11,725 matches
-
trei ani mai târziu. Cei doi au domnit împreună până în 1364, până când au fost detronați în favoarea nepotului lui Magnus, Albert de Mecklenburg, de către o adunare de nobili suedezi exilați, conduși de Jonsson Grip. Magnus și Haakon au încercat să preia tronul suedez însă au eșuat.
Casa de Bjalbo () [Corola-website/Science/331297_a_332626]
-
Paul a sfătuit-o pe Adelperga să îl citească pe Eutropius. Ducesa longobardă s-a conformat, însă s-a plâns de faptul că acest autor păgân nu amintește nimic referitor la chestiunile ecleziastice și își încheie narațiunea cu urcarea pe tronul Romei a împăratului Valens, în 364; ca urmare, Paul inserează în textul lui Eutropius diverse extrase din Scripturi și din istoricii ecleziastici și adaugă încă șase cărți, așa încât întreaga istorie ajunge la anul 553. Opera are valoare doar pentru prezentarea
Paul Diaconul () [Corola-website/Science/324600_a_325929]
-
s-a împrietenit cu episcopul de Lyon. Gundobald, nepotul de frate al lui Hilperic și conducător asociat, s-a purtat că un roman, fiind comandant de rang superior în Italia și moștenitorul patricianului Ricimer. Gundobald a așezat doi împărați pe tron, dar nu a aspirat la un titlu mai înalt decât cel de "patricius". Populația burgunda numără 80 000 de indivizi în cadrul sistemului "hospitilas" ce fusese impus prin tratatul de la 443, reînnoit în 456 pentru teritoriile de pe Ron. Burgunzii primeau două
Migrația popoarelor () [Corola-website/Science/305010_a_306339]
-
privea eliminarea arianismului și disciplină bisericească. Burgunzii au pierdut regiunea de la sud de Driome și pe cea de la sud de Isere în [[523]]. Regele francilor, Chlodomer, l-a capturat și ucis pe Sigismund. Însă Godomar, fratele lui Sigismund, a preluat tronul și i-a învins pe franci la Vezeronce în [[524]], domniind până când a dispărut din istorie în [[534]]. Regii franci au ocupat statul burgund, dar au menținut instituțiile locale și etnicitatea regiunii. [[File:Hunnen.jpg|thumb|left|Hunii]] [[File:Eugène
Migrația popoarelor () [Corola-website/Science/305010_a_306339]
-
războaielor dintre urmașii domnitorului moldovean, Hotinul a fost ocupat de către Polonia în anul 1436, domnitorul Iliaș al Moldovei (1432-1433; 1435-1443) fiind cel care a cedat cetatea polonezilor în schimbul unui ajutor din partea acestora. În anul 1455, domnitorul Petru Aron revenit pe tronul Moldovei pentru a doua oară, recâștigă cetatea, dar este nevoit să cedeze Târgul Siretului și alte localități. După o perioadă, găsim cetatea din nou în mâinile polonezilor. Prin pacea de la 4 aprilie 1459, domnitorul moldovean Ștefan cel Mare a redobândit
Cetatea Hotin () [Corola-website/Science/315855_a_317184]
-
cetatea a servit deseori de adăpost boierilor răsculați și domnitorilor răsturnați din scaun. Odată cu decăderea Principatului Moldovei, atât orașul, cât și cetatea au trecut sub protecția turcilor, dar localnicii s-au răsculat de mai multe ori împotriva opresorilor. Sosit pe tron cu ajutor polonez în anul 1561, Ioan Iacob Heraclid i-a recompensat pe sprijinitori (Albert Laski) cedându-le Cetatea Hotinului prietenului. În anul 1563, legendarul Dmitro Vîșnevețki (Baida) cu 500 cazaci zaporojeni (de pe Nistru) a ocupat cetatea și a început
Cetatea Hotin () [Corola-website/Science/315855_a_317184]
-
