2,992 matches
-
În clipa în care coborâră din trăsură, din mulțimea care le striga urale, se desprinse un indian. Acesta îl trase de mânecă pe samurai cu îndârjire. Pe spate îi atârna o coadă împletită, iar în ochi avea o lucire stranie. Uimit, samuraiul se opri în loc, iar indianul îi șopti repede ceva. Din pricina mulțimii gălăgioase, samuraiul nu înțelese cuvintele sale, așa că omul mai zise o dată: Sunt... japonez. Samuraiul rămase mut de uimire. Într-unul din satele prin care trecuseră pe drumul de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
desfășurarea evenimentelor atât de clar, de parcă ar fi fost el însuși martor la discuțiile dinăuntrul Sfatului. Nici samuraiul, nici Tanaka cel nepriceput la vorbe, nici tânărul Nishi nu puteau să-l contrazică pe Matsuki în judecata lui temeinică. Însă, deși uimiți, cei trei simțeau cum îi ustură pe gât ceva cu neputință de înghițit. Tanaka nu se mai putu stăpâni: Toate astea sunt presupuneri de-ale tale... Bineînțeles, sunt presupunerile mele. Nu cred nici o iotă! — Poți să-mi dai dreptate sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
îi întrebă apoi pe cei doi încotro se vor duce. Nishi îi dezvălui neștiutor ținta lor către coasta de răsărit: La Veracruz. Ni s-a spus că de acolo o să ne îmbarcăm din nou pe vas. — Veracruz, omul să arătă uimit. E primejdios! Primejdios... — Nu știți că prin părțile acelea tribul Huaxteca pârjolește satele spaniolilor, dă foc la case și stârnește răzmerițe? Să fie vorba despre o răscoală? Așa o asuprire... nici măcar indienii cei supuși n-au mai putut suporta. Velasco
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ai oamenilor erau ca de obicei ațintiți asupra lor. Japoneses! strigă cineva din rândul oamenilor adunați pe o parte a povârnișului. Me han encontrado con Japoneses antes. Era un om bine făcut, cu dinți încălecați. Auzindu-l, Velasco își opri uimit calul și din șa vorbi ceva cu el. — Omul acesta, îi lămuri el pe soli, spune că în copilărie a văzut niște tineri japonezi care veniseră pe aici. — Japonezi... — Zice că acum vreo treizeci de ani niște tineri de paisprezece-cincisprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
nu ne mai rămâne decât să ne întoarcem în valea noastră. Cu mâinile pe genunchi, Yozō încuviință. — Dar asta numai dacă toate vor merge bine până la sfârșit... Pentru asta, senior Velasco ne îndeamnă să ne facem creștini... Yozō îl privi uimit. Samuraiul îl întrebă: — Tu... ce-o să faci? — De când a murit Seihachi... începu Yozō, dar după o clipă se opri. Voi face precum poruncești, stăpâne. — Precum poruncesc? râse samuraiul trist. Așa ceva nu s-a mai întâmplat niciodată în neamul Hasekura. Unchiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
unei corăbii mici și prăpădite din golful Barcelonei. În ziua aceea o ploaie de gheață cădea peste mare. A două zi de la plecare, o furtună ne-a azvârlit în golful Saint Tropez din Franța. Locuitorii acestui orășel s-au arătat uimiți, căci era prima oară în viața lor când vedeau japonezi, dar cu toate acestea, ne-au lăsat să tragem la castelul seniorului. Neputând să-și stăvilească acea curiozitate plină de bunăvoință, soția seniorului și locuitorii îi cercetau cu toții pe japonezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
de moarte luându-și viața. Din două surcele am făcut o cruce și am înfipt-o în movila de pământ. Lumina dimineții poleia crângul. Chiar alături, câțiva copii indieni goi pușcă și cu degetele în gură se uitau la noi uimiți. Nishi se ghemuise la pământ, iar Hasekura stătea drept și neclintit cu ochii închiși. Într-un târziu sosi călare comandantul fortăreței San Juan de Ulúa însoțit de ajutorul său. — Și ei sunt la fel ca indienii, zise el descălecând și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
-i face. Asta mi-a fost karma după cum ar spune un preot budist. Da, karma. Așa socotesc. Dar acum sunt încredințat că Dumnezeu s-a folosit de karma mea pentru binele Japoniei. — Ce vrei să spui? zise slujbașul și mai uimit. Cum s-a folosit pentru binele Japoniei? — Răspunsul se află chiar în întrebarea dumneavoastră, am zis eu că tărie nu doar ca să-l lămuresc pe el, ci ca să-mi spun răspicat toate acestea mie însumi. Ați spus că fapta mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
a cântărit din priviri, m-a întrebat apoi dacă mi-am luat banii pe poemele publicate în Luceafărul (mă publicase de fapt el de vreo patru ori). Eu nici nu știam că aceste colaborări se plătesc așa, că am rămas uimit. El m-a trimis apoi la casieria Uniunii Scriitorilor de unde am ridicat în jur de 1700 de lei. Mi s-au părut o avere, și mie și tatălui meu care era cu mine. Iată câteva amintiri legate de debutul meu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
