7,087 matches
-
violență și răzbunare, care sfârșește prin a impune necesitatea iertării dușmanilor. Sir Thopas, imagine vetustă a unui cavaler, a cărui poziție nu mai este înțeleasă într-un univers care a început să ridiculizeze idealurile desuete curtenești, își creează un ideal imaginar, imposibil de aflat. Nu întâmplător povestirea este nedefinitivată, neterminată, la fel de neputincioasă, ca și eroul ei, în a-și atinge scopul. Povestirea lui Melibeus este o construcție închisă, moralizatoare, cu un deznodământ fericit. Distincte și antagonice, cele două istorisiri propun idealuri
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
Cornel Regman). SCRIERI: Cu mai puține cuvinte, București, 1996; Escale, București, 2000. Repere bibliografice: Nina Cassian, Dominic Brezianu, LCF, 1975, 23; Cornel Regman, Dominic Brezianu, „Cu mai puține cuvinte”, JL, 1996, 29-32; Regman, Dinspre Cercul Literar, 247-252; Mariana Filimon, Salonul imaginar, CNP, 2000, 10-12. M.P.-C.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285882_a_287211]
-
număr mare de dinți sunt mai silențioase. analogia fantezistă (magică) se bazează pe legătura dintre gândirea creativă și satisfacerea dorințelor în viziunea unui copil, adică o legătură între lumea reală, așa cum este percepută de grup, cu restricții, și o lume imaginară, o lume de basm, fantastică, în care orice este posibil, așa cum este percepută de un copil. O problemă în domeniul cuceririi spațiului cosmic era asigurarea etanșeității perfecte pentru costumele cosmonauților. Grupul sinectic a folosit o analogie magică: într-o lume
Creativitate : fundamente, secrete şi strategii by Georgel Paicu () [Corola-publishinghouse/Science/690_a_1152]
-
o lume de basm, fantastică, în care orice este posibil, așa cum este percepută de un copil. O problemă în domeniul cuceririi spațiului cosmic era asigurarea etanșeității perfecte pentru costumele cosmonauților. Grupul sinectic a folosit o analogie magică: într-o lume imaginară se comandă unor microbi invizibili să-și maseze „trupele” în zona deschizăturii costumului, să-și întindă mâinile și să tragă cu putere pentru a închide deschizătura și asigura ermetismul dorit. Soluția finală a constat în realizarea de margini profilate corespunzător
Creativitate : fundamente, secrete şi strategii by Georgel Paicu () [Corola-publishinghouse/Science/690_a_1152]
-
presus de aceste nimicuri”, etc. * A doua cale: Subiectul trebuie să-și analizeze comportamentul în anumite situații critice. El trebuie să știe că: * pericolul de care se teme a fost un pericol real în trecut, dar în prezent pericolul este imaginar, nu real; * dorințele de care a fugit sau pe care le-a evitat pentru că le-a considerat anormale din cauza complexului nu sunt mai puțin normale de cât altele; * nu sunt justificate mecanismele defensive; subiectul trebuie să iasă din cercul vicios
Creativitate : fundamente, secrete şi strategii by Georgel Paicu () [Corola-publishinghouse/Science/690_a_1152]
-
rămâne neputința eului de a evada din sine: ,,Trebuie să constat până la exasperare că trăim în lumea pe care o vedem. Nu era nimic de făcut împotriva acestui lucru"156. Astfel, autenticitatea textului blecherian constă în redarea acelor modalități, proiecții imaginare prin care eul poate dobândi o altă individualitate fie că aceasta este un clovn de jucărie, o paiață sau un copac: ,,Personajele de ceară erau singurul lucru autentic din lume; ele singure falsificau viața în mod ostentativ, făcând parte din
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
decât cea dată. Aceste proiecții iau naștere sub tirania formelor și obiectelor din real. În fragmentul în care eul narator declară că este ,,absorbit" de filmele pe care le vizionează, încât se identifică cu personajele acestuia, creează de fapt proiecții imaginare prin care se conturează posibile identități și tot atâtea realități paralele sau stări speciale ale minții care-i dau senzația ,,că a mai trăit cândva într-un alt decor"225. De altfel, nu de puține ori, naratorul-personaj declară că îl
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
mortuare"226. Concluzia la care ajunge personajul blecherian, epuizat de proiectarea la nesfârșit a unor identități dezirabile care să se substituie ipostazei actuale este că ,,nu există nicio diferență bine stabilită între persoana noastră reală și diferitele noastre personagii interioare imaginare"227. Sub tirania obiectelor din realitatea în care este obligat să trăiască, personajul începe aventura sa existențială, proiectând la nesfârșit variante de IPSE, în speranța că va rămâne fixat în una dintre aceste ipostaze. Astfel, conform teorie lui Mauron, prin
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
de dorința kierkegaardiană a eului de a fi alt eu, altul decât ceea ce i-a fost dat să fie. În spatele acestei dorințe de a ieși din sine, dorință generatoare de lumi fantastice, se poate decoda și un alt rol, proiecțiile imaginare pe care personajul narator le creează cu o măiestrie inegalabilă seduc fără îndoială lectorul. Citit prin lumile pe care le creează, personajul blecherian este un seducător care ,,seduce prin lumea pe care el o deschide și care este o lume
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
o clipă, o persoană cu totul străină. Acest personagiu abstract și persoana mea reală îmi dispută convingerea cu forțe egale 230 este de fapt începutul ,,jurnalului unui seducător"231 care va încerca să-și schimbe existența dată, creând multiple lumi imaginare și tot atâtea ipostaze fascinante al căror rol va fi să-l ,,seducă" pe cititor, să-l ducă departe de realitatea care i-a fost dată. Ne depărtăm odată cu Blecher de statutul de bolnav din care aparent este imposibil de
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
apărea naratorului-personaj, un prieten a cărui obsesie o va avea mult timp, amintre relaționată de primele experiențe erotice ale personajului. Erosul și boala se împletesc în textele blecheriene în sensul în care ambele sunt generatoare de lumi fantastice, de proiecții imaginare ale realului, ale altor personaje din contingent și în final, ale propriei transformări. Definiția cea mai reușită pe care Blecher o dă existenței sale reale, ,,identității topice", conform terminologiei lui Maingueneau, care i-a fost dată, o găsim tot în
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
pentru a satisface nevoia declarată de artificial a eului narator, impresionat ,,de tot ceea ce este imitație"242. Convingerea pe care o are naratorul-personaj: ,,în definitiv nu există nicio diferență bine stabilită între persoana noastră reală și diferitele noastre personagii interioare imaginare"243 trasează clar ideea conform căreia peronajul blecherian trăiește în tot atâtea realități câte ipostaze imaginare își proiectează. Odată cu conștientizarea și asumarea acestor spații va începe și comutarea regimului existențial și experimentarea unor alte realități. Astfel, filmele, teatrul, bâlciul dublează
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
242. Convingerea pe care o are naratorul-personaj: ,,în definitiv nu există nicio diferență bine stabilită între persoana noastră reală și diferitele noastre personagii interioare imaginare"243 trasează clar ideea conform căreia peronajul blecherian trăiește în tot atâtea realități câte ipostaze imaginare își proiectează. Odată cu conștientizarea și asumarea acestor spații va începe și comutarea regimului existențial și experimentarea unor alte realități. Astfel, filmele, teatrul, bâlciul dublează realitatea, îmbogățind-o din punct de vedere estetic și în același timp supradimensionând-o prin intermediul artificialului
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
toate certitudinile și incertitudinile existenței mele, pentru a reveni definitiv și dureros în solitudinea mea"330. Ieșirea personajului din acest spațiu închis nu se face prin strigăt, nici prin lumina pe care iluzoriu o zărește întotdeauna când are o proiecție imaginară a propriului eu, ci prin moarte. Imaginea eului luminat apropie textul lui Blecher de un alt tablou al lui Munch, Spre lumină. Edvard Munch, Spre lumină, 1914-1916331 ,,Transele" pe care le are personajul, după cum el însuși declară, nu-l înalță
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
în cel mai intim mod posibil. Distorsionarea realului implică în mod obsesiv, în primul roman al lui Blecher, o percepție cu totul aparte asupra eului. Astfel, am putea spune că lumea se schimbă, iar odată cu ea și eul narator. Proiecțiile imaginare ale eului narator au o trăsătură comună: imaterialitatea. ,,Metafora obsedantă" a acestui text este cea a identității dezirabile. O primă ipostază a eului o avem în imaginea omului negru care apare atât de des în textul blecherian. Interesant este că
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
parcă din tablourile lui Octavio Ocampo. Dacă Întâmplări în irealitatea imediată poate fi asociat cu ,,un țipăt", al unui eu care-și provoacă și dorește o metamorfozare a ceea ce i-a fost dat să fie, creând în acest scop lumi imaginare, al doilea roman al lui Blecher, Inimi cicatrizate, poate fi comparat în ansamblul lui cu un alt tablou celebru al lui Edvard Munch, Death in the Sickroom. Astfel, dacă în primul roman identificam metafore ale eului, în cel de al
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
înțelegem că ea ar fi guvernată de legi din afara naturii 384. Astfel, distorsionările ,,incompatibile cu realitatea" originează, atât la Blecher, cât și la Poe, în interiorul unui eu suferind și bolnav, exasperat de limitele în care este nevoit să trăiască. Proiecțiile imaginare iau naștere datorită nevoii stringente pe care o simt ambii autori de a analiza ,,situațiile limită" pe care le experimentează. Exteriorul și psihologicul, în egală măsură, sunt generatoare de circumstanțe neașteptate în care sunt amplaste personajele. În povestirile lui Poe