și a început negocierile cu pârcălabul moldovean privind o acțiune comună împotriva turcilor. O parte dintre boierii moldoveni au trădat, oastea cazacilor fiind învinsă, iar Dmitro Vișnievețki a fost dus și ucis la Constantinopol. Revenit pentru a doua oară pe tronul Moldovei, Alexandru Lăpușneanu (1552-1561, 1564-1568) a redobândit cetatea, apelând la ajutorul turcilor. În cetate funcționa pe atunci un punct vamal, pe aici trecând boi, piei de cornute, porci, vase cu vin spre a fi valorificate în străinătate. Noul domnitor, Bogdan
Cetatea Hotin () [Corola-website/Science/315855_a_317184]
-
a ocupat în cele din urmă cetatea, anexând-o de la statul moldovean după Marele Război al Nordului. În anul 1713, serascherul Abdi Pașa trecând cu oastea pentru a-l ajuta pe fostul rege al Poloniei, Stanisław Leszczyński, să-și recapete tronul, ocupă cetatea Hotinului . În anul 1715, Hotinul este transformat în raia turcească în cadrul Imperiului Otoman, menținându-și acest statut până în 1812. După instalarea turcilor în cetate, ei au adus ingineri francezi care au reconstruit și lărgit cetatea, construind un al
Cetatea Hotin () [Corola-website/Science/315855_a_317184]
-
a fost fondat primul avanpost de pe râul Sunja, iar pe cursul inferior al Terekului a fost fondată localitatea Terski Gorodok. Pe durata timpurilor tulburi, cazacii de pe Terek au plecat în 1606 spre regiunea Volgii să-și sprijine propriul candidat la tronul Rusiei, Ilia Muromeț. Începând cu 1614, cazacii de pe Terek au sprijinit noua dinastie Romanov, și l-au ajutat pe țar să înăbușe rebeliunea din Astrahan. Cazacii de pe Terek au distrus în 1633 rămășițele Hoardei Nogailor și un deceniu mai târziu
Cazaci de pe Terek () [Corola-website/Science/317837_a_319166]
-
incert. Napoleon a anexat teritoriul Franței și a acordat titlul de "Marea Ducesă de Toscana" surorii lui, Elisa. Regina exilată a mers la Milano unde s-a întâlnit cu Napoleon. El i-a promis ca o compensare pentru pierderea Etruriei, tronul regatului din nordul Lusitaniei (în nordul Portugaliei). Ca parte a angajamentului, Maria Luisa trebuia să se căsătorească cu Lucien Bonaparte, care urma să divorțeze de soția sa, însă amândoi au refuzat: Lucien era atașat de soția sa iar Maria Luisa
Maria Louisa a Spaniei (1782-1824) () [Corola-website/Science/322336_a_323665]
-
La plecarea lor pe 2 mai 1808, cetățenii din Madrid s-au ridicat împotriva ocupației franceze, dar revolta a fost zdrobită de Murat. Napoleon i-a forțat atât pe Carol al IV-lea cât și pe Ferdinand să renunțe la tronul Spaniei. În schimbul renunțării la toate cererilor lor, le-a promis un venit mare și reședințe în Compiegne și Chambord. Mariei Luisa, care a încercat în zadar să-l convingă pe Napoleon să-i redea Toscana sau Parma, i-a promis
Maria Louisa a Spaniei (1782-1824) () [Corola-website/Science/322336_a_323665]
-
mai 1809), prinț suveran de Sievers, duce de Montebello, a fost un general francez, Mareșal al Franței, ce s-a remarcat în perioada revoluționară și imperială ca fiind unul dintre cei mai capabili comandanți francezi. În 1804, la urcarea pe tron a lui Napoleon I, Lannes a fost pe prima listă de Mareșali, alături de alți 17 generali. Între 1805 și 1809, Lannes a luat parte la cele mai importante bătălii ale războaielor napoleoniene, fiind rănit mortal spre sfârșitul bătăliei de la Aspern-Essling
Jean Lannes () [Corola-website/Science/311471_a_312800]
-
curte sub titlul onorific de "Madame Royale". Elisabeta s-a născut la Palatul Fontainebleau la 22 noiembrie 1602. Când tatăl ei, Henric al IV-lea, a fost asasinat la 14 mai 1610, fratele ei mai mare i-a succedat la tron ca regele Ludovic al XIII-lea al Franței sub regența mamei lor. Cei doi frați erau foarte apropiați. Elisabeta a avut cinci frați: Ludovic al XIII-lea al Franței, Christine Marie, Ducesă de Savoia, Nicholas Henri al Franței, Duce de