nu avea nici un prieten de familie dintre scriitori, cu care să se colinde de sărbători, nu-l vizitase nimeni cu familia, acasă. "N-am pe nimeni. Nimeni!", mi-a spus Ioan Alexandru, și tristețea gravă a vocii lui de atunci, uimit el însuși de ceea ce spunea, mă va urmări totdeauna, reverberând în propria mea mâhnire și singurătate. Poate de aceea am întemeiat și eu o familie numeroasă, să-mi umplu singurătatea și tristețea care mi-au năclăit ființa toată viața, prin
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
PCR, conform cărora aș fi "fiul recalcitrant al unui înrăit dușman al poporului și comunismului" (odată, mi-a arătat Păunescu o astfel de hârtie, care îi venise de la Cornel Burtică, șeful Propagadei din Republica Socialistă România, și m-a întrebat uimit: "Mă, tu cine ești, de ai dușmani atât de mulți și puternici?" Și eu habar nu aveam pe atunci cine eram!), nu aveam voie să apar la televiziune decât cu acel cântec antirăzboinic, Lumea de mâine (intrat pe albumul triplu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
au lăsat nici măcar amintirea unei silabe de viață? „Se poate supraviețui la orice, idiotule...” - îmi spun calm și răbdător. Se poate supraviețui din orice, din rien, prin rien. O știu de mult, o uit zilnic și idiotul din mine rămâne uimit. Eu însumi supraviețuiesc - când și când - din uimire. AUGUST ’69 SINTEZA ZILEI DE 7/8/69 Apariția și evoluția vieții pe Pământ „implică întâlnirea, din întâmplare, a atâtor elemente favorabile și excepționale încât existența lor pe altă planetă poate apărea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
zi cu zi a unei societăți agonice sub lovituri, licărul de speranță al celor ce nu abandonau. Era anume elementul pe care-l aveau în vedere cei ce adânceau groapa comună a elitelor naționale și tocmai ceea ce ignoră tinerele generații, uimite, poate, de larma bătăliei ce se poartă acum - abia - în jurul condamnării crimelor comunismului, și prin aceasta a comunismului însuși. Scumpă tuturor, libertatea este și costisitoare, își are victimele ei, marii și micii frustrați, ici colo voci baritonale aduc aminte că
Libertatea - preț și folosință by Barbu Cioculescu () [Corola-journal/Journalistic/9027_a_10352]
-
primele două strofe din Luceafărul, m-au Întrebat care este cartea mea preferată și le-am spus că Ion și au Început să pună Întrebări din alea: «Cum se numesc personajele principale?», « Cine a scris-o?» și au rămas foarte uimiți când au văzut că știu toate răspunsurile și 20 de minute am vorbit numai despre Ion. Au rămas foarte surprinși. Dar sunt și clienți cu bun simț, care se poartă foarte frumos cu tine, chiar dacă, de fapt, sunt sigură că
Fetele nopţii : povestiri de viaţă by Daniela Mirela David () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1167_a_1953]
-
primele două strofe din Luceafărul, m-au Întrebat care este cartea mea preferată și le-am spus că Ion și au Început să pună Întrebări din alea: «Cum se numesc personajele principale?», « Cine a scris-o?» și au rămas foarte uimiți când au văzut că știu toate răspunsurile și 20 de minute am vorbit numai despre Ion. Au rămas foarte surprinși. Dar sunt și clienți cu bun simț, care se poartă foarte frumos cu tine, chiar dacă, de fapt, sunt sigură că
Fetele nopţii : povestiri de viaţă by Daniela Mirela David () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1167_a_1953]
-
pauză în drumul spre baie. De ce te agiți atâta? Mereu aceeași poveste. În fiecare an, același scandal. De ce nu citești ceva ce ne afectează? De exemplu, despre Maimuța de la Cinema. Scrie ceva despre Maimuța de la Cinema? — Ce maimuță? o întrebă uimit tatăl ei. — Poftim, ești complet pe dinafară cu problemele locale! În ultima lună, a făcut valuri în afara cinematografului, a hărțuit doamnele, le-a tras de sari până și-au scăpat cornetele cu alune. Și băieții ăia de la universitate se duc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
somnolență îl cuprinse. Dar, deodată, amintindu-și sfatul pe care-l primise mai devreme, imitând tonul tatălui său, ciripi: — Da domnule, o să mă ocup imediat de asta, domnule. Dar odată ce începu, ultima parte a frazei sale - cea cu „imediat, domnule“ - uimită și șocată de cuvintele de dinainte, deveni nesigură și pluti ușor înspre tavanul înalt al încăperii, unde ventilatorul se rotea asimetric, asemeni unui ritm cardiac neregulat, căci palele prinseseră între ele pânze de păianjen. Toți se întoarseră și îl priviră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
