4,702 matches
-
Occident, se trag clopotele marilor catedrale și se aduc mulțumiri divinității pentru succesele regelui apostolic. I. Ursu considera că această campanie a lui Matei Corvin „se poate considera mai mult ca o piesă de teatru”. El trebuia să justifice față de apuseni sumele mari de bani pe care le cheltuise. Cu un gând la război și cu unul la nuntă, cum scrie Bonfinius, până la urmă biruie cel din urmă. În felul acesta se ratează șansa de a se da o lovitură, care
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
bagaje; eșalonul II, artileria, care regești, apoi regele și fratele său Sigismund, „cu mândra armată a curtenilor săi”, eșalonul III, nobilimea din Polonia Mică; eșalonul IV, cavaleri și pedeștri. În ziua de 25 octombrie, a trecut pădurea oastea din Polonia apuseană (Wielkopolska - Polonia Mare). Nu putea să treacă mai multă oaste deoarece era o singură cale îngustă și priporoasă. „Cu partea rămasă a armatei, regele se așeză în tabără dincoace de pădure. Când se lumină de ziuă, dădu poruncă să intre
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
insulele din Marea Egee. Un lucru este cert: domnul se temea de un atac din partea turcilor, fiind informat despre pregătirile militare făcute în Imperiul Otoman. De aceea, și-a strâns oastea în tabără, pregătit să se apere, lucru remarcat și de apuseni. Faptul că sultanul nu ripostează violent față de felul în care moldovenii s-au purtat cu solul turc, ne arată că acesta ținea seama de puterea militară a Moldovei și prefera să păstreze liniște la hotarul acesteia. O cronică rusească, referindu
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
să se înțeleagă altceva. În cărțile mele, Ștefan cel Mare (1970), Neagoe Basarab (1971), dar, mai ales, în Problema centralizării statelor feudale românești, Moldova și Țara Românească (197), am arătat că feudalismul românesc are particularități care îl deosebesc de feudalismul apusean. Problemele ridicate în cărțile citate nu au fost puse în discuție. S-a preferat ocultarea lor, pentru a nu stânjeni istoriografia oficială. Concluzia la care a ajuns Florin Constantiniu, într-un studiu care părea să inițieze o dezbatere pe tema
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
Este reluată, așadar, teza lui B. T. Câmpina, dar cu o redactare mai elegantă. Domnul a dăruit din domeniul domnesc, astfel reconstituit, “principalilor susținători ai puterii domnești: biserica și mica boierime.” Dominium eminens este o categorie juridică specifică instituțiilor feudale apusene, semnificând dreptul de stăpânire superioară, asupra întregului pământ al țării. Valeria Costăchel considera că domnii români au avut și ei acest drept. H. H. Stahl a combătut existența domeniului eminent. Existența acestei instituții se bazează pe două obiceiuri consemnate în
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
fapt care se datora instituției “oastea cea mare”, în lucrările sale ulterioare, autorul citat a imaginat feudalismul românesc ca fiind identic cu cel occidental, încât a renunțat la afirmațiile făcute în Mircea cel Bătrân. Efectivele oștilor feudale. În lumea feudală apuseană, feudalii erau obligați să vină la oaste cu un număr de oșteni bine înarmați, în funcție de mărimea domeniului, pe care îl deținea feudalul. Țăranii erau excluși de pe câmpul de luptă, cu excepția armatei elevețienilor. În secolul al XII-lea, ducele Normandiei venea
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
care posedau un armament greu (platoșe, coifuri, cămăși de zale etc). Din puținele informații pe care le avem, putem să afirmăm că și în oștile românești din secolele XIV-XV existau oameni bine înarmați, la fel ca cei din statele feudale apusene. O frescă de pe un stâlp din biserica Sfântul Nicolae din Curtea de Argeș reprezintă pe un cavaler înarmat așa cum erau înarmați cavalerii occidentali. La 22 iunie 1456, într-un document dat de Petru Aron, acesta făgăduia regelui Poloniei îi va trimite în
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
din seniori și vasalii lor care formau cetele feudale (banderii), țăranii fiind excluși în felul acesta de pe câmpul de luptă. Primul istoric român, care a încercat să stabilească o anumită paralelă între realitățile militare românești și cele din lumea feudală apuseană, a fost Ioan Bogdan, pornind de la două documente prin care Vladislav de Opolia (1378) și principele de Cernigov (1424) dăruiau, în Galiția, românilor Ladomir Românul și Vlad Dragosinovici, dreptul de a întemeia un sat, pe care să le organizeze după
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
îl dăruise. Atunci când Franțea vinde o jumătate de sat, vânzarea este întărită de domn și nu de fostul său stăpân, față de care nu mai avea nici o obligație. Cetele boierești de la noi nu pot fi confundate cu banderiile nobiliare din Europa apuseană. Alcătuirea cetelor boierești nu se face pe baza legăturilor de vasalitate, lucru aproape imposibil dacă ținem seama de mărimea domeniului boieresc. Câțiva boieri mari ar fi putut să dăruiască pământ unor oameni, în schimbul serviciului militar, dar majoritatea boierilor din Țările
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
a subliniat rolul pe care l-au avut românii în luptele cu turcii între 1395-1484. În acest „război de o sută de ani”, cum caracterizează el această perioadă, ofensiva turcească a fost oprită pe linia Dunării, dând astfel „timp Europei apusene să primească lupta într-o fază mult mai favorabilă pentru ea, cu alte arme și altă organizare militară”.Oștile tipic feudale din apusul Europei au fost zdrobite la Nicopole (1396) și la Varna (1444). După anul 1500, apar însă oștile
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
