6,679 matches
-
ca să spargem paha rele de porți. Ceea ce și facem, dar e atît de Întuneric, Încît nu știm exact unde s-au spart paharele... De porți, de capul portarului, de zidul făcut din beznă opacă?... Rămînem o clipă atîrnați de gard, urlînd ca lupii... liceuuu, cimitiruuu’ tinereții meleee, pentru că sîntem niște loaze, citatul ne iese inexact... Apoi, pentru orice eventualitate, o rupem la fugă pe străzi, prin cîteva ganguri și În cele din urmă prin curtea unor blocuri și la un moment
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
se știe niciodată de ce. La următoarea oprire mă dau jos fără să verific unde am ajuns, așa că mă găsesc Într-o haltă, Într-un alt pustiu de lume. Și mă trezesc de-a binelea. Mă trezesc atît de tare, Încît urlu și dau cu pietre după cîinii care se reped grămadă dinspre sat lătrîndu-mă. Abia reușesc să mă strecor pe ușa haltei cu pantalonii Întregi. În sălița de așteptare e aproape Întuneric, singura lumină vine printr-un geam de ghișeu, ghișeul
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
naște violență. În sfîrșit, se Întîmplă. Libertate! Jos Comunismul! Democrație! se aude din ce În ce mai răspicat din centrul orașului și din cartierele apropiate; căminele studențești explodează, au loc și mai multe violențe, protestul ia amploare. Forțele de ordine nu fac față, Timișoara urlă. Spre orele dimineții, autoritățile Înțeleg că au o problemă mai mare decît se așteptau. Rezistența cu care locuitorii Timișoarei au răspuns Încercării de suprimare a revoltei și dimensiunile la care a ajuns protestul inițial Îi sperie. Bilanțul fără precedent e
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
obișnuit, pe aleea de siguranță de lîngă pistă. Mai mult, Între timp, În jurul nostru toate se animă, se aud trecînd camioane (se văd sub formă de globuri de lumină care plutesc la mai puțin de un metru de noi), undeva urlă o alarmă, se aud Înfundat voci și ropot de bocanci, strigăte și sunete metalice și bufnituri. Probabil că am nimerit În Triunghiul Bermudelor, zic ca să mai anim lucrurile. Dinspre Moise vine doar tăcerea, pentru că a ratat unele episoade din Teleenciclopedia
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
rustic din mers și rămîn așezat pe muchia din spate, cu ranița plină cu pîini În spinare. SÎnt mut și teama Începe să mă ajungă și pe mine. Pe aleile cazărmii trec În pas alergător plutoane de soldați Înarmați, care urlă toți același lucru: să eliberăm drumul. Nu, e clar că nu e bine. Mi se pare absurd, mi se pare de prost-gust. Nu se poate să fie război... Cum să fie război? Ce război? Și cu noi ce-o să se
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Naggie. — Mă gîndeam la Kiki. Mi-e groază cînd mă gîndesc că trebuie să-l iau acasă, la sfîrșitul săptămînii, deși mi-e atît de dor de el. Cum Îl lași un pic singur, cum provoacă un nou dezastru. Acum urlă Întruna să i-l aduc pe bunicul din Detroit. — CÎt costă avionul? — Nu e vorba numai de bani. Tatăl meu pune mereu tot felul de condiții, caută pretexte - pur și simplu nu vrea să vină. Am impresia că se teme
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
mulți ani de așteptare sterilă, viitorul său intrase În criză de timp. Dar față de trecut avea de plătit unele polițe, simțea nevoia unei revanșe, fără să știe cum și-ar putea-o lua. Îi venea să deschidă fereastra și să urle către lumea Întreagă tot ce avea pe suflet, adică: TÎMPIȚILOR, MI-AȚI DISTRUS VIAȚA! Un gest desigur pueril. Or, tocmai despre asta nu se spunea nimic În demisia sa, ceea ce-i procura un sentiment de amară frustrare. Stilul ei cursiv
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
dintr-un fotoliu. Nu pot să mănânc nimic prăjit după 6 seara și singura pastilă pe care trebuie s-o iau zilnic e ca să-mi regleze nivelul de colesterol. Ultimul lucru de care am nevoie acum este un copil care urlă, scutece și lipsă de somn. Crede-mă, ești invitata mea. Ronnie s-a Întors la Ruby: — Și tu, draga mea, cum te simți? S-ar putea să nu-ți dai seama acum, dar când bebelușul ăsta se va naște, vei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
