2,779 matches
-
de securitate diminuează umbra aruncată de moarte asupra vieții și deci nevoia unei mijlociri. Ca exemplu al acestei pierderi de sens, creștinii înșiși uită că sacrificiul liturghiei comemorează un eveniment abominabil uciderea lui Dumnezeu și că împărtășania înseamnă, în virtutea tainei Euharistiei, să absorbi sângele "real" și trupul "real". Mai rea sau mai bună decât un act de antropofagie: teofagia. Cum să te mai miri că un timp care uită astfel cruzimea sângeroasă a miturilor lui originare înscrie imaginea, lipsită de prestigiu
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
nu o clientelă. Unul mare are apostoli, sacerdoți și fideli, galeriști, colecționari și amatori, în ordine descrescătoare. Buna promovare nu împinge la cumpărare prin reproducerea fotografică a unui obiect original seducător. Ea propune, în schimbul unor finanțe, o mântuire prin promisiunea euharistiei. Priviți, această pânză este trupul lui, acest tablou monocrom este sângele lui. Intrând în posesia lui, veți comunica prin privire, în orice clipă, cu această Ființă de neînlocuit. În fond, imaginea mentală a unei Persoane unice, inefabile și invizibile, care
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
profană). Valul iconoclast lansat la începutul secolului al VIII-lea a fost ultima mare erezie ce atingea dogma Întrupării. Nu o nega, bineînțeles, dar îi dădea o interpretare limitativă (neadmițând, de pildă, ca traduceri autorizate ale Misterului, decât simbolul Crucii, euharistia și guvernarea). Corp și imagine, răspunde Ortodoxia, dau un pleonasm. Totul vine sau se refuză împreună. Mijlocitoare a unui Mijlocitor unic și relațională asemeni Lui, imaginea se deduce din Întrupare fără a o degrada. E o viclenie a lui Dumnezeu
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
în 1957: "Așteptăm de la televiziune consecințe de cea mai înaltă importanță prin revelarea tot mai strălucitoare a Adevărului pentru inteligențele credincioase. S-a spus că religia este în declin, dar, cu ajutorul acestei noi minuni, lumea va vedea triumful grandios al Euharistiei și al Mariei" (Pius al XII-lea). Biserica a îmbrățișat secolul vizualului cu o ușurință deloc deconcertantă pentru cine știe ce o separă pe acest plan de surorile ei protestante. Fără a mai vorbi de Vatican II, de superstarul Ioan Paul al
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
tela"*. Dar ființa ei nu se reduce la o sumă de elemente materiale: un tablou este mai mult decât o pânză colorată. Așa cum o ostie este mai mult decât o bucată de pîine. Iar operația estetică este la fel de misterioasă ca Euharistia: transsubstanțierea unei materii în suflet. Aceasta nu este o planșă de lemn ceruită și pigmentată, aceasta este o Răstignire. Carne și sânge. Speculum est Christus (Gaspar Schott, 1657). Oglinda face să strălucească lumina veșnică, iar reflexiile ei sunt asemeni unor
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
la o absență primordială și pietrificată. Nu ne îndoim că, pentru un credincios, este profan și obscen să pui în paralel o epifanie și un telejurnal. Creștinii nu-și îngăduie să considere slujba televizată drept o slujbă adevărată, căci taina euharistiei nu se săvârșește prin ecran (și credința occidentală se trăiește tot în comunitate). Un duhovnic nu poate da iertare prin telefon, nici sfânta împărtășanie la televizor. Nu există o teleprezență reală a trupului și sângelui. Dar deja, transmisă prin rețelele
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
