4,917 matches
-
o singură dată, pe când erau la „cârma țării”? Timp de patru ani, acolo s-au agățat de gâturi (nu toate de bronz) colane. S-au înfipt în piepturi (nu toate tocmai brave) decorații; până și în pieptul unui gardian de pușcărie politică. De acolo s-au trimis felicitări cu ocazia unor zile de naștere, chiar și unor foști colaboratori ai Securității pe care o tot demască azi ciuciuveaua. S-au făcut invitații la recepții sau măcar la o mică pălăvrăgeală. Mă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
Înlocuit cu manechine și a fost mai bine așa, căci efectul coriștilor prizonieri ieșind din trape din pământ (asta a fost acceptat, căci veneau comod cu liftul), orbecăind din Întuneric spre lumina orbitoare a spațiului alb, era astfel o surpriză. Pușcăria era peste tot, În aer și sub pământ. Spărgând logica realismului, simbolul devenea clar, iar când Îngerii lui Blake (reproduși identic și măriți la scara scenei) coborau de sus printre gratii, Închisoarea devenea cosmică. În orice reprezentare realistă a poveștii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
voci deja alarmate de ce va să fie. „Sfinxu’ e Stalin?“ „Da’ tu de unde știi, că arogantul ăla de Șerban ține repetițiile Închise?!“ „Păi, am dat o raită la ateliere. Se cruceau și tâmplarii: o Volga pe scenă, costume de mineri, pușcării și sârmă ghimpată... iar toate astea pe banii ministerului?! Trebuie avertizat Cotroceniul!“ Auzind aceste zvonuri, Eugenia Moldoveanu, cunoscuta soprană și directoare (pe vremea aceea) a Operei Române, m-a chemat În birou alertată. „Doriți o dulceață?“, m-a Întrebat grijuliu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
Știu că și printre acești tot mai puțini sunt destui cei cărora acest nume le spune mai degrabă ceva rău. Au auzit că a fost omul tuturor compromisurilor, versatil, prea adaptat ticăloaselor vremuri. A făcut, ce-i drept, și ceva pușcărie, dar închis de ai lui, de comuniști, cum și el a fost și a rămas. Cât despre operă, prea iute pieritoare, improvizată, fragilă. Iar cât privește singura lui lucrare solidă, acea Istorie a literaturii române (vol. I), apărută în 1969
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
60, rapid orientată în sensul noului curs, precum și reafirmarea multor scriitori din seriile anterioare, până atunci marginalizați sau anulați de-a dreptul (unora dintre ei li se luase de altfel nu doar libertatea scrisului, ci libertatea propriu zisă, căci populaseră pușcăriile, ca deținuți politici, până în 1964). Climatul era deci stimulator și părea benefic, îngăduind chiar speranțe în unele schimbări de fond. Cine a trăit epoca își amintește. Geo Dumitrescu își reia activitatea literară în acest context. În perioada ostracizării, nu doar
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
avea domiciliu obligatoriu la Câmpulung-Muscel atât din cauza trecutului său moșieresc, cât mai cu seamă datorită devoțiunii față de profesorul Nae Ionescu și a unei anumite cochetării ideologice cu mișcarea legionară. Lucru rile nu erau tocmai grave, dovadă că nu era la pușcărie și că putea să-și permită destul de frecvente escapade la București, sub pretextul tratamentelor dentare... și, ori de câte ori venea în capitală, nu pregeta să țină cenaclu cu numeroșii săi prieteni, printre care și cuconițe intelectuale, însetate, în tristul peisaj bucureștean al
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
se deschidea o ferestruică prin care se puteau cocoța, pesemne destul de anevoie, cei care ar fi vrut să mă vadă. Accesul la această ferestruică era permis numai de două ori pe săptămână, dar Vally, care de câtva timp ieșise de la pușcărie și nu avea încă nici o ocupație fermă, își făcuse relații pe la poarta spitalului și, venind aproape în fiecare zi, devenise îngerul meu păzitor. Odată l-am văzut cocoțat la ferestruică deasupra capului meu și pe Mircea Săucan - și m-am
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
a celor care îmi sunt dragi și a celor care la rândul lor mă îndrăgesc. În ultimele două seri am ieșit cu Mama la plimbare. Umblam pe străzi îndepărtate și necunoscute, zvârlite pe la margini de București... (Comisioane de la tovarășii de pușcărie, de la Petrică R. de pildă.) E atâta liniște în conștiința pe care am căpătat-o și pe care vreau cu tot dinadinsul să o păstrez, conștiința de a avea nevoie de așa puțin în viață pentru a fi fericit... O
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
