2,847 matches
-
asta. Piesele sale de teatru sunt o piatră de încercare pentru orice regizor din 2005. Aici are dreptate. Da’ mai încolo, începe spectacolul. Premieră la Centrul de Creație „Cișmeaua Roșie”*. Regele Lear în regia lui Titus Segovia... Cheia de lectură scenică e tragic-patetică, montarea e dominată de kitsch, care nu e un mod de raportare culturală, e chiar spectacolul, o montare bazată pe ideea unui regizor care fuge după aplauzele celor mulți. Auziți la ea! Că lipsește ludicul, și ne trimite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ori și făcuse distribuția în secret, cu Octavian Iacob, care o impusese pe Loredana în Cordelia, fără nici o dificultate. Pe Loredana, care gătea atât de bine. Apoi, Titus mersese la direcțiune cu proiectul făcut: echipă, distribuție, muzică, scenografie, costume, mișcare scenică. Eu nu voi schimba un cuvânt din Shakespeare, ar fi o blasfemie! Își expusese punctul de vedere în fața directoarei, o foarte bună manageră, Teatrul „Cișmeaua Roșie”, condus de ea, avea mare succes și la public, și la critică, directoare care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
gimnastica ritmică. Galați: Șoimu, 2006, p. 5-90. 117. Nanu L. Elaborarea conținutului pregătirii fizice și tehnice a gimnastelor de 11 - 12 ani în cadrul antrenamentului sportiv: Teză de doctor în pedagogie. Chișinău, 2009. 201 p. 118. Neacșu. Gh. Transpunere și expresivitate scenică. București: Academiei Republicii Socialiste România, 1971. 182 p. 119. Nicolin M. Curs de gimnastică ritmică. Timișoara: UVT, 1998, p. 5- 75. 121 120. Nicu A. și colab. Terminologia educației fizice și sportului. București: Stadion, 1974, p. 11 - 48. 121. Nicu
CONTRIBUŢII PERSONALE LA ELABORAREA UNUI PROGRAM DE PREGĂTIRE ARTISTICĂ PENTRU GIMNASTELE DE 9-10 ANI by Liușnea Diana Nicoleta () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1675_a_3096]
-
veche, aceea a valorii caracterelor în teatru”<footnote Valentin Silvestru, op. cit., p. 127. footnote>. Fiind de părere că în teatru „orice mișcare poate spune mai mult decât tirade întregi”, Caragiale a adăugat la celelalte mijloace de construire a personajelor „contraindicațiile scenice”. Structura unor personaje este concepută prin contraindicații scenice: Farfuridi, Cetățeanul turmentat, Cațavencu, Leonida și Efimița. Interpret al lumii în simboluri comice, Caragiale a dat eroilor, așa cum a afirmat Eugen Lovinescu, „actele stării civile... Caragiale ne-a înmulțit populația cu un
PERSONAJUL COMIC ÎN TEATRUL LUI I. L. CARAGIALE by Aurora Ștefan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/380_a_592]
-
Valentin Silvestru, op. cit., p. 127. footnote>. Fiind de părere că în teatru „orice mișcare poate spune mai mult decât tirade întregi”, Caragiale a adăugat la celelalte mijloace de construire a personajelor „contraindicațiile scenice”. Structura unor personaje este concepută prin contraindicații scenice: Farfuridi, Cetățeanul turmentat, Cațavencu, Leonida și Efimița. Interpret al lumii în simboluri comice, Caragiale a dat eroilor, așa cum a afirmat Eugen Lovinescu, „actele stării civile... Caragiale ne-a înmulțit populația cu un număr de cetățeni, expresii ale mentalității unei pături
PERSONAJUL COMIC ÎN TEATRUL LUI I. L. CARAGIALE by Aurora Ștefan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/380_a_592]
-
Sorbul adaugă expresiile, vulgarizările și accentul limbajului specific mahalalei, procedeu preluat de la I. L. Caragiale. Având, ca și Caragiale, o mare vocație pentru teatru, Mihail Sorbul dovedește o bună știință a plasării replicilor, a notării minuțioase, a exactității gesturilor și indicațiilor scenice pe care le folosește în construirea personajelor. Prin „comediatragică”, Mihail Sorbul este considerat un precusor în contextul artei dramatice europene al secolului al XX-lea. O replică adusă personajului caragialesc este Mitică Popescu, personajul comediei Mitică Popescu de Camil Petrescu
PERSONAJUL COMIC ÎN TEATRUL LUI I. L. CARAGIALE by Aurora Ștefan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/380_a_592]