Noul Testament cel ce sintetizează predicile lui Iisus și ale apostolilor, neacceptând sfânta tradiție și Vechiul Testament. 2. Existența unui Dumnezeu bun și a unuia rău, acesta fiind o concepție dualistă specifică doar pentru aceste biserici. 3. Nu acceptau Sfintele Taine inclusiv Euharistia. 4. Nu acceptau simbolurile creștine reprezentate de Sfânta Cruce sau icoane. 5. Negau căsătoria considerând-o un păcat. Acestea arată că ereziile catare nu au dorit să-și susțină doar o viziune teologică ci, implicit doreau o reformă a credinței
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
denumi noua direcție din creștinism. Ulterior sunt scrise "Despre robia Babilonică a Bisericii" și "Despre libertatea creștinismului". Aici sunt enunțate principalele teze care vor domina noua confesiune. Între acestea putem aminti: preoția universală, neacceptarea dintre Tainele bisericii decât a Botezului, Euharistiei și a Pocăinței, restul fiind considerate doar ceremonii. Este considerat că botezul este relevant în cazul în care cel botezat este matur, conștient de faptele sale. Este negată și organizarea bisericii, considerându-se ca autoritate unică și universală Sfânta Scriptură
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
sentimente se cere pentru o realitate de har, după cum este comunitatea creștină, iar preotul este capabil de aceasta fiind educat să trateze realitatea misterului. Cuvântul, adevărurile de credință, experiența întâlnirii cu Dumnezeu în sacramente și în special în administrarea Sfintei Euharistii cer preotului exercitarea unui discurs, care să fie împletit cu un vocabular umanistic și creștin și condus de motivații deosebit de profunde: „membrul unui trup, oricare ar fi trupul său și funcția sa specifică, este sensibil față de ceea ce ating celelalte membre
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
lui Cristos și de păstor în numele său. Preotul, ca un adevărat ecleziastic, are sensul unei localizări speciale: este o localizare care nu-l limitează, ci îl deschide la o dimensiune universală, prin speranța care se sprijină pe universalitatea Cuvântului, a Euharistiei, a episcopului membru al unui Colegiu episcopal universal: „El înțelege că Petru personifică toată biserica; și că, după cum orice episcop este mirele propriei biserici, la fel Petru, episcopul Romei, poate fi numit și mirele bisericii universale, care, toată, are în
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
și Cristos la Cină: mulțumește lui Dumnezeu, binecuvântează și oferă Viața cea veșnică; și ia asupra sa orice vină. Preotul ce să poată sau să fie, nu știe; cum ar îndrăzni să facă din Dumnezeu Hrană pentru suflete? Oh Sfântă Euharistie! Preotul este așa că este distrus Adorându-l pe Dumnezeu; și singur plângând spune: «Eu nu merit nimic, Isus totul». Preotul strălucește în Liturghie: Oferind Tatălui pe Fiul iertării Cu El se jertfește, și în El, dar și promisiune. Preotul este
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
ce avea să se dezvolte ulterior. De altfel, această orientare spre realismul reprezentărilor era cauzată, după cum scria istoricul de artă german Hans Belting, de o turnură survenită în istoria imaginii și datorată conștientizării prezenței reale a lui Hristos în cadrul Sfintei Euharistii 400. În acest fel, imaginile ajunseseră într-un raport de tensiune 401 cu ideea prezenței induse de sacramentul euharistic, care asigura acestui fapt un supliment de realitate. Datorită acestei concepții, imaginile artei apusene trebuiau să compenseze printr-un plus de
by Adrian Stoleriu [Corola-publishinghouse/Science/1040_a_2548]
-
Wunenburger, Jean-Jacques , Sacrul, Editura Dacia, Cluj-Napoca 2000. Wunenburger, Jean-Jacques, Filozofia imaginilor, Editura Polirom, Iași, 2004. Zaharia, D. N., Istoria artei antice și medievale, Editura Artes, Iași, 2007. Zaharia, D.N., Estetica postmodernă I, Editura Dosoftei, Iași, 2002. Zizioulas, Ioannis, Creația ca Euharistie, Editura Bizantină, București, 1999. Zlate, Mielu, Fundamentele psihologiei, Editura Universitară, București, 2006. Zlate, Mielu, Psihologia mecanismelor cognitive, Ediția a II-a, Editura Polirom, Iași, 2006. ***, Accademia Gallery. The Official Guide all of the works, Giunti Editore, Florența, 2010. ***, Ars Sacra
by Adrian Stoleriu [Corola-publishinghouse/Science/1040_a_2548]
-
Ibidem. 170 Mircea Eliade, Sacrul și profanul, Editura Humanitas, București, 1992, p. 44. 171 Dominique Lecourt, Dicționar de istoria și filosofia științelor, Editura Polirom, Iași, 2005, pp. 383-389. 172 Nikolai Berdiaev, op. cit., p. 131. 173 Cf. Ioannis Zizioulas, Creația ca Euharistie, Editura Bizantină, București, 1999, p. 53. 174 Nikolai Berdiaev, op. cit., p. 128. 175 Ibidem, p. 128. 176 Ioannis Zizioulas, op. cit. , p. 53. 177 Ibidem, p. 55. 178 Julia Didier, op. cit., p. 65. 179 De fapt, pe această bază ideatică se
by Adrian Stoleriu [Corola-publishinghouse/Science/1040_a_2548]
-
de pasivitate primitoare (Curs cit. pg. 160). Credincios concepției sale că viața mistică se dezvoltă în conexiune cu cea liturgică, Nichifor Crainic pune purificarea într-o legătură specială cu taina Botezului, iluminarea cu taina Mirului, iar desăvârșirea sau unirea cu Euharistia. Botezul fiind taina curățirii de păcate și a morții omului vechi, purificarea este o prelungire metodică a acestui act sacramental, „Mortificarea ascetică ne apare ca o continuare a Botezului și ca o împlinire metodică a lui” (Op. cit. pg. 169). Cele
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
omenesc în duhovnicesc”, a naturii noastre „din creată în divină”. E inundarea ființei noastre de lumina dumnezeiască a Taborului. „Lumina taborică e centrul de atracție al acțiunii și al contemplației ortodoxe” (Op. cit. pg. 218). Faza aceasta se întemeiază pe dumnezeiasca Euharistie, fiind o asimilare simțită a ființei noastre în corpul mistic al lui Iisus Hristos, participarea la dumnezeire prin omenitatea Fiului lui Dumnezeu. Prezența intimă 18 Nichifor Crainic a lui Dumnezeu în noi produce în noi starea de contemplație. De aceea
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
știință sacră; și chiar vasele și odoarele cultice sunt sacre. Dar aceste multiple forme sacrale ale culturii, care participă la cult, nu trebuie să ne inducă în eroare. Care este sâmburele cultului? E unirea sufletului cu Dumnezeu. Liturghia culminează în euharistie, care e împărtășirea cu Hristos, adică taina prin care El ne asimilează ordinii sale spirituale și veșnice. Către acest proces de asimilare se concentrază mișcările sufletului nostru, pentru ca, dintr-un număr de indivizi disparați, să devenim o unitate spirituală în
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
a vieții religioase, ca funcție mijlocitoare, recunoscută și consfințită de întreaga ortodoxie. Dar atunci, materialitatea formelor ei nu e în contradicție cu spiritualitatea religiei ? Dacă am acorda gravitate acestei întrebări, ar trebui să mergem mai sus și să zicem: materialitatea euharistiei nu e în contradicție cu spiritul? Evident că nu. În creștinism însuși Dumnezeu s-a întrupat, iar omul, pe care își propune să-l îndumnezeiască religia noastră, nu e spirit pur ca îngerul, ci spirit și trup laolaltă, ca un
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
desfac din ele. Materia Sfintelor Taine nu e un simbolism ? Această formă concretă, plastică, a cultului nostru, zice Dionisie, e o concesie pe care Dumnezeu o face omului cu privire la natura lui psihofizică. Astfel, prin analogie îndepărtată cu simbolismul vizibil al euharistiei, cultura integrată în cult ne apare ca un corp sensibil al religiei. Limitat în timp și în spațiu, el nu limitează religia, ci, prin felul cum stimulează ființa omenească, ajută în măsură considerabilă la înălțarea către Dumnezeu. Acum. ce nevoie
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
în paginile ei. Ateii filobiblici, cum e Guyau, sunt, fără să vrea, propagandiști ai spiritului creștin. Pe plan politic, Charles Maurras îndeplinește același lucru. Propagândule catolicismul numai pentru ordinea romană pe care o conține, discipolii lui au ajuns la sfânta Euharistie. Într-un stat de laicism oficial cum e Franța, ești ispitit să crezi că o ironie divină face din atei propagandiștii adevărului creștin. Există în asemenea împrejurări și un tip contrar acestora și anume: creștinismul ascuns, care simulează în public
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
doua jumătate a sec. al XVIII-lea, după moartea preoților care au fost inițial atașați cauzei Bisericii Ortodoxe Vechi, iar numele se bazează pe faptul că nici un arhiepiscop nu ar putea hirotoni preoți. Deoarece nu au preoți, bespopovtsy nu celebrează euharistia și nu au o ierarhie bisericească. Ei sunt conduși de laici, care sunt numiți "maeștri spirituali". Acești conducători organizează întâlnirile de duminică și sărbători, săvârșesc botezuri, nunți, înmormântări etc. Aceste două ramuri ale Bisericii Ortodoxe Vechi au fost ulterior împărțite
[Corola-publishinghouse/Science/84982_a_85767]
-
nouă comunitate numită "Parohia Pomoriană Vechi Ortodoxă a Epifaniei lui Dumnezeu". În 2001, Biserica Ortodoxă Veche a confirmat sancțiunile emise în 1995 pentru că părintele Mirolubovs a invitat în Biserica RGVD un preot al Bisericii Ortodoxe Ruse pentru celebrarea comună a euharistiei. Acest fapt a fost considerat drept "o trădare la adresa Bisericii Pomoriene". În 2002, reprezentanții ascultărilor pomoriene din Rusia, Letonia și Belarus, care s-au întâlnit la Sankt Petersburg, au declarat că o comuniune sacramentală cu reprezentanții unei alte confesiuni este
[Corola-publishinghouse/Science/84982_a_85767]
-
paradisiace care va rodi, pănă la urmă, în sănul Împărăției. Măntuirea este clipa cănd Dumnezeu îl trage pe om din abisul căderii. Dar, potrivit Evangheliei, măntuirea înseamnă vindecare: “credința ta te-a izbăvit”. Hristos este Doctorul cel Bun care oferă Euharistia ca pe un “leac al nemuririi”. Vindecarea comportă un catharsis ascetic - curățire a ființei de orice germene demonic - dar se desăvărșește printr-un catharsis ontologic: restaurarea formei inițiale, refacerea chipului lui Dumnezeu și veritabilă transfigurare a firii. În sens biblic
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Elena Bărbulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2305]
-
controversele origeniste, în special o scrisoare completă în limba coptă, adresată călugărilor din Pboo, referitoare la exigențele vieții monahale. Avem multe fragmente din omiliile lui Teofil, dar numai trei dintre ele s-au păstrat în întregime: una în greacă, despre euharistie, transmisă în mod eronat printre operele lui Chiril al Alexandriei, și două în limba coptă, despre pocăință și cumpătare și, respectiv, despre cruce și tîlhar. Sînt bogate în citate biblice, dar și în înflorituri retorice. Printre apoftegmele atribuite lui Teofil
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
care îl are în sine, îl împarte ca Tatăl și nu îl primește ca orice ființă umană. Pe baza lui Ioan 6,54 și a altor pasaje (1 Cor. 15, 26; Mat. 26,26), Nestorie mai afirma și că prin euharistie mîncăm carnea Fiului omului, și nu divinitatea sa; Chiril consacră a doua parte a cărții a patra respingerii acestei separări artificiale între umanitate și divinitate în Cristos, care - așa cum subliniază el cu sarcasm - ajunge să pună semnul egalității între euharistie
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]