6,028 matches
-
nu o văd“. El se uită la mine lung și nu insistă, dar doctorul Toepfer, mai intim, dori să știe de ce. „Fiindcă prea a fost prietenă cu in amicii de atunci care ocupau țara și Bucureștii, ca învingători.“ „O, doamnă, exclamă Nizami Pașa, d-ta judeci pe Marie-Nicole ca pe o ființă normală, dar știi bine că este anormală, nu poți fi atât de severă cu ea.“ [„Nu sunt severă, dar nu o mai cunosc. De este anormală, și eu mă
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
orice minune, gestul fostului director general a fost comentat trei zile în combinat. Probabil atunci am aflat și eu; mi-a rămas în auz tonul elogios al celui care mi l-a povestit. Praf în ochi! îmi amintesc că am exclamat eu. Iei trei în mașină o dată și așteaptă în stație sute zi de zi. Cîte ședințe de lucru, în colectiv cu cei de la "comunale", s-au făcut? Asta era acum cîțiva ani. De-atunci a trecut ceva vreme; bună, rea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
început să se mai adune, că prea era leșinată cînd mi-a vorbit; o fi răbdat mult pînă să mă roage să deschid fereastra. Închideți geamul acolo! strigă taxatoarea, ridicîndu-se în picioare, amenințînd cu pumnul. Sînt gaze, spune cineva. Gaze! exclamă taxatoarea. Dumneata călătorești un sfert de ceas, eu merg toată ziua. Nu pot merge în curent și frig. Trag de fereastră, lăsînd-o deschisă doar pe jumătate, apoi spun taxatoarei, care se uită fix la mine: Lăsați-o așa pînă la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
era gata. Mă așteptam la o reacție mai complicată, să-mi ceară explicații în amănunt, dar el a prins ideea mea din zbor, a văzut că-i bună și nici nu terminasem bine de spus ce voiam că a și exclamat: "Bravo! Dați-i înainte. Dacă aveți nevoie de ceva materiale și nu le găsiți în secție, spuneți-mi și caut eu prin combinat". O singură dată, cînd am făcut o modificare, m-am dus la el împreună cu magazinerul secției, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Cornea pune mîna peste tot. Cît a durat montajul din interiorul clădirii a venit și a lucrat zi de zi cu mecanicii, parcă ar fi fost șef de echipă, nu maistru principal. Într-o zi, înfuriat de niște treburi, a exclamat: De mîine vin doar în inspecție, să văd și să dau indicații. Sînt maistru principal, nu șef de echipă. Dar a doua zi dimineață, l-am găsit tot aici, cu mecanicii, lucrînd în clădirea asta neîncălzită, pe un ger că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
douăzeci de ani de-atunci, i-am zis, cine știe pe unde ai fost... Spre seară, ne-am gîndit să mergem la o rudă și am pornit pe bulevardul Republicii, să luăm autobuzul din Piața Rosetti. Asta-i clădirea! a exclamat mama, arătîndu-mi clădirea Ministerului Agriculturii. Io-te și poarta, și gardul... Io-te și ceasul de pe clădire... Aici am așteptat. Era un soldat la poartă. Am intrat pe ușa aceea, de colo... Doctorul Petru Groza, chiar el, a venit în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
spune, întinzîndu-mi pachetul. Cu o condiție, precizează. Seara asta, să-mi spui pe nume: Tamara. Bine? Bine, răspund, luînd pachetul. Mulțumesc mult! Desfac hîrtia și găsesc, legate cu o panglică, volumele de teatru ale lui Ibsen, traduse în românește. Doamne! exclam. Ibsen... Te bucuri? Îi iau mîinile, i le sărut, apoi întind mîna la teancul cu cărți de lîngă masă și scot o cărțulie albă, Demonul de Lermontov. Te rog! spun Tamarei, întinzîndu-i cartea, e darul meu. Mi-a mulțumit mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
întredeschise, răsfoind cartea. Spune-mi, o întreb, Moș Crăciun trebuie să plece imediat, ori are timp să mai zăbovească puțin? Pînă mîine, mi-a răspuns, dezbrăcîndu-și paltonul, rămînînd într-o rochie bleu, cu o floare albă în piept. Doamne, Tamara, exclam eu, parcă e sărbătoare... E, și dacă nu e, surîde ea, s-o facem. Bine? Bine, răspund. Am băut lichior de cireșe, cafea și am vorbit mult, despre orice. După miezul nopții, așezată pe salteaua patului, întinsă jos și acoperită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Am băut lichior de cireșe, cafea și am vorbit mult, despre orice. După miezul nopții, așezată pe salteaua patului, întinsă jos și acoperită cu cearșafuri și pătură, cu spatele lipit de calorifer, rotind între degete paharul cu lichior, o aud exclamînd: Doamne!... și cînd te gîndești că între deznădejde și fericire nu-i decît un pas... Da, un pas, murmură ea, privind adînc în pahar, un pas pe care trebuie să ai putere să-l faci... Dar ce rost are să ne