-
afacerismului și a saloanelor. Ca și la Caragiale, numele sunt elocvente: Buiac, Valtezeanu (Vârtejeanu), Bernigrădeanu. Patroana care se numește semnificativ Georgette Demetriade, e genul „femeii vesele” sau „văduvei vesele”. Servilismul lui Buiac, automatismele și rutina subdirectorului, împlinirea caracterelor prin indicațiile scenice demonstrează cunoașterea operei comice a lui Caragiale. Dovadă a cunoașterii spiritului caragialean o consitutie piesa Caragiale în veremea sa, omagiu adus de Camil Petrescu înaintașului. B. Elvin e de părere că autorul lui Mitică Popescu datorează mult primului creator, dar
PERSONAJUL COMIC ÎN TEATRUL LUI I. L. CARAGIALE by Aurora Ștefan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/380_a_592]
-
alții, pe Flaubert, Oscar Wilde, Mallarmé, Samain, poemul din 1915 al lui Adrian Maniu (ilustrat de Theodor Pallady) este un exercițiu demitizant, violent imagist, verslibrist și improvizatoric. Un estetism cu trăsături vădit expresioniste: stridență caricaturală, deformare grotescă, punctat de indicații scenice ironice, detașate, ireverențioase: „E atît de monoton prea tîrziu: în plus broaștele albe au ochelari de bronz pentru cadranul lunei din care au căzut orele” Figura Salomeei a inspirat, de asemenea, creația plastică a numeroși pictori și sculptori ai vremii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
Mai mult însă decît Contimporanul, o preocupare susținută în acest sens a avut-o revista Integral, al cărei atelier — sub conducerea lui M.H. Maxy, Victor Brauner și Corneliu Mihăilescu — executa „decoruri interioare, mobilă, covoare, ceramică, decoruri și costume teatrale, construcții scenice, afișe teatrale și cinematice” (cf. nr. 1). În numărul 9 al aceleiași reviste este anunțată și prezentată expoziția Academiei Artelor Decorative din Str. Cîmpineanu, subintitulată „Salon permanent de artă decorativă pentru interiorul modern”. Alături de o listă a „cursurilor permanente” ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
în Olanda”. Tot aici, o notă despre Horizont și expoziția de urbanism de la Stuttgart: „revista Cehoslovacă de artă și cultură se ocupă în numărul din octombrie de expoziția urbanistă din Stuttgart, aducînd numeroase reproduceri. Același număr închină două pagini realizărilor scenice ale lui Enrico Prampolini, iar numărul din noembrie scris în întregime, aproape, de Adolf Liebscher este și el dedicat problemelor urbaniste sub aspectul clădirilor publice”. O nouă „notiță” semnificativă despre revista cehoslovacă găsim în numărul 78: „Horizont revista de arhitectură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
surpriză — și îi speculează sentimentele creînd primul teatru născut din revoluția rusă. Regenerînd elementul prim, actorul, Meyerhold i-a preparat și cadrul. (...) Meyerhold a construit spațiul tridimensional, completînd actorul în biomecanica jocului său dinamic. (...) Sfărîmarea podiumului dă astfel tuturor elementelor scenice ocaziunea unei desfășurări ritmice, vizibile. Decorul constructiv, funcție specifică, existență fixă, se schimbă în fața spectatorului după nevoile scenice, ale textului”. Idei asemănătoare despre „revoluția teatrală” sovietică, însă cu o notă mai apăsat politică, întîlnim și în articolul „Drama-pantomimă“ al lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
a preparat și cadrul. (...) Meyerhold a construit spațiul tridimensional, completînd actorul în biomecanica jocului său dinamic. (...) Sfărîmarea podiumului dă astfel tuturor elementelor scenice ocaziunea unei desfășurări ritmice, vizibile. Decorul constructiv, funcție specifică, existență fixă, se schimbă în fața spectatorului după nevoile scenice, ale textului”. Idei asemănătoare despre „revoluția teatrală” sovietică, însă cu o notă mai apăsat politică, întîlnim și în articolul „Drama-pantomimă“ al lui Ion Călugăru, din același număr al revistei Integral: „Acolo însă unde mitul contimporan, evident politic, în stăpînirea proletariatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
