3,294 matches
-
32 au fost favorizați de selecția naturală și ca urmare, valurile repetate de plagă bubonică au dus la o creștere a frecvenței acestei alele în populațiile europene (Goldrick, 2003). 2) Selecția contra ambilor homozigoți Dacă selecția naturală acționează contra ambelor genotipuri homozigote (AA și aa) și se presupune că acestea vor fi eliminate de timpuriu, deci chiar înainte ca indivizii homozigoți să participe la reproducere, atunci singurele împerecheri posibile vor fi între indivizii heterozigoți (Aa x Aa). Dintre descendenți, doar heterozigoții
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
malariei. În condițiile exploziei populaționale umane și a exploziei populaționale a țânțarilor Anopheles, malaria s-a răspândit exploziv, iar anemia falciformă a devenit astfel unul dintre mecanismele de apărare populațională împotriva malariei (Bishop și Cook, 1981). 3) Selecția contra unui genotip homozigot și a genotipului heterozigot Dacă selecția naturală acționează contra unei alele atât în stare homozigotă, cât și în stare heterozigotă, rata de schimbare a frecvenței acestei alele va fi foarte rapidă, putându-se ajunge la eliminarea alelei chiar din
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
populaționale umane și a exploziei populaționale a țânțarilor Anopheles, malaria s-a răspândit exploziv, iar anemia falciformă a devenit astfel unul dintre mecanismele de apărare populațională împotriva malariei (Bishop și Cook, 1981). 3) Selecția contra unui genotip homozigot și a genotipului heterozigot Dacă selecția naturală acționează contra unei alele atât în stare homozigotă, cât și în stare heterozigotă, rata de schimbare a frecvenței acestei alele va fi foarte rapidă, putându-se ajunge la eliminarea alelei chiar din prima generație. De exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
genetică psihologică, dublat de decizii personale uneori extrem de dificile, cum ar fi decizia de a nu avea descendenți direcți, s-a ajuns la o scădere semnificativă în populațiile de evrei a frecvenței alelei mutante pentru maladia Tay-Sachs. 4) Selecția contra genotipului heterozigot Dacă selecția naturală acționează numai contra indivizilor heterozigoți, vor exista patru tipuri de împerecheri posibile: AA x AA, aa x AA, AA x aa și aa x aa. Evident, jumătate din descendenți vor fi heterozigoți (Aa), iar dacă se
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
de reproducere vor fi AA, iar indivizii din cealaltă cealaltă jumătate vor fi aa. Acest tip de selecție se mai numește selecție disruptivă, adică ambele extreme genotipice sunt favorizate. 5) Selecția contra tuturor alelelor Dacă selecția naturală acționează contra tuturor genotipurilor unei gene (AA, Aa, aa), rezultatul expectat este că nici una dintre cele două alele nu va mai apare în generația următoare. Mai mult, în astfel de cazuri, populația va ajunge la extincție, dat fiind faptul că ambele alele oferă dezavantaje
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
mare decât o femelă cu reproducere sexuată, cu același succes reproductiv, deci cu același număr de descendenți produși într-o perioadă dată de timp. Știind că o femelă cu reproducere sexuată contribuie doar cu jumătate din genele sale la formarea genotipului descendenților, s-ar putea deduce că femela partenogenetică va avea un avantaj evolutiv față de cea sexuată în ceea ce privește fitnessul direct, deci proporția de gene transmisă generațiilor următoare. Acest fenomen a fost denumit costul meiozei în reproducerea sexuată (Williams, 1975). Cu toate că acest
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Cu toate că acest cost al meiozei este inexistent în cazul reproducerii asexuate, această formă de reproducere se întâlnește foarte rar în natură în comparație cu reproducerea sexuată. Un alt cost care a fost adesea atribuit reproducerii sexuate este acela al întreruperii transmiterii unor genotipuri de succes într-un anumit context ecologic. Astfel, se poate lua ca exemplu o femeie heterozigotă pentru anemia siclemică, deci rezistentă la malarie (Greenwood și Mutabingwa, 2002). Dacă se presupune că această femeie se reproduce partenogenetic (produce ovule diploide), toți
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Aa, AA x aa, Aa x AA, Aa x Aa, Aa x aa, aa x AA, aa x Aa, aa x aa. Într-o populație în care frecvența fiecăreia dintre cele două alele este de 50%, frecvențele alelice expectate în genotipurile descendenților rezultați în urma împerecherilor aleatorii vor fi: 25% homozigot dominant (AA), 25% homozigot recesiv (aa) și 50% heterozigot (Aa). Aceste valori ale frecvențelor alelice vor rămâne constante de-a lungul generațiilor viitoare în condițiile în care împerecherea continuă să se
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
tipuri de combinații genotipice: homozigot dominant cu homozigot dominant (AA x AA), heterozigot cu heterozigot (Aa x Aa) și homozigot recesiv cu homozigot recesiv (aa x aa). Efectul în lanț al împerecherilor cu asortare pozitivă este creșterea progresivă a numărului genotipurilor homozigote (AA și aa), în paralel cu descreșterea genotipurilor heterozigote (Aa). Această polarizare a genotipurilor într-o populație se va accentua cu fiecare generație în care au loc împerecherile non-aleatorii. Un caz extrem de împerecheri non-aleatoare cu asortare pozitivă îl reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
AA x AA), heterozigot cu heterozigot (Aa x Aa) și homozigot recesiv cu homozigot recesiv (aa x aa). Efectul în lanț al împerecherilor cu asortare pozitivă este creșterea progresivă a numărului genotipurilor homozigote (AA și aa), în paralel cu descreșterea genotipurilor heterozigote (Aa). Această polarizare a genotipurilor într-o populație se va accentua cu fiecare generație în care au loc împerecherile non-aleatorii. Un caz extrem de împerecheri non-aleatoare cu asortare pozitivă îl reprezintă împerecherile consangvine, deci împerecherile între indivizi cu grad mare
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Aa x Aa) și homozigot recesiv cu homozigot recesiv (aa x aa). Efectul în lanț al împerecherilor cu asortare pozitivă este creșterea progresivă a numărului genotipurilor homozigote (AA și aa), în paralel cu descreșterea genotipurilor heterozigote (Aa). Această polarizare a genotipurilor într-o populație se va accentua cu fiecare generație în care au loc împerecherile non-aleatorii. Un caz extrem de împerecheri non-aleatoare cu asortare pozitivă îl reprezintă împerecherile consangvine, deci împerecherile între indivizi cu grad mare de înrudire genetică (frați, verișori, părinte
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
evoluționistă se identifică, în fapt, cu psihologia cognitivă. Există totuși câteva aspecte de diferențiere. Spre exemplu (vezi figura 2.1), în psihologia evoluționistă se consideră că atât B, cât și C sunt parte a fenotipului. Fenotipul rezultă din interacțiunea dintre genotip și mediu. Această conceptualizare, dublată de angajamentul evoluționist, ghidează obligatoriu demersul de cercetare al psihologiei evoluționiste în analiza structurilor cognitive ca mecanisme relaționate cu procesul evolutiv, aspect discutat mai jos (vezi „Originea evolutivă a structurilor cognitive”). Psihologia cognitivă pe de
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
originea fenotipului, ci mai ales de interacțiunile existente între diversele componente (de exemplu, relația dintre B și C). Chiar în condițiile în care este interesată de acest aspect, abordarea psihologiei cognitive se limitează adesea la genetica comportamentală - contribuția relativă a genotipului și mediului asupra diverselor componente ale fenotipului - fără a implica cu necesitate teoria evoluționistă. Rezumând, atât psihologia evoluționistă, cât și psihologia cognitivă sunt interesate de identificarea structurilor cognitive care generează răspunsurile subiectului uman. Psihologia evoluționistă asumă însă faptul că aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
structurile cognitive care ne determină să ne implicăm în creșterea copiilor rudelor noastre sporesc de fapt șansa perpetuării genelor proprii. Așadar, dacă o variație fenotipică cu bază genetică a favorizat rezolvarea unor probleme adaptative, treptat ea a fost asimilată în genotipul speciei respective (s-a fixat în arhitectura speciei). Spre exemplu, datele etnografice din zona Kalahari și din cea amazoniană, combinate cu date de paleoarheologie, arată că o problemă adaptativă a strămoșilor noștri în EEA era evitare prădătorilor (Hagen, 2006). Aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
al procesului adaptativ, în termeni biologici. Această traducere se poate face la diverse grade de generalitate, de la componentele anatomice (de exemplu, lobul prefrontal), la cele de fiziologice (de exemplu, neurotransmițători). Al doilea nivel se referă la relaționarea structurilor cognitive cu genotipul. Într-adevăr, structurile cognitive care sunt rezultatul unui proces evolutiv sunt înscrise în genotipul nostru. În acest fel, se transmit de la o generație la alta, transmitere care are loc prin reproducere. Astfel, psihologia evoluționistă nu este dependentă, în demersul ei
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
de generalitate, de la componentele anatomice (de exemplu, lobul prefrontal), la cele de fiziologice (de exemplu, neurotransmițători). Al doilea nivel se referă la relaționarea structurilor cognitive cu genotipul. Într-adevăr, structurile cognitive care sunt rezultatul unui proces evolutiv sunt înscrise în genotipul nostru. În acest fel, se transmit de la o generație la alta, transmitere care are loc prin reproducere. Astfel, psihologia evoluționistă nu este dependentă, în demersul ei, de identificarea structurilor poligenice care stau la baza structurilor cognitive, ca rezultat al procesului
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
ca rezultat al procesului evolutiv. Altfel spus, deși în acest moment nu știm ce structuri genetice determină fiecare structură cognitivă, ca rezultat al procesului evolutiv, acest lucru nu afectează demersul psihologiei evoluționiste. IV. Sinteză Așadar, considerând fenotipul ca rezultant al genotipului și mediului, psihologia evoluționistă este interesată de acele caracteristici ale fenotipului care: (1) sunt parte a sistemului psihic uman (structuri cognitive); (2) au valori similare la toți membrii speciei și (3) sunt asociate procesului de evoluție. Pot fi incluse și
