3,080 matches
-
m-a neliniștit teribil. Trecea un grup de trei bărbați, aparent comis-voiajori, care duceau serviete identice În mîini și discutau foarte aprins. Dincolo de ei curgea fără Întrerupere un șuvoi de mașini ... Măi Încolo, acel loc de parcare ce mi-a răscolit amintiri sicîitoare, ca un colț de măsea ruptă... Cifre... Cele din josul tăbliței de parcare... un rînd de șapte cifre... Numărul acela de telefon... Eticheta de pe cutia de chibrituri... localul Camelia ... rubricile din ziarul cel vechi... bucățica de hîrtie prinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
peisajul pustiu pe care-l văzusem cu puțin În urmă. Nici acum nu Înțeleg de ce m-a Înspăimîntat atît de cumplit priveliștea aceea sinistră. De-aș avea iar parte de ea, cu totul Întîmplător, nu cred că m-ar mai răscoli. Dacă, În loc de oameni și mașini, străzile ar fi date de furnicare uriașe, aș lua probabil faptul ca atare și aș Încerca doar să-l Înțeleg. În sfîrșit, panta... dar taximetristul nici nu a Încetinit, nici n-a oprit. Turația motorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
a fost, oare, posibil să trecem prin toate acestea? Da, este clar: nimic nu este întâmplător în viața de pe pământ! Ai păstrat copilul, copilul nostru, deși..., deși tu nu știai mai nimic despre mine... Aș fi fost în stare să răscolesc pământul să te găsesc, dar... nevăzător fiind... cine...”. Ca și când i-ar fi citit gândurile, Laura îi ridică bărbia, privindu-l în ochi: - Nu știai nimic despre mine, dar de ce... Doar aveai telefonul cu... - Iubita mea, dacă ai ști... Va veni
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
din studioul TF1: „Priviți acești jurați! Chiar și acum, în timpul procesului, se uită cu frică la Elena și Nicolae Ceaușescu. Și uitați-vă la Ceaușescu: are demnitate, ceea ce nu se poate spune despre ceilalți“. Asta e fraza care m-a răscolit cel mai tare. Pentru că francezii care vorbeau despre evenimentele din 1989 din România și tinerii de 20 de ani de astăzi au un numitor comun: detașarea. Și, privind lucrurile astea la distanță de aproape două decenii, chiar așa par: Ceaușescu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
de o întâlnire esențială? Jurnaliștii nu se pot abține să nu pună întrebări... Nu, nu se pot abține... De obicei, astfel de lucruri se petrec în niște momente de cumpănă: de bucurie sau de tristețe. Dar nu are rost să răscolim aceste lucruri. Important e că acest lucru s-a produs, ceea ce însemna că tocmai devenisem un convertit, și după aceea a mai durat încă un an și jumătate până am ajuns la creștinism cu adevărat. Un an și jumătate am
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
s-a ales cu un traumatism cranian în urma loviturilor primite de la trei hoți români, așa că jurnaliștii l-au întrebat ce crede despre chestiunea imigranților. Regizorul a vorbit din perspectiva victimei (perspectivă care îți dă de obicei dreptul, la noi, să răscolești cerul și pământul cu bocetele tale și să promiți o răzbunare pe deplin meritată), demn, simplu și plin de înțelegere despre o problemă care începe să roadă Europa pe dinăuntru. A spus cam așa în interviul din „Corriere della sera
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
Comunicăm bine, puteți continua." Lipsa de experiență a mâinilor lui Nicolaï este înlocuită cu prisosință de tinerețea simțurilor, de virilitatea gesturilor, de prospețimea cunoștințelor. Se scurge încă un ultim sfert de oră, în care intimitatea forței vitale a pacientei este răscolită pentru a fi reparată, după care : Prelevare de țesut din coapsa stângă ! Închidere durală etanșă ! Închidere plan peste plan în puncte ! Cel de al doilea asistent execută ca un automat comenzile. * * * Dora plutește pe o spirală vertiginoasă ce o ridică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
biroul lui confirmă că îl așteaptă o după amiază încărcată: consultații în cabinet, curs la universitate, conferință la seminarul internilor. Pașii sprinteni îl poartă pe aleile prea bine cunoscute, dar gândurile sunt departe de aici. Pacienta de astăzi i-a răscolit și mai mult nevindecabila rană veche. Începuse să practice doar de câțiva ani, avea vârsta lui Nicolaï, dar era deja considerat ca o speranță în neurochirurgie. Dar nu numai viața profesională avea un sens. Întâlnirea cu Margo, marea și singura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
din Iași, aflând niște detalii foarte tulburătoare. Eram cu toții victime ale spuselor oficiale că Eminescu ar fi fost răpus de o boală venerică dublată de o demență paralitică. Simion, foarte contrariat de defăimarea idolului lui, stăruise și obținuse aprobarea să răscolească arhivele spitalului Socola și dăduse peste însemnările neurologului Ovidiu Vuia, din care rezulta că sub masca tratamentului de sifilis, marele poet ar fi fost în realitate intoxicat cu mercur. Prin defăimarea lui Eminescu se urmărea destructurarea valorilor României. Mă întreb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