la smocul lui de păr negru - leit Saul - cum Își sugea două degete În somn. Da, da, știu pare numai bun de pupat acum, sări Fi până să apuce Ruby să zică „bună“, dar nu te lăsa păcălită. Micuțul a urlat până n-a mai putut toată noaptea. Ruby o pupă pe Fi de bun găsit. — Doamne, pari frântă. Fi o conduse de-alungul holului până la bucătărie. Ruby Întrebă dacă Saul n-ar putea să-i lase și ei puțin timp liber
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
părea Încordată și nu se simțea În largul ei acolo - de parcă știa că nu prea aparținea mediului. — Sigur. Spune dacă ai nevoie de ajutor. Ruby se aplecă către bebelușul din cărucior. Abia am scăpat de el, Îi zâmbi fata. A urlat toată după-amiaza. Și m-a ținut trează și toată noaptea. Nu știu ce-o fi avut. Ruby se uită la copilul adormit. Avea o claie de păr roșcat În cap. —Uau, ce de păr! E minunat! Fata zâmbi. —Știu, știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
să facă dragoste aici. Acum erau pedepsiți pentru fapta lor. Oricât de exagerat părea, Doamna cu Coasa venise să-i ia. Toate instinctele Îi spuneau s-o ia dracului la sănătoasa. Și ce dacă o prindea cineva fugind goală și urlând prin parcarea spitalului? După câteva secunde observă că, În mod neobișnuit pentru Doamna cu Coasa, nu avea nici urmă de coasă sau de pelerină cu glugă. Totuși avea o scăfârlie plină de codițe negre și groase stil Afro. Frica i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
către ea și se răsti la ea să tacă din gură odată. Dintr-odată un arc păru să pleznească În toată ființa ei. Nu. N-am să tac din gură. Nu te mai las să mă controlezi mereu sau să urli la mine niciodată. Mi-a ajuns. Auzi? Asta e ultima dată când Îmi mai dai ordine. Jill era exact lângă ei acum. Vezi tu, Tom era falit. Chiar dacă se uita direct la el, continua să vorbească despre el la persoana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
o voce de femeie. Lăsați-mă să mă uit puțin la el. Îi luă pulsul la gât. — A avut un atac de cord! Chemați o ambulanță! Pe fundal, mătușa Sylvia și Nigel erau Încă În toiul certei. — Ce contează vârsta? urla Mătușa Sylvia la Nigel. Nu contează. Contează că nu mi-ai spus niciodată chestia asta, zise Nigel. De ce nu Înțelegi că o relație trebuie să fie bazată pe Încredere reciprocă? Și tu ești exact omul care să vorbească despre Încredere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
M-am trezit dimineață speriat de țipetele și urletele ce veneau din curtea din spate. „Dimineață” e un fel de a spune, ca să-mi mai mângâi vinovata conștiință; aici e dimineață numai Între orele cinci și opt, Încolo e ziuă. Urlau de foame și de sete scroafa cu purceii, găinile, curcile, rațele și gâștele. Le-am dat apă și mâncare, pe urmă m-am apucat să rânesc la porci. Balega, amestecată cu ciocălăi și resturi de buruieni, o aruncam peste gard
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
cu genunchii sub centură, cum ați auzit voi că se spune la box. După Încăierare, Lizi avea obrajii vișinii și mai puțin păr În cap; Dordonea, cu un ochi vânăt, cu urme de gheare pe gât și gulerul cămășii ferfeniță, urla că o dă În judecată pentru tentativă de omor. „Tu ai Început, vierme de beci și târfă masculină prin pușcării!” „Ba tu ai lovit prima, scroafă slinoasă și Împuțită!” În cele din urmă, lucrurile s-au rezolvat aproape de la sine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
apa din Gropan chiar cum a zis Foiște; el avea interes să vorbească așa. Anul trecut de Ziua Învățătorului l-am auzit. O fi el al dracu’ Directorul, dar În ziua asta de sărbătoare nu mai bate și nu mai urlă la nimeni. Chefuiește și el laolaltă cu ăilalți profesori și Învățători. În fiecare an face la fel. Cere de la Colectivă un camion cu obloane Înalte, Încarcă de la Tatapopii mese lungi, bănci de lemn, farfurii, pahare, sifoane, grătaru - ăl mare pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
amenință Sergentul, cu jumătate de gură. „Împușcă-te pe tine, nu pe mine!” mai zise Lică și se azvârli În Gropan cu capul În jos. Roșu la față, Sergentul aștepta să iasă Lică deasupra apei. Dar băiatul nu ieși. Sergentul urlă la Soldat: „Sări după el și scoate-l!”. Soldatul dădu un pas Înapoi și bâigui: „Eu sunt de la munte, nu știu să Înot...”. Ore Întregi după aceea, cei doi veri nu Înțeleseră mare lucru din ce se petrecea. Au venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
