3,341 matches
-
aici. Lunga sa călătorie avea să-l poarte până în locul unde trebuia să-l aducă. Băgă de seamă că în grădina acoperită cu zăpadă Yozō stătea așezat cuviincios și cu privirile în pământ. Fără îndoială că însoțitorul îi spusese totul. Clipind din ochi, samuraiul se uită o vreme la supusul lui credincios. — Pentru toate încercările de până astăzi... zise el, dar cuvintele i se opriră în gât. Yozō nu putu desluși dacă stăpânul său îi mulțumise pentru toate încercările de până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
Mă scol și ies cu Moț în curte. Luna nu se mai vede. Stelele par infinit de sus și sunt așa de sclipitoare, cum n-am mai văzut nicăieri. Bum, bum. Cerul în partea Stalingradului e de culoare roșie, mereu clipește ceva pe el, se stinge și iar clipește. Pornesc brusc în sus nenumărate șiraguri de puncte luminoase trasoare. Și iar e întuneric. Mă întorc în pat înghețată. Mariana doarme culcată incomod pe salteaua ei de pae, Moț se urcă cu
Escadrila Albă : o istorie subiectivă by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1429_a_2671]
-
Luna nu se mai vede. Stelele par infinit de sus și sunt așa de sclipitoare, cum n-am mai văzut nicăieri. Bum, bum. Cerul în partea Stalingradului e de culoare roșie, mereu clipește ceva pe el, se stinge și iar clipește. Pornesc brusc în sus nenumărate șiraguri de puncte luminoase trasoare. Și iar e întuneric. Mă întorc în pat înghețată. Mariana doarme culcată incomod pe salteaua ei de pae, Moț se urcă cu mine în pat și se instalează pe perna
Escadrila Albă : o istorie subiectivă by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1429_a_2671]
-
purta deschisă (indiferent de vreme, indiferent de anotimp) o umbrelă albă, minciuna o umbrelă roșie. Adevărul avea un ochi albastru și altul negru, minciuna un ochi negru și altul albastru. Mergeau așa pe stradă, trecând unul pe lângă celălalt, fără să clipească, fără bună ziua. Și totuși, de fiecare dată când se aflau unul în dreptul celuilalt, din ochiul albastru al adevărului, dar și din ochiul cel negru al minciunii picurau câte trei lacrimi ca niște șuvițe apoase de foc; picurau câte trei perechi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
fost un mesaj subliminal? A fost o lecție? A fost o iluzie? Toată lumea încearcă reflecția pe seama acestui moment...! 3. Criticul destructurează, prin apucăturile sale, textul, pipăind încheieturile cuvintelor, încercând în dinți caratele versurilor, îți face așchii un poem cât ai clipi. Dar apoi, cu obiectul "crimei" în față, precum cu un fluture dezmembrat în părțile sale componente total neatractive când nu sunt în zbor, nu are cum să nu încerce o reașezare a lucrurilor. Criticul se dovedește, aparent, un cititor impenitent
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
de istorie știam de războaiele religioase. Acum, iată-l, în secolul XX, un război religios. Citesc repede, cu un ochi în diagonală. „Păcătosule - îmi spun -, au murit oameni acolo, și oamenii, măcar cei morți, sunt frați.” Umanistul din mine doar clipește. Irlanda de Nord mi se pare departe. Eu am Irlanda mea. Și ce-i leagă pe Sartre, Malraux și Mauriac? Îi despart glorii, premii, adoratori, zile, nopți, cancanuri, tot ce e viață literară - ca să nu intrăm în politică, religie și estetică. După
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
și i-am cerut imperios să-mi spună ce a discutat cu doctorița, „cum a ieșit? care e adevărul?”. Fetița fu simplă și clară: - Mi-a zis că n-aveți nimic la inimă! - Nu se poate... nu mă minți! Ea clipi des, ca în fața unei situații necunoscute, fără să-și poată modifica tristețea. - Mi-a spus că puteți merge cu hârtia asta la orice doctor din lume... (Nici unul din aceste cuvinte prekrasnaia nu se potrivea cu chipul ei - nu mai întâlnisem
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
a înscrie în fiecare meci. Este de remarcat faptul că vârful băcăuan a fost utilizat atât pe postul său de bază, dar și ca mijlocaș de bandă. Întrebat unde se simte mai bine în teren, Vraciu a răspuns fără să clipească: „Lângă Gabriel Boghian, acolo mă simt cel mai bine, fiindcă avem o colaborare de succes.” Referitor la golurile sale preferate, Cătălin a spus: „Șutul sub bară din meciul cu Cetatea Târgu Neamț a fost cel mai spectaculos, iar cel din
ANUL SPORTIV BĂCĂUAN 2010 by Costin Alexandrescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/283_a_1236]
-