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
gîndești că între deznădejde și fericire nu-i decît un pas... Da, un pas, murmură ea, privind adînc în pahar, un pas pe care trebuie să ai putere să-l faci... Dar ce rost are să ne cramponăm de asta, Mihai? exclamă ea, întinzîndu-mi mîna. Vino lîngă mine, te rog!... M-am așezat lîngă ea. Ne-am îmbrățișat lung, cu patimă, plini de dorință. Știi, a surîs stînjenită Tamara, retrăgîndu-se puțin, poate că nu trebuia să vin azi... Cum să-ți spun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
cazul! Bine. Mă duc s-o caut. Stau cu receptorul la ureche și aștept. Aud o ușă trîntită, apoi un scaun mișcat, după care, o voce de femeie, fermă, dar subțire, cu inflexiuni calde, spune: Inginera Oprișan la telefon. Bună ziua! exclam eu, puțin derutat de vocea care mi se pare cunoscută. Azi se schimbă vremea: dacă e soare, se va înnora, iar dacă e nor, va fi soare. În sfîrșit, v-am găsit! Zău?! Nu știam că prezența mea determină starea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
de la combinat, șeful stației de separare, stație la care dumneavoastră trebuia să faceți montajul exterior. Ce instalație?! se miră vocea. Ei asta-i! Stația de separare am spus, n-ați mai auzit de ea?! Vă rog să fiți cuviincios! Cuviincios! exclam. De trei zile vă caut! Lucrarea trebuia să fie gata! Un moment, spune pe un ton mai jos femeia. Stația de separare ați spus? Da, răspund eu, impunîndu-mi să fiu calm. Aa, cred că-i vorba de montajul la separator
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
sere. Rău mai miroase pe aici, zic eu. Groapa asta de gunoi, arată Tomiță spre Reziduuri. Tomiță descuie ușa serei din mijloc și pătrundem într-un cîmp cu garoafe albe pe dreapta și garoafe roșii pe stînga. Minunată priveliște, Tomiță! exclam eu. Nu știam că avem o seră așa mare. Păi de unde credeți, dom' inginer, că sînt toate florile care acopăr de primăvara pînă toamna rondurile de pe lîngă aleile combinatului?! Da' nu pentru asta v-am adus. Ia să văd ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
florile care acopăr de primăvara pînă toamna rondurile de pe lîngă aleile combinatului?! Da' nu pentru asta v-am adus. Ia să văd ce spuneți de asta?... Merge la masa din capătul serei, ia o cutie și mi-o întinde. Doamne!... exclam eu, fără să mă pot abține la vederea cutiei. Țin în palmă o cutie de celofan transparent, în care stau așezate trei flori mari, cu petalele adunate spre vîrf, încă nedeschise, de o culoare roz aprinsă; trei flori ca trei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
cu trei magnolii, să o duc Liviei. Pentru ea, care are atîta sensibilitate, cele trei magnolii vor fi prilej de sărbătoare. "Ce-o fi vrînd, oare, să-mi spună doamna Pascu?" mă înfioară un gînd. La naiba! Bîrfă, asta-i! exclam. Ca să nu mai trec pe lîngă Reziduuri, o iau prin stînga, printre bazinele de decantare a apelor și cisternele cu substanțe toxice. Îmi aduc aminte că pe aici nu am voie să circul fără mască de gaze sub braț, așa că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
și tu o viață de familie, tihnită, fără grijă. Îl privesc cum frămîntă țigara între degete, o aruncă în scrumieră, apoi își aprinde alta. Ioane, îi spun eu pe un ton calm, parcă nu ești fiul lui tat-tu. Tata! exclamă el, începînd să se plimbe furios prin încăpere. Ce-a făcut tata toată viața?! A muncit cu ziua pe la alții... Pîna a reușit și el să cumpere ceva pămînt... Și după ce-a cumpărat, alții semănau hectare întregi cu mac
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
a lui, mă întreabă dacă nu mă-nsor, eu îl întreb "cu cine?", rîdem, îi mai torn un pahar, el se uită la ceas, dă paharul peste cap cu sete și pleacă. O singură dată, la plecare, strîngîndu-ne mîinile, a exclamat: "Ce n-aș da să fiu ca tine!..." Dar n-am înțeles la ce s-a referit. În ceasurile mele de insucces, mi-amintesc de el, de ceea ce a realizat și simt că-l invidiez. Mi-e rușine că-l
