2,389 matches
-
crezând că legănatul va face să-i crească brațele și picioarele. Îl privea ca pe o jucărie, deși i se spusese că e mai mult de-atât. Atunci când tunelul se deschise și-l înghiți, văzu privirea Melaniei, ochii ei rotunzi, nedumeriți, de copil, și strigătul lui se stinse în întunericul uscat. Nu mai voia să se întoarcă acolo, între pereții strânși, la strigătul de durere al mamei lui, încercând să-și apere pântecul pe care piciorul vocii înfricoșătoare îl lovea. Apoi
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
în fiecare zi e duminică. Important e să nu plouă și să nu fie prea frig. Isaia trase o dușcă și oftă. — În fiecare zi de duminică Iisus moare pentru noi pe altar. Se făcu tăcere și toți îl priviră nedumeriți. Atâta tăcere, încât se auzeau măruntaiele gunoaielor, desfăcându-se, și buzele celor doi puști sugând din punga de aurolac. Ceea ce îi aminti lui Calu că el e șeful. — Puțică ! strigă. Ia fă-te-ncoa’ ! Cei doi flăcăi se înfățișară, ținând
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
la o adică... Jocul celor o sută de frunze Când deschidea ochii, lumea arăta altfel și purta un alt nume. De astă dată spuse : — Oblicel. Maestrul păpușilor privi câteva clipe jucăria, apoi o îndreptă. — Și acum ? — Tot Oblicel. Maestrul suci, nedumerit, păpușa. Brațele ei moi se mișcară, dezarticulat, după trupul care i se răsturnase. — Dacă te iei după ele, spuse Tili, liniile sunt drepte. Dacă se iau ele după tine, liniile sunt piezișe. Și tu ai făcut la fel, fără să
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
Lasă cum ești pentru alții, spuse Tili, mirându-se de conturul palid al chipului ei, încadrat de șuvițele negre și ondulate. Eu nu ți-am spus cum te cheamă alții, eu ți-am spus cine ești. Magdalena. Fata îl privi nedumerită, rămasă la jumătatea drumului cu sticla de apă pentru flori. Tili îi luă mâna în care ținea sticla și, apăsându-și degetele peste ale ei, înclină sticla încet, cât să se prelingă un firicel de apă. Apoi puse ghiveciul la
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
câte doi îngeri. Mi-a venit să plâng. Jenică părea pregătit pentru orice. Răscoli pe pupitru și găsi o carte ferfenițită pe care o deschise. Bătu cu degetul în dreptul câtorva rânduri întortocheate. — Asta e cartea viselor, spuse, în fața privirilor ei nedumerite. Adună toată înțelepciunea lumii, de la egipteni și tibetani până azi. — Și ce zice ? făcu femeia ochii mari. — Uite ce zice : îngeri dacă visezi, de rele trebuie să te ferești. Cum ar veni, o presimțire rea. Legată de cifrele alea, adică
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
ridică în chip socratic arătătorul. — Știți de ce masculii celorlalte specii se împerechează doar din când în când, cum le vine vremea, în timp ce bărbaților le stă tot timpul gândul la regulat ? Privi triumfător spre ceilalți, dar nu-i răspunseră decât priviri nedumerite. Totul, continuă Maca, folosind retorica lucrurilor definitive, e o chestiune de apăsare. Pișatul în aer liber te descătușează, te despovărează. Altminteri, frustrările se îndeasă și se preschimbă în obsesii sexuale. Asta ne și împiedică să înțelegem femeia. Tăcură, ținându-și
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
blocată undeva, pe firul poveștii. Ea și le știa pe ale ei. Și n-ai zis nimica... șopti, răvășită. Ne-am promis unul altuia să nu spunem... Da’ acuma oricum o să se știe, s-au deschis arhivele... Și în fața tăcerii nedumerite a maică-sii, care făcea cât o întrebare : Arhivele Securității... E un dosar de urmărire pe numele lui Luca, se duce Tili mâine-dimineață să-l citească... Are programare... Tili e cel mai deștept dintre noi, el știe cum să caute
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
un sunet ca de gargară. Trânti halbele pe masă, fără să-i pese că spuma făcea cercuri umede pe mușama. — Auzi, spuse Maca, ia du-te înapoi, închide bine ușa, numără până la trei și intră din nou. Namila îl privi nedumerită. Maca făcu semn spre ușă, desenând cu degetul un cerc în aer. Gargara cu mușețel se porni iar, semn că ceva se legase în mintea molohului. Ieși, mai degrabă îmbrâncit, dar fără să se supere. Maca ridică privirile în tavan
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