a suferit ea în numai douăzeci și șase de ani, când pleca din nou în necunoscut cu o mașină militară, având alături de ea o nouă speranță ! O speranță cu numele de Alindora..." O să trec repede peste nenorocirea asta care mă răscolește prea tare, își reîncepe Teodora povestirea. Peste două zile, mașina militară a depus-o în fața porții pe Alindora, după care a demarat în mare viteză. Când am auzit zgomot de motor și am ieșit la poartă nu am văzut decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
-și precizeze, să-și conștientizeze intenția. Se agăță, ca înecatul, de un nume auzit de multe ori, pomenit de Alexe și Nina în contexte oarecum favorabile. Din acel moment ea se cuplă, senzorial și afectiv, spre această direcție. Săptămâni întregi răscoli bibliotecile, librăriile și anticariatele, consumă îndârjită text după text, entuziasmându-se tot mai mult pe măsură ce aprofunda opera autorului. O frază, o idee scrisă de creatorul total îi provocau reacții emoționale intense. Își neglija somnul și orele de masă cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
scund muntencele își simțeau neputința de a se lupta cu imensitatea, cu necunoscutul și atunci se doreau pe ele însele înlănțuite, își dăruiau una alteia frații și se numeau cumnate. Povesteau apoi despre frații dăruiți întâmplări mărunte, îi imitau, îi răscoleau, îi înălțau și frații deveneau soți și soții își făceau credincioși stagiul militar și poate numai frunza din vie, verde-gălbuie le crea obsesia ori poate numai imaginația ori amândouă deopotrivă ele visau bărbați în haină militară toți căpătând fețele imprecise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
visai? Atlantida? Ai reușit s-o găsești fără noi? Nu, nu, îi răspunse cam fără chef Carmina, stai liniștit că n-am reușit s-o descopăr. Poate am prins doar izul, îi mărturisi ea cu voce înceată, imboldul de a răscoli mai departe, de a nu lăsa să treacă o zi după alta în zadar. N-ar fi vrut ca el să-i reamintească despre înțelegerea dintre ea și Fana și n-ar fi vrut să folosească tonul acela malițios. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ca să-i capteze atenția. Simțea cum o ia valul. La masa de lectură cele două tinere răsfoiau revistele, prea pline de lumea lor ca să mai observe și altceva. Carmina simți cum o mână fierbinte, lunecoasă i se răsucește prin abdomen, răscolind intestinele în căutarea unui organ anume, cum, în sfârșit îl găsește, prinde și strânge mica mandarină fibroasă, înlănțuită de ligamente, strânge, strânge aproape că-i taie respirația, o săgetează prin sâni și minutele trec anevoie, se târăsc chinuitor. Ușa bibliotecii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
că era posibil între ei un proces de osmoză, el avea un sacou în carouri, părul de culoarea tutunului, pieptănat cu grijă, obrazul bărbierit cu multă atenție, ochii foarte blânzi, nu prea avea chef de vorbă, mergea alături de ea și răscolea cu vârful pantofilor mormanele de frunze, atunci ea a știut că n-ar fi vrut să-l piardă, că el era suficient de puternic ca să o poată căra și pe ea după dânsul. Ascultă, Carmina. De ce n-ai mai venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
stațiunilor montane. Renunță să mai plece la plimbare și se duse să dea drumul la robinete. Sidonia îl plăcuse pe Dimitrie de când îl văzuse apărând în holul mare al tribunalului. Un bărbat trecut de prima tinerețe, stăpân pe el, încă răscolit după decesul recent al soției. Venise ca martor al unui omor petrecut acolo, la fermă. O beție sfârșită cu o încăierare și un mort. Agresorul, un ins de 32 de ani, avea acasă patru copii, victima un tractorist de 26
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
dar apoi își dădu seama că, de fapt, erau două femei rivale, două femei pe câmpul de luptă al tandreții și că ea, Sidonia, mai avea arme atât de sărace. Dar tocmai faptul că era practic lipsită de șansă îi răscoli ambiția, oricum n-avea ce pierde, va încerca să-l cucerească pe Dimitrie cu orice preț, chiar trecând peste felina mândră și surâzătoare ce i se așezase în drum cu aerul că ar dori s-o întrebe: Ei, unde-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
aleg cu nimic din asta, sau mai bine zis să nu descopăr nici una. Pentru unii oameni fericirea este imposibilă. Îi zâmbi și săltă umerii. Trebuia să plece, totuși, era nerăbdător. Întâlnirea cu doamna avocat Trofin îl tulburase. Fără să vrea răscolise amintirile și asta pentru el era mai mult decât suficient. Îi plăcea să trăiască simplu, cu picioarele pe pământ, ori ea îl îmbia către plutiri ireale, către fantasme. Poate ar trebui să gândiți mai puