23,989 matches
-
o stea... Îți mulțumesc! Medicii și surorile sau infirmierele care treceau pe lângă ei Îi salutau cu deferență, dar se Întrebau În sinea lor: „Ce or fi discutând de sunt atât de prinși de moment? Numai că ceva plăcut, fiindcă Își zâmbesc reciproc”. ― Eu cred că În seara asta e bine să gândim și să ne sfătuim cu familiile noastre, iar mâine, după ce terminăm treburile ce nu sufăr amânare, să ne Întâlnim și să punem țara la cale, cum se spune - și-
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
Așa cam pe la ora nouă. Ce părere aveți? - a Întrebat profesorul. „Hanul cerceta ului” - cum Îi spun eu și cu nevastă-mea casei ― E bine. Acum să facem socoata câți om fi, ca să știu cum mobilez „salonul” - a propus Petrică zâmbind. ― S-o luăm pe Îndelete: aici de față suntem trei. Cu cei doi musafiri sosiți de la drum lung se fac cinci. La aceștia mai adăugăm pe Maria, soția lui Gruia, pe tatăl meu, pe Despi și, pe soția mea, plus
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
Când i-a văzut așezați, birjarul a Îndemnat calul la drum. ― Hai, flăcăule, că ne apucă noaptea și dumnealor or fi flămânzi, venind atâta drum! - a vorbit birjarul privind spre cercetaș și mama Maranda, care, la auzul acestei remarci, au zâmbit. Odată ajunși, birjarul a anunțat: ― Toată călătoria vă costă doar cincisprezece lei, boierule... Gruia a achitat costul drumului și a sărit jos. I-a ajutat apoi pe bătrâni să coboare. A luat valiza și a oferit brațul mamei Maranda. ― Ia
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
pornit spre casă, urmați de ceilalți... De priveai la cei doi bătrâni, nu-ți puteai da seama câtă trăire dramatică din vremea războiului purtau pe umeri... În pragul casei, Petrică s-a oprit și, cu gest cavaleresc, i-a poftit zâmbind: ― Intrați, vă rog. Sunteți așteptați de plutonul de execuție!... Când au făcut primul pas peste prag, au fost Întâmpinați cu voie bună de cei veniți cu o clipă mai devreme... ― Ia să stăm strâmb și să judecăm drept. Să vedem
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
unii nici nu-și Închipuie și, cu „acceptul” inamicului, veți culege informațiile de care avem mare nevoie... Mergeți să vă odihniți, fiindcă nu se știe când vine ordin de acțiune... Tata Toader, cu gândurile duse cu mulți ani În urmă, zâmbea acelor momente scoase la lumină, cu mare meșteșug, de Petrică... ― Când am intrat În bordei, nu-mi venea să cred. Era o ordine ca În cazarmă... „Uite, acela-i culcușul tău. Ai grijă cum Îl Întreții! Și acum, stingerea!” - au
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
Însă, ochii deschiși și urechea la pândă - a ținut să mă atenționeze. Și asta fiindcă nu avea destulă Încredere În mine. Lucru ce aveam să-l aflu mai târziu, chiar din gura lui... Tata Toader, cu chip oarecum jenat, a zâmbit amintirii... ― Da’ tu, măi Petrică, nu mă ierți deloc. ― Te-am iertat de atunci, Toadere. Altfel nu ajungeam să fim ca frații... Și cum spuneam. Mă lasă până la urmă să trec În față... Se Întunecase binișor. Călcam ca pe ace
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
umble ca mărgica și Înainte și Înapoi. Nu slăbiți automatele din mână! S-a Înțeles? La drum!” - a ordonat Toader. ― Cred că băgați de seamă cum viitorul meu frate a cam Început să-mi zică pe numele mic! Asistența a zâmbit aprobator, cu semn de Întrebare pe chip: „Mai departe ce s-a Întâmplat”? ― Am pornit cum pornesc funigeii toamna. Undiță era ultimul. Avea cea mai dificilă misiune. Să Înainteze În liniște, dar să și privească În toate părțile... Când cei
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
cum se face de eu n-am auzit niciodată cum cântă cucuveaua - a intervenit provocator soția lui Petrică. ― He-hei! Fosta-i lele când ai fost! Vrei ca un moșneag să cânte ca În tinerețe? A Înțărcat „bălaia”! - a răspuns Petrică zâmbind trist... ― Asta nu Înseamnă că nu ne vei povesti mai departe cum s-a sfârșit această acțiune - a intervenit pentru prima oară Gruia. ― De dragul tău și al tuturor celor de față, am să pășesc mai departe... Și, cum spuneam, ne-
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