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
cu fermoarul la spate, ca pliurile să cadă în față și în spate. Lidia se uită la mine crucită. Hai, dragă, întoarce fusta, o îndeamnă doamna Petrache. Lidia face un gest și rotește fusta pe talie. Ei da, așa da! exclamă doamna Petrache. Parcă te-ai redus la jumătate. Lidia încearcă și ea să se privească. Pune un scaun în fața chiuvetei, urcă pe el și se uită în oglindă. Mda, zice, coborînd de pe scaun, parcă-s mai subțire. O privesc lung
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ca o prințesă, că de-aia are omul articulații... Vorbești de parcă tu ai fi nu știu cum, zice Lidia. Eu sînt bărbat și mai am și un defect fizic. Și-apoi, la o adică, eu aleg, nu aștept să fiu ales... Ha-ha! exclamă doamna Petrache. Săracii de voi! Cînd credeți mai bine că ați vînat, vă dați seama că de fapt voi ați fost vînați și vă vine să vă puneți gheara în gît, ca pițigoiul... Așa face domnul Petrache? o întreb. Întreabă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
calculate, studiate îndelung, vorbe în doi peri... Vlad, prietenul meu, a murit deja. Vlad, cel de-adineauri, n-o să fie niciodată capabil sa intre la mine în casă iradiind de fericire, să se arunce îmbrăcat în patul meu și să exclame: "Mihai prietene, ce poate fi mai sublim ca dragostea?!... Lasă dracului conflictele sociale și scrie cărți de dragoste! Scrie despre dragoste acum cît ești tînăr, cît fierbe sîngele în tine; acum cînd tremuri lîngă telefon așteptînd să-ți spună un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
zilele "goale", m-am întîlnit cu Petre, am stat de vorbă vreun ceas și, la despărțire, i-am spus: Greu mai trece ziua de azi, parcă nu se mai sfîrșește. Închipuie-ți ce greu trec toate zilele pentru mine! a exclamat el. După atîția ani de muncă asiduă în cercetare, aici, ca funcționar, parcă mă sufoc. Singurul timp pe care nu-l simt e prima jumătate de oră, cînd îmi scot hîrtiile pe birou și-mi fac cafeaua. Azi o să-i
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
oftează Graur, uitîndu-se în tavan. Ăl-de-sus nu bate cu ciomagul. Există un echilibru în toate. Așa cum la tine, într-o piesă de teatru, actul doi trebuie să contrabalanseze actul întîi, tot așa-i și-n viață. Madam Matei, spre exemplu! exclamă Graur. Toată viața n-a făcut decît rău; a distrus, sau a încercat să distrugă, caractere. Avea răutatea în ea. Cînd a murit în accidentul acela de automobil, m-am dus la înmormîntarea ei. Voiam să mă bucur, dar m-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
nostru, ne întrebăm contrariați cum e posibil. Da, da, ne întrebăm, ne mirăm, dar nici o clipă nu ne punem problema că de fapt noi i-am întins palmele ca să-l ajutăm să ajungă sus, pe creștetul nostru. El, spre exemplu! exclamă Luchian, arătîndu-l pe Lupu. El s-a retras cînd ăia s-au apucat de-au montat utilaje noi în instalația de care s-a ocupat. S-a retras, în loc să intervină și să pună în discuție procedeul aplicat de șef. Dacă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
directorul. Ei cer. Sau se îmbolnăvesc și tu, tatăl lor, trebuie să fugi, să te zbați, să bagi mîna în buzunar și să scoți, altfel se sting sub ochii tăi... Mda, murmur eu înfiorat. Viața, Mihai, viața e adevărata artă! exclamă Brăduț, ca o completare. Du-te, domnule! strigă la mine Luchian. Dacă mai stai mult aici, o să-ți pară rău și pentru ce-ai scris. Vorba ceea a dumitale: sînt unii pentru care "arta e ca perla pentru o maimuță
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
căutate filamentele de douăzeci. Nu produce nimeni pentru că se rup la tragere. Eu cred că dacă s-ar elucida fenomenul tensiunilor de zonă, s-ar putea elabora o tehnologie de tragere. Cei patru schimbă priviri între ei. Iată o idee! exclamă Lupu. Îi salut și ies urmat de Graur, care m-a cuprins cu brațul de după umeri. Mihăiță, îmi zice, cred că nu te-ai supărat... Nu, Petre, cum să mă supăr?! Și-apoi, continuă el, nu le pune chiar pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]