în 1521, și până la prăbușirea Ungariei, în 1526. În fond, problema se pune așa: s-a împiedicat turcul de Moldova, în încercarea sa de a pătrunde spre centrul Europei, în timpul domniei lui Ștefan și nu după 1521 ? Domnul, scriind principilor apuseni, se referea la victoria lui de la 1475 și cerea ajutoare pentru o nouă confruntare, care avea să aibe loc în 1476. Pare logic ce spune P. P. Panaitescu și are dreptate când spune că turcii au pătruns în Ungaria ocolind
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
cumpăra în țară. Scutirile de vamă acordate locuitorilor din satele mânăstirilor ne dau posibilitatea să aflăm ce cumpărau și ce vindeau țăranii. Ceea ce înseamnă că aveau posibilitate de mișcare, nu erau legați de glie așa cum fuseseră șerbii de pe moșiile feudalilor apuseni. Dăruindu-i Episcopiei Romanului satul Negrești, în 1466, Ștefan cel Mare statua prin privilegiul său ca nimeni să nu îi judece sau să le ia vamă, pentru că “acela ne este potrivnic nouă și curții noastre și asupra aceluia va fi
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
asupra evoluției arhitecturii moldovenești este neînsemnată, monumentele ridicate de înaintașii lui Ștefan cel Mare fiind de concepția balcano-bizantină. Unele elemente de artă romanică prezente în arhitectura moldovenească se datorează mai degrabă „descălecătorilor” maramureșeni, în ctitoriile cărora se resimte o influență apuseană. Din arhitectura gotică au fost împrumutate mai ales elemente decorative, pe care le întâlnim la ancadramentelor ferestrelor și ușilor: arcul frânt, colonete, nervuri, chei de boltă, iar la exterior, contraforții. O parte dintre bisericile lui Ștefan cel Mare au o
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
votiv de la Pătrăuți. El este cel care îl prezintă pe Ștefan lui Iisus Hristos. Constantin apare pentru a treia oară în reprezentarea clasică: el și Sfânta Elena cu crucea la mijloc. Cavacada împăratului Constantin a fost zugrăvită și pe peretele apusean al bisericii de la Arbure, după cum a arătat Sorin Ulea. Acest simbol a fost prezent în mentalitatea domnului român din momentul în care s-a hotărât să înceapă conflictul cu turcii. Anul 1473 este “anul cheie”, în care domnul refuză să
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
care ar fi putut să interfereze în ambele sensuri.” Pe marginea unor observații făcute de Paul Henry în legătură cu unele influențe italiene asupra artei moldovenești, Delumeau scria: “Aș adăoga o notă complementară, pe care mi-o sugerează istoria paralelă a mentalităților apusene și răsăritene din acea vreme: anume, cele mai frumoase și impresionante reprezentări ale Judecății de Apoi pictate în occident datează din epoca Renașterii. La fel, în Moldova de Sus, la Humor, Moldovița, Voroneț, Arbore, Râșca, Sucevița, găsim cele mai frumoase
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
decât să își părăsească credința.” G. Mihăilă a subliniat importanța din punct de vedere ideologic și literar a corespondenței domnului cu Veneția. O superbă pagină de cronică, deci și de literatură, o reprezintă scrisoarea pe care Ștefan o adresează principilor apuseni după victoria de la Vaslui din 10 ianuarie 1475. C. C. Giurescu considera că aceasta “ar trebui să figureze la locul de cinste în toate cărțile de cetire și de istorie ale tineretului nostru.” Se simte în propozițiile scurte, care se succed
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
de literatură. “Căci, scria Iorga, aceasta este literatură. Aici nu mai este subiect de împrumut și nici forma copiată, ci subiectul este durerea unui popor întreg și forma aceea care se crează în însuși focul acestei dureri.” Dacă scrisorile adresate apusenilor sunt adevărate cronici, în care răzbate întregul zbucium al unui om care se vede părăsit de toți, în schimb, în timpul tratativelor din Pocuția, din anul 1502, ni s-a povestit dialogul pe care domnul l-a avut cu solii poloni
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
de pe vremea proletcultismului; nimeni nu s-a obosit s-o schimbe. Dezinteresul său interesul, ignoranța și lipsă de profesionalism aduc mari pagube răspândirii în lume a unei opere inestimabile. Dezvinovățirea cu lipsă de circulație a limbii române și cu inapetitul apusenilor față de ultimul mare romantic al Europei (șablon incomod și restrictiv) nu se susțin. Din țările vecine, autori fără complexitatea ideatică a lui Eminescu au mai multă audiență în alte literaturi, datorită unei politici naționale de susținere și răspândire a lor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
lipsa noastră de vocație creatoare și, în concluzie, impunerea unui statut colonial la toate nivelurile. Pentru a-l înstrăina de noi înșine, Eminescu e învinovățit că, prin cultivarea obstinantă a românității, ne-ar fi îndepărtat de paradisul feciorelnic al civilizației apusene. Prin formulări ca "despărțirea de eminescianism" sau "Cazul Eminescu", se urmărește instalarea unei diversiuni. Când cineva avansează aberații precum că Eminescu ar conține embrionar cultura legionară sau că ar fi cultivat sentimente xenofobe și antisemite, în mod special, ar trebui
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
mai insolite manifestări ale crizei spiritului european modern. El s-a ivit pe fundalul vieții insignifiante a târgului românesc de provincie, dar și al loviturilor primite de creștinism dinspre filosofie, știință și artă, vinovăția fiind împărțită deopotrivă și de teologia apuseană (îndeobște). Eminescu a înțeles printre cei dintâi cât de amenințat e creștinismul chiar din interiorul său, teologia speculativă fiind, practic, metamorfozată într-o ideologie compromițătoare încă din vremea Inchiziției, fapt ce a dus la ruptura dintre catolici și protestanți" (ibid.