fazani și alte păsări sălbatice. Acestea trăiau în pădure, dar se hrăneau din recoltele de grâne, astfel că erau pe cât de grase și delicioase pot fi păsările sălbatice. Când vedea vreuna în capcană, se arunca asupra ei și, fără să clipească, îi sucea gâtul cu o mână de fier. Profunzimea verdeții și a spațiului o entuziasmau peste măsură. Și, în ciuda faptului că îi redusese fiul la o stare de fericire stupefiată, stârnise în ea o frenezie a explorării. Croindu-și drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2296_a_3621]
-
încît ceea ce aflăm apoi despre adevărata lui existența ni se pare ireal, vulgar, străin de el... Această bizară dualitate n-are un ecou profund în conștiința lui ca în cazul unui erou dostoievskian. Scriitorul ne minte în față, fără să clipească, zicând că n-a avut părinți și că se trage dintr-un neam umilit care n-a ajuns încă, până la el, la lumină. Pentru noi se pune într-adevăr problema dacă să acceptăm sau nu aceste fumuri, și cred că
Imposibila întoarcere by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295610_a_296939]
-
o epocă în care am fi tentați să vedem o îndepărtare a publicului de literatură? CĂRȚI ȘI EROI Nu trebuie să găsim cu orice preț un numitor comun pentru toți marii scriitori. Poți să susții în acest caz, fără să clipești, cum de altfel s-a și susținut (G. Călinescu), că și Dostoievski e balzacian, fiindcă și la el dramele sânt declanșate de existența banilor; Raskolnikov ucide ca să prade o bătrână; în Frații Karamazov, faimoasele trei mii de ruble ale lui
Imposibila întoarcere by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295610_a_296939]
-
UNDE VREȚI SĂ AJUNGEȚI? ÎNTREBĂ AMENINȚĂTOR. VENISE MOMENTUL SĂ DEA MAREA LOVITURĂ. \ ACOLO ESTE ASCUNS CREIERUL, RALPH. NOI TREBUIE SĂ AJUNGEM LA EL, SĂ ÎL LUĂM SUB CONTROL ȘI SĂ ÎI DĂM COMENZILE NOASTRE. OCHII DE ROZĂTOR AI LUI SCUDDER CLIPIRĂ, FĂCÂNDU-L SĂ SEMENE CU UN DEMON ZGLOBIU, ÎNFLĂCĂRAT DE VREO DORINȚĂ LASCIVĂ. DOMNULE TRASK, ȘOPTI EL, AȚI PUS DEGETUL PE RANĂ. N-AM MAI AUZIT CEVA ATÂT DE FORMIDABIL DE ANI DE ZILE! DACĂ MERGE, AȚI CÂȘTIGAT. V-AȚI
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85099_a_85886]
-
mare al tatălui său, ghemuit Într-un colț, ca un pachet lunguieț, abandonat pe o bancă din parc. Fima se străduia În zadar să-l facă să spună ce-l rodea. Stătea așa de la Începutul serii, doar ochii de iepuraș clipeau des În spatele lentilelor groase. Îi era sete? Voia poate un pahar cu lapte? Sau suc? Fima hotărî fără motiv că puștiul se deshidrata și că avea nevoie de lichide. Puțină apă rece, poate? Un whisky? Dimi spuse: Termină odată! Fima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
mângâiere, ca o pisică a cărei odihnă a fost deranjată, porni cu pași ușori spre celălalt fotoliu și se ascunse sub trei sau patru perne, până nu i se mai văzură decât capul și pantofii. Ochii lui nu Încetau să clipească În spatele ochelarilor cu lentile groase. Fima, a cărui Îngrijorare devenea de-acum panică profundă amestecată cu un Început de furie, spuse: Mă duc să chem un doctor. Dar Înainte de asta o să-ți luăm temperatura. Unde țineți termometrul? — Ajunge, spuse Dimi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
lucrul limpede, simplu și de la sine Înțeles, pe care doar un orb sau un tâmpit nu l-ar face acum. Dar care e acest lucru? Din când În când Îi arunca o privire fugară lui Dimi, pe care Îl vedea clipind din vizuina sa de perne. Reuși până la urmă să se concentreze asupra povestirii despre primii vânători de balene care au sosit În Alaska din Noua Zeelandă și au stabilit pe țărm o tabără ce a fost des atacată de nomazii sălbatici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
Huckleberry Finn? N-ai fost un mic bufon? Fima spuse: Asemenea gânduri trec probabil uneori prin mintea fiecărui copil. A fiecăruia. E ceva destul de normal. Dar nu vor asta cu adevărat. Dimi tăcu. Ochii săi albinoși Începură din nou să clipească repede, semn că Îl preocupa ceva. Întrebă: —Spune, Fima, nu-i așa că ai nevoie de un copil? N-ai vrea să plecăm Împreună În insulele Galápagos, să ne construim acolo o cabană din crengi? Să pescuim pește și scoici? Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
