2,753 matches
-
noastre române, demn model de urmat pentru cei ce trudesc în acest domeniu. Cu cele mai sincere sentimente și aleasă prețuire, de la un fan al scrisului dvs. Prof. A. M. 25 octombrie 2010. Spre orele dimineții m-a chinuit un coșmar barbar. Mă aflam în fața unei clase de elevi pe care nu-i puteam stăpâni, în fața cărora nu am putut să impun disciplina, mă aflam în incapacitate totală de a lega două cuvinte... și mă jenam și sufeream că nu puteam să
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
cavalerește în timpul războiului, tratând cu compasiune populația civilă și instruindu-mi ostașii ce-i aveam sub conducere să se poarte omenește, fără a-și aroga dreptul de cuceritori - fapt contrastant cu mentalitatea soldatului rus - trecător pe teritoriul nostru, precum hoardele barbare de altădată. Numitul Vatas, cel care m-a bușit de pământ în clasa I spărgându-mi placa de ardezie, în război, în calitate de component al unei unități de jandarmi români aflați în serviciu ordonat în Transnistria, a săvârșit, la beție, o
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
mă aflam undeva cu altcineva, un alt prieten la vârsta de acum. Acesta Îmi arăta un obiect important, ceva ce reprezenta o mare descoperire. Eu eram foarte atent, să nu scap nimic din explicațiile lui. Atunci Paul s-a apropiat barbar, Într-o ceată zgomotoasă de băieți de vârsta sa. Nu știu cum, dar, În mod bizar, ei rămăseseră la vârsta copilăriei; s-a repezit și a distrus obiectul acela prețios pentru mine cu o singură lovitură de picior. Atunci, Înfuriat, eu l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
În cuvinte răcite; E o automanifestare a ierbii ș-a gândului Nu vă Întristați din cauza morții, voi, sugari ușuratici ai vieții. 13.10.1960 Cerneri de negru spânzură-n pânzele creierului ( Sar caii neîmpiedicați ai ideilor peste câmpuri cu ierburi barbare) Odată doar cântă-n fântâna nesleită a sufletului moștenit Slova cea ruptă cândva din capcana material-a cuvântului. Cum să zgâlțâie omul-pigmeu legile metafizice ale universului Ruperi de spații și semne vrând să le-așeze-n buzunarul craniului său Soarele căzând spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
lanțuri, Să nu scape ziua prea repede spre Întuneric Foarfecele timpului taie-n carnea materiei riduri gigantice, Visele nu pot astupa mlaștinile ce zac În sângele nostru Orice scâncet l-absorb aștrii bolnavi. 14.10.1960 Turme fără sfârșit răsar barbar Înainte, Zarea umplând-o de tropote ca-n vremi de-nceput Scuturile materiei se rup, se sfărâmă pline de viermi Ce colcăie grași-ntre idei și concepte putrede. Se lăbărțează buruienile tandru spre toate lucrurile În frunze, În priviri, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
ucideți nevinovați și să... Cuvintele se revărsau ca o vâltoare de scântei gata să aprindă tot ce întîlnește în cale. Glasul se ridica stăpânitor peste vuietul mulțimii, parc-ar fi fost al unui cântăreț extraordinar acompaniat de un uriaș cor barbar. În fața gloatelor gălăgioase soldații, de o parte și alta a șoselei, stăteau neclintiți, negri și reci ca niște mașini în formă de oameni. Numai ochii pe fețele negricioase clipeau cu luciri arzătoare. Pe șosea, între cele două ziduri de soldați
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
cu opt sute de mii de tael-i mai mult decât mi se impusese deja. Iar acum vor să deschid Tietsinul. Pentru numele Cerului, Tietsinul e poarta Pekingului! Mă sugrumă cu o sfoară... Ce înțeleg ei prin amendarea tratatului? E o scuză barbară! Am deschis deja porturi în Canton, Shanghai, Foochow și Taiwan. Nu mai am altele de deschis... Vocea sa devine din ce în ce mai slabă, după care cedează. Plânge: — Îmi este atât de rușine... Demnitatea Chinei a fost sacrificată. Nu mai am onoare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
-lea, Imperiul Roman trecea printr-o "îngrozitoare criză" (N. Iorga), ce are ca rezultat distrugerea orașelor și deprecierea monedei. În acest context dificil pentru Imperiu, se produce retragerea din Dacia, sub împăratul Aurelian (270-275). Priveliștea Daciei în momentul primelor năvăliri barbare, a doua jumătate a secolului al III-lea, se poate reconstitui prin cazuri asemănătoare, după retragerea legiunilor, în Galia sau Britania. În sud-estul Europei, constatăm aceeași imagine: Nicopol, Atena, Eleusis erau în ruine. Însă, în ceea ce privește părăsirea Daciei, nu se poate
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
În Dacia asistăm la o lentă pieire a orașelor, iar sensul de "loc fortificat" al cetății nu indică părăsirea Daciei, ci păstrarea și apărarea ei. Dacia, după 275, nu era singură, izolată, iar Pârvan o spune direct: "cu toate năvălirile barbare, viața civilizată în centrele vechi dobrogene nu încetează a dăinui în formele ei originale"3. Pe de altă parte, lipsa elementelor germane în limba română nu este o dovadă că daco-romanii nu erau pe malul stâng (nordic) al Dunării. Exploatările
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
mediu, toponime slave: Bălgrad (Apulum), Grădiștea (Sarmizegetusa), Moigrad (Porolissum), Orșova (Dierna). Uitarea numelor orașelor, abandonarea toponimiei, în general, nu este un fenomen izolat, prezent doar în Dacia, ci se întâlnește peste tot în antichitatea romană târzie și în perioada migrațiilor barbare. Pierderea numelor orașelor, a toponimiei nu înseamnă însă discontinuitate demografică în spațiul daco-roman cum susțin roeslerienii pentru că hidronimia s-a transmis până astăzi prin populația autohtonă, de la care au împrumutat-o migratorii.17 În plan spiritual-religios, după 275, daco-romanii și-
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de pe malul mării. Sub împăratul Teodosius (379-395), au continuat atacurile organizate de goți, alani și huni, ei au pătruns în Peninsula Balcanică, atacuri în urma cărora a avut de suferit populația din Scythia Minor, ca și cea din nordul Dunării. Atacurile barbare la frontiere au continuat și localități însemnate din Dobrogea sunt pustiite, precum Halmyris (Murighiol), aflat aproape de Istru (Dunăre), au loc lucrări de întreținere a fortificațiilor și drumurilor. După 395, vizigoții pleacă spre Italia sub conducerea lui Alaric, dar în locul lor
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dar acesta a fost atacat și luat prizonier de barbari, și cu mari eforturi, Chilbudios, comandant roman de origine slavă, a reușit să curețe terenul de huni, bulgari, sclavini și anți. Însă, în 533, Chilbudios este ucis în luptă. Presiunea barbară impunea o prezență militară permanentă în Sciția Mică. Barbarii treceau Dunărea nestingheriți, încât, confruntat cu acest pericol, Justinian a reorganizat armata și a recrutat soldați din rândul acestora. La graniță au fost menținuți așa-numiții limitanei, conduși de "dux limitis
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
noi. În orașele importante s-au ridicat basilici creștine. În anul 536, provincia Sciția Mică a trecut sub comanda militară a unui quaestor exercitus, funcție înființată pentru asigurarea protecției unui spațiu întins de la Dunărea de Jos până la Marea Egee. Dar atacurile barbare nu au slăbit și erau tot mai pustiitoare-în 559, au loc atacurile kutrigurilor conduși de Zabargan, care au fost opriți numai sub zidurile Constantinopolului, de generalul Belizarie. Cele mai expuse provincii erau Tracia și Sciția Mică. În 562, se declanșează
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Focas și moartea împăratului Mauriciu au dus la căderea limesului danubian, în 602. Sub Focas (602-610), atacurile avaro-slave și hunice devin tot mai virulente, iar frontiera Dunării este practic desființată. Sub energicul împărat Heraclie (610-641), tentativele de a opri hoardele barbare la Dunăre eșuează. El efectuează o reformă administrativă și militară, prin care teritoriul Imperiului era împărțit în theme și, în acest fel, întărită, armata romano-bizantină a putut face față atacurilor din 619 și 626. Sub împărații Constans II și Constantin
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
puțin "creștin". Termenul creștin "dominus et deus" (Dumnezeu) începuse să circule încă de la Domitian (81-96) și va continua până la Constantin (306-337): "Unus igitur omnium Dominus Deus". Se invoca "Zeul cel mai înalt" și dogma Treimii se putea găsi în lumea barbară.5 În aceste condiții, nu este de mirare să fi pătruns la vechii credincioși ai "nemuririi", de la Dunăre și Carpați, religii întemeiate pe speranță și înviere, precum creștinismul. Mai mult, trecerea la creștinism este, foarte adesea, o simplă traducere din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sudul Daciei s-au aflat în directă și continuă legătură cu creștinătatea sud-dunăreană. Consecințele acestei situații au fost stimulative pentru comunitățile din nordul Dunării, ale Daciei postaureliene, înlesnite de similitudinea culturii și limbii. În plus, trecerea unor creștini în "ținuturile barbare", din cauza măsurilor excesive luate de statul roman, a contribuit la reușita noii religii în rândurile daco-romanilor. Numărul descoperirilor creștine, datate între 275 și 375, în provincia Dacia, a variat: locașe de cult la Slăveni (jud. Olt) și Porolissum (Moigrad-jud. Sălaj
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Petri (Scaunul lui Petru) avea un prestigiu necontestat de nimeni în Biserica universală, încă din vremurile apostolice, iar în secolul al IV-lea, el a dobândit noi dimensiuni. Conciliul ecumenic de la Constantinopol (381) stabilise ca bisericile din afara statului roman (neamurile barbare) să se conducă după normele instituite de Părinți, lucru posibil în sudul Daciei, aflate în contact nemijlocit cu centrele episcopale de pe linia Dunării. Dar în celelalte (majoritatea) biserici daco-romane, situate în afara structurilor civile și ecleziastice imperiale, adică în centrul, nordul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
după mijlocul secolului IV (goți, huni). Prin urmare, în spațiul autohton s-a ajuns la identitatea între romanus și christianus, astfel încât se poate spune că romanizarea și creștinarea au devenit elemente de individualizare etnică și spirituală (religioasă) față de "Barbaria" (lumea barbară) și păgânism.26 Păgâni și creștini la sud și est de Carpați Aspectul distinctiv ce caracterizează teritoriile dintre Nistru, Carpați, linia limesului Transalutanus și Dunăre, în primul secol de după retragerea romană din Dacia și din sudul moesiac al Moldovei, este
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
28 Răspândirea creștinismului în regiunile extra-carpatice consolida legăturile dintre comunitățile nord-dunărene și cele din sudul fluviului, acestea fiind favorizate și de extinderea jurisdicției arhiepiscopiei de Constantinopol, la sfârșitul secolului al IV-lea, asupra eparhiilor din dioceza Tracia și a "ținuturilor barbare" dependente de acestea. Difuzarea credinței s-a manifestat prin evanghelizarea neamurilor de la gurile Dunării-în acest sens s-au desfășurat și acțiunile Sf. Ioan Gură de Aur și ale reprezentanților lui în zonă, precum episcopul Teotim I de Tomis. Un alt
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
spre scaunul său din Remesiana, aflat în îndepărtata Dacie (la "dacii arctici" spune Sf. Paulin), unde își desfășura misiunea evanghelizatoare. Aflăm că Sf. Niceta predica în limba latină pentru răspândirea credinței și desfășura și o lucrare de "romanizare" printre triburile barbare de aici, bessi, sciți, dar și geți și "amândouă felurile de daci". Aceste afirmații ale lui Paulin de Nola au provocat vii dezbateri și s-au formulat diverse ipoteze în legătură cu aria misionară a Sf. Niceta. D. M. Pippidi a emis
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
secolele IV-VI. În perioada aceasta, întreaga romanitate răsăriteană era creștină, sub aspect cultural și religios, până la venirea slavilor, în 602. Pe de altă parte, în acest răstimp, se produce un exod continuu al populației agricole din Imperiu spre părțile "barbare" din nordul Dunării, unde domnea o viață mai liberă. Asistăm la o trecere masivă de populație latină din sud în nordul Dunării, în câmpia Munteniei, în sudul Moldovei și în podișul Transilvaniei, care s-a suprapus vechii populații daco-romane aflată
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
regiunilor carpato-dunărene, impusă de blocarea legăturilor cu vestul și sud-vestul roman de către huni, apoi de gepizi și avari, instalați în Pannonia, consecințele au fost dramatice. Urme și obiecte creștine, monumente (bazilici), descoperite în zonă, aparțin autohtonilor daco-romani, însă la populațiile "barbare" din estul și sud-estul Europei nu s-au găsit urme creștine, răspândirea spontană a creștinismului nu era posibilă în lumea "barbară". Dacii liberi, în schimb, veniți în fosta provincie romană, după 275, s-au romanizat și creștinat după această dată
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
consecințele au fost dramatice. Urme și obiecte creștine, monumente (bazilici), descoperite în zonă, aparțin autohtonilor daco-romani, însă la populațiile "barbare" din estul și sud-estul Europei nu s-au găsit urme creștine, răspândirea spontană a creștinismului nu era posibilă în lumea "barbară". Dacii liberi, în schimb, veniți în fosta provincie romană, după 275, s-au romanizat și creștinat după această dată, prin contactul și amestecul cu populația daco-romană deja creștinată.37 Goții, așezați în Transilvania, în fosta Dacie romană, în secolul al
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sud-vestul Daciei au întreținut contacte cu bisericile creștine din stânga Dunării până la "apogeul lui Attila" (449-450). Apoi, existența legăturilor de comerț din zona dunăreană, în urma tratatelor lui Attila cu romanii, astfel, prizonierii luați de huni și toleranța față de ei în "mediul barbar" din nordul Dunării au fost căi de menținere a legăturilor între oamenii creștinătății dunărene și de ascensiune a noii religii. Mai ales captivii luați din sud au fost adevărați "apostoli" (misionari) în nordul Dunării. Dar, pe de altă parte, invazia
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
creștinătății dunărene și de ascensiune a noii religii. Mai ales captivii luați din sud au fost adevărați "apostoli" (misionari) în nordul Dunării. Dar, pe de altă parte, invazia și constituirea confederației hunice au avut drept rezultat un aport de păgânism barbar, de origine mongolă, germană și iraniană, în spațiul carpato-dunărean, aceasta este atmosfera religioasă în care a evoluat creștinismul autohton în secolele V-VI. Pe lângă huni, în nordul Dunării au ajuns și alani, germanici cu patrimoniul lor religios, în acest interval
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]