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Tooby, 2006), altfel spus, asupra structurilor cognitive care fac parte și constituie arhitectura minții umane, indiferent de individ. Diferențele individuale sunt de interes doar în măsura în care constituie expresia acestei arhitecturi cognitive generale; într-adevăr, mediul poate influența serios exprimarea fenotipică a genotipului. Astfel, mecanismele developmentale ale multor organisme au fost structurate de către selecția naturală să producă fenotipuri diferite în medii diferite. Spre exemplu, unii pești pot să-și schimbe sexul în funcție de mediu: dacă masculul moare, atunci femela cea mai mare devine mascul
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
oferit începând cu 1905, când William Bateson a folosit pentru prima dată termenul „genetică” pentru studiul transmiterii informației ereditare și al variațiilor acesteia; ulterior, în 1909, Wilhelm Johannsen, un biolog danez, a introdus termenii: gene (unitățile de bază ale eredității), genotip (constituția genetică a unui organism), fenotip (totalitatea caracteristicilor fizice și comportamentale ale unui organism). În 1910, factorii mendelieni sunt localizați la nivelul cromozomilor de către Thomas Hunt Morgan, un embriolog care a făcut celebră banala musculiță de oțet, Drosophila melanogaster. Identificarea
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
genetica moleculară, se bazează pe relația care există între acizii nucleici și proteine, mai exact pe mecanismul prin care informația genetică existentă în ADN dirijează secvența de aminoacizi din proteine, contribuind astfel la realizarea fenotipului pe baza informației conținute în genotip. Dogma centrală a biologiei moleculare se referă la fluxul informației genetice și presupune că informația genetică este transcrisă din ADN în ARN (acid ribonucleic), iar de la nivelul ARN-ului este tradusă în proteine: ADN ARN proteine. GRAFIC Figura 3 Prezentare
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Există însă o serie de „complicații” ale patternurilor de transmitere autozomal, dominantă, autozomal-recesivă, sex-linkată (Xsau Ylinkată) (descrise în capitolul dedicat tulburărilor monogenice). Aceste complicații includ: Penetranța incompletă Penetranța unei gene se referă la probabilitatea expresiei unui fenotip dat, fiind un genotip particular. Nu toți indivizii care au o anumită genă asociată unei boli manifestă boala respectivă; adesea, prezența simptomelor este determinată de interacțiunea dintre gene diferite, de pe cromozomi diferiți (prin mecanismul așa-numitului epistasis), sau de interacțiunea gene - mediu. b) Heterogenitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
sunt exprimate diferit în funcție de părintele de la care provin. g) Anticipare Secvențe repetitive de nucleotide care cresc numeric de la o generație la alta se asociază cu tendința unor trăsături fenotipice de a se accentua. h) Fenocopii Indivizii manifestă trăsăturile tipice unui genotip, în absența genotipului corespunzător. 4.3. Noua genetică și relația ereditate - mediu În momentul de față, descoperirile noii genetici impun nuanțări ale dogmei centrale a biologiei moleculare, cu impact asupra relației ereditate - mediu. Dintre amendamentele care pot fi sintetizate pe
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
în funcție de părintele de la care provin. g) Anticipare Secvențe repetitive de nucleotide care cresc numeric de la o generație la alta se asociază cu tendința unor trăsături fenotipice de a se accentua. h) Fenocopii Indivizii manifestă trăsăturile tipice unui genotip, în absența genotipului corespunzător. 4.3. Noua genetică și relația ereditate - mediu În momentul de față, descoperirile noii genetici impun nuanțări ale dogmei centrale a biologiei moleculare, cu impact asupra relației ereditate - mediu. Dintre amendamentele care pot fi sintetizate pe baza cercetărilor recente
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
unei proteine sunt specificate la nivel genetic, dar sunt, de asemenea, influențate de alte proteine cu care aceasta se asociază și reacționează. O direcție interesantă este cea a fenomenelor epigenetice, într-un sens foarte general acestea acoperind trecerea de la un genotip particular la fenotip. În genetică, între mecanismele epigenetice descrise un loc important îl ocupă metilarea ADN-ului, prin care o genă sau o regiune a unei gene este împiedicată să se exprime, datorită modificării structurii chimice a ADN-ului (Jablonka
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
cheltuirea unor sume impresionante fără nici un rezultat. 6.1. Ce este testarea genetică? Testarea genetică este definită de unii autori ca fiind procesul de evaluare a ADN-ului, ARN-ului, cromozomilor, proteinelor și a unor metaboliți umani, pentru a detecta genotipurile, mutațiile, fenotipurile și cariotipurile legate de diferite boli eritabile (Holtzman și Watson, 1999). Conform acestei definiții, testele genetice și se referă la metoda/metodele utilizată/e pentru a detecta acele condiții eritabile care se trasmit de la o generație la alta
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]