din ea, și voi pleca! Vreau de-acum încolo să nu mai fiu apăsat în relațiile mele cu oamenii de un anumit imperativ care să mă ducă în cel mai bun caz la spasm, în cel mai rău caz la pușcărie, iar de cele mai multe ori - la nimic. Tirania acelui unic punct de vedere, căruia i-am supus întreaga mea existență în ultimii zece ani de zile, mă îngrozește și mă revoltă. Până acum câtva timp, credeam că aducându-i totul în
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
rușine, a mărturisit în fața instanței - același tribunal militar, se pare - de a fi citit, chiar la invitația autorului, câte ceva din acele piese... Era ștefan Augustin Doinaș! Această depoziție a fost suficientă pentru a-l trimite pe Toledan din nou la pușcărie.) Cum să te mai miri atunci de Ion cel Mic?! Datorită poziției sale importante în cadrul intelectualității române dușmănoase și socotit ca fiind un fel de cap de lot, Mihai Rădulescu a fost condamnat la maximum de pedeapsă: cinci ani! Poate
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
înainte fuseseră aduse pentru îngropare câteva sicrie de la spitalul închisorii Văcărești, căci toți cei morți în detenție la București erau îngropați acolo, într-un lot special din cimitirul de la Jilava, pentru că era mai comod așa, fiindcă cei mai mulți mureau chiar în cadrul pușcăriei din localitate... Erau îngropați cu acte de deces în regulă în schimbul unei chitanțe cu număr, iar la căpătâi li se punea doar o tăbliță cu numărul respectiv. Oficiul de gropari îl făceau alți pușcăriași. Se întâmplă însă de data aceasta
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
dă seama că, de fapt, nu trăiește liber, ci este parte a unui joc în care are rolul unui simplu pion, al unuia din mulții pioni ai imensei table de șah a universului. Din cauza ignoranței, corpul lui fizic a devenit pușcăria ce nu-i permite să-și descopere adevărata identitate. Demonii s-au manifestat sub forma atâtor ispite întru satisfacerea poftelor fizice încât, în orbirea noastră, nu izbutim să ne depășim limitele, să ne delimităm de materie și să ne surprindem
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
Hoveida îl întreabă admirativ: "Mai șofezi, Jeane, mai șofezi?". Eram în spatele lor și l-am auzit pe Maurer răspunzând: "Nu numai că șofez, dar mai și conduc!". Au fost două personalități cu sfârșituri stranii Maurer în uitare, Hoveida executat în pușcărie de partizanii lui Khomeiny.) Așteptam într-o seară, la Otopeni, cursa TAROM de la Amsterdam cu care urma să sosească un ziarist olandez, de la o publicație importantă, oaspete al MAE. Aterizează avionul, îmi reperez "omul", un tip oareșicare, cu o mutră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
mama de frumoasă! . Vreau să povestesc despre Leila și încep cu altceva. De ce? Pentru că stările sufletești sunt cele care primează, nu faptele. Nu munca este deosebit de grea, ci depărtarea și singurătatea. La un moment dat am spus: — Mamă, aici e pușcărie pe bani! Scrisoarea 11 N-aș vrea să-ți povestesc doar lucruri triste. Mulți vin aici cu elan, cu dorința de a schimba ceva în bine. Au o familie care-i susține mult, au un vis de realizat. Majoritatea însă
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
nu sunt o problemă, sunt o sursă de muncă ieftină, fără taxe, fără acte, fără bătaie de cap. Problema este când intră în scenă hoții și toate scursurile societății. În România legile sunt aspre, pentru o tâlhărie se stă în pușcărie 3-5 ani. Aveam un vecin care creștea patru copii. Într-o seară a furat un sac de cartofi de la fermă, a fost văzut de paznic, a fost che mată poliția. El a fugit, a fost prins, a opus rezistență, a
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
seară a furat un sac de cartofi de la fermă, a fost văzut de paznic, a fost che mată poliția. El a fugit, a fost prins, a opus rezistență, a înju rat și, pentru toată tevatura, a făcut șapte ani de pușcărie. Nevasta lui a fost evacuată din bloc pentru că nu mai plătea întreținerea, ziua stătea cu toți copiii pe o bancă în parc, iar noap tea dormea pe unde putea. În Italia, pentru spargerea unei case se dă o pedeapsă de
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
lamenteze. Am rugat-o să-mi ia bilet la autocarul pentru Roma. Urma să fiu liberă peste câteva zile. Nu știam ce va fi, nu știam ce se va întâmpla cu mine în continuare în Italia, dar într-o așa pușcărie speram să nu mai stau nicio dată! Era deja primăvară și mă gândeam că dacă o fi să n-am noroc pot dormi și-n drum. Făcea oricum parte din expe riența emi granților. Nu trebuia să fiu tocmai eu