Maca. Doar ne-a citit de atâtea ori. Mai ceva ca un om mare... Coropciuc arătă spre cartea pe care fetița o lăsase pe scaun. Era groasă, cu coperți zdrențuite. Jenică o deschise și o răsfoi. Ridică privirile spre ceilalți, nedumerit. — E o carte de bucate ! spuse, fără să-și creadă ochilor, și de aceea le-o întinse și lor. Am văzut eu că nu prea întoarce paginile, spuse Tili. — Poate să-și spună poveștile și dacă ține o furculiță în
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
le citește, le aude. E tot un fel de a citi. — Și ale cui sunt vocile ? — În lume nu există un singur mag, spuse Coropciuc. — Ce vrei să spui ? întrebă Maca, privind apoi către Tili, căci el nu părea la fel de nedumerit. Coropciuc ieși de după tejghea, cu o hârtie și un creion. Întoarse scaunul pe care procurorul îl pusese cu speteaza spre ei și se așeză. Trase câteva linii și apoi le arătă foaia. Pe vremuri, fiecare făcuse portretul Magului frunzelor. Cel
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
obrazul vesel către planta ofilită și întinse palmele, de parcă ar fi vrut să o mângâie. Jenică văzu, mirat, câțiva lujeri înverziți și se întrebă dacă fuseseră și înainte acolo. Nu vă grăbiți, spuse străinul, prinzându-i, cu coada ochiului, privirea nedumerită. Cu cifrele nu-i de glumit. Jenică simți că nu mai are scăpare. Lăsă jos creionul și se aplecă spre ferestruică. — Tocmai am terminat. ăștia de la centru cer tot felul de situații, de parcă lumea ar putea arăta altfel de cum este
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
blocului. Dispariția lui nu domoli răcnetele. Bărbatul de la parter i se așeză alături, cu pisica neagră pe umăr. — Băga-ți-aș o grenadă-n cur, spuse, pe un ton bine voitor, ca și cum i-ar fi dat binețe. Maca se întoarse, nedumerit. — Ce vrei să spui cu asta ? Bărbatul arătă cu capul spre scara blocului. — Și vede-te-aș tapet pe pereți cu cucurigu’ tău cu tot, răspunse omul, cu aceeași împăcare în glas. — Aha... încercă să se dumirească Maca, reîntorcându-se
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
cuvinte sau câte vor fi fost, nu-l știa. Era trist și se gândi că ar trebui să-l învețe. De aceea spuse, vorbind singur : — Cel mai mare ucigaș e cuvântul. Omenirea e o uriașă groapă comună. Trecătorii îl priveau nedumeriți. Un tânăr, cu un aer ușor stânjenit, aștepta în ușa atelierului în ale cărui vitrine păpușile ședeau frumos așezate, de parcă așteptau să înceapă spectacolul lumii. Lucrați aici ? îl întrebă tânărul, când îl văzu oprindu-se. — Nu știu dacă „lucrați“ e
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
că împăratul Hsien Feng își petrece nopțile cu mine. O implor pe Nuharoo să mă ierte, dar sunt îngrijorată de faptul vocea mea ar putea părea lipsită de sinceritate. — Nu ai greșit cu nimic, rostește ea pe un ton egal. Nedumerită, continui: — Ba am greșit. Nu ți-am cerut sfatul. Îmi este greu să-mi duc vorbele mai departe, căci nu sunt obișnuită să mă prefac: Mi-a fost... teamă. Nu știam cum aș putea să-ți spun: nu am experiență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
crezut că face mișto de mine, dar a căutat În geanta ei supradimensionată și a scos o pereche de lentile cu rame de sârmă. Uite, ia-i pe ăștia și uită-te la chestia asta. Am continuat să mă holbez, nedumerită, până când Elisa s-a apropiat mai mult și mi-a spus: —Uită-te. La. Geanta. Ei. Îndrăznește numai să spui că nu-i cea mai superbă chestie pe care ai văzut-o vreodată. Ochii mei s-au Îndreptat spre geanta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
văzusem aproape deloc În timpul hibernării mele ca șomeră, dar n-aveam cum să refuz prima mea invitație În lume din partea noilor mei colegi. —Ăă... da, sună bine. Cum ziceai că se numește restaurantul ăla? —Cipriani Downtown? Întrebă ea, părând puțin nedumerită că nu puteam deduce nici măcar atâta lucru din mesajul ei prescurtat de mai devreme. Ai fost acolo, nu? —Normal. Îmi place mult. Te superi dacă vin cu o prietenă? Aveam deja planuri și... —Mișto! Ne vedem peste câteva ore! țipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
intrat. Ai avut norocul să asiști la ultima noastră ceartă? L-am sărutat pe obrazul perfect bărbierit și m-am instalat ca de obicei pe scaunul verde-lămâie. —Cum să nu? Chiar Îl inviți pe Rush Limbaugh aici? am Întrebat, ușor nedumerită, dar fără să fiu surprinsă cu adevărat. Îl invit. Am fost la el acasă de vreo șase ori În anii ăștia și e un tip extrem de cumsecade. Desigur, niciodată nu mi-am dat seama cât de sedat era În serile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
