2,992 matches
-
Voinești. Vederea nu mi se Împuținase Încă prea tare de cînd fusesem transferat la școala pentru orbi și slabvăzători din Cluj. Citeam cu degetele punctele În relief și cu ochii semnele vizuale. De aceea am putut să le arăt tovarășilor uimiți diferența dintre literele compuse din puncte și cele de tipar dintr-o Scînteie aflată pe birou, o duceam la ochi și identificam Îndată literele de care aveam nevoie pentru comparație. Prie tenul meu, cel cu Piri, a și spus: — Extraordinar
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
două păduri. Dar nimeni nu era nebun să-și atragă ad versarii În cea izolată, ușor de Înconjurat. Nici alții nu erau proști să creadă una ca asta, așa că potera a sosit, Începînd Îndată să pieptene pădurea cea mare. Văzînd uimit că revolverul său credincios nu percutează, răzvrătitul, la adăpostul unui baraj de bușteni, a ridicat mîinile, avînd norocul ca trupa să nu tragă, ci să și-l dorească legat. A luat ani grei de temniță, dar se pare că tocmai
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
notelor, așteptarea zilei de mîine, asigurarea că au consemnat totul și un „la revedere“ adresat numai mie cu apelativul „domnul de la București“. Nume nu mai aveam, graba lor de a dispărea le tulburase serios ținerea de minte. Muzicologul și solista, uimiți pesemne de plecarea abruptă a celorlalți, au bîiguit cîteva amabilități de final și ne-au lăsat singuri În sala rece. Nu mă dumiream nicicum de unde s-o iau pe nou-ve nită. Nu o identificam și pace. Creierul Îmi lucra la
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
cu președinți de c.a.p.-uri care-i nedreptățiseră, cu preoți care nu-și meritaseră parohiile și tot așa pînă seara. Neavînd cunoștințe suficiente de ger mană, șvabii se căutau unii pe alții ca să poată vorbi ungurește. Gazdele lor rămîneau uimite, nu Înțelegeau ce se Întîmplă, de unde să-i ia. Organizau pentru ei tot felul de Întîlniri (de la Erica am auzit pentru prima oară folosit la propriu terme nul de „socializare“), dar Îi vedeau pe noii lor compatrioți cum se strigă
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
aibă caracterul unui eveniment, devine de la un moment dat previzibilă: „— Transmite-i Măritului Hitissh că am venit din partea Maestrului Plabos. Frilul Hitisshului afișă o figură dezgustată și începu să apese meticulos pe clanță. — N-ai auzit de marele Plabos? făcu uimit Morminiu. Nici o reacție. Poarta începuse să se deschidă, iar dropșii se îmbulzeau să iasă.“ Toate aceste fabulații, lipsite de justificare estetică, par mai degrabă produsul unui delir decât al unui act de creație. Oricare dintre cititori poate continua citatul reprodus
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
pe când Sammler ar fi trebuit să ocolească autobuzul, mergea cu el mai des ca niciodată. Hoțul avea ruta sa și se Îmbrăca anume pentru călătorie, pentru muncă. Mereu Înveșmântat minunat. Domnul Sammler fusese la un moment dat surprins, dar nu uimit, să observe că poartă un singur cercel de aur. Fusese prea mult ca să mai țină asta În sine și pentru prima dată menționă lui Margotte, nepoata și proprietăreasa sa, și Shulei, fiica sa, faptul că acest hoț de buzunare arătos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
și te-am văzut așezat pe ea, mi-am zis: „Acolo sunt banii!“. Eram aproape sigură. Așa că după ce ai plecat, m-am Întors și am desfăcut-o și era umplută - umplută cu bani. Ai crede așa ceva despre vărul Elya? Sunt uimită de el. Nu Îmi venea să cred. Perna era capitonată cu pachete de hârtii de o sută de dolari. Banii erau umplutura. — Dumnezeule. — Nu i-am numărat, spuse ea. — Nu accept să mă minți. — Foarte bine, i-am numărat. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
că aș fi mai puțin excentrică și aș avea și eu o șansă să fiu cu cineva. — Ca Govinda Lal. — Da, de ce nu? M-am făcut pe cât am putut de interesantă cu mijloacele pe care le am. Tatăl ei rămase uimit de replică. Excentrică? Prin urmare era conștientă de cum este. Exista un grad de discernământ În ce făcea. Peruca, căutatul prin gunoaie, plasele de cumpărături, toate erau Într-o oarecare măsură intenționate. Asta voia să spună? Fascinant! — Și cred, spunea ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
amândouă. Și trebuie să le sui într-un avion, ca să ajung la destinație cu ele. Pe aeroport ninge din belșug. Mama mea se întâlnește cu o cunoștință. Un bărbat cu părul roșcat, parcă portocaliu, care o îmbrățișează sub ochii mei uimiți și o sărută lung, lipicios (se vede clar, ca sub o lupă, cum li se scurge saliva pe la colțurile buzelor!!!), o linge afectuos pe gură, pe pomeții obrajilor, încurajat de docilitatea ei, de răspunsul ei pătimaș... Eu reacționez violent, îi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2204_a_3529]
