25,230 matches
-
dorința lor de a aștepta împrejurările favorabile creării acelei coaliții politice și militare cu statele europene interesate în reintroducerea Imperiului Otoman în sistemul politic european, considerată, atunci, că singura șansă de modernizare, după model european, si, pe cale de consecință, de salvare a integrității sale teritoriale. Cum Prusia continuă să fie opusă, datorită multiplelor sale contradicții de interese, principalilor dușmani ai Porții Otomane, adică Rusia și Austria, dar, ca un paradox, si legată, în același timp, de acestea prin aceleași interese contradictorii
[Corola-publishinghouse/Science/1555_a_2853]
-
apărării privilegiilor defuncte. Viziunea junimistă, în dicțiune maioresciană, este una la nivelul căreia egalitatea în fața legii și progresul constituțional sunt elemente centrale. Critica ideologică privește doar către viitorul care se clădește sub semnul echilibrului constituțional. Imaginii conservatorismului ca strategie de salvare a „boieriei“ îi este opus proiectul unei politici ce desfide patima și rămâne fidelă edificării de durată. În ochii multor oameni, partidul conservator se confundă cu vechea boierime, și adversarii săi, unii din neștiință, alții ca manoperă de luptă, caută
Junimismul și pasiunea moderației by Ioan Stanomir () [Corola-publishinghouse/Science/584_a_1243]
-
de armată are soldații așa cum a poruncit învățătura lui Cristos... cum i-a învățat doctrina creștină să fie și să îndrăznească să spună ce este împotriva statului, ba chiar să nu ezite a mărturisi că, dacă e disciplinată, este marea salvare a statului. Cetățeanul trebuie să considere drept numai acel război care este declarat de autoritatea legitimă. În acest caz, el este ținut în conștiință, fiind supus și prin impunere divină, știind că orice autoritate vine de la Dumnezeu (1Pt 2, 15
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
aruncau în fluviu. Chiar și Maxentius (306-312) la Roma și Maximinus la Alexandria și în Gaza, s-au purtat față de tinerele creștine cu o sălbăticie libidinoasă. Literatura patristică este plină de episoade grăitoare despre curajul soldaților creștini implicați sufletește, pentru salvarea surorilor creștine din brațele proxeneților. O ultimă situație: vigilența gărzilor judiciare creștine, care acționau în secret pentru ca cei supuși proceselor să rămână statornici pe durata judecății, pentru a nu cădea în apostazie. Sub domnia lui Decius (249-251 p.Chr.), soldații
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
de cea mai înaltă demnitate atât a-i acuza pe cei necinstiți, cât și a-i apăra pe cei săraci și nenorociți, pentru că acuza era cel mai bun mod de a servi și salva patria: Nu există o mai mare salvare a statului decât ca cei care acuză pe altcineva să se teamă nu mai puțin pentru cinstea, demnitatea și renumele lor, cât pentru viața și soarta celor care sunt acuzați. Astfel, cel mai aprig și cu cea mai mare râvnă
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
În a doua jumătate a secolului IV, discuțiile, cu diferite soluții și subtilități, se vor muta în direcția acceptării războiului; problema devenise mai complicată ori mai simplificată odată cu înfrângerea de la Adrianopol (378), care a stimulat conștiinciozitatea creștinilor din Orient asupra salvării civilizației și Imperiului. La baza problemei se află compoziția armatei din secolul IV, unde elementul rural care reprezenta forța trupelor continua să fie păgân. Cazul este mult mai evident mai ales în Occident, unde principalele arii de recrutare erau Gallia
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
sunt Lucian Blaga, Constanța Buzea, Nichita Stănescu, Ileana Mălăncioiu. „Spațiul de grație” este unul de „rugă și pândă”, loc de inițiere, unde închiderea (a ochilor, a păsării în căușul palmei, a petalelor „în” floare) este resimțită concomitent ca tensiune și salvare, dublată fiind de figurile deschiderii gingașe (spargerea, sfârtecarea, visul în turn, roua, mierea, aburul) ce catalizează relațiile dintre elemente: „În lada de zestre/ninsoarea unei ierni de demult/ se mai zbate./ Simți tu/ Înfrigurarea și spaima/ acelui măr în singurătate
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286479_a_287808]
-
miturile în privința Americii"318 pe care cetățeanul interesat în propria supraviețuire trebuie, consideră autoarea, să le înlăture cu totul din experiența sa. În situația particulară a războiului din Vietnam, crede Campbell, "majoritatea tăcută" pesemne că este mai interesată de propria salvare, decât de prezervarea miturilor la care președintele face apel în adresa sa mobilizatoare. Cu siguranță, atâta timp cât nu poate obține ambele obiective, cetățeanul american obișnuit va ști cum să acționeze pentru a se salva. Mai mult, îndeamnă criticul, calea de a
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