Elisabeta a Franței () [Corola-website/Science/310468_a_311797]
-
Elisabetei s-a transformat in "Isabela". Ceremonia religioasă a avut loc la Catedrala Sfânta Maria din Burgos. Elisabeta care avea 13 ani a devenit Prințesă de Asturia. În 1621, anul nașterii primului copil al cuplului, cei doi au urcat pe tronul Spaniei după moartea regelui Filip al III-lea al Spaniei. Noua regină a Spaniei era conștientă de faptul că soțul ei avea amante. Elisabeta însăși a fost subiectul unor zvonuri legate de relația ei cu poetul Peralta. Poetul a fost
Elisabeta a Franței () [Corola-website/Science/310468_a_311797]
-
Copenhaga și a fost al doilea fiu al Prințului Christian de Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg și a Louisei de Hesse-Kassel. Deși numele sau complet era "Prințul Christian Wilhelm Ferdinand Adolf Georg de Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg" (greacă: Χριστιανός Γουλιέλμος Φερδινάδος Αδόλφος Γεώργιος), până la ascensiunea acestuia pe tronul Greciei era cunoscut drept Prințul Vilhelm (William), după bunicii săi atât cel patern cât și cel matern, Friedrich Wilhelm, Duce de Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg și Prințul William de Hesse. În 1852, tatăl lui George a fost desemnat moștenitor al regelui Danemarcei. Frații
George I al Greciei () [Corola-website/Science/315454_a_316783]
-
în marină regală daneză însă la numai 17 ani a fost ales rege al grecilor la 18 martie/30 martie (stil nou) 1863 după deposedarea regelui Otto al Greciei. El a devenit rege înaintea tatălui său, care a urcat pe tronul Danemarcei la 15 noiembrie în același an. George n-a fost prima alegere a grecilor. După răsturnarea lui Otto grecii l-au respins pe Leopold, fratele lui Otto. Mulți greci care doreau apropierea de Marea Britanie s-au raliat în jurul Prințului
George I al Greciei () [Corola-website/Science/315454_a_316783]
-
Rusiei, al șaselea fiu al Tarului Alexandru al II-lea. Câteva luni mai tarziu, la 27 octombrie, prințul moștenitor, Constantin s-a căsătorit la Atena cu prințesa Sofia a Prusiei, fiica kaiserului Frederick al III-lea al Germaniei. Căsătoria moștenitorului tronului a fost sărbătorită cu fast; un important spectacol pirotehnic a avut loc pe Acropole. Festivitățile de la Atena au reunit reprezentanți ai tuturor caselor regale europene iar Wilhelm al II-lea al Germaniei, mama sa împărăteasa Victoria, Christian al IX-lea
George I al Greciei () [Corola-website/Science/315454_a_316783]
-
contestatar a devenit cunoscut sub numele de Rascolnici (sau Vechi-Credincioși), ei respingând învățăturile noului patriarh. Țarul Alexei I (care, de asemenea, încerca să centralizeze puterea), a sprijinit schimbările lui Nikon, iar "credincioșii de rit vechi" au fost persecutați până când pe tron s-a urcat Petru cel Mare, care a fost de acord să-i lase să-și practice religia ortodoxă conform vechilor canoane. La sfârșitul secolului al XVII-lea și la începutul secolului al XVIII-lea, Biserica Ortodoxă Rusă s-a
Biserica Ortodoxă Rusă () [Corola-website/Science/298497_a_299826]
-