-
cum spui tu, simțul replicii. - Poate că ai dreptate. Dar acum nu prea e timp de replici. - Fiindcă nici eu și nici Erina nu apucăm să te vedem prea des, am să-ți comunic decizia noastră. Căpitanul făcu o figură uimită, dar se abținu să răspundă. - Vom rămâne aici. Dacă vom pierde bătălia, ne vom retrage Împreună cu tine și cu voievodul. Dacă vom câștiga, te așteaptă lucruri grave. Vei avea hotărâri de luat. De astă dată, căpitanul izbucni În râs. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
țopăia pe coridoarele palatului din Kyoto cu ani În urmă. - Precum soarele, precum luna, precum apa, precum aurul, fii limpede și strălucitor și oglindește ceea ce se află În inima ta! spuse o voce bărbătească, În spatele lui Ștefănel. Tânărul se Întoarse uimit și văzu un călugăr chinez aproape de aceeași vârstă, ras În cap, care Îl privea cu o veselie inexplicabilă. - Asta scrie pe rama oglinzii, spuse călugărul. Văd că citeai de multă vreme. E o oglindă japoneză. O kagami. Dar același lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
caut de două săptămâni. Nu te-am putut recunoaște În forfota asta. Dar știam că nu puteai fi mai departe de Xi’an, fiindcă drumurile sunt Înzăpezite la nord de munții Himalaya. - Mă cauți de două săptămâni? ridică sprânceana Ștefănel, uimit. Știi cine sunt? - Nu. Dar știu alte lucruri. - Ce fel de lucruri? - Știu că ești așteptat la templul Shaolin. Ceea ce Înseamnă că ești o persoană de mare valoare, inițiată În secretele artelor marțiale și ale budhismului. „Va fi o iarnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
pe negustorii indicați de ciudatul necunoscut, cu ochi albaștri și trăsături europene. În jurul lui Ștefănel se strânseră doisprezece negustori. - Voi, spuse tânărul, negustorii de oglinzi, sunteți de acord să apărați acest târg cu oglinzile voastre? - Dacă ne spuneți cum... murmură, uimit, unul din negustori. - Nu există realitate, spuse Ștefănel privindu-l pe călugăr. Există doar aparențe. Aparențele Înșeală. Aparențele sunt simple oglinzi. Călugărul Îl urmărea Încordat. Începea să Înțeleagă planul, care i se părea absolut nebunesc. - Oglinzile cele mari, Înșirate În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
cana cu vin. Pari tristă... - Nimic... murmură tânăra. Poate așteptarea... Căpitanul nu spuse nimic. În cameră se lăsă tăcerea, o altfel de tăcere decât cea de dinaintea sosirii lui. Și, Într-un târziu, Erina șopti: - Nu mai pot... Oană așteptă continuarea, uimit. - Ce ai făcut acolo, la Vaslui, a fost o nebunie... Am crezut că te pierd. Viața asta, mereu pe tăișul sabiei, e insuportabilă... - Da, spuse Oană, am riscat, dar am reușit să-i țin În loc și să-i elimin. - Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
albă, și o tunică de catifea de un verde Închis. - Este, dar... - Dar? Hai, Pietro, nu mă fierbe! E cu măria sa? - Mai rău... - Mai rău? Aud zgomot de săbii! - Păi asta e... se bate cu Alexandru! - Ce face?! exclamă Erina, uimită. Lasă-mă să văd! Ușa se deschise din nou, dar nici unul din cei doi luptători nu se Întoarse să vadă cine e. Alexandru se afla În mijlocul unei combinații rapide de lovituri directe, parate calm de tatăl său, care nu Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
care căzu din șa aproape fără răsuflare. Lovi apoi În stânga, dar celălalt luptător pară cu garda sabiei. Forța loviturii fusese, totuși, suficient de mare ca să rupă sabia la o palmă mai sus de mâner. - Cinci... murmură Vasile al lui Scatoalcă, uimit. Ceilalți cinci Apărători Îl Încercuiră. Tânărul nu mai Încercă să scape, ci atacă primul, cu ambele buzdugane. Săbiile se loveau de fierul lor aspru, scoțând scântei. Dar diferența de forțe era prea mare. Una din lame Îi atinse platoșa, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
atac. Era o desfășurare de forțe impresionantă. Cinci mii de ieniceri porniră În aceeași secundă atacul pedestru, În careuri deschise de sulițași și protejate de scuturi. Mihaloglu arunca totul În joc. Și chiar mai mult decât totul. Angelo văzu, ușor uimit, că aproximativ patru sute de ieniceri din aripa dreaptă ies din formație și Încalecă pe caii care mai putuseră fi recuperați după Înfrângerea primului val de spahii. O mișcare inteligentă, care schimba datele din teren. Exista, acum, o forță de intervenție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
