4,726 matches
-
Zeul Suprem, la Dumnezeu Tatăl! Note de jurnal: în urma acestui prim dialog, scepticul, un tip contrariat și agasat de conduita ciudat de cuminte și curioasa logică de viață a interlocutorului său, a primit răspunsuri la multe din întrebările ce-i frământau creierii, dar... și-a primit și Realizarea Sinelui. Întrebările pot fi reluate în noua sa stare de... integrare, stare ce nu mai este una fizică (solidă, lichidă sau gazoasă), caracteristică a materiei, ci una vibratorie. Este starea în care, dacă
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
societate ce uită că, oricine și oricând, poate ajunge la o similară dependență fizică și/sau materială... Meditând ulterior la statutul nostru de pământeni, de pământeni pătimași și supuși erorilor, am găsit unul din răspunsurile la problemele existențiale ce-mi frământă gândurile, și anume: care este cauza karmei ce ne urmărește din viață în viață? Răspunsul l-am înțeles sau, mai bine zis, l-am intuit după vizita la Casa de bătrâni: karma este rodul propriilor noastre gânduri și a propriilor
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
de a înfrunta orice risc, de orice natură și de a reveni acasă, în țara lui natală, în Iran. Din această clipă, în poveste, eu am avut revelația jocului divin. Și-a sunat tatăl și și-a anunțat decizia. Acesta, frământat de aceeași grijă și dor pentru fiul său, l-a întrebat: - Ești sigur că asta vrei? La răspunsul afirmativ și ferm al fiului, tatăl a spus: - Bine, s-o facem! Din acest moment toate energiile pozitive, dar și cele negative
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
fost dilema în care se găsea, rezultată din multitudinea de variante ce le avea la îndemână: Iran, Turcia, România sau America? Ce înseamnă să trăiești și să studiezi în mai multe țări! În ceea ce privește veridicitatea poveștii lui... niciodată nu m-au frământat îndoielile! De ce să-mi bat capul cu probleme ce nu-mi aparțin?! Fără să vreau însă, comparându-mă cu el, și eu mă găsesc într-o dilemă a viitorului (economic, cel puțin), doar că la mine problema se pune exact
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
oricare țară din lume care se respectă, ministerul de externe, diplomații și diplomația sunt instituții demne de toată "stima și considerațiunea", înconjurate de o aură de mister, privite cu prețuire și deferență. Pășind pragul Ministerului de Externe cu emoție, eram frământat de gânduri contradictorii, născute la cursurile de "Istoria diplomației", susținute de doi distinși istorici și diplomați, dar și din nenumăratele mele lecturi. Eram, pe de o parte ca "Alice în țara minunilor", dar și ca Arthur Rowe, cel din "Ministerul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
era dezinvoltă, nimeni nu-i critica felul de-a vorbi, toți credeau că se exprimă într-un alt dialect. I-am spus ce credeam. Mi-a răspuns: — Dă-i încolo, eu cum înțeleg ce vor ei? Lasă-i să se frământe! Scrisoarea 90 În Perugia se vorbește italiana corect. Eu eram însă obișnuită altfel, și eram speriată. Într-o sin gură zi ajunsesem la padre, plecând de la solitudinea și sălbăticia din munți (nu încălțasem nici pantofi timp de trei luni și
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
spus să aștepte la telefon și... n-am ieșit din casă. Capul îmi plesnea, curtea interioară era, pur și simplu, troienită de nămeți. În starea mea, mi se părea o nebunie să ies afară. Și totuși, omul aștepta... M-am frământat astfel câteva minute, fără să mă pot decide să mă duc să-i îndeplinesc rugămintea. Sfârșitul deliberărilor mele a fost lamentabil: m-am întors la telefon (în speranța că voi îndrăzni să ies mă aventurasem totuși până în bucătăria îngustă, până la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Dar tu cum te-ai descurcat fără noi, cum ai dus-o? Și cât ai mai trăit? Când am plecat noi din Cluj tu trebuie să fi avut vreo opt-nouă ani... erai deja destul de bătrână...” „N-are rost să te frămânți și să suferi din cauza mea, căci noi, pisicile, oricât v-am iubi pe voi, oamenii, suntem legate de locul în care trăim, avem un teritoriu al nostru, cum se spune în cărțile de specialitate ce ne sunt dedicate... Iar teritoriul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
creștină despre viață: totul este deșertăciune, dacă nu folosește la destinul nostru suprem. Urmarea practică este evidentă: nu trebuie să sustragem timpul datorat rugăciunii, pentru că în zadar construiește cel ce construiește fără Dumnezeu și în afară de Dumnezeu. Atunci, de ce să ne frământăm atât de stupid? Evanghelia spune: «Căutați mai întâi împărăția și dreptatea lui Dumnezeu și toate celelalte vi se vor adăuga vouă» (Mt 6,33). Atât! Timpul nostru se grăbește să ne dea amprenta trăiniciei lăuntrice a construcțiilor omului“. 44. Ocupațiile
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
Eram înspăimântat de moarte. Sigur că trebuie să mă obișnuiesc cu această nouă dimensiune a existenței mele; trupul are nevoie de timp ca să-și arhiveze obiceiurile și deprinderile dintr-o viață întreagă. Îmi dau seama că încă mai sunt aprig frământat din pricina dorințelor corpului. Mumie Picioarele mi s-au umflat îngrozitor: nu-mi mai simt nici degetele, nici bătăturile de pe ele. Ar trebui să mi le amputez pe loc, cu complicitatea unui cuțit; cine știe dacă ar curge vreo picătură de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
În spiritul vremii, fiindcă nu ne-a păgubit, după cum vedeți, cu nimic și, al doilea, fiindcă societatea româ nească era Încă de pe atunci, ca și mai târziu, Într-o confuzie a claselor sociale, Într-un tumult de lumi care se frământau și se ciocneau. [...] Din toate astea și altele a rezultat, printre mulțimea cusuru rilor congenitale, o intemperanță pe latura afectivă și o incon sec vență generală de caracter (de care mi-e rușine și astăzi noaptea, mai ales noaptea, când
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
Crucea de piatră din Dudești, În Gramont din spatele Mitropoliei sau la Chiriță din Dealul Spirei, mărșăluiam, ca vai de pantalonii noștri, prin nopți Întunecoase și cu zloată, cuprinși ca de o dulce sfâr șeală la gândul fetelor fără mofturi și frământați tot drumul de acea diaree proprie marilor senzitivi și care ne obliga, până să ajungem, la dese popasuri de ușurare pe toate locurile virane și prin ganguri. Dar nimeni și nimic pe lume nu ne mai putea Întoarce din cale
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
Îi provocau necazuri. Odată, când Carol I era plecat la Paris, ștefan a cerut o re vistă din care să afle ce face regele acolo. Ba mai mult, a solicitat și adresa regelui de la Paris, ca să-i scrie, și-l frământa formula de la Început: „Sire“ sau „Excelență“? Până la urmă, scrisoarea, care a fost expediată din Stroești, dar nu se știe unde a ajuns, a fost redactată În următorii termeni: „Dragă prietene! Cum de ai plecat și ți-ai lăsat patria singură
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
iar noi niște fărâme manevrate la rândul nostru de o forță teribil de mare pe care n-o putem vedea, dar o simțim cu toată ființa noastră. - Ideile astea îți trec acum prin cap? Zise Simion. - Bineînțeles, dar altceva mă frământă acum. - Hai, continuă! - Mă gândesc că din clipa asta soarta noastră se va schimba etapă de etapă, dar nimeni nu ne va considera lași. Cel puțin am încercat. În același moment, Mihu porni o văicăreală de credeai că i-ar
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
copilărească . După aparențe, viața nu părea deloc ușoară, iar cârnații nu stăteau întinși pe garduri. Contemplând, Alin simțea că va avea cale lungă până să atingă apogeul la care visa: să ajungă un om de afaceri apreciat. Gândul care-l frământa era destul de serios și se întreba dacă nu cumva era prea pretențios cu el însuși. Când ajunse în camera de hotel, cineva îl strigă: - Hei, domnule! Am un mesaj pentru dumneavoastră. - Pentru mine?!, întrebă Alin mirat din caleafară. Cuvintele celuilalt
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
că va trăi ani mulți în bună stare și nici nu va muri tânăr așa cum arăta arborele genealogic. Uneori prefera, din motive personale, să rămână izolat ca un urs în bârlogul său și să mediteze asupra problemelor existențiale care îl frământau. Intenționa la modul cel mai serios să aibă grijă de proprietățile sale private pe care le dobândise stând mulți ani în străinătate, departe de cei dragi, iar acum le avea grija pentru a ajunge în bună stare la urmașii săi
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
de Creator. Îi transmitea o căldură ce venea din interiorul ei către dânsul pătrunzându-i în suflet și ocupând toate ungherele, risipind toată tristețea adunată în toți anii petrecuți departe de ea. Victoria era cuprinsă de gânduri multe care o frământau, era la o răscruce de drumuri și nu știa ce avea să o aștepte în viitor. Era o copilă ambițioasă, uneori prea dură cu ea, și nu era acea persoană care să își facă prieteni din tagma celor mai puțin