în mână. O simți cum se întinde drept răspuns, ridicându-se sub degetele sale. — Ce să fac? întrebă scuturând-o din nou disperat. Nu vreau o slujbă. Nu vreau să trăiesc așa, se văită... Și, dintr-odată, sub ochii săi uimiți, suprafața guavei crescu și mai mult... și explodă cu un bum!, carnea cremoasă zbură în toate părțile, aruncând o ploaie de picături fine spre cer, împrăștiind semințe care loviră oameni de pe balcoane și acoperișuri și de jos, din stradă. — Hei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
clipă, motorul se înecă și autobuzul se opri. Atunci, înainte ca șoferul să schimbe viteza și să-și continue drumul în sus, Sampath sări pe fereastra autobuzului care încetinise, alungat de enervarea care îl cuprinsese la auzul vocii cotoroanței. Pasagerii uimiți care priviseră întâmplător pe fereastră în timp ce autobuzul își continua drumul, îl văzură pe Sampath alergând spre sălbăticie, spre o livadă ce se zărea pe coasta dealului. Alerga cu un sentiment acut al urgenței. Peste tufișuri, printre buruieni. În fața sa zări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
înțelepciune încât acestea rămaseră pe veci elementul său distinctiv. Era vorba de un farmec și o înțelepciune misterioase, desigur, dar evidente tuturor care veneau, în număr din ce în ce mai mare, să-l vadă, croindu-și drum până la poteca cea îngustă, ca să privească uimiți arătarea slăbănoagă, cu picioarele lungi, dintre frunze. Printre primii care făcuseră călătoria se numărau domnișoara Jyotsna și domnul Gupta. — Probabil că a trecut printr-o transformare completă și complexă, spuse domnișoara Jyotsna. Uite ce față diferită are acum. Cu siguranță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
spre un copac. — Vai, hoț nerușinat, țipă furioasă Ammaji, întorcându-se și zbierând și fugărind primatul. Dă-mi-o-napoi. N-ai ce face cu ea, măgar prost ce ești. — Maimuțoi prost, nu măgar, tanti, spuse Hungry Hop, oprindu-se la jumătatea drumului, uimit că încurcase niște ființe atât de diferite una de alta. E maimuțoi, nu măgar. — Maimuțoi-măgar, țipă Ammaji. Nu mai sta acolo ca prostul, fugi după el. Și, amintindu-și îndatoririle sale, băiatul de la Hungry Hop se repezi după creatură, urlând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
soți, soții și familii extinse. Ce frumoase erau poalele dealurilor himalaiene! Ce abundență și belșug! Fluturii zburau prin peisaj, plăcintele-de-copac și prinzătorii-de-muște zburau din pom în pom, șopârlele se scăldau în soare pe acoperișul de tablă al adăpostului paznicului, alunecând uimite în după-amiaza caldă, iar briza răscolea frunzișul. Ici-colo se zăreau pâlcuri de flori sălbatice, flori de culoarea și cu aroma fructelor, flori cu guri larg deschise și limbi care lăsau pe hainele adepților dungi de polen ca cele ale tigrilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
de dragoste de la radio, ciupind-o și necăjind-o pe fata ciudată din autobuz care îi atrăsese din întâmplare privirea. Astfel, fu o adevărată surpriză când Pinky își schimbă strategia indirectă cu una directă pentru a fi recunoscută. O privi uimit când îi ieși în cale înveșmântată în culori de luptă, vopsită cu kohl, cu gura ca o rană, năpustindu-se prin bazar de parcă se afla în fruntea unei armate cuceritoare. — Destul, murmură ea, e destul. Se îndreptă spre băiatul de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
subminată de imaginea doamnei celei dârze de la Protecția Maimuțelor negociind cu maimuțele, imagine care unora li se păru extrem de amuzantă, așa că, în ciuda obiecțiilor puternice pe care le aveau împotriva acestui plan, începură să chicotească destul de nepotrivit. Perceptorul districtual îi privi uimit. Cum de puteau râde? Chiar după ce strigaseră amenințări furioase... Cu siguranță, reflectă el, ajunsese într-un loc foarte bizar. Dar acest plan era inadmisibil. Era sigur că superiorul său va auzi despre asta și, apoi, dacă existau și victime... Trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
Mătură în fața ușii tale. Răspunsurile tale sunt pe lângă întrebare. Mai multe murături la un loc fac o droaie. Orice boabă de fasole își are pata ei. Aduni scaieți și vrei să iasă murături? Arată niște dinți curați.“ — Îi auzi? întrebă uimit perceptorul districtual, cu gândurile distrase de strigătele mulțimii. Mai multe murături la un loc fac o droaie... ce e o droaie? Guptaji, orășelul ăsta e plin de zicale pe care nu le-am mai auzit. — „Când bivolii se bat, recoltele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]