23,989 matches
-
dar el... Uită-te la el! — Te surprinde tăria lui de spirit, puterea de a îndura durerea sau demnitatea lui? întrebă Cornelius Fuscus întorcându-se spre Tampius. Erai și tu în templu, pe malul Danubius-ului, când Antonius a împlinit ritualul. Zâmbi cu răceală: — Invidia nu trebuie să pătrundă în sufletele noastre, Tampius, așa ne învață zeul nostru. Sub privirile atente ale soldaților, Antonius salută căpeteniile flaviene, privindu-i pe fiecare în parte, ca și cum ar fi vrut să le ghicească gândurile. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
insistă Tampius. N-ar fi mai bine să reflectăm asupra hotărârii tale, care acum i-a entuziasmat pe toți? Repet, Mucianus ne sfătuiește să așteptăm... Răspunsul lui Antonius veni imediat, sec. — Există momente când sfaturile vin după ce se petrec faptele, zâmbi el. Asta e clipa noastră. De ce să-l așteptăm pe Mucianus? Imprudența ta! Calvia Crispinilla îl interpelă pe Antonius imediat ce acesta intră în casa ei de la Poetovium. — Am venit să aflu vești despre fratele meu. Calvia îi făcu semn, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Te miri că sunt nervoasă? Crezi că și eu fac ca alții și ezit să iau poziție de teamă că schimbarea îmi va pune viața în primejdie? Atunci - Antonius oftă, ducându-și mâna la umărul stâng. Mă doare rău, spuse zâmbind. Ție pot să-ți zic. Ai vreun leac miraculos care să mă ajute să suport durerea? — Ești destul de puternic ca să aștepți să termin mai întâi ce am de spus. Știi și tu că vorbele tale vor ajunge la urechile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de mândră, i se îndulci. Curierii numizi îmi vor spune ce faci. Le vei putea încredința mesaje. Ei ți le vor aduce pe ale mele. — Îți sunt recunoscător. Antonius o luă de după umeri. Era foarte fragilă. — Ne vom revedea. Calvia zâmbi ironic. — Dacă femeile ar fi primite în cultul mithraic, cred că aș fi o adeptă ferventă a zeului tău. Deocamdată, mă încredințez zeului meu. Deveni brusc serioasă. — O să-l rog pe zeul meu să te apere. La idele lui septembrie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ziceau unii, pe Valerius, care era faimos atât pentru că-l atacase pe împărat, cât și pentru că nu-și ucidea adversarii în arenă. — Ce zici? întrebă Skorpius, amenințându-l cu pumnul. — Eu abia aștept să te înfrunt în arenă, răspunse Valerius zâmbind disprețuitor. Numai că împăratul nu vrea ca noi doi să luptăm. N-ai aflat asta? — Ești fratele legatului Antonius Primus. Trebuie să ai tu vreo recomandare... Eu te-aș învinge în câteva mișcări, te-aș zdrobi... — Ce recomandare? Ești un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
vor fi vitellienii, în timp ce tu și alți douăzeci de gladiatori veți fi armata othoniană și veți sta... — ...în vârful colinei, sigur. Dar tu de ce ai venit să-mi spui toate astea? întrebă Valerius privindu-l cu atenție pe băiat, apoi zâmbi cu răceală. Poate că ai pariat pe mine de când lupt în arena de la Roma și nu vrei să fiu ucis? Ai grijă, de data asta va fi greu... Nu, pentru tine nu poate fi greu să învingi. Am vrut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de sclav și de gladiator. Hohotele și blestemele sale îi făceau pe ceilalți să râdă zgomotos. — Vorbește! Nu vezi că nimeni nu ne bagă în seamă? Ceea ce-ți voi spune îți va da și mai multă putere, sunt sigur, zâmbi băiatul. Fratele tău se luptă cu vitellienii, tot la Bedriacum! Valerius păli. Îl luă pe băiat de umeri, tulburat. — Ce spui? Antonius Primus și răzvrătiții au ajuns până la Cremona? — Se află pe același câmp de bătălie unde a învins Vitellius
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
fi demnă de un asemenea peisaj. Așezat la masa pe care Listarius aranja mâncărurile pregătite de el, Vitellius se întoarse spre Flavius Sabinus, căruia îi confirmase funcția de prefect al orașului și care stătea alături de el, cu o expresie îngrijorată. — Zâmbește... Noi, cei din pulvinar, trebuie să zâmbim. Pe chipurile noastre, poporul Romei își citește destinul. Făcu semn ca fiul său, Germanicus, să-i fie așezat în poală și ca Asiaticus, amantul său, să stea mai în spate, pentru a-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