Roze . Henric al VII-lea a domnit între 1485 și 1509 și a fost urmat de Henric al VIII-lea (rege între 1509 și 1547), Eduard al VI-lea (1547-1553), Maria (1553-1558), Elisabeta I (1558-1603). Elisabeta a murit fără urmași, tronul Angliei fiind preluat de vărul acesteia, Iacob al VI-lea al Scoției, fiul dușmancei sale pe care o decapitase, Maria Stuart. Iacob a devenit astfel rege al Angliei (primul din dinastia Stuart), sub numele de Iacob I al Angliei. Casa
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
de Gaunt, primul Duce de Lancaster (al treilea fiu supraviețuitor al lui Eduard al III-lea al Angliei), conceput cu amanta sa, Katerina Swynford. Descendenții unui copil nelegitim regal englez nu ar putea avea în mod normal nici o pretenție la tron, însă situația s-a complicat atunci când Gaunt și Swynford s-au căsătorit în cele din urmă în 1399, când John Beaufort avea 25 de ani. Biserica l-a declarat retroactiv pe Beaufort legitim, printr-o bulă papală din același an
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
confirmată printr-un Act al Parlamentului din 1397. O proclamație ulterioară a fiului legitim al lui John de Gaunt, Henric al IV-lea al Angliei, a recunoscut, de asemenea, legitimitatea descendenților lui Beaufort, însă i-a declarat neeligibili să moștenească tronul vreodată. Cu toate acestea, familia Beaufort a rămas aliată cu urmașii legitimi ai lui Gaunt din prima sa căsătorie, din Casa de Lancaster. La 1 noiembrie 1455, nepoata lui John Beaufort, Margareta Beaufort, Contesă de Richmond și Derby, s-a
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
Haven, unde l-au învins pe Richard al III-lea în Bătălia de la Bosworth Field. După această victorie, Henric Tudor s-a proclamat regele Henric al VII-lea al Angliei. Prima preocupare a lui Henric a fost să-și asigure tronul. La data de 18 ianuarie 1486 la Westminster Abbey, el a onorat promisiunea făcută cu trei ani în urmă și s-a căsătorit cu Elisabeta de York. Cei doi erau veri de gradul trei, ambii fiind stră-strănepoții lui John de
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
de York. Cei doi erau veri de gradul trei, ambii fiind stră-strănepoții lui John de Gaunt. Căsătoria a unit casele Lancaster și York, care se aflau în conflict și le-a oferit copiilor săi o bază solidă de a pretinde tronul. Unificarea celor două case este simbolizată prin emblema Rozei Tudor, combinând roza albă a Casei de York cu cea roșie al Casei de Lancaster. Henric al VII-lea și Regina Elisabeta au avut mai mulți copii, însă doar patru au
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
de Aragon, formând o alianță puternică cu monarhia Spaniei, Ferdinand al II-lea de Aragon și Isabella I de Castilia. Cu toate acestea, la patru luni după căsătorie, Arthur a murit, lăsându-l pe fratele său, Henric, singurul moștenitor la tron. Henric al VII-lea a obținut o dispensă papală care îi permitea fiului său să se căsătorească cu văduva lui Arthur; cu toate acestea Henric al VII-lea a alea să mai amâne căsătoria un timp. Henric al VII-lea
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]
-
trezoreria regală. Anglia nu fusese niciodată una dintre țările bogate ale Europei, iar după Războiul celor Două Roze, trezoreria aproape se golise. Prin strategia sa economică, el a fost capabil să-i lase o sumă considerabilă fiului său și moștenitorul tronului, Henric al VIII-lea. Deși este dezbătută tema dacă Henric al VII-lea a fost un mare rege, însă cu siguranță a fost unul de succes: a restaurat finanțele țării, a consolidat sistemul judiciar și a reușit să îndepărteze toți
Dinastia Tudor () [Corola-website/Science/313090_a_314419]