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
greșeli pe care le făcuseră părinții ei. După o scurtă pauză își continuă gândurile: - O să fiu un judecător bun. O să învăț, o să fac facultatea de drept și voi umbla cu legislația ca un copil cu jucăria lui preferată. După ce își frământă mintea cu intenția ei de viitor își luă un aer dârz care reflecta clar hotărârea ei de a nu accepta eșecurile în viață. Mulțumită de ea, eliberată de toate gândurile care îi dădeau stări negative se liniști întrun somn adânc
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
nesfârșita tristețe văzând că nici femeia această pe care o credeam suflet din sufletul meu nu înțelegea că poți să lupți cu îndârjire și fără cruțare pentru trimful unei idei, dar în același timp să-ți fie sila, să te frămânți pentru o sumă fie ea oricât de mică." "...Am sărutat-o chiar pe această femeie care nu mai era a mea, care era a morții. Am privit-o cu indiferență cu care privești un tablou . Și frumusețea ei blondă este
SIMPOZIONUL NAŢIONAL „BRÂNCUŞI – SPIRIT ŞI CREAŢIE” ediţia a II-a by Popinciuc Flaviana, Avădănii Ana-Maria () [Corola-publishinghouse/Science/569_a_914]
-
orgoliul, mândria nemăsurată ce-l făcuse să greșească nu o dată în viață... "Da!... dar Moldova cui o las?!!..." Să... să lupte!... Dar cum? Cu cine? E singur... Singur... Ce să aleagă? A trăi... a muri? A lupta... a capitula?... Îl frământă tragica dilemă: A fi... sau a nu fi?"... În furtunoasa noapte a întrebărilor din chilia sihastrului Daniil, se va produce iluminarea. Va alege lupta, lupta și cu dinții, până la moarte, dar pentru salvarea Moldovei, nu pentru salvarea sa. Măreția lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
de catran... Învălmășite: un cal cu burta în sus; țeava înflorită a unui tun; un chervan răsturnat ce fumega încă; un steag verde al Profetului ce flutura ca o zdreanță pe craca unui arbore mutilat; pământ mocirlit, răvășit de copite, frământat cu sânge; iarbă pârjolită; arme: scuturi, securi, spade, risipite; focuri ce licăresc fumegând printre arbori... În acest imperiu încremenit al morții, o singură viață: un cal fără călăreț aleargă năuc, nechezând, căutându-și stăpânul... Fulguiește ușor... De undeva, de la vreun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
zvârcolesc. Ce va fi cu Moldova? Cum se va sfârși nebunia asta? Atâta sânge... Mi-e teamă. Și Bogdan e atât de mititel... Ce va fi cu noi? Mă visez când pribeagă, când roabă la Stambul. N-aș supraviețui... Mă frământă și pe mine. Într-o zi, mi-am luat inima-n dinți și l-am întrebat, așa, într-o doară, chipurile "Ce facem dacă...?" S-a uitat urât la mine: "Nici nu mă gândesc", a mârâit el. Două zile, a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Sacrificiul tău m-a făcut fericită, Ștefane. Pentru noi, Mangopul înseamnă foarte mult. Pentru Alexandru... Am vrut să-l ajut... N-am cuvinte să-ți mulțumesc... Ștefan își ferește ochii din calea ochilor ei recunoscători. Face câțiva pași în tăcere, frământat de un gând. Ridică ochii, șovăie încă, își caută cuvintele și glăsuiește: Maria, uite ce vreau să-ți spun... Și te rog să nu mă înțelegi greșit. Îmi pare rău că o să te dezamăgesc, dar... dar aș minți, ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
a mierii, a peștelui... Și prea bine știau că la Domnul Ștefan "Vorba-i vorbă" și "Sunt lucruri cu care nu se glumește". Și se lasă o tăcere... Ștefan dă o raită încăperii, se oprește în dreptul mitropolitului Teoctist ce tot frământa niște mătănii. Sfinția ta nu-i în toate apele lui. Ce te apasă? Melancolia toamnei, au niscai cucernice daraveri duhovnicești? Mă gândesc c-or veni iar vrăjmașii ce n-au nimic sfânt. Jefuiesc sfintele altare, topesc aurul icoanelor, din clopote
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
de lume, vad în calea răutăților, ce să facem? Să ne mutăm în altă țară? Bună, rea, a noastră e... Strângem din dinți. Oftăm și scoatem sabia, o apărăm. Mai murim... După ce trece urgia, ne îngropăm morții... Ne suflecăm brațele, frământăm lutul și, pe cenușă, înălțăm alte bordeie, alte bisericuțe, așa, mai micșoare, de nasul nostru, să ne fie temelie pentru suflet la iertarea păcatelor și pomenirea morților. Pentru o țară mică, anevoie-i a sta cu capul sus, spune Vlaicu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]