3,441 matches
-
dispărut unu-doi din balcoane, așa, cu nasul pe sus, țâfnoși. Și de atunci, cum îl vedeau în capul străzii venind spre casă, la fel de țâfnoși, intrau și se baricadau în apartamentele lor tip cages ŕ lapins. Pentru a evita o priveliște la fel de angajantă. Acum voyeurii erau blânzi precum mistreții bănulescieni. Totuși, de atunci, Nae a mâncat în liniște, ulcerul nu l-a atins, e bine, sănătos, ceea ce vă doresc și dumneavoastră. Cel mai frumos meci de fotbal din lume Pe vremea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
nerăbdătoare parcă întoarcerea gospodarilor de la câmp - câți mai rămăseseră după urgia războiului - fiindcă liniștea o obosea și o întrista. Costăchel s-a oprit în zariștea cuprinsă de văpaia apusului, șia pus mâna streașină lăsând ochii arși de dor să soarbă priveliștea din vale... O pânză subțire de fum - aproape străvezie - plutea în lungul văii, până hăt în gura pădurii. Mângâiată de imagini cunoscute, privirea i s-a oprit asupra unui punct anume... Sub horbota de fum, abia de se ghiceau casele
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
ulițele satului. În cele din urmă, a reușit să se orienteze. „Iată stejarul din fundul grădinii și cumpăna de la fântână, ce străpunge pânza de fum de parcă-i un răzlog învechit uitat în zare.” În jocul de umbre nedeslușite, Costăchel răscolea priveliștea cu privirea înfrigurată. Când și-a descoperit casa, inima i-a tresărit cu zvâcnet nebun și o lacrimă - lacrima pe care o purta în suflet - a pornit să se rostogolească pe obrazul ars de soare... „Doamne Dumnezeule! Am ajuns, în
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
a smuls pur și simplu din mână și l-a plimbat deasupra trupului lui Costăchel... Imaginea dezvăluită cu zgârcenie de lumina slabă a felinarului era zguduitoare... Costăchel zăcea cu trupul contorsionat într-o băltoacă cu apă sângerie... La vederea acestei priveliști, Grigorosu și-a acoperit fața cu mâinile și a rostit un singur cuvânt: Doamne! Ioane! Ridică-l tu, că eu nu pot. M-au lovit și pe mine și nu pot mișca brațul drept. Cu mare caznă, Grigorosu a reușit
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
restul corpului. — Dumnezeule mare, bombăni doctorul, Bernhard Gunther. Mai trăiești? M-am apropiat de masă și am strâmbat din nas: — Isuse, ultima dată când am Întâlnit o astfel de duhoare, pe fața mea stătea un cal. — Tipul e o adevărată priveliște, nu-i așa? — Mie-mi spui? Da’ ce-a făcut, s-a sărutat franțuzește cu un urs polar? Sau poate l-o fi pupat Hitler. — E ieșit din comun, nu? Aproape ca și cum capul i-ar fi fost ars. — Acid? — Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
școlar entuziasmat deschide o carte neasemuită. Am petrecut ceva timp concentrându-mi atenția asupra textului, dând paginile cu degetele și Îmbătându-mi ochii cu ceea ce nu visasem nicicând să am. Am lăsat lumina aprinsă, așa că am avut În sfârșit o priveliște perfectă a mea În timp ce plonjam În deschizătura moale dintre picioarele ei. După aceea, ea rămase deasupra mea, respirând ca un câine somnoros dar mulțumit, mângâindu-mă pe piept ca și cum și-ar fi manifestat astfel recunoștința față de mine. — Doamne, da’ ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
face să râd. Cu buzele-i extrem de subțiri, aproape invizibile, gura lui Tesmer era ca o tăietură Într-o perdea de proastă calitate. Tot ce se zărea prin deschizătura ei erau vârfurile ascuțite ale dinților săi ca de rozătoare și priveliștea ocazională a limbii sale ca o stridie aspră, de culoare gri-alburie. Uite ce e, Tesmer, știu că pare nițel cam uzat, dar crede-mă pe cuvânt, e cât se poate de demn de Încredere. Nu tot ce strălucește e și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
doar știi că nu mă interesează așa ceva. În timp ce vorbeam, Însă, mi-am adus aminte de Frau Heine, clienta mea, și de fiul ei. — Ia stai nițel, cum Îl cheamă pe evreu? Neumann Îmi spuse numele și rânji, oferindu-mi o priveliște dezgustătoare: făcea parte dintr-un ordin de animale nu cu mult deasupra buretelui de calcar. Mi-am Îndreptat degetul fix spre nasul lui: — Dacă aflu că acel U-Boat a fost săltat, o să știu cine l-a denunțat. Îți promit, Neumann
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
