3,326 matches
-
instalarea uriașelor observatoare astronomice de ultimă generație. Și în acest pustiu, Creatorul sau hazardul a plasat două din marile bogății ale țării salpetrul și cuprul, asociat uneori cu aur și argint. Războiul Pacificului (1879-84), care a pus față în față Chile și Bolivia aliată cu Peru, avea să aducă Chile, după înfrângerea inamicilor, o zonă extrem de bogată în menționatele bogății ale solului. Salpetrul (nitrat de sodiu), folosit la fabricarea îngrășămintelor, a permis, ca odinioară exploatările de arbori de cauciuc din nordul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
acest pustiu, Creatorul sau hazardul a plasat două din marile bogății ale țării salpetrul și cuprul, asociat uneori cu aur și argint. Războiul Pacificului (1879-84), care a pus față în față Chile și Bolivia aliată cu Peru, avea să aducă Chile, după înfrângerea inamicilor, o zonă extrem de bogată în menționatele bogății ale solului. Salpetrul (nitrat de sodiu), folosit la fabricarea îngrășămintelor, a permis, ca odinioară exploatările de arbori de cauciuc din nordul Braziliei și minele de aur din California și Alaska
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
solului. Salpetrul (nitrat de sodiu), folosit la fabricarea îngrășămintelor, a permis, ca odinioară exploatările de arbori de cauciuc din nordul Braziliei și minele de aur din California și Alaska, acumularea de către unele familii de mari bogății și a determinat pentru Chile o perioadă de dezvoltare economică, în secolul al XIX-lea 51% din veniturile provenite din export fiind datorate sectorului minier. Anii de glorie a "aurului alb", cum era denumit salpetrul, aveau să ia sfârșit la început de secol XX, odată cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
de mari tensiuni între muncitori și patroni. Cea mai dură a fost în 1907, când aveau să fie uciși 200 de mineri și răniți 390, în urma unei greve pentru creșterea salariilor. Datorită concentrărilor muncitorești, aici au apărut primele sindicate din Chile și tot aici, respectiv la Copiapo, avea să se înființeze în 1863 "Partidul Radical". Atacama, datorită uscăciunii excesive, a reușit să păstreze peste milenii și secole numeroase vestigii ale unor civilizații dispărute: zeci de petroglife, sute și sute de mumii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
avea o puritate de 25%, putând atinge chiar 50-60 %, azi atingând doar 1-2%). În procesul de obținere a concentratului de cupru se mai obțin cantități reduse de aur și argint, "amănunt" ce a determinat, peste câteva luni, o deplasare în Chile, o discuție la ambasadă cu subsemnatul și o călătorie la Copiapo a doi "delegați" din țară, ambii posesori de "ochi albaștri", dornici să afle cât aur și argint se "manevrează" la Copiapo. Am discutat cu specialiștii români și cu tehnicienii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
străjuit de vulcanul cel mai înalt din lume, Ojos del Salado (6893 metri, intrat în erupție ultimă oară în 1956), Laguna verde, cu superbii ei flamingo, Bahia Inglesa, despre care se spune că este plaja cea mai frumoasă a nordului Chile, intrând puțin și în Parque Nacional Pan de Azucar, incredibilă zonă de exuberantă vegetație și populată cu vulpi, guanaco (cămila sud-americană), lame, pinguini Humbold, nutrii, foci.... A fost minunat! M-am despărțit de prietenoasele noastre gazde, am plecat la drum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
și oameni de afaceri cu privire la posibilitățile stabilirii unei colaborări în domeniul pescuitului industrial. Abordasem problema chiar și cu diplomați ai unor ambasade reprezentând țări cu tradiție în domeniul pescuitului Japonia, China, Peru pentru a vedea dacă "au agățat ceva în Chile". Răspunsul era negativ Chile își proteja cu strășnicie cei 4000 de kilometri de coastă și apele teritoriale, nedorind nici un "corsar" străin, cu atât mai puțin dintr-o țară socialistă. Aceasta nu m-a descurajat să-mi continuu demersurile la înaltele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
cu privire la posibilitățile stabilirii unei colaborări în domeniul pescuitului industrial. Abordasem problema chiar și cu diplomați ai unor ambasade reprezentând țări cu tradiție în domeniul pescuitului Japonia, China, Peru pentru a vedea dacă "au agățat ceva în Chile". Răspunsul era negativ Chile își proteja cu strășnicie cei 4000 de kilometri de coastă și apele teritoriale, nedorind nici un "corsar" străin, cu atât mai puțin dintr-o țară socialistă. Aceasta nu m-a descurajat să-mi continuu demersurile la înaltele autorități în materie Ministerio
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