seamă ai scenei românești, întreținînd un climat de efervescență favorabil înnoirii creative. Printre animatorii lor s-au numărat Ion Marin Sadoveanu, B. Fundoianu, Armand Pascal, Sandu Eliad și cuplul Scarlat Callimachi - Dida Solomon. Un ferment l-a reprezentat și activitatea scenică a trupei idiș din Vilna (director: Iacob Șternberg), desfășurată o vreme la București, în cadrul programului „Dramă și comedie” susținut de A.I. Zissu și Ion Călugăru. Modestele experimente futuriste publicate ici-colo în revistele de avangardă rămîn simple curiozități ludice. În schimb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
Hugo de Hoffmanstahl, iar în 1923, ansamblul german „Raoul Aslan” reprezenta în Capitală Der Brand in Opernhaus de Georg Kaiser, iar Lulu de Wedekind se joacă abia în 1925 (ibid., p. 35). Alături de Ion Marin Sadoveanu, un rol în promovarea scenică a noii dramaturgii l-a jucat Victor Eftimiu, ca director al Teatrului Național în perioada 1921-1925; acesta era pe atunci apropiat de cercurile socialiste și de membrii grupării Contimporanul. A existat în anii ’20 și o „recoltă” destul de substanțială de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
sa e asigurată de Iacob Șternberg - director artistic, A. Mazo - director administrativ și Ion Călugăru - secretar al comisiei artistice. Printre redactorii teatrului s-a numărat și M.H. Maxy, care a montat cîteva piese și a realizat o parte dintre decorurile scenice. Principalul sponsor al trupei ambulante și al proiectului „Dramă și comedie” (din care făceau parte Călugăru și Maxy) a fost scriitorul, industriașul și liderul sionist A.I. Zissu, fostul cumnat al lui T. Arghezi. Reprezentările cu Cîntărețul tristeții sale de Ossip
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
acțiunii; fiecărui act îi corespunde pe un ecran cîte o carte poștală ilustrată. La rîndul lui, fără a priza textul („nejucabil” al) pieselor „idișiste” (Neofitul de Katsine), Sergiu Milorian apreciază - la rubrica „Scena”, în Contimporanul nr. 62, 1925 - „revelația” decorațiunilor scenice ale lui Kolnik: „Decorația de scenă, arhitectura scenică a devenit azi o știință. Pictorul Kolnik - cel care a lucrat decorurile pentru Neofitul - se vădește a fi la curent cu evoluția acestei științe. Fără alte calități excepționale, spectacolul de deschidere al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
cîte o carte poștală ilustrată. La rîndul lui, fără a priza textul („nejucabil” al) pieselor „idișiste” (Neofitul de Katsine), Sergiu Milorian apreciază - la rubrica „Scena”, în Contimporanul nr. 62, 1925 - „revelația” decorațiunilor scenice ale lui Kolnik: „Decorația de scenă, arhitectura scenică a devenit azi o știință. Pictorul Kolnik - cel care a lucrat decorurile pentru Neofitul - se vădește a fi la curent cu evoluția acestei științe. Fără alte calități excepționale, spectacolul de deschidere al societății „Dramă și Comedie” (instituție creată pe nucleul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
din drama Zail Sturm. O altă piesă (Mesia din Umani, 1928) este scrisă în aceleași tonuri strident-expresioniste, nu străine, probabil, de experiențele teatrului din Vilna. Ecourile românești ale teatrului futurist european rămîn la nivelul simplei informații, iar promisiunile de reprezentare scenică a unor piese nonconformiste - la nivelul declarațiilor de intenții. O notiță din nr. 45 al Contimporanului anunță că „Marinetti s’a întors la Milano dintr’un turneu cu teatrul futurist după ce a colindat toate centrele Italiei. S’au jucat piese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
centrală și două adiacente mai mici, una la dreapta, cealaltă la stînga, permițînd desvoltarea fie a acțiunilor concomitente, fie a conexiunilor contrastante sau chiar a corelațiilor invizibile. E contra Music-hallului fiind contra confusiei genurilor și a teatrului decorativ. Scopul: Synopsia scenică practicată de Greci și de Ev-mediul creștin”. La rubrica de „Note, cărți și reviste” a nr. 60, o semnalare a revistei franceze Le Donjon din Lyon indică o „întîlnire” de preocupări dramatice cu Contimporanul: „Teatrul de avantgardă al mișcării lyoneze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
au contribuit enorm la desvoltarea modernă a artei italiene”. Activitatea sa impresionantă de regizor, pictor, sculptor, scenograf, cineast, editor, conferențiar, decorator, fotograf de artă, publicist, animator ș.a.m.d. e listată meticulos. Ca și Beaudouin, Bragaglia este pentru eliminarea decorațiunii scenice „în sensul comun al noțiunii” și pentru înlocuirea cu alți „factori de sugestie”, numeroase tehnici fiind preluate din vechiul teatru latin, italian și francez: ex., dispozitivul de „Scenae versile” al lui Lucius Lucullus, platformele mobile greco-romane și mașinile arhitectului Torelli
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
factori de sugestie”, numeroase tehnici fiind preluate din vechiul teatru latin, italian și francez: ex., dispozitivul de „Scenae versile” al lui Lucius Lucullus, platformele mobile greco-romane și mașinile arhitectului Torelli, autorul „Theatre des machines” din Versailles, sub Louis XIV. Inovațiile scenice merită - credem - trecute mai pe larg în revistă, întrucît ele sintetizează concepția despre teatru a grupării Contimporanul: e vorba de „lumina psihologică” („metodă de atmosfere colorate născute una din cealaltă, în neprevăzut pentru spectator, cu comentariul și ajutorul sugestiv al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
e vorba de „lumina psihologică” („metodă de atmosfere colorate născute una din cealaltă, în neprevăzut pentru spectator, cu comentariul și ajutorul sugestiv al poeziei”), scena multiplă („prilejuiește schimbări repezi și fără limitările spațiului”), „lampa luminii de acum” („dispozitiv de iluminație scenică care cuprinde trei culori fundamentale ce se învîrtesc mai mult sau mai puțin repede într‘un subtil filtru de stofă transparentă și dînd lumină rece sau caldă, firavă sau descompusă în raport cu mișcarea lor, după cerințele textului tălmăcit. (...) vechiul dispozitiv roman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
tradiții italiene îl îndreptățește pe Bragaglia să se autointituleze - ironic sau nu - „mașinistul Ducelui”: „Și în sensul acestor reforme bănuim - parcă - glorioasa eflorescență a teatrului italian din 1600, atunci cînd răspîndea în lume luminile celeste ale celei mai mari arte scenice din cîte a cunoscut istoria”. În fine, opinia scenografului italian despre relația dintre tehnică și estetică: „Pentru mine, tehnica precede și determină estetica, și numai în această măsură mă preocupă. Criza poeziei va fi rezolvată numai după ce se va renova
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
numai în această măsură mă preocupă. Criza poeziei va fi rezolvată numai după ce se va renova mecanica teatrală”, consună din plin cu programul Contimporanului... Futurismul italian nu va avea însă nici o influență asupra teatrului românesc interbelic... Lipsa unei mari tradiții scenice - ca în Italia și Franța - și precaritatea mijloacelor tehnice nu sînt, desigur, singurele explicații. Există în schimb o „teatralitate” vădită în literatura avangardei noastre interbelice, cu deosebire în proclamații și manifeste: stilul retoric, exclamativ, maximalist-bombastic al futurismului se combină adesea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
Virgil Gheorghiu) au caracterul unor happening-uri, performanțe sau „acțiuni”. Măștile, pozele, clovneriile și arlechinadele vin către avangardă pe filiera decadentismului ironic (Jules Laforgue, Charles Cros, Tristan Corbière, Ion Minulescu) sau a teatralității flamboaiante (D’Annunzio). Observații pertinente despre caracterul scenic al poemelor lui Stephan Roll și legătura lor cu poetica teatrului futurist italian întîlnim în lucrarea Emiliei Drogoreanu (op. cit., cap. „O poetică a spectacularului și poetica teatrului futurist”). Autorul Poemelor în aer liber este privit aici ca „regizor” al propriului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]