unde conservatorismul este absolut și unde ferestrele sunt la fel de lustruite ca sticla de pe fotografiile Kaiserului. La doi kilometri mai Încolo pe drumul spre Lehnin, pitorescul făcu loc În mod abrupt haoticului. Acolo unde altădată fuseseră unele dintre cele mai frumoase priveliști de țară din afara Berlinului, se afla acum mașinăria de răscolit pământul și valea cafenie care era sectorul de autostradă pe jumătate construit dintre Lehnin și Brandenburg. Mai aproape de Brandenburg, la o adunătură de barăci din lemn și de echipament de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
În jos, până În jurul gleznelor. Ea s-a sprijinit cu o mână de umărul meu și a ridicat pe rând picioarele ca să iasă din ei, cu lungile-i coapse netede tremurând ușor atunci când se mișca. Mi-am ridicat privirea la priveliștea după care tânjisem de dorință, și apoi dincolo de aceasta, la un chip care-mi zâmbi și apoi dispăru când rochia se ridică deasupra capului, dezvăluind sânii, gâtul și din nou capul, care Își scutură cascada de păr negru, lucios, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
am fost mutat de către infirmieri În patul de sus, iar fostul său ocupant În cel de dedesubt, m-am uitat În jos la bărbatul ca o scândură care reprezenta singura mea speranță de a scăpa din Dachau. Nu era o priveliște Încurajatoare. Din ce-mi aminteam din fotografia văzută În biroul lui Heydrich, ar fi fost imposbil să-l identific pe Mutschmann dacă nu ar fi fost ganglionul, Într-atât de galbenă Îi era paloarea și așa de slăbit trupul. Zăcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
prin campus, când asfințește soarele. Inițial, campusul a fost o bază militară germană. Biblioteca a fost construită la mijlocul unui deal care dă spre mare. Are acoperișul din plăci de sticlă roșie, iar ferestrele au cercevele delicate din lemn. De pe deal, priveliștea îți taie răsuflarea. Celălalt loc preferat al nostru este portul Qing-dao. Frumusețea lui constă din amestecul de arhitectură tradițională și modernă. La capătul țărmului lung e un pavilion care, atunci când apune soarele, te face să te simți în cadrul poemului „La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
ca să viziteze locul de naștere al lui Su Dong-po și pe drum îi ține o prelegere. Stâncile albe se înalță la orizont, în vreme ce fluviul Yangzi se năpustește spre est, spre gura-i de vărsare. Pe lângă stânci urcă o cărare îngustă. Priveliștea îmi taie răsuflarea. La capătul ei e o bărcuță de lemn, cu un pescar care o închiriază. După ce ne așezăm în barcă, privind în sus mi se pare că stâncile îmi împing aerul înapoi în plămâni. Cerul este magnific de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
polițaiul îl eliberează pe rus și îi dă amendă ricșarului. Un lung răstimp, Tang Nah nu e în stare să vorbească. Ne continuăm plimbarea. Însă starea noastră de spirit s-a schimbat radical. Mirosul gardeniilor nu mai e dulce, iar priveliștea înserării nu mai e liniștitoare. Trebuie să fie revoluție, mormăie Tang Nah într-un târziu. Guvernul lui Chiang Kai-shek este corupt în totalitate. Trebuie dat jos, altfel China nu mai are nici o speranță. O să scriu despre acest incident într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
O prăpastie între noi care e imposibil de umplut. Se întâmplă chiar atunci, în plină noutate a situației. Însă nu folosește la nimic. Nimeni nu poate să scape de soartă. Trebuie să fim împreună, să împărțim această cărare, să împărțim priveliștea băiatului cu nuci de gingko și mănunchiul de lumină. La câteva zile după incidentul cu rusul, semnăm un contract de închiriere pentru un mic apartament din partea de nord a Shanghaiului. Ne mutăm acolo și începem să trăim împreună. 6 Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
largul lui vizavi de propriu-i trup, nu era mândru, mai ales, de membrul său. Își lăsa întotdeauna cămașa pe el atunci când venea deasupra mea, ca un vultur cu aripile larg desfăcute. Chipul lui aplecat deasupra chipului meu. Era o priveliște destul de caraghioasă. Îi plăcea să țină lumina aprinsă, la intensitate scăzută. În fiecare noapte, muta lumina într-un alt unghi, ca să-mi poată vedea trupul în umbre diferite. Punea veioza pe un scaun sau pe vreun dulap, ori sub pat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