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
a primit din partea criticii literare, interesant de notat este variația care intervine în percepția obiectelor, care se schimbă în funcție de starea personajului. Poate este unul dintre cele mai concludente exemple care demonstrează afirmația lui Poe referitoare la faptul că nici în imaginar sau oniric nu există salvare, atunci când realitatea provoacă suferință. Visul copiază realitatea, atât la Blecher cât și la Poe. O singură temă, mai multe variațiuni. Blecher cunoaște cauza suferinței sale, Poe, nu. Imaginația, rareori, îi poate mântui pe cei doi
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
pe care le creează odată cu traversarea propiilor limite, ,,nivelurile de realitate" și de ,,percepție" în care aceștia se situează. Literatura universală abundă în personaje damnate, claustrate în spațiul îngust al celulei din care pot evada doar prin crearea unor lumi imaginare. Și E. A. Poe, în una dintre narațiunile sale, Hruba și pendulul, prezintă situația unui condamnat la moarte, în timpul Inchiziției care creează astfel de lumi onirice: Și atunci, privirile îmi căzură pe cele șapte sfetnice înalte de pe masă. La început au
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
chestiuni când îmi revăd visele sau amintirile. Mă pasionează înainte de toate frumusețea și bizareria lor, atmosfera lor tristă și calmă sau dramatismul lor dureros sau sfâșietor 398. Astfel, nefiind interesat de logica evenimentelor, luciditatea lui Blecher nu va exclude ,,lumile imaginare" și posibiltatea eroului de a trăi într-o altă realitate. Folosind termenul lui Mircea Eliade, putem afirma că personajul lui Blecher experimentează ,,eterna reîntoarcere" într-o lume pe care o configurează la nesfârșit. Este și o metodă ingenioasă pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
reîntoarcere" într-o lume pe care o configurează la nesfârșit. Este și o metodă ingenioasă pe care acesta o găsește pentru a conserva timpul, care inevitabil se scurge într-o singură direcție. Disputa dintre ceea ce este real și ceea ce este imaginar există la Blecher. Aceasta originează în interiorul măcinat al eului narator. Important nu este acest fapt, ci modul în care Blecher reușeste să ofere variante viabile realității în care trăiește. Poate că una dintre cele mai reușite replici imaginare pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
ceea ce este imaginar există la Blecher. Aceasta originează în interiorul măcinat al eului narator. Important nu este acest fapt, ci modul în care Blecher reușeste să ofere variante viabile realității în care trăiește. Poate că una dintre cele mai reușite replici imaginare pe care autorul o dă suferinței sale, bolii din care aparent nu are cum să iasă, este călătoria proiectată în propriul său interior din ultimul roman. Tot Silvian Iosifescu, în studiul citat, vedea în această călătorie o ,,odisee a fluxului
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
în această călătorie o ,,odisee a fluxului sanguin", călătoria personajului stând ,,sub semnul pasivității și anomaliei. Pacientul își poartă cu el cochilia 399. Un lucru este însă evident la Blecher, ca de altfel și la Poe, și anume că lumile imaginare iau naștere numai în spațiile închise. La nivel microcosmic, spațiul sanatoriului Berck unde personajul este ,,consemnat", este reprezentat simbolic de propriul său ghips care devine condiție pentru a crea. De altfel, misterul pe care personajul blecherian nu-l poate explica
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
consideră Berck-ul ,,un drog". Odată intrat aici, nu-l mai poți părăsi. Și cei care se însănătoșesc refuză să-l părăsească. Este și cazul lui Solange, de exemplu, care nu este singular. Explicația este simplă: Berck-ul oferă posibilitatea creării lumilor imaginare, aici personajul se simte mai liber decât i-o permite exteriorul. De aici și trăsătura comună a tuturor celor care locuiesc în acest spațiu: dorința de a limita pe cât posibil contactul cu cei aflați dincolo. Practic, personajele din romanele lui
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
Adrian Marino numea "demistificarea" inversă: descoperirea tuturor semnificațiilor sacre ale lumii moderne, secularizate, punerea în valoare a tuturor simbolurilor și miturilor "camuflate". Mircea Eliade își propune să recunoască și să descifreze prelungirea în lume și existența actuală, ca și universul imaginar, inconștient al structurilor și semnificațiilor religioase, să descopere o "mitologie camuflată în numeroase comportamente, credințe și idealuri contemporane"444. Proza sa demonstrează că viața omului modern este plină de mituri uitate pe jumătate, de ,,hierofanii decăzute", de simboluri vechi. Modalitățile
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]