la director cu zâmbet de complicitate. ― Când se Întoarce să dea un telefon la mine. Centralista știe unde... ― La ora douăsprezece trebuie să dați telefon la securist - i-a comunicat secretara. ― Să aștepte mult și bine, Măriuță - a răspuns directorul zâmbindu-i. Apoi și-a văzut de treburile zilnice... La puțin timp după ora douăsprezece, a sunat telefonul. ― Alo! - a răspuns Măriuța. ― Dă-l la telefon pe director - s-a auzit aceeași voce de dimineață. Directorul a apărut În ușă. Din
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
lup mâncat de oaie” - l-a temperat Gruia. În timp ce purta acest dialog imaginar, se Îndrepta spre salonul doctorului Vatră. Când a intrat În salon, doctorul tocmai terminase efectuarea unui pansament la ultimul pacient operat. ― Bună ziua, domnule doctor - a salutat Gruia zâmbind. ― Bine ați venit. Cu ce vă pot fi de folos? - l-a Întâmpinat doctorul Vatră. ― Am venit să vă invit la domnul profesor. Puteți veni? ― Tocmai am terminat treburile pe care le aveam de făcut. Vă urmez cu mare plăcere
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
cu coviltir se afla cu spatele spre intrare. Nu au avut de făcut altceva decât să urce... ― Nu aveț’ nici o grijî. Vizitiu’ Îi ficioru’ nostru. Mergiț sănătoș’... Până ce au ieșit pe poartă, țiganca și bulibașa au rămas În prag... Le zâmbeau celor doi țărani și făceau discret din mâini... Caii au pornit Într-un trap Întins doar la un pocnet din bici al vizitiului. Căruța sălta pe arcuri ca o jucărie. „Prietene, Întâi ia seama că această căruță cu coviltir nu
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
Am avut un musafir la prima oră. ― Pe cine? ― Petrică m-a așteptat la poarta spitalului. ― Nu te Întreb de ce, fiindcă nu-i frumos să te bagi Între prieteni și, unde mai pui, foști colegi de școală - a răspuns Despina zâmbind. ― Acum spune-mi de ce ai venit la mine, Despi? ― Voiam să te văd În postura ta de șef al clinicii, fiindcă asta Îmi dă sentimentul responsabilității și mă face să-mi adun mintea... Știi doar că astăzi am o misiune
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
pe Lia. ― Ai emoții, draga mea? ― Cui nu i ar bate inima mai tare apropiindu-se de locul de unde acum nu mai știu câți ani am ieșit om, dragul meu? Ce frumos ar fi ca la poartă să ne Întâmpine zâmbind același moș Costache, portarul?... ― Ca atunci, În iarna aceea, scumpo!... Ehei! Acum Însă cred că el ne privește, tot zâmbind, de acolo de sus, de pe steaua lui. Când au ajuns la intrarea pe aleea ce duce În școală, s-au
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
nu mai știu câți ani am ieșit om, dragul meu? Ce frumos ar fi ca la poartă să ne Întâmpine zâmbind același moș Costache, portarul?... ― Ca atunci, În iarna aceea, scumpo!... Ehei! Acum Însă cred că el ne privește, tot zâmbind, de acolo de sus, de pe steaua lui. Când au ajuns la intrarea pe aleea ce duce În școală, s-au oprit. Au coborât din trăsură. ― Aici este școala unde a Învățat Lia - s-a adresat Nicu lui tata Toader. ― Uite
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
ceva de m-ai chemat la tine? ― S-a Întâmplat, Despi. S-a Întâmplat - a răspuns profesorul, cu un aer misterios. Despina a făcut ochii mari. Un crâmpei de zâmbet de pe chipul profesorului l-a dat de gol Însă. ― De ce zâmbești, tati? ― Pentru că eu am glumit și tu ai intrat În panică. ― Te rog să fii mai explicit, fiindcă abia acum m-ai băgat În ceață. ― Află că mâine... Mâine vei da cel mai dur examen din câte ai dat până În
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
eu zic să atacăm lucrările tale acum... ― Mi-ați luat o piatră de pe inimă, domnule profesor... La amiază, obosit, dar purtând pe chip acea undă de bucurie a omului mulțumit de ceea ce a reușit să facă, Gruia privea la profesor zâmbind timid. Nu știa cum să-i mulțumească pentru că a reușit să-l determine să sondeze profund În bagajul cunoștințelor sale acumulate până atunci... ― Te văd și te simt obosit, dar... ― ???... ― Este o vorbă cazonă, care spune un adevăr incontestabil. Am
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
mult noroc. ― Să fie, domnule doctor - a răspuns Gruia studențește. ― Acum du-te În cameră, ia-ți ceva hârtie de scris, „Condeiul cu scriere continuă” și vino pe la mine, să ieșim puțin la aer Înainte de „apocalipsă” - l-a sfătuit profesorul zâmbind. ― Ce e acela „Condei cu scriere continuă”? - a Întrebat Gruia. ― E opera unui românaș genial. În termeni uzuali, obiectul se cheamă stilou. Numele inventatorului este Petre Poenaru. ― Mulțumesc pentru informație, domnule profesor... În câteva clipe Gruia a ieșit din cămăruța
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
răspuns Gruia. Primul din comisie care a apărut În sală a fost rectorul, urmat de toată suita. Ultimul era profesorul Hliboceanu, care nu și-a luat ochii de la Gruia. La un moment dat, i s-a părut că acesta a zâmbit, dând din cap Încurajator. Fiecare s-a așezat, după rang, În fața lui Gruia. Fiecare avea un exemplar din lucrarea lui. Cu un zâmbet abia perceptibil, semn că și profesorul avea emoții - fiindcă se afla de fapt În fața colegilor lui - Îl
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
În fața intrării În clinica de chirurgie, a rămas cu privirea fixată pe o femeie... „Ce mult seamănă cu Maria! Dar ce să caute ea aici?” - s-a Întrebat el nedumerit. Pe măsură ce Înainta, i se părea că femeia din fața lui Îi zâmbește... Și iarăși aceeași nedumerire și același semn de Întrebare: „Prea seamănă cu zâmbetul Mariei!?” Doar când femeia a pornit cu pas grăbit și mâinile Întinse spre el și-a dat seama că este cu adevărat ea!... În clipa următoare, se
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
zâmbetul Mariei!?” Doar când femeia a pornit cu pas grăbit și mâinile Întinse spre el și-a dat seama că este cu adevărat ea!... În clipa următoare, se găseau Îmbrățișați, sub privirile surorii șefe, care tocmai trecea pe acolo... A zâmbit cu Înțelegere.. Știa că Gruia a ieșit dintr-un examen foarte greu și că are nevoie de o recompensă... ― Bună ziua, domnule doctor - au răsunat vorbele surorii șefe. Vorbele erau calde, cântate parcă... ― Bună ziua, doamnă - a răspuns Gruia, păstrând mâna Mariei
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
șocheze. Lucrul cel mai important era că cererea ei de a i se acorda o întrevedere fusese satisfăcută de Czinczar după ce, la insistența lui, ea retrăsese clauza contractuală de a i se oferi un bilet de liberă trecere. Bătrâna femeie zâmbi posomorât. Nu-și prea mai prețuia combinația de piele și oase care reprezentau propriul trup. Dar privea cu voioșie faptul că se îndrepta probabil spre moarte. În ciuda vârstei și a dezgustului de sine, nu se simțea dispusă să accepte uitarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85069_a_85856]
-
ai făcut o mare favoare când l-ai manevrat pe fiul tău, lord Tews, să devină - cum își spunea - lord consilier. Mișcarea aceea și numai ea singură mi-a dat șansa de care aveam nevoie ca să atac vastul imperiu linnean. Zâmbi. - Poți să pleci, luând acest gând cu tine. De câtva timp, Lydia condamnase acțiunea care-l propulsase pe Tews în funcția supremă. Dar era cu totul altceva să realizeze că, departe în spațiul interplanetar, un om receptase mișcarea aceea ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85069_a_85856]
-
banchetele la 10, 20, 30 de ani după. Și uite că spun cu voce tare, fără cerculeț verde, fără pătrățel roșu, cuvîntul care m-a eliminat din presă și din viața literară: căcat. Nu o dată, ci de trei ori: căcatcăcatcăcat. Zîmbesc. Reporterei i s-au rotunjit și mai tare ochii. Nu se aștepta să audă asta, deși cacolalia e prezentă în toate mass-media. Tranziția noastră nu-i mediu ecologic pentru limbaj curat. Sînt într-una din zilele/serile/nopțile cînd fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
Barenboim e dirijor evreu. Nu arab, nu altceva. Iar Israelul cică-i stat democrat. Și, ca să-i înveselesc, le-am amintit o vorbă a năzdrăvanului de Nichita Stănescu: "Nu pot să-i sufăr pe șovini și pe unguri". N-a zîmbit nimeni. Spre sfîrșitul emisiunii, am reușit să intervin încă o dată: Sînt, le-am spus, pentru o critică dreaptă a neajunsurilor, limitelor, minusurilor românești. Dar dreaptă să fie, nu nedreaptă. Am citit în "Ziua" că, la Sîmbăta-Bihor, preotul greco-catolic a șters
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
nelăcuită. Adolescenta care-am fost se zbate ca un fluture în boldul fotografiei. Cristoase, ce prețiozitate am emis! Instantaneul e luat în vie, pe-un vînt teribil. Țin un ciorchine, cu mîinile amîndouă. Îmi aduc bine aminte, dumnezeiește aromat. Abia zîmbesc, să nu se vadă caninul ieșit din rînd, cu tot părul în ochi, ca o țigancă. Fusta, numai eu știu cît de roșie era, se lasă umflată de vînt. În spate, zăplazul căzut al bunicii Leonora. Aveți și altele? Mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]