6,028 matches
-
lung la el în timp ce-mi închei scurta îmblănită și-mi strîng cordonul. Spune-mi, Petre, îl întreb, impresia asta ți-am lăsat-o eu? Primul pas e făcut, Mihai. Ce pas?! mă mir. Livia, surîde el. Pe dracu' ! exclam eu. Ce-are-a face una cu alta?! Livia o să-mi fie soție, n-o să mi se bage în creier să-mi dicteze cum să scriu și nici n-o să mă poată opri de la scris. Nu zău?! rîde Graur dezvelindu-și dinții
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
de coniac, în atmosfera creată de o muzică bună și mai ales de vorbele meșteșugite, pe care le port întotdeauna în ranița mea de vînător de fluturi, invitata mea din sectorul alimentar, o fată... largă la suflet, mi se destăinuie, exclamînd sub imperiul fericirii, că va face rost de cel puțin douăzeci de mii, "din care, pentru noi doi, voi cumpăra un pick-up stereo". Douăzeci de mii !... Cam atît cît iau eu în mînă ca inginer într-un an de zile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
buzunare și mă privește nedumerit, așteptînd continuarea. Era astă-toamnă, continuu eu, pe-o vreme mohorîtă și friguroasă, dar la mine în cămăruță era cald, invitata mea stătea pe pat, în penumbră, iar eu îi umpleam mereu paharul. "In vino veritas!", exclam. ...Iar ce nu scoate din om vinul, o face vorba dulce... Așa am aflat că pe piață nu se găseau ouă, dar sosise în gară un vagon cu vreo trei sute de mii, al căror termen de garanție trecuse de mult
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ca s-o trag de limbă. Ba dimpotrivă: mă enervau cele gureșe. Eh! strînge el din umeri, de-acum... o să-ți lipsească sursa asta de informare. Nu te cred eu pe tine în stare să o înșeli pe Livia. Doamne ferește! exclam. Dacă aș face-o, la ce bun căsătoria?! Sînt decis, Petre, ți-o spun ca unui bun prieten să pun punct vieții de burlac. Eu îmi închipui, iar tu știi, cu siguranță, că familia îți aduce în suflet un anume
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mugure. Trebuie să veghem ca din mugure să se desfacă floarea, și floarea să rodească... Iar cînd pe un panou aflat pe un perete al pavilionului, condus de doctorul docent Gheorghe Marinescu-Dinizvor, am citit: ADEVĂRATA MEDICINĂ: ARTĂ, ȘTIINȚĂ, CONȘTIINȚĂ, am exclamat în gîndul meu: "Iată, exprimată concis, concepția cea mai avansată despre meseria noastră de toate zilele: artă, știință, conștiință". Căci, ce altceva decît artă poate fi numită munca plină de dăruire, pînă la uitarea de sine, răspunzînd întotdeauna prezent cînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Mă înfurii brusc și mă întorc spre pavilionul administrativ. Urc la etajul zece și intru în biroul Lilianei, cu agenda în mînă. Liliana stă cu telefonul la ureche, iar doamna blondă, așezată pe scaun, lîngă birou, fumează. Ia te uită! exclamă Liliana. Gînd la gînd cu bucurie: tocmai te căutam. Ai făcut formele pentru cele două tone de filamente? o întreb, punînd pe birou, în fața doamnei blonde, agenda. Care două tone?! se miră Liliana. În depozit mai am doar cîteva kilograme
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
într-un scaun în fața biroului, în timp ce el se plimbă pe lîngă fereastră. Știți ceva, îmi spune privindu-mă, dă-l în mă-sa de balaur! Aveți și dumneavoastră grijă să nu mai întîrziați... Rămîne o clipă locului, se gîndește, apoi exclamă: Curios cum de-a ajuns la el informația! Trebuia să ajungă la mine... Merge la birou și apasă pe butonul soneriei. Secretara bagă capul pe ușă. Spuneți-mi, o întreabă Don Șef, a venit de la administrativ vreo hîrtie cu întîrziați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
zice Don Șef. L-am zărit și eu în buzunarul salopetei. Tot "Snagov" fumez și eu, ca și tovarășul Marinescu... Pentru el l-ați cumpărat, nu? Da... Adică, știți, în pauza de masă m-am obișnuit să... Rău, tovarășe maistru! exclamă șeful. Ca să vă dezobișnuiți de fumat, lucru recomandat de toți medicii, vă faceți formele de transfer la Zona Cinci; tovarășul inginer Nicolescu va trebui să-și pornească instalația și are nevoie de oameni. Dacă nu plecați dumneavoastră, vă trimit eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
atmosferă de lucru sănătoasă. Ies din clădire alături de Don Șef și ne continuăm drumul. Trag cu coada ochiului și-l observ cum fierbe de furie: tot sîngele i s-a ridicat în obraji, iar privirea lui e încruntată. Licheaua dracului! exclamă șeful. Eu l-am făcut maistru și-acum îmi pare rău. Pînă unde pot merge unii!... Zău, eu credeam că-i glumă chestia cu țigările și v-am spus-o, în birou, tot ca o glumă. Ce n-am putut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
nu mai spuneți la nimeni de... Nici o grijă, Don Șef! Fiți mai atent, dom' Vlădeanu, rîde el, nu mai stați cu privirea în pămînt, că n-o să observați o frumoasă privire care vă soarbe din cînd în cînd. Pe naiba! exclam eu. Îi place să se amuze, aprinzînd inimile bărbaților, atît. Zău?! se miră Don Șef. La anii mei, să nu știu încă ce-i aceea o privire sinceră?! Ori, poate vă e teamă de eșec?... Dacă încercați, să țineți minte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Își bagă mănușile în poșetă și se așază mai bine în fotoliu, semn că abia a intrat și ea. "Te cunosc de undeva, frumoasă doamnă, și nu-mi dau seama de unde...", îi zic, învăluind-o într-o privire. O, desigur! exclamă Brîndușa. Așa-i! Trebuia să-mi dau seama... V-am pus să faceți un drum de pomană. Vă rog să luați loc în fotoliu pînă le semnez! Cristina, zice ea, mutînd privirea de la mine spre doamna blondă, te rog să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
freamăt pe toată întinderea lor albastră, buzele îi tremură, iar mîna i se retrage dintr-a mea, ca apoi, brusc, ambele palme să-mi cuprindă gîtul în timp ce ea se ridică pe vîrful picioarelor și-și lipește obrazul de-al meu, exclamînd: Doamne!... Ce greu au trecut atîtea luni!... Își dezlipește obrazul de obrazul meu și-și retrage capul, atît cît să mă poată privi în ochi, continuînd să-mi țină gîtul cuprins între palme. Acum, Mihai, îmi șoptește, și vorbele ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
tehnic, dar mă observă și se oprește. He-he! rîde el spre mine. Uite-1 pe scriitorul nostru: vesel și conformist. Sînt vesel pentru că am început să fiu al dracului, îi spun, dar de ce crezi că-s conformist? Casca de protecție, amigos! exclamă Graur. Asta e ceea ce voiam să-ți spun mai de mult: cînd vii prin pavilionul administrativ, vino în salopetă murdară și cu casca de protecție pe cap. Nimeni n-o să mai zică atunci: Vlădeanu scrie. Toți vor exclama: Vlădeanu muncește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
protecție, amigos! exclamă Graur. Asta e ceea ce voiam să-ți spun mai de mult: cînd vii prin pavilionul administrativ, vino în salopetă murdară și cu casca de protecție pe cap. Nimeni n-o să mai zică atunci: Vlădeanu scrie. Toți vor exclama: Vlădeanu muncește! Ia exemplu de la unii tovarăși: merg cu casca pe cap chiar și la veceu... Măi Petre, îi zic, ce ai de ești furios? M-a chemat șeful Serviciului tehnic, să trec pe la el ca să mergem împreună la directorul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
construcții-montaj. Una dintre femei e Fulvia: are părul băgat sub cască și duce între umeri o șubă de șantier pe care și-o îmbracă din mers. Sărut mîinile, Fulvia! îi șoptesc, ajungînd-o din urmă, prinzînd-o de braț. Ia te uită! exclam eu cînd întoarce privirea spre mine, îți stă de minune în costum de șantier. Bună, vecine! Lasă ironia, că-ți zic vreo două. Dă-mi zece lei, întinde mîna spre mine, să am cu ce-mi lua un bon la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Dar ce-i cu tine pe aici? o întreb, întinzîndu-i o hîrtie de zece lei. Nu vrei să-ți dau mai mult? Nu, mulțumesc! Azi se face recepția lucrărilor de montaj la Zona Cinci. Noi predăm, ai voștri preiau. Ehe! exclam eu. Ori iese cu scandal, ori iese cu chef. Ba mai degrabă cu chef. Mare bal mare! Ca-n filme. Parcă vă și văd la ziar: voi de la șantier pupîndu-vă cu cei de la combinat... Te-ai gîndit și la tine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
care a fost propus și el atunci, s-a mutat deja... Vlade, vorbești serios?! îl întreb. Ei asta-i! Crezi că am chef să te pun pe drum? Bine, Vlade. Mulțumesc foarte mult! Mă duc chiar acum în oraș... Ura!!! exclam în sufletul meu imediat ce închid telefonul. Așadar, ziua cea mult dorită a venit. Mă uit la ceas și văd că e abia douăsprezece fără un sfert. Nu mi-e gîndul decît să ajung cît mai repede în oraș, la I.L.L.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
înalt, tot de la combinat... Da, sigur-sigur, zic eu, am fost propus odată cu el. Dacă-l întîlniți, surîde doamna Cristescu, schițînd o privire spre fata de alături, spuneți-i că a făcut o victimă pe aici, pe la noi... Sînteți rea, doamnă! exclamă fata, modelîndu-și frumos gura mică. Am înțeles că mă tachinați cînd sîntem numai noi, dar să spuneți de față cu cineva străin... Dorina dragă, se întoarce spre fată doamna Cristescu, eu am ajuns la anii și înțelegerea cînd, dintr-o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
a făcut dreptate. "Ești un prost! m-a apostrofat Brăduț. Doar nu-ți închipui că a fost trimis la munca de jos. S-a creat imediat un post în altă întreprindere, remunerat corespunzător..." "Iată un conflict de film contemporan! a exclamat Graur. Pînă acum s-a bătut prea multă monedă pe conflictul dintre inventatori și tehnocrați. Dar, oare, asta e singura bătălie din viața de uzină?! Tu, Mihai, mi s-a adresat el mie, de ce nu încerci să-i propui unui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
meu lucrează în cinematografie. Îl interesează să facă un film de actualitate, bun. Ați putea conveni asupra unei colaborări. I-am propus să ne întîlnim la "Gambrinus"... Ne-am întîlnit cu fratele ei. Ce Televiziune, dom'le, ce Televiziune! a exclamat el, după primul pahar, auzind de premiul luat. Filmul e adevărată artă angajată! Filmul explorează punctele nevralgice ale existenței noastre și le redă spectatorului sub formă de operă de artă totală și unitară. Am mai băut cîte un coniac. Ce-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
scuză că am îndrăznit să cer mai mult decît mi se cuvine și mă întorc să ies. Rotindu-mi privirea peste întreaga încăpere, întîlnesc pentru o secundă ochii blondului cu figură blajină: pare jenat de explozia colegului său. Drăcia dracului! exclamă cel scund, cu maxilarele proeminente. Cucoanele astea abia-și mută fundul de pe un scaun pe altul și ne dau nouă bătaie de cap. Mergeți la I.L.L. și spuneți-le să caute cu atenție. Mă întorc cu gînd să mulțumesc pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
sticle de vodcă. Dar merită!... Poftiți, tovarășe Vlădeanu! Cu ce problemă? Îi spun de încurcătura cu locuința. Președinta se încruntă, stă și se gîndește o clipă, apoi se întoarce spre interfon, dar înainte ca ea să sune pe cineva, Brîndușa exclamă: Domnul vrea locuință! Da-da, trebuie să-i dăm locuință! Una mai bună și mai în centru. Merită! Se pricepe de minune să fie obraznic cu femeile care vin în delegație după materiale. Rămîn stupefiat, privind-o cu ochii măriți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Da, dar eu cred că nu e deloc bine să reiasă din scrisoare că am fost colege; știi, să nu existe suspiciuni, continuă Cristina pe tonul ei sever. Poate că, întorcîndu-mă la serviciu..., de-acolo, pe cale oficială... Perfect, draga mea! exclamă Brîndușa. Trimiți o scrisoare oficială, din partea ta ca șefă de secție a întreprinderii unde lucrezi. De rest mă ocup eu. În atenția cui trimit scrisoarea? Știu eu... A directorului general... Ba nu, că el e foarte prins; trimite-o în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
primească locuință cînd o să-ți vezi tu ceafa... Să-ți fie rușine, Brîndușa!... Și ție și celorlalți ca tine clică de ipocriți!! Roșie de furie, trîntește receptorul la locul lui, apoi aruncă telefonul înapoi pe noptieră. Dumnezeule, cum e posibil?! exclamă, uitîndu-se lung la mine. Cum e posibil așa ceva?! Fața Cristinei, aprinsă, pare o floare de magnolie, peste care surîsul ei, trist, trece ca un vînt rece. Privirile, golite de orice lumină, îi lunecă în jos, peste mocheta maronie, în căutarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
nevoia cuiva, o chemam pe ea în gînd... În ziua cînd am aflat că a fost numită ingineră-șefă m-am bucurat mult, mai mult decît dacă aș fi fost numită eu... Întotdeauna am văzut în ea un model... Dumnezeule, exclamă iar doamna Cristina, cum de s-a putut transforma?!... Deși, se întristează ea, am avut mereu o reținere... Bănuiam că ea... Trage perna de la capătul patului, o ridică puțin și se sprijină cu cotul de ea. Privirea ei continuă să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]