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
îndelung, se reflectă în paginile acestei cărți în afirmații de tipul: "Totuși, prin comparație cu Bacovia, expresioniștii (inclusiv Trakl) sunt niște optimiști." (op. cit., p. 139) sau: "Bacovia instituie criza omului european, teoretizată de Virginia Woolf, cu un deceniu înaintea intelectualilor apuseni (op. cit., p. 140-141) ș.a. Un iz de vechi arhive și misterioase biblioteci răzbate din paginile atât de minuțios lucrate ale cărții d-lui Th. Codreanu..., cel ce ne întoarce în timp, recuperând imagini de acolo de unde uitarea țese lumini și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
folclor sau de artă. Între colaboratori se numără Al. Papiu-Ilarian, autor al unor articole privind „independența constituțională” a Transilvaniei, I. Ionescu de la Brad, Iulia Aricescu, I. Missail și I. Hodoș, care, sub pseudonimul Gemenul, trimitea articolul Răsunet din M-ții Apuseni ai Transilvaniei. G. Sion semnează, la rubrica intitulată „Convorbiri literare”, încercări de critică (Pleiada poeților români sau Nemesis-Satire politice), lipsite uneori de obiectivitate, apoi articole în care discută situația literaturii și a scriitorului român, dezvoltarea presei periodice, evoluția limbii literare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289187_a_290516]
-
să izbucnească o criză ministerială” iar rezultatul luptei dintre cele două departamente a fost că nici unul dintre ei nu și-au mai făcut pe deplin datoria. În legătură cu politica comercială se pare că a existat o deosebire de orientare între țările apusene și România, oglindind, dacă nu lipsa de preocupare, cel puțin lipsa de metodă a politicienilor români. La aceasta s-a adăugat, firește, și situația României de țară mică și cu o economie slab dezvoltată. Preocuparea sa principală fiind politica externă
Iniţiative interne între anii 1914-1916 : putere şi opoziţie by Daniela Ramona Hojbilă () [Corola-publishinghouse/Science/1206_a_1890]
-
state cu economii inegale și cu valori culturale diferite. El a aplicat adversarilor politici metodele lui Stalin (arestări, internări în „lagăre de reeducare”) reușind să țină aceste popoare unite și pentru că în condițiile „războiului rece” „titoismul” convenea de minune Europei apusene. Mai presus de toate, popularitatea de care se bucură Tito peste hotare, în afară netăgăduitei sale charisme, se datorează rupturii cu Stalin. Există însă și păreri că a rămas, în structurile sale intime, stalinist până la sfârșitul vieții, acesta fiind și
Despre „titoism”. Cu aplecare specială asupra prezenţei sale în presa Gorjului by Gheorghe Nichifor () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91558_a_93007]
-
intervalului mic scurs din 1945, anul înfrângerii Germaniei naziste. Nu-i mai puțin adevărat că regimul de la București, total obedient indicațiilor venite de la Kremlin, promovează o propagandă anti-iugoslavă agresivă ce include obligatoriu componentă politicomilitară. Negocierile dintre Belgrad și marile capitale apusene, în frunte cu Washingthon, vizând colaborarea dintre Iugoslavia, Grecia și Turcia sunt prezentate și la Târgu-Jiu că pericole reale pentru pacea și stabilitatea în zonă. Toate acestea sunt, în opinia diriguitorilor din Capitală și provincie, motive suficiente că presa, învățământul
Despre „titoism”. Cu aplecare specială asupra prezenţei sale în presa Gorjului by Gheorghe Nichifor () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91558_a_93007]