am fost primit cu interes, atenție și disponibilitate, dar fără rezultate încurajatoare. La vremea aceea pescuitul, cu circa 900 de centre pescărești de pe tot cuprinsul teritoriului, era, cu industria minieră și cea forestieră, a treia ramură economică a țării, iar Chile, alături de Peru, cel mai mare producător și exportator de produse din pește din zonă. Mi s-a explicat dorința statului de a prezerva apele naționale de "pescuitul industrial sălbatic", de a permite conservarea fondului biologic, iar în privința ideii "tovarășului ministru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
au apărut, nici atunci și nici acum). Aveam capul pe umeri, câteva zeci de pliante și afișe turistice aduse din țară și comorile din "Peștera lui Ali Baba" beciul ambasadei. Am început cu o vizită la Universidad de Santiago de Chile, inaugurată în 1849, cu circa 20.000 studenți, având ca deviză "Labor laetitia nostra" "Munca este bucuria noastră", o deviză cam șocantă pentru studenții noștri de astăzi! Am continuat cu Pontifica Universidad Catolica fondată în 1888 de către Arhiepiscopul de Santiago
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
studenți, având ca deviză "Labor laetitia nostra" "Munca este bucuria noastră", o deviză cam șocantă pentru studenții noștri de astăzi! Am continuat cu Pontifica Universidad Catolica fondată în 1888 de către Arhiepiscopul de Santiago, Rafael Valentin Valdivieso, și cu Universidad de Chile, fondată în 1842 de marele cărturar de origine venezueleană Andres Bello. În provincie, după Universidad de Atacama, de la Copiapo, aveam să mai fac vizite la Universitățile din Concepcion și Valparaiso. Ca peste tot în lume, și în Chile universitățile erau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
Universidad de Chile, fondată în 1842 de marele cărturar de origine venezueleană Andres Bello. În provincie, după Universidad de Atacama, de la Copiapo, aveam să mai fac vizite la Universitățile din Concepcion și Valparaiso. Ca peste tot în lume, și în Chile universitățile erau centre nu numai de învățământ, formare profesională, educație, ci și centre de educație cetățenească și importante centre de idei și mișcări progresiste. După lovitura de stat, instituțiile au fost militarizate, numindu-se rectori și chiar decani militari, clădirile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
Am asistat și la câteva cursuri și am fost solicitat să susțin conferințe despre istoria și cultura României. Îmi aduc aminte de un astfel de "moment cultural" susținut la Universitatea din Valparaiso. Inaugurată în 1911 ca filială a Universidad de Chile și având ca deviză "Tradiție, excelență, inovație", a beneficiat în 1981 de un Decret al lui Pinochet care transforma toate "filialele" în universități de sine stătătoare. Avea 14.000 de studenți și era condusă de generalul Ramon Salinas Figueroa, numit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
și pământul! Am mai prezentat filmul și în alte universități, dar "fenomenul" nu s-a mai repetat. Păcat, "dădea" bine! După universități am luat cu asalt alte două instituții onorabile Biblioteca Națională și Muzeul de Arte Plastice. "Biblioteca Nacional de Chile" a fost fondată la 19 august 1813, fiind, ca atare, una din cele mai vechi ctitorii culturale naționale. Primul ei director, numit de președintele O'Higgins, a fost profesorul Manuel de Salas și până în 1852 Biblioteca a fost dependentă de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
fondată la 19 august 1813, fiind, ca atare, una din cele mai vechi ctitorii culturale naționale. Primul ei director, numit de președintele O'Higgins, a fost profesorul Manuel de Salas și până în 1852 Biblioteca a fost dependentă de Universidad de Chile. Are un fond de carte impresionant, atât ca număr, cât și ca valoare. În 1925 a primit o donație de 33.000 de volume, "Biblioteca Americană" a lui Jose Toribo Medina, constând din cărți rare, texte din secolele XVI, XVII
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
distins profesor universitar, autor al multor studii de specialitate. Înainte de plecarea spre Santiago făcusem o vizită la Biblioteca Națională, unde soția lucrase o perioadă și unde am aflat că până în 1973 întreținusem relații de schimb de carte și publicații cu Chile. Am discutat ca atare problema reluării schimburilor și am făcut o donație de cărți și albume, din cele salvate din subsol. Erau multe lucrări ale clasicilor literaturii noastre, unele traduse în spaniolă și "donația" a făcut timp de o săptămâna
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