noneconomică, procedează în baza unei echivalări nepermise între logica modelelor de gândire religioasă și fenomenul pe care Hitler și-a propus să îl explice. Dacă gândirea religioasă pune accent pe identificarea cauzelor noneconomice ale fenomenelor de natură economică, pe temeiul salvării responsabilității persoanei, Hitler, în schimb, folosește această "tactică a legării unui program de reformă socială de "unificatorul" antisemit"398. Prin urmare, din perspectiva "eficienței demagogice"399, paralelismul realizat de Hitler demonstrează atenția deosebită cu care conducătorul fascist s-a folosit
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
că profesorul McKerrow numește acest "început al retoricii", precum și toate abordările condiționate de viziunea platoniciană, o întreprindere de "marginalizare a retoricii"637, care o plasează, pe aceasta din urmă, "în serviciul adevărului"638. Mai mult, remarcă McKerrow, chiar eforturile de "salvare a retoricii din rolul său aservit", eforturile, cu alte cuvinte, de "reabilitare a retoricii"639 din poziția sa periferică, nu reprezintă altceva decât tot atâtea re-plasări ale retoricii în poziții marginale echivalente, principial, celei inițiale, singura variabilă modificată reprezentând-o
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
complet în afara sferei de cuprindere a teoriei. Astfel că John Vasquez (1998:254-7) susține că echilibrarea amenințării este o teorie degenerativă, un adaos ad hoc al teoriei care era incoerent cu afirmațiile sale de bază, dar care era necesar pentru "salvarea" ei de erorile teoretice inerente ale premiselor sale fundamentale. Realismul ofensiv și cel defensiv Predicțiile bazate exclusiv pe anarhie și polaritate sunt atât de indeterminate încât au rareori o valoare semnificativă. Dacă teoriile realiste se vor a fi de utilitate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
acest lucru în funcție de necesități" (1985: Cap. 15). Astăzi, aproape toți studenții în relații internaționale sunt de acord că uneori omul de stat trebuie să acționeze într-o manieră contrară principiilor morale private de exemplu, să acorde o mai mare importanță salvării vieții propriilor soldați decât a soldaților adversarului. Controversa apare cu privire la când, unde și cât de des este necesară cu adevărat violarea normelor morale. Realiștii susțin că anarhia și egoismul contrâng atât de sever spațiul destinat preocupărilor morale, încât nu ar
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
la ideea că este nevoie de structuri politice mondiale centralizate pentru a forța schimbări în comportament spre a promova sustenabilitatea (ex. Hardin 1974; Ophuls 1977). În unele versiuni, aceasta ar fi implicat adoptarea a ceea ce se cheamă "etica bărcii de salvare" (Hardin 1974), adică deficitul ecologic însemna că țările bogate trebuiau să practice trierea la scară globală "să închidă ușa după ele". Acest argument, în mare o versiune ecologică a propunerilor idealiste de creare a unui guvern mondial (vezi Capitolul 2
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
au un conținut lăuntric mai adânc și care nu se pot menține vii decât prin stimulente exterioare. Toate nulitățile caută varietatea lumii din afară, fiindcă superficialitatea nu este altceva decât realizarea prin obiecte. Omul superficial n-are decât o problemă: salvarea prin obiect. De aceea, el caută În lumea din afară tot ceea ce aceasta Îi poate oferi pentru a se putea umple de sine Însuși cu valori și lucruri exterioare.” (E. Cioran) Obiectivitate - subiectivitatetc "Obiectivitate - subiectivitate" Pentru unul mumă, pentru altul
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
selecției gusturilor și preferințelor noastre.) Orice recunoaștere a greșelii este primul pas spre corectare. (Cel care, dimpotrivă, nu-și recunoaște greșeala de moment comisă se consideră de fapt nevinovat și, prin urmare, Îndreptățit să o repete.) „Cunoașterea greșelilor e Începutul salvării.” (Epicur) „Să ne ferim de greșeli nu de teamă, ci din simț de răspundere.” (Democrit) Vede paiul din ochiul altuia, dar nu și bârna din ochii săi. (Acesta nu poate fi decât Înfumuratul, care vede cu ușurință defectele sau slăbiciunile
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
este un martor mincinos. Μ Gândirea nu este decât un instrument În „mâna” unei atitudini sau motivații mai mult sau mai puțin morale: ea poate fi, de exemplu, silită să aducă argumente justificatoare pentru realizarea unei crime sau, dimpotrivă, pentru salvarea prin sacrificiu de sine a unui semen. Μ O confruntare mai Îndelungată de idei selectează și impune, pe nesimțite, aptitudinile interlocutorilor (de exemplu, unii vor excela prin formularea a tot felul de opinii și de idei; alții, prin evaluarea critică
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
aceștia sunt mai ales cei care au reușit să dea trăirilor și gândurilor lor o incandescență interioară. Μ Cât timp omul păstrează mereu vie ambiția de a cunoaște, el este sortit să Învingă. Μ Degeaba căutăm În altă parte mijlocul salvării din păcat, când firea noastră Îl deține Încă de la Început ca virtualitate: capacitatea remușcării - făuritoare treptată de „conștiință morală”. Μ Resursele noastre de voință Îmbracă, Întotdeauna, haina celui pe care-l slujesc. Așa se explică de ce la unii voința se