reluă Amir, netulburat. Ai Încălcat Yassa, legea strămoșilor mei și ai tăi, legea războinicilor Asiei... Ai torturat un prizonier de război. Ai capturat un om fără apărare. Ți-ai asmuțit arcașii Împotriva unui mare luptător al neamului său... Sub privirile uimite ale Apărătorilor, războinicii Bordjighin făcură un cerc În jurul celui pe care căpetenia lor Îl acuzase de cele mai grave crime pe care le cunoșteau oamenii stepelor. Noaptea se lăsase, grea de neliniști și de răzbunări, asupra Balcanilor. La semnul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Pune șaua pe calul cel negru. - Dar, căpitane... domnița Erina a poruncit să mă duc degrabă să o anunț când te trezești domnia ta! Iar de călărit... - Pe calul negru, am spus! Și iute, căci timp nu avem! Mitruț se retrase uimit, căci era prima oară când căpitanul Îi vorbea cu glasul acela. Era glasul lui de demult, când se pregătea de plecare sau când o umbră neștiută de cei din jur se așternea asupra sufletului său. Cu toate acestea, stăpânul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
direcția de Înaintare Hârlău. Ce-ți spune asta? - Invazie din două părți, răspunse spătarul. Un front prea mare ca să poată fi oprit pe toată Întinderea lui. - Așa pare. Dar nu e invazie și nu e front. Spătarul Îl privi ușor uimit. - Au lăsat În urmă cetatea Soroca, nu se Îndreaptă mai spre nord, ca să cucerească cetatea Hotinului, nu riscă o desfășurare până la cetatea Orhei. - Adică? - Nu au intenția să facă joncțiunea cu trupele lui Mahomed. Mai mult, Își lasă spatele descoperit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Nu ești Învins, Ștefan, decât atâta vreme cât crezi că ești. Trezește-te și privește În jurul tău. - În jurul meu e pustiu. În jurul meu sunt dușmanii. Care mă caută zi și noapte, pe cărările codrilor. - Mai privește o dată. Ștefan ridică ochii spre călugăr, uimit. Nu Înțelesese ce voia să spună. La ce să privească? - Spune-mi ce vezi cu ochii tăi, voievodule. - Văd un om sfânt. O chilie de lemn. Icoana Mântuitorului. Icoana Sfintei Fecioare. - Mai departe. - Afară, un om care mă așteaptă. - Credincios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
de sudoare și de sânge, al primei bătălii. Dar ei, vânătorii domnești, erau elita cavaleriei moldovene. Ei, și nu altcineva, trebuiau să arate că turcii puteau fi Învinși. Lângă linia vânătorilor se auzi un tropot ușor. Comisul Jurj Întoarse privirile, uimit. - Măria ta... Călăreții Întoarseră și ei capetele. Într-adevăr, Ștefan plecase de la postul de comandă din centrul oștirii și venise printre ei. În jurul lui se vedeau mantiile albe ale Apărătorilor. - Vitejilor... spuse Ștefan, fără să ridice vocea, ca și cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Ordinului scutului și spadei În șarja lor nebună de salvare a lui Alexandru. În urma lor porniră și călăreții din centrul armatei moldovene, cu poruncă să oprească grupul masiv de spahii care se ivise În față. Pe culmea dealului, Ștefan privi uimit cerul. Era senin. Nu venea furtuna. Dar văzduhul parcă Înnebunise. Ștefănel se ridică. Forța magică pe care o deprinsese la nivelul de Ninja jonin Își făcea efectul. Mișcase straturile de aer, așa cum făcuse cu multă vreme Yamabushi. Deasupra pădurii era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Semnificația lui era clară. Întregul detașament al Apărătorilor intră sub comanda directă a căpitanului Oană. - Tata... murmură Ștefănel, privind parcă spre sine Însuși și Încercând să treacă momente la care se gândise ani de-a rândul. - Cunoști semnalele noastre? Întrebă, uimit, Pietro. Tânărul luptător nu răspunse. Îl privi pe Alexandru, parcă flămând de timp, de viață, de propria lui viață furată de furia istoriei. Alexandru nu avu replică. Era copleșit de tot ce se Întâmplă. - Tata... repetă, parcă pentru el, Ștefănel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
de mânie și reinstaura pacea. Dar gestul Marelui Maestru Întârzia. Bătrânul Uzjun privi În ochii lui. Și Înțelese. Dar continuă să aștepte. Instinctiv, mâna lui dreaptă prinse mânerul iataganului. Știa. Andà nu va urma tradiția iertării. Alexandru privi și el, uimit, transformarea fratelui său. Portretul nu mai era același. Era din ce În ce mai dur. Fără expresie. Fără trăsături. Galopul achingiilor se apropia. Sus, departe, călărimile Moldovei intrau În dispozitivul ordonat de căpitanul Oană. O clipă se auzi doar foșnetul vântului prin păduri. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]