga să o văd de aproape și exclam triumfător: „E Garibaldi!” Fiica s-a apropiat de statuie și m-a pozat alături de chipul revoluționarului pe care îl văzusem în manualele școlare cu peste șaizeci de ani în urmă! Alături de Garibaldi va dăinui un timp oarecare și umila mea
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
dor, în scurta trecere. Mi-am întins privirea și ea a întâlnit un copac, și el a fost! (Iată poziția idealistă certă: copacul există doar când privirea poetului îl „întâlnește”, ea îl scoate din neant, conform apriorității spațiale kantiene. Rilke exclamă la rându-i: Nichts war noch vollendet eh ich es erschaut! - Nimic nu era împlinit înainte de a-l fi privit eu!Ă Ca să fie ceva între noi, altcineva - sau eu însumi - am botezat ceea ce eu însumi făcusem, rănindu-mă, mereu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
înțelegându-l ca nici un alt critic și dăruindu-mi - ca o altă cataplasmă sufletului meu rănit și însângerat de singurătate - entuziasmul său față de „capodopera” absolută pe care o considera a fi Bunavestire. „Ah, de-aș fi scris eu acest roman, exclama el, cu figura radioasă, ascunzându-și de bine-de rău crispările dureroase pe care i le cauza fractura, de mi s-ar fi făcut mie acest dar!” Prima oară când mi s-a acordat viză de ieșire după revenirea mea din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
anumite forme preexistente în istorie. „Nu felul, forma în care luptăm este dătătoare de măsură”, i-am spus-o în câteva rânduri lui Cioran în timpul lungilor noastre plimbări prin Jardin de Luxembourg când, prinzându-și capul cărunt în mâini, patetic, exclama: Ich schäme mich!, J’ai honte!, obosit, extenuat de acuzele ce se aduceau României văzută de unii ca o țară lașă, de-o inadmisibilă pasivitate față de ultimul deceniu, grotesc, ceaușist. „Noi, ardelenii, îi spuneam, am luptat în forme directe, frontale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
de succes directori”. Bărbații din lumea afacerilor au adoptat într-o măsură atât de mare „limbajul dur” drept mod de comunicare, încât îl utilizează chiar și atunci când își exprimă afecțiunea. Un director care își întâmpină un prieten la aeroport poate exclama: „Nemernicule, arăți ca dracu’ pentru a exprima ceva banal, de genul: „Salut, cum a fost călătoria?”. La ceremoniile de pensionare (ce, în cazul în care sărbătoritul are ceva de obiectat despre eveniment, se transformă de obicei în „săpuneli”), persoanelor dragi
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
atunci însă, ea nu avea să mai continue discuția întrucât nu poate accepta ca nimeni să se răstească la ea, inclusiv șeful ei. Desigur, este posibil ca, dacă Evelyn ar fi întreprins acest set de măsuri, șeful ei să fi exclamat: „Ești concediată!”. Însă, în acel caz, acesta ar fi fost pus în poziția stânjenitoare de a explica superiorilor săi din firmă de ce a concediat un angajat care se oferea să continue discuția cu el de îndată ce s-ar fi calmat. Scenariul
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
are libertatea să folosească aceste cuvinte.) Un manager care nu trasează o linie de demarcație clară între aceste exprimări private ale sentimentelor și cele potrivite cu serviciul se poate trezi într-o ședință că, uitându-se la rezultatele trimestriale slabe, exclamă cu voce tare „Of, futu-i!”. Chiar dacă această exprimare poate exprima cu precizie sentimentele sale de moment, totuși este adevărat că ea poate să ofenseze pe unii dintre membrii grupului. Ducând până la capăt această posibilitate de derapaj lingvistic, managerii și
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
tresalte. Zece ani mai târziu, la școala din Căuești, comuna Adam , unde avea să fie învățător și directorul școlii, a cunoscut pe orfanii acestui erou, care-i erau elevi, și le-a spus locul unde se află mormântul tatălui lor, exclamând acum: „Doamne, încurcate mai sunt căile tale!” Încurcate, zic și eu, dar adaug - Domnul le descurcă pe toate, numai viața nu ne-o redă atunci când cineva are nevoie de ea, situație în care erau orfanii respectivi.. La 16 noiembrie 1942
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
căsuță, acolo unde ați stat în vară. E cald, curat, excelent, atmosferă pioasă, de Crăciun. Strada noastră e plină de zăpadă care a rezistat, se pare, destul de bine, tentației soarelui. Satul e aproape pustiu. Nu e soare, dar e bine, exclam și eu precum poetul. Ies fumuri alene prin vecini. Mă gândesc la dumneavoastră. Unde veți fi în această zi? Ce veți fi făcând? Mariana o fi la Bârlad? Mi-e dor de Mariana. Sunt ani de când nu ne-am mai
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
s-o știți“. Apoi un zâmbet ce bănuiesc că vrea să însemne: „Fără supărare!“. Mai urmează totuși, pe ton interogativ, și-un: „E limpede?“. Dau din cap și-i întrec toate așteptările, cerând: „Vă rog, niște covriigi sărați“. Iar vânzătorul exclamă admirativ: „Mortal, zău așa!“. și încă mai zâmbește larg când următorul la rând cere o japoneză. În timp ce urc cu scara rulantă, cuvântul „mortal“1 încă îmi umblă prin minte. Din familia lui, mai cunoscute îmi sunt cu totul alte semnificații
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