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
importanță, a reprezentat, în consecință, o cale de a revigora poezia, după o lungă și aridă perioadă, în care aceasta reprezentase doar un instrument de propagandă comunistă. E drept, poezia devine acum o formă de rezistență sau o modalitate de salvare a omului în singurătatea nopții totalitare, dar important este că poezia de acum este poezie autentică, meritul acestei generații fiind și acela de a relaționa din punct de vedere estetic cu marea tradiție a scrisului românesc interbelic. Pornim de la demonstrația
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
textualiștii generației '8030. Ultimele trei tipuri de literaturi marchează ceea ce numim perioada neomodernistă și postmodernistă de început, adică Generațiile '60 '80. Implicarea intelectualității românești, în războiul contra revoluției culturale, are să reprezinte unul dintre momentele de maximă importanță, care intervin în salvarea de negura depărtării de cultură. Firește, "un intelectual are datoria să se implice în felul lui, fiecare în felul său.", cum afirma Octavian Paler, într-un interviu postdecembrist, acordat revistei "Orizont"31, încurajând astfel evadarea din letargia indiferenței față de aproape
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
depărtării de cultură. Firește, "un intelectual are datoria să se implice în felul lui, fiecare în felul său.", cum afirma Octavian Paler, într-un interviu postdecembrist, acordat revistei "Orizont"31, încurajând astfel evadarea din letargia indiferenței față de aproape. Este teoria salvării națiunii prin cultură. Cultura, însă, își are propriile constante, diferite, uneori, de constantele unei epoci, ale unei generații sau ale unei ideologii, pentru că, așa cum Nichita Stănescu remarcă: "părerea mea este că poetul nu are o epocă a lui; epoca își
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
conotații tragice, asociindu-se ideii de moarte, iar atunci: "Jocul meu (...) nu mai este un joc, ci o maieutica plina de riscuri si de responsabilități, din care pot decurge nu numai învățăminte, ci și suferințe, nu numai semnificații, ci și salvări."61 Cu alte cuvinte, la fel cum stropul devine elementul component al ploii, așa și dansul devine element component al morții. Alternarea (dubla perspectivă de abordare) dans-joc este aproape insesizabilă, dansul adulților poate deveni, în orice moment, un joc al
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
început impresia este aceea a unei prozodii de tip clasic, cu ritmicitate, cu rimă și cu măsură regulată, pe parcurs, poemul se dezice de la aceasta, în favoarea unui vers alb, cu păstrarea sporadică a rimei. Stilistic, "puritatea, văzută ca soluție de salvare, e o stare ideală și raportată la ideea de specie, de continuitate, întruchipează, prin paradox, condiția tragică a existenței"76. Desprinderea de vârsta inocentă a copilăriei se face, însă, treptat, maturizarea fiind aproape refuzată: "Am crescut? Suntem oameni maturi?/ Câte
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ierta vreodată învierea, Grăbita înviere ce mă rupea de tine/ Pentru ca, din lumină în lumină,/ Să mă apropie de-o altă moarte?/ E tot mai frig/ Strănătatea mă cuprinde". (Mamă). Iar "exilul acesta va oblige ființa să-și descopere spiritual. Salvarea ar fi posibilă prin unirea cu această ființă interioară"104. Am numit aceste volume, volumele metaforizării, datorită permanenței metaforelor din interiorul lor, care se dedublează și se restrâng, cresc și descresc, se înalță și se prăbușesc, într-un permanent joc
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
parte. Autoarea este constrânsă să își demoleze toate idealurile, toate speranțele, toate certitudinile primelor volume, întrucât realitatea actuală este una a degradării, a vidului, a urii, a scepticismului, în care numai apropierea de sacru și de divinitate pare să fie salvarea. Vii mai rămân și metaforele etnice, de natură blagiană, "mioritică și manolică 125"126: "Eu cred că norii povestesc/ În fiecare țară altfel,/ poate că sunt ținuturi unde/ Se văd pe ceruri epopee -/ La noi pe boltă trec ciopoare/ Cu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
șuba îndurerată, /Năclăiți în sânge de jivine/ Mai veneau pe lume o dată./ Prea departe de/ Flăcările din iad,/ Am înghețat/ În singurătatea mea îngerească,/ Dar cine-i în stare/ Să-și deschidă coastele/ Ca să mă primească?// (Atât de frig) Speranța salvării este incompletă (sugerată, la nivel morfo-sintactic de semiadverbul numai, cu valoare restrictivă), ea realizându-se în cu totul altă parte decât în spațiul terestru, eventual: "Numai asemenea acelor înghețați/ Care erau cusuți/ În burțile animalelor/ Să se încălzească/ Și încotoșmănați
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]