avion În văzduh, că vrea să se facă aviator. Era un copil admirat și chiar invidiat de ceilalți: ne povestea cum, la stăruințele lui, tată-său făcuse În așa fel ca să-l plimbe pe cer cu hărăbaia de tablă ce urla Înspăimântător și era așteptată de săteni să se prăbușească din clipă În clipă. Tatăl lui Icu dusese piloților o damigeană de zece litri cu vin roșu ca să-i plimbe odrasla prin văzduh. „Bre, omule”, Îi spuseseră zburătorii tatălui, „mata crezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
improvizase un soi de cazarmă În curtea cea mare a IAS-ului din sat. Camioanele care cărau recolta din fosta Baltă - de ani buni desecată - erau niște gioarse străvechi, care ar fi trebuit demult să fie trimise la topit. Motoarele urlau Îngrozitor, pocneau, scoteau fum și n-aveau putere nici cât o zecime din hărmălaia pe care o făceau. Capotele de pe boturile lor se desfăceau la hopuri mai puternice, săltau brusc și acopereau vederea șoferilor. Aceștia se Învățaseră minte În scurt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
din cabină Își frânsese ceva oase: coaste, mâini, un picior. Fierătania se Înfipsese cu botul În apă și ținea fundu-n sus, parcă a batjocură. Înainte să-i urce Într-o dubă verde și să-i trimită la spitalul militar, Comandantul urlase un sfert de oră la cei trei prăpădiți culcați În iarbă pe niște foi de cort. „Norocul vostru, boilor Încălțați, e că n-ați avut Încărcătură În remorcă. Un bob de grâu dacă ajungea În băltoacă - și vedeați voi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
declarați de părinți drept niște firi simțitoare, cu dor nespus de casă și familie - părinții lăsau să se Înțeleagă că le era teamă ca nu cumva, de dor, odraslele să facă vreo nesăbuință; mama unuia Înnebunise de grija fiului plecat: urla toată ziua, legată de pat, și voia să-l vadă neapărat; frații și surorile nunteau; tatălui altuia i se furaseră caii - și nici măcar nu erau ai lui, ci ai CAP-ului, Încurcătură mare, Îi căutase cu Miliția până și prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Ceilalți se opriră din pălăvrăgit. „Tovarăși! Dragi colegi! Prieteni! Ceea ce urmează e tratație din partea mea!” Apoi, spre ușă: „Dați-i bătaie, băieți!”. Pe muzică de marș intrară, cu instrumentele În brațe sau atârnate de gât, alde Căloi. Bărbații din jurul mesei urlară de bucurie și se repeziră să-l ia În brațe și să-l pupe pe Director. Ochii li se cam Împăienjeniseră de la lacrimile beției, se băteau pe spate, vorbeau despre orice, dovedind mare știință În toate. De mâncare aproape că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
pusese pe șofer să se tocmească el și să le plătească dinainte, ca să nu fie discuții după aia. Fetele se unduiau pe masă, printre mâinile Întinse către ele. Unuia, care nu izbutea să vorbească, Îi curgeau ochii și balele. „Desigur”, urlă din nou găzdoiul cel darnic, „cine dorește să le fută, poate să meargă În biroul de alături, unde am un pat ce ține la tăvăleală...” Petrecăreții, Însă, nu se puteau dezlipi de scaune. Încercau să le vâre fetelor palmele pe sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
se aprinse, cu o bubuitură de obuz. Soldatul Cătănuță ședea, cu ochii spre Baltă, În buruienile din curtea unui poet și pictor, și se uita cum ardea porumbul - mândria Directorului de IAS. Poetul ieșise În chiloți din casa dărâmată și urla. Chiar În acea noapte veniră mașinile de la garnizoană. Cătănuță fu Încătușat, cu toate că avea un braț frânt. Ancheta la fața locului n-a durat cine știe cât și, la destul de puțină vreme, Întâmplarea nu mai păru așa de Însemnată. Despre soldatul Cătănuță, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Puțului. Blondului nu-i păsa că fusese păcălit. Până la urmă, chiar era dreaptă Împărțeala. El nu era un așa de bun țintaș și ar fi irosit bunătate de muniție. Se ținea la doi pași În spatele celuilalt și Îi venea să urle de groază când, din pricina a cine știe ce buruieni, Îl scăpa din ochi. „Vere!” se pomeni strigând cu glas sugrumat, tocmai când ăla slobozea praștia. „Boule, ți-am spus doar să taci din gură. Mi-ai speriat guguștiucu’, tâmpitule!” „Găsim noi alții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]