nu era o Cheie a cerului, ci o cheie a grânelor. A devenit Cheia cerului din clipa când un vecin, beat mort după o partidă de cărți și vrând să plece acasă, a zărit-o atârnată pe perete și a exclamat: «Aoleo, da’ asta-i Cheia cerului»“. Inițial, Cheia fusese așadar o „cheie a grânelor“, oferită probabil pentru o recoltă foarte bună - a mai zis bunicul meu. Cheia nu era un lucru bun, pentru că nici cerul nu fusese niciodată un lucru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
sa un decor modernist, chiar excesiv, dar care se va învecina fatal cu vechiturile în care o parte dintre bătrâne continuă să trăiască în stilul lor vetust. După războiul de întregire, în București se deschid noi cartiere. Acolo e câștigul! exclamă un personaj din Groapa lui Eugen Barbu. De fapt, Groapa e povestea deschiderii unui astfel de cartier care capătă rapid cei doi poli ai axei lumii: cârciuma lui Stere și biserica lui Popa Metru. Stere și vecinii săi ridică niște
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
Acum nu mai contează. — Vă pare rău că ați renunțat la umbră? — Nu, spuse Colonelul clătinând vehement din cap. Nu regret niciodată nimic. Oricum regretele nu-și au rostul. I-am luat Regina ca să-mi pot urni Regele. — Frumoasă mișcare! exclamă bătrânul. Ți-ai eliberat Regele, dar îmi pot deplasa și eu Calul. În timp ce bătrânul se gândea la următoarea mișcare, am mai pus de-o cafea. Așa ne petreceam cele mai multe după-amieze. Oricum n-aveam ce face în orașul acesta împrejmuit de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
lanțul și am întrebat-o dacă mai era cineva pe coridor. — Nu e nimeni, zise ea. Am scos lanțul, i-am deschis și am poftit-o înăuntru. Am închis imediat ușa după ea și am încuiat-o. — Miroase tare bine! exclamă ea. Pot să arunc o privire prin bucătărie? — Te rog. Dar ești sigură că nu era prin preajmă nici un individ dubios? Vreunul care se preface că repară strada sau care să aștepte în mașină... Nu, nu era absolut nimeni, spuse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
zoologie fantastică. L-a deschis la prima pagină și a început să citească. — „Deoarece cunoștințele noastre despre Pământ sunt limitate, nu știm mare lucru nici despre dragoni. Scopul acestei cărți este să facă puțină lumină în această problemă.“ — Aha, am exclamat. A deschis apoi dicționarul la pagina la care îi pusese semn. „În ceea ce privește unicornii, trebuie să știm mai întâi și mai întâi că există două specii: una occidentală, originară din Grecia, și una orientală, originară din China. Cele două specii sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
acela toată viața. A găsit într-adevăr un profesor căruia i-a istorisit toată povestea. Acesta i-a răsplătit efortul și respectivul a lăsat craniul la facultate. — Dar mult i-a mai trebuit craniului să ajungă la o facultate! am exclamat eu. — Profesorul a examinat craniul milimetru cu milimetru și a ajuns la aceeași concluzie la care ajunsese și tânărul locotenent cu optsprezece ani în urmă: craniul nu aparținea unui animal existent și nici măcar unuia care să fi fost cunoscut vreodată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
clasă, cu nenumărate rafturi aliniate. Pe rafturi, cranii albe. Cât vedeai cu ochii. Oricum, semăna mai degrabă cu un cimitir decât cu un depozit de bibliotecă. În încăpere plutea un aer funebru. M-au trecut fiori. — Vai de mine! am exclamat. Câți ani crezi că o să-mi petrec cu cititul ăstora? — Nu trebuie să le citești pe toate. Citești și tu câte poți. Dacă mai rămân, o să le citească următorul Cititor-de-vise. Să nu crezi că fug de-aici! Stau cuminți și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
multă minte pentru un individ care locuiește într-un asemenea apartament! Și pe care l-a părăsit nevasta... adăugă Pitic. Nu m-a mai lăudat nimeni așa de foarte multă vreme. M-am înroșit tot. — Îmi plac grozav presupunerile tale! exclamă Pitic. Intenționăm să punem laba pe cercetările Profesorului și să ajungem și noi cineva în hățișul ăsta al informațiilor. Suntem pregătiți, avem fonduri... avem tot ce ne trebuie. Ne mai lipsiți tu și datele Profesorului. Baza e deja creată de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
supă. Măcar trei înghițituri. Hai... trei înghițituri și gata. Te rog. Mi s-a părut atât de amară, încât îmi venea să vomit. Am reușit totuși să iau trei înghițituri. Am simțit cum prind puțină forță. În tot trupul. — Bravo! exclamă bătrânul punând lingura jos. E puțin cam amară, recunosc, dar o să scoată toate toxinele din tine. Mai dormi puțin și când o să te trezești, o să vezi că-ți e mult mai bine. Hai, liniștește-te! Stau aici cât dormi. Când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Nu-ți face griji. Mai există un dispozitiv mai mic împotriva lor. Îl folosim în caz de urgență. Nu e chiar atât de performant, dar dacă-l luăm cu noi, cel puțin nu se vor apropia nemernicii ăia. — Bun! am exclamat eu, respirând ușurat. — Dar nici foarte simplu nu e. Bateria dispozitivului mobil ține doar treizeci de minute și apoi trebuie reîncărcată. — Și cât durează încărcatul? — Cincisprezece minute. Deci, treizeci de minute funcționează, cincisprezece minute pauză. Ar trebui să ajungă cât
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]