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
de trei ori mai mare. Citesc câte două cărți odată (în funcție de starea de spirit), am enciclo pedii și dicționare de tot felul, calculator în cameră, satisfacția de a cunoaște și vedea lucruri noi... Ce-mi lipsește? Scrisoarea 102 E o pușcărie! Îmi lipsește libertatea! Nu este ceea ce vreau să fac, dar n-am încotro, nu mă aflu acolo unde mi-aș dori, dar n-am încotro. Conceptul de puș cărie nu are legătură cu zidurile și cu prezența gardienilor. Înainte, acum
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
legătură cu zidurile și cu prezența gardienilor. Înainte, acum câteva luni, după o plimbare prin Perugia, printre clădiri vechi, pe străduțe înguste de doi metri, cu pizzerii la tot pasul și spectacole în aer liber, mă simțeam bine. Ieșisem din pușcăria casei. Da, dar intrasem în cealaltă, mai mare, a orașului. Am încercat să ies și din asta. Am fost la Asissi... la Trasimeno... la Gubbio... la Roma... Mi-aduc aminte de Iona lui Sorescu. Pușcăria e în noi. Aerul pe
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
mă simțeam bine. Ieșisem din pușcăria casei. Da, dar intrasem în cealaltă, mai mare, a orașului. Am încercat să ies și din asta. Am fost la Asissi... la Trasimeno... la Gubbio... la Roma... Mi-aduc aminte de Iona lui Sorescu. Pușcăria e în noi. Aerul pe care-l respir și tot ce mă înconjoară nu sunt ceea ce doresc. Gândurile și dorul le duc cu mine oriunde aș fi. Scrisoarea 103 O cunoștiință din România se pregătește să vină în Italia. Prie
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
securitate. Nu se stabilește nimic. Și știți de ce? Pentru că deținuții reprezintă o cheltuială. Decât să fie hrăniți degeaba, li se iartă pedepsele și li se dă drumul pe stradă. În România, pentru furtul unei găini se fac trei luni de pușcărie. În Italia, pentru viol și tâlhărie, după o perioadă de arest, sunt eliberați condiționat. Dar nu există control. Ce face hoțul când iese din arest? FURĂ! Ce face violatorul? VIOLEAZĂ! Scrisoarea 133 Ți-aduci aminte când vorbeam de șmecherii de
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
primesc șpagă de la hoți și de la violatori. Împart șpaga cu judecătorul și-și eliberează clientul. Asta este pâinea lor. De asta nu se votează nici o lege împotriva criminalității. Ei știu că sunt toți recidiviști. Nu au interes să pună în pușcărie un hoț. Îl țin în arest vreo două luni, apoi îl eliberează, dându i posibilitatea să atace din nou. Acesta își va chema din nou avocatul, va da din nou șpagă. Știi, F., la 16 ani, ieșea din fabrică pe la
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
ei a fost invitat la o emisiune în direct. A fost întrebat dacă se pregătește să se întoarcă în România și a răspuns: — A, nu, nici nu mă gândesc! Acolo am suferit de foame și e mai rău decât în pușcărie! — Da, dar aici ai fost jignit, umilit, imaginea ta de om corect a fost defăimată! Nu te deranjează? — Nu! a răspuns el. Nu am nici un resentiment față de Italia. Prefer să fiu umilit aici decât să sufăr în țara mea. Fără
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
1941, unchiul, fratele mai mic al mamei, tânăr inginer pe atunci, a văzut-o în zona Palatului Telefoanelor, cu un pistol la brâu, foarte aferată, dând dispoziții, făcând „ordine”. După 1948 a făcut, în mai multe rânduri, ani grei de pușcărie, a suferit mult. Nu și-a schimbat însă convingerile. Vroia oare să mă convertească la ideile ei? Aveam, uneori, această bănuială. Poate că și părinții mei o aveau și din această cauză păstrau o anumită distanță față de vechea lor cunoștință
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
transformase încă în România literară, metamorfoza se va produce în toamna aceluiași an, meritul principal revenindu-i poetului Geo Dumitrescu) domnea o atmosferă, aș zice, revoluționară. Tineri scriitori sau scriitori care suferiseră în perioada stalinistă (unii dintre ei făcuseră chiar pușcărie) ieșeau acum în față. Vântul părea să le fie favorabil. Îmi amintesc de vehemența lui Dumitru Țepeneag sau a lui Dimov; mai ales „mareșalul Dimov”, cum inspirat îl numise, dacă nu mă înșel, chiar Țepeneag, șeful oniricilor, pe marele poet
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]