de al lor" și invitându-mă la reuniunile și agapele academice și să susțin conferințe despre istoria și cultura României (desigur, până la 23 august). În afară de "intelighenția" chiliană, am atacat și marele public. În Parque Bustamante din centrul capitalei, Universidad de Chile organiza de mai mulți ani "Feria Internacional de Artesania" Târgul Internațional de Artizanat, la care participau artizani chilieni din toate regiunile, dar și realizatori din Argentina, Brazilia, Peru, Ecuador. Era un târg foarte "colorat", vizitat de mii de curioși. Fuseseră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
țuică sau coniac. A fost "un succes de public" de care i-am făcut geloși pe colegii de la ambasadele occidentale! Un domeniu în care am acționat cu tact, dar și cu multă perseverență a fost relațiile cu românii stabiliți în Chile. Nu erau mulți, să fi fost 100-150 de persoane din diferite generații și de diferite "origini" români-români, greci-români, unguri-români, evrei-români (numiți nu știu de ce în documentele "cifrate" ale "Cooperativei" "făgărășeni"!). Ca peste tot în lume, cu rare excepții, nu prea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
trai modest o casă, o mașină, ceva agoniseală în bancă și cam atât. Dacă se întâlneau, se întâlneau o dată sau de două ori pe an la ambasadă la mici și sarmale și la un păhărel de țuică. Am cunoscut în Chile (dar și prin alte părți) și alt fel de emigrație, de alte naționalități: mai înstărită, mai unită, mai responsabilă față de membrii ei și față de țara unde se născuseră ei sau părinții lor. La Santiago exista un "Club israelit", cu restaurant
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
ochi albaștri". Am luat-o "din om în om" și așa am reușit să aflu câte ceva. Majoritatea trăiau în Santiago, mai erau câțiva la Conception și alți câțiva la Valparaiso. La Santiago am cunoscut pe singurii doi români "înstăriți" din Chile, doi oameni deosebiți ca fel de a fi și a gândi. Nicolas, muncitor, tenace, dar boem ca stil de viață și ca manieră de a cheltui banii juca în fiecare săptămână la Pronosport 1000 de dolari și ținea morțiș să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
a gândi. Nicolas, muncitor, tenace, dar boem ca stil de viață și ca manieră de a cheltui banii juca în fiecare săptămână la Pronosport 1000 de dolari și ținea morțiș să aibă, ca unic proprietar, cea mai scumpă mașină din Chile, celălalt, "fagărășan", chibzuit, abil, strâns la pungă, exact opusul celui dintâi. Doi oameni bine situați, după zeci de ani de muncă, erau și doi "făgărășeni", soț și soție, Sandu și C., "părinții adoptivi" ai tuturor românilor veniți în delegație sau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
chibzuit, abil, strâns la pungă, exact opusul celui dintâi. Doi oameni bine situați, după zeci de ani de muncă, erau și doi "făgărășeni", soț și soție, Sandu și C., "părinții adoptivi" ai tuturor românilor veniți în delegație sau pripășiți prin Chile. Niște oameni minunați cu care am rămas în legătură și azi, soția și C. acum la venerabila vârsta de 97 de ani având săptămânal "ședințe telefonice" interminabile, de mă întreb ce mai au să-și mai spună după aproape 40
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
am început să ne consultăm în românește. La un moment dat, s-a apropiat de noi o persoană distinsă, ce părea patroana librăriei, și ne-a întrebat mirată: "Sunteți români?" Am confirmat și s-a interesat cu ce ocazie în Chile. "Păi suntem de la ambasadă." Mirarea i s-a accentuat și mai mult, explicându-ne că până atunci nu venise nici o persoană de la ambasadă la librărie, deși se află de mulți ani în același loc. Ne-a întrebat ce cărți căutam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
a întrebat ce cărți căutam și când i-am spus "Fleurs du mal" și "Cântarea cântărilor" am văzut că a făcut ochii mari, așteptându-se probabil la "Cei trei muschetari" și "Robinson Crusoe" (al cărui erou adevărat poposise cândva prin Chile). A chemat o vânzătoare și i-a spus să caute cărțile și ne-a condus într-un birou alăturat unde lucra soțul ei. Ne-a prezentat bucuroasă, informându-l drept "carte de vizită" și ce rarități căutăm și ne-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
nasturele de la uniformă mea de licean de la "Internat"". Mi-am îmbrățișat "colegul" și din ziua aceea am rămas buni prieteni. Cazul Cuza poate fi subiect de roman! La câteva luni după intrarea mea în minister, primesc de la ambasada noastră din Chile o informare "bombă": au descoperit la vama din Santiago un funcționar care se cheamă nici mai mult nici mai puțin decât Cuza și care susține că e "os domnesc" și că are două fete ce au terminat liceul și ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]