În regulă. Fima Înțelese deci că trebuia să-și ia rămas-bun și s-o șteargă. Cu toate astea se așeză pe un taburet scund din bucătărie, Îi aruncă Yaelei o privire devotată, ca a unui câine, uitându-se În sus, clipind din ochii săi căprui și Începu să-i explice că era vorba de un copil nefericit, singur până la limita pericolului. Alaltăieri-seară, când rămăsese singur cu el, descoperise ceva, nu era cazul să intre În amănunte, dar are impresia că, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
a lui Țvi, care nu părea deloc un istoric celebru, șef de catedră, ci mai degrabă un etern instructor de tineret, ai cărui umeri se lăsaseră deja puțin, sau un Învățător de țară. Îi plăceau de asemenea felul În care clipea din ochi În spatele ochelarilor cu lentile groase, de parcă soarele devenise dintr-odată prea puternic, și obiceiul său dintotdeauna de-a pipăi fără să-și dea seama orice lucru cu care venea În contact - vase, mobilă, cărți, oameni -, de parcă se lupta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
în Amsterdam în timpul războiului un olandez care trăise în Germania? — Am fost la Auschwitz. Vocea mea scârțâi ca o cheie într-un lacăt ruginit. Își ridică privirea din carnețelul galben. — Ca gardian sau ca prizonier? Ticălosul naibii. —Ca prizonier. Ticălosul clipi. Trăsăturile se rearanjară în expresia aceea. Nu o mai văzusem de ceva vreme. Războiul se încheiase de șapte ani. Nu eram singurul dornic să o uite. Dar fusese o vreme când știusem acea expresie cum îmi știam liniile din palmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
pe cele de sus. Faulkner, Fitzgerald, Forster, Frank. M-am oprit. O pusese la ficțiune. Am luat cartea de pe raft, deși nu aveam nici o idee ce voiam să fac cu ea. Anne se uita la mine. Ochii ei refuzau să clipească. Expresia lor era necuviincioasă. Voiam să le închid pleoapele. În schimb, m-am întins și am pus cartea pe ultimul raft, unde nu puteau ajunge fiicele mele, prea sus chiar și pentru Madeleine. — Ce s-a întâmplat? mă tot întreba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
pe când Madeleine dormea lângă mine, m-am ridicat din pat și m-am furișat în bucătărie. După covorul moale, linoleumul mi se părea rece și alunecos sub tălpile goale. Am închis ușile cu jaluzele înainte să aprind becul și am clipit de câteva ori în lumină. În drum spre frigider, m-am apropiat de fereastră și mi-am pus mâna la ochi ca să mă uit la casele vecinilor. Luna plină împrăștia o aură fantomatică peste curți, dar nu era aprinsă nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
de plăcintă, un borcan cu unt de arahide, o sticlă cu lapte, un castron cu spaghete acoperit cu o folie cerată, un borcan pe jumătate plin cu mâncare pentru bebeluși. Terminasem deja o pulpă și spaghetele, când Madeleine deschise ușa. Clipi în lumina puternică. Privirea ei se plimbă de la farfurie la castron, la sticla banchetului meu obscen de îmbelșugat și apoi la mine. —Ești bine? mă întrebă cu blândețe. Îmi era doar puțin foame. Ochii ei se deschiseră larg la vederea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
aduc aminte când anume. Coborâsem în mijlocul nopții, scosesem afară jumătate din conținutul frigiderului și le pusesem pe toate pe masă. Madeleine m-a urmat puțin mai târziu. Parcă îi văd expresia când a deschis ușile cu jaluzele de la bucătărie. A clipit în lumina puternică. Și-a dus o mână la fața adormită ca să își acopere ochii. S-a încruntat când a văzut festinul acela absurd. Privirea ei a coborât spre masă. S-a oprit când a ajuns la borcanul cu mâncare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
mele. Mă uitam undeva, dincolo de umerii lor înguști, deasupra capetelor lor strălucitoare, la un alt grup strâns în jurul unei alte mese, la fețele cu obrajii supți, părul cenușiu din pricina murdăriei și a malnutriției, cu mațele chiorăindu-le de foame. Am clipit de câteva ori încercând să fac imaginea să dispară, dar ea rămânea tot acolo. Ca tine. Ca toată familia asta. Ciuguliți din farfurii, aruncați mâncare bună la gunoi. Mi se face rău când mă gândesc, am strigat în timp ce ieșeam nervos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
de câte 20 și unul de 50 când se deschise ușa de la camera fetelor. Abigail stătea în prag. Întunericul din spatele ei îi scotea în evidență cămașa de noapte albă și fața palidă, adormită. Era un negativ fotografic al propriei persoane. Clipi în lumină și își frecă un ochi cu pumnul. —Apă, spuse ea, și cuvântul se transformă într-un căscat. M-am ridicat și ne-am dus împreună la baie, părul ei răvășit se lipi de pijamaua mea când se rezemă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]