vorbește, Bette? Da, exact asta spuneam. Petrecerea BlackBerry. În momentul ăla țipam În telefon, Încercând să mă fac auzită pe deasupra zgomotului din fundal. Aia la care ai fost de acord să participi... florile... bilețelul... mai ții minte? — Florile? Părea sincer nedumerit. —Cele pe care mi le-ai trimis azi? Mai ții minte? — A, sigur, iubire. Presupun că le-a trimis Marta. E foarte atentă la detalii, trimite toate căcaturile exact când trebuie. E fata mea de bază. Era rândul meu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
pe care mi le-ai trimis azi? Mai ții minte? — A, sigur, iubire. Presupun că le-a trimis Marta. E foarte atentă la detalii, trimite toate căcaturile exact când trebuie. E fata mea de bază. Era rândul meu să fiu nedumerită. —Marta? —Asistenta mea. Îmi conduce viața, mă face să arăt bine. Lucrează bine, nu-i așa? Aproape că-l auzeam cum rânjește prin telefon. — Dar ți-a spus atunci că a fost de acord În numele tău să fii gazda petrecerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
superb om de pe planeta asta! Am râs jenată, căutând În minte căi de evadare, dar nu m-am indispus foarte tare până când n-am văzut fața maică-mii. — Poftim? Întrebă ea. Philip și mai cum? Eileen se Întoarse spre ea, nedumerită și spuse: —Ann, Încearcă doar să-mi spui că nu știai că fata asta, sânge din sângele tău, se Întâlnește cu cel mai dorit bărbat din lume. Încearcă doar! țipă ea. Singurul motiv pentru care nu te-am Întrebat direct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
Elenă Marin Alexe Tu calcă pe vârfuri în anticamera sufletului meu, tine-ți respirația să nu trezești rânduri scrijelite de dor. Pe poliță veche uitată de vreme lungă, nu-ți lasă privirea, să nu atingi din întâmplare risipite clipe. Deși nedumerita, arunc mantia tristeții peste umărul gol și te văd răscolind dureri demult îngropate. Nu înțeleg însă, de ce ai intrat pe ușă unde scrie cu litere de-o șchioapa, - Atenție! Intrarea interzisă persoanelor străine!
Intrarea interzis? by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83282_a_84607]
-
fii soția mea". Jeanne, pentru care partea esențială a unei căsătorii era schimbul de jurăminte, nu prea înțelege ce însemnă acele cuvinte. "Cu toate că aflase multe de când stătea la țară, Jeanne nu se gândea încă decât la poezia dragostei, așa că rămase nedumerită. Soția lui? Dar parcă nu era?" Julien, însoțindu-și vorba cu fapta, începe apoi s-o acopere pe Jeanne cu sărutări mărunte și grăbite pe tâmplă și pe gât, acolo unde se încrețeau primele fire de păr. "Înfiorată la fiecare
by FABIENNE CASTA-ROSAZ [Corola-publishinghouse/Science/967_a_2475]
-
n-aș fi scris această povestire. Trec alte cîteva luni și revin la Bacău, să montez o comedie de mare succes. Nici n-apuc să fac distribuția, că amicul meu, profesorul, mă convoacă, iarăși, la restaurant. M-am dus, ușor nedumerit: s-a rezolvat cazul, ce-o mai vrea? (firește, dincolo de plăcerea mai veche de-a descînta un șpriț). Păi, asta-i prost, că s-a rezolvat! Mai bine nu se ducea acolo... Nu-nțelegeam nimic. Păi, zice amicul, era să
[Corola-publishinghouse/Science/1463_a_2761]
-
pe Rege, care trăiește în umbră și provoacă rău după rău, noi le purificăm pe aceste femei. Întors la Napoli, Tommaso încercă să povestească în felul său, doamnelor invitate la Palatul familiei Tufo, scena respectivă, dar se simți îngrețoșat și nedumerit, confuz și înfricoșat. Poate că nu pricepuse bine simbologia și nici ceea ce urmăreau cu adevărat. Sau poate că era vorba de niște exaltați, care nu voiau absolut nimic, exorcizau răul cum credeau ei mai nimerit. Inchiziția, dacă ar fi aflat
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
produce o nouă situație. De aceea, putem înțelege transformările radicale care survin de foarte multe ori în relațiile dintre cei doi și stingerea marii iubiri. Am în vedere aici următorul fenomen: la nivelul conștiinței comune, oamenii rămân de multe ori nedumeriți de ce doi tineri care s-au înțeles atât de bine înainte de căsătorie și de a avea copii au ajuns după aceea aproape să se urască. O explicație tradițională era că nu s-au cunoscut suficient, mai ales în detaliile de
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]