la masa pe care Listarius aranja mâncărurile pregătite de el, Vitellius se întoarse spre Flavius Sabinus, căruia îi confirmase funcția de prefect al orașului și care stătea alături de el, cu o expresie îngrijorată. — Zâmbește... Noi, cei din pulvinar, trebuie să zâmbim. Pe chipurile noastre, poporul Romei își citește destinul. Făcu semn ca fiul său, Germanicus, să-i fie așezat în poală și ca Asiaticus, amantul său, să stea mai în spate, pentru a-i face loc soției sale. — Iar destinul poporului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pe loialitatea și curajul legiunilor noastre din Germania, și nu numai... Multe provincii sunt de partea noastră. Iar dacă te temi de flota lui Vespasianus... Gândește-te cât de departe e Africa, după cum spune bunul meu prieten Flavius Valens. Vitellius zâmbi. — Liniștește-te. — Nu pot să mă liniștesc, răspunse țâfnos Flavius Sabinus, aranjându-și toga. Și apoi, eu am oroare de sânge. M-ai adus aici cu forța. Tot ce vreau e să mă ridic și să plec; nu mă interesează ce-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Vitellius vă oferă imensul privilegiu de a asista la lupta în care a fost înfrântă armata infamului Otho și la triumful eroicelor noastre legiuni! Dar asta a fost acum câteva luni..., bolborosi tracul, privindu-l rugător pe Valerius. Acesta îi zâmbi: — Stai liniștit... O să ne descurcăm. Prefer să lupt de unul singur împotriva unui adversar, izbucni Ursus, un rețiar plin de cicatrice, și-și ridică brațul păros într-un gest amenințător. Fac pe mine de frică... Mie mi-e teamă când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
invadat Italia și ne-au învins... Chiar crezi că am chef să te ascult? Vitellius duse cupa la gură și sorbi cu sete. — Unde e acum mesagerul? — La palat. Știe toate amănuntele... — Cui i-a transmis vestea? îl întrerupse Vitellius, zâmbind mulțimii care continua să-l aplaude. Doar ție, după cum am poruncit? — Doar mie, răspunse Cerpicus, aruncând o privire spre Flavius Sabinus, care-l scruta, întunecat la chip. Mesagerul a vorbit doar cu mine. — Ucide-l! Vitellius îl privi pe pretorian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
și ați fost alungați din armata lui... Noi v-am primit în rândurile noastre. Luați însemnele și armele! Numai o victorie va putea șterge rușinea voastră! Se aruncă în luptă, care dură până în zori. — Luna ne-a ajutat să învingem, zâmbi Antonius mișcându-și capul pe pernă. Pe chipul său se așternea paloarea morții. Închise ochii. Văzu câmpul de luptă acoperit de cadavre. Puține erau ale soldaților săi; cele mai multe erau ale dușmanilor. Auzi strigătele victorioase ale soldaților sirieni care, potrivit cultului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
îndepărta călare, urmat de servitor. Îl urmări cu privirea până când dispăru pe drumul spre Verona. În aclamațiile soldaților, centurionilor și tribunilor, Antonius se apropie de Arrius Varus. Cei doi își strânseră mâinile, uniți în cultul lui Mithra. — Am învins. Antonius zâmbi ușor. Nu era un surâs de mândrie, ci de ușurare. — A fost o victorie nemaipomenită. Când am văzut bucățile de pânză albă pe zidurile Cremonei... când i-am văzut pe generalii vitellieni ieșind pe porți și pe Caecina în lanțuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
își mușcă buzele, străduindu-se să se înfrâneze și să nu-l ia la pumni pe Cerpicus. — Moartea unui gladiator nu-i de-ajuns ca să facă din mine un învins, exclamă. Alături de mine sunt zeul și armata mea. Allius Cerpicus zâmbi. Când Skorpius îl va învinge pe Orpheus, când sângele lui Orpheus va curge în arenă, Marte va trece de partea noastră. Atunci norocul vă va întoarce spatele, iar noi... Cerpicus agită însemnele ca pe o sabie. — ...noi o să vă alungăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
mulți alții vor să intre. Îi auzi? Zgomotul mulțimii era asurzitor. — Și nu uita că e foarte frig, iar romanii nu sunt obișnuiți cu frigul... Pe ușă pătrundea o lumină palidă. Valerius își înfășura jambiera de piele pe piciorul stâng. Zâmbi cu ură. — Porcul de Vitellius vrea să sărbătorească moartea mea. Mulțimea știe asta și a dat fuga... Știe că Vitellius a vrut ca jocurile astea să fie fastuoase... Marcus îi întinse ocrea. — Vei învinge. Ești sigur? Vitellius e convins că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
amuleta a cărei transparență garanta întoarcerea ei din lumea spiritelor. Velunda nu avea să-l părăsească niciodată, de aceea amuleta trebuia să rămână limpede ca apa izvorului. — Vitellius a avut un vis despre care crede că e profetic, zise Valerius zâmbind ușor. De asta a poruncit să lupt cu Skorpius. A visat că, dacă Orpheus moare în arenă, el va trăi și va domni în continuare asupra întregului Imperiu. — Dar tu de unde știi? — Știu, răspunse Valerius aruncându-i o scurtă privire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
curat al lui Valerius, care nu ucidea, nu comitea sacrilegii, nu se păta de vreuna din vinile ce i-ar fi luat vederea lumii invizibile și legătura cu lumea magică a naturii, spiritelor și tărâmului de dincolo. Nu ucid, repetă. Zâmbi, vârând amuleta sub veșminte. — Valerius, spuse Marcus dezolat. Dacă te gândești că nu vei ucide, vei fi mai vulnerabil. Lama pumnalului tău nu se va afunda în trupul adversarului, încercând să-l ucidă. Skorpius va învinge. Dacă învinge Skorpius, o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
toți la fel de înalți. Urmau armele gladiatorilor și un grup statuar de marmură reprezentând doi preoți ce băteau cu ciocanul pe nicovala zeului Vulcanus. Pe ultimul ferculum se afla un soi de cartuș din metal, pe care Valerius citi cuvântul „Perseverați“. Zâmbi ironic, gândindu-se că poporul era entuziasmat de jocuri, fără să-și dea seama că era prins în ghearele unui împărat avid și inept. Uita că puternica armată a lui Antonius Primus ajunsese la porțile orașului. Își dădu seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
lui. Mulțimea amuți. Marcus urmărea cu răsuflarea tăiată lupta ce se dădea în fața lui, atât de violentă, încât părea că în ea se înfruntau doi monștri, la fel de puternici, de curajoși și de cruzi. „Valerius îl urăște pe Skorpius“, se gândi. Zâmbi, fiindcă atunci când intri în arenă trebuie să-ți urăști adversarul cu mintea și cu sufletul, cu fiecare fibră a trupului. Ura aceea te ajută să învingi Moartea. Mult timp, cei doi fentară și alergară, urmărindu-se. Valerius își înfigea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
principală. Îi dictă libertului Asiaticus un mesaj pentru Antonius Primus, în care îi oferea funcția de consul, bani și pe fiica sa de soție. În schimb, îi cerea să-l trădeze pe Vespasianus și să i se alăture lui. Citi zâmbind scrisoarea, pe care o încredință repede unui mesager. 42 Mesagerul strâmbă din buze când îl văzu pe Antonius Primus rupând hotărât scrisoarea lui Vitellius. — Acesta e răspunsul tău? îl întrebă cu un aer jignit. În mai puțin de o zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
o urmărea cu privirea. Când Antonius intră în cort, dădu cu ochii de Martialis, care continua să stea la masă, având dinainte pergamentul desfăcut. Obosit, Antonius se așeză în fața lui. — Prin urmare, după atâtea victorii, mă îndrept spre ruină? — Prietene, zâmbi Martialis, cum poți să-ți închipui că un om faimos ca tine nu are dușmani, că cinstea, loialitatea și valorile tale morale nu stârnesc ura celor avizi de putere și averi? Antonius făcu un gest plictisit. Ajunge! șopti. Mâine intru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
în urmă, Vitellius îl ucisese - deși era cel mai bun bucătar din întregul Imperiu - ca să nu plece din Gallia și să intre în slujba lui Galba. Nu mai e nimeni aici, cu noi... Până și Ausper a dispărut, strigă Listarius. Zâmbi. Preț de o clipă, îl zărise oglindit într-o fereastră pe tatăl său, un spectru liniștit în cele din urmă, care ridică mâna în semn de salut înainte de a se risipi. Vitellius încerca să deschidă un cufăr bătut cu nestemate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
-i așa? — Iugula..., murmură cineva. — Iugula..., repetară alții, cu glas scăzut. — Iugula..., șoptiră toți, ca într-o litanie, ca și cum ar fi spus o rugăciune. Nimeni nu îndrăznea să strige. Valerius privi în jos, spre împărat, care, în mod neașteptat, îi zâmbi - un zâmbet complice, obscen: „Tu nu ucizi, tu ești medic... Nu poți să ucizi! Dă-mi drumul, așa cum faci cu gladiatorii. Tu ești zeul spectacolului pe care îl oferim în noaptea asta poporului. Dacă îmi dai drumul, nimeni nu va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Iașiʺ (Ziarul de Iaș i, am vrut să spun) unde urmele lui Aurel Leon sunt încă pro aspete. Din foaie de ziar, desprinse din maldărele în că p roaspete de către foștii noștri colegi, rămași credinc ioși celui „deprins cu călătoriileʺ, zâmbește, parcă mustrător, maes trul. „Cafeaua de dimineațăʺ oare astăzi mai abureș te? Când va fi strânsă de cineva în foaie de carte, cum obișnuia...! regretatul, va fi iarăși proaspătă. Revin acasă la biblioteca familiei... Mă întâlnesc cu autorul. Îl simt
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]