lucru. El pășește încolo și încoace pe scenă, bea ceaiul și așteaptă ca auditoriul să-și ridice capetele din carnețele. Nu are tipar, nu are ziare. Se bazează pe viul grai al mulțimii. Ochii lui trec prin sală. Brusc, o priveliște neașteptată. Concentrarea lui e tulburată. O recunoaște, fata care nu ia notițe cum fac restul. Actrița, fără machiaj. Impactul e ca lumina zorilor care gonește întunericul. Senzația acestuia îl răvășește. O sămânță adormită încolțește. Ea se uită înt-o parte, știind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
de pergament pictat” devine activitatea ei favorită. Le ordonă gărzilor și servitorilor să „dispară” înainte ca ea să intre în „scenă”. Complexul de clădiri se înalță pe partea deluroasă de la vest de Turnul Parfumului lui Buddha. Îi place la nebunie priveliștea: trei turnuri, două pavilioane, o galerie și o poartă arcuită. Ascultă vântul și se liniștește. În a treia zi de ninsoare, vine iar, ca să se uite la clădirea grandioasă care are un spațios pavilion cu două etaje deschise, având opt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
închipuie râsul Doamnei Mao, în vreme ce recită niște versuri din secolul al treisprezecelea. Brusc, Fetele care culeg flori au dispărut din raza privirii. Să vizitez locurile nu mă trage ața, Așa drumeț fără țintă cum sunt. Mă duc zorit spre toate priveliștile Dar durerea îmi răpește plăcerea pe care-o pot găsi în asta. Anul trecut Rândunelele au zburat departe, la linia orizontului. Cine pe pământ știe în a cui casă sunt ele anul acesta. Opriți-vă, vreți? Nu ascultați ploaia noaptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
gărzile de corp și servitorii la fiecare două săptămâni. Însă fețele noi mă înspăimântă și mai mult. Știu că e o prostie, dar nu mă pot abține să nu-i suspectez pe acești oameni că ar fi spionii premierului Zhou. Priveliștile de toamnă aurie din Orașul Interzis nu mă mai interesează. Cândva, îmi plăcea nespus să mă plimb pe podul-dragon din cinci sute de blocuri de piatră, dar acum mă tem că o mână misterioasă o să iasă din apă ca să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
la ecranarea luminii. Inițial, parcul a fost construit pentru împărații din dinastia Sung. Acum șase sute de ani, împăratul Jing s-a spânzurat aici după ce și-a pierdut țara. Mă urc în vârful dealului fără să mă opresc. Am sub ochi priveliștea completă a marelui oraș imperial. Fotografului nu-i plac merii ca fundal pentru pozele mele. Zice că pomii încărcați de roade distrag prea mult atenția. Crede că ar trebui să stau lângă bujori. Dar Măr, Ping, a fost numele meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Ce fel de acte? —Fotocopii de la Biroul Regional, dacă chiar vrei să știi. Era deja prea mult. Dar ghicise oricum, fără îndoială. Îl urmări cum mima calmul. Văzuse adesea acea expresie, dar niciodată nu fusese în stare s-o declanșeze. Priveliștea era de ajuns să-i modifice dispoziția. Ai dreptate, probabil că n-ar trebui să-mi spui nimic. Dăduse drumul la robinetul cu șarm, un șarm băiețesc care părea mai straniu acum, că încărunțea. — Dar dacă ghicesc îmi spui, da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
din America. Acolo fugiseră Huck și Tom pe o plută, ca și sclavul Jim. Dincolo, lângă țeava de calorifer, era insula unde îi căutaseră cu torțe și așa mai departe. Am închis mai întâi un ochi, apoi pe celălalt și priveliștea a sărit încolo și încoace. Vaporul a trecut pe lângă mine greoi, purtat de roțile lui mari cu palete, curentul apei a devenit vijelios, pleoapele mi s-au îngreunat. Deodată, l-am auzit pe tata întrebând: „Unde ai fost azi după-masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
mică cât un porumbel și se ascunse Într-un nor. Beculețele cabinei se stingeau și se aprindeau ca În pâlpâirea pomului de iarnă pe care Îl văzuse odată În vitrina magazinului Trei Ursuleți, iar el era Încântat de această unică priveliște și de aparate, atât de multe aparate la un loc, cum nu mai văzuse niciodată. Taică-su din vorbă În vorbă Îl recuperă pe fostul comandor dintr-o amintire, de, era război și făcea armată la aviație, Își aduseră aminte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
comandă niște vin, iar eu am băut primul pahar repede. Ceea ce mi-a amintit că mai băusem vreo două pahare și acasă cât timp mă pregăteam. Mi-am spus că ar trebui s-o iau mai ușor. Nu e o priveliște plăcută când mă-mbăt. Vorbesc prea mult, spun ce nu trebuie. Dar după prestația mea de până acum, cât de rău ar putea fi? Răspunsul: mult, mult mai rău. — Fii atent! Confecționasem cea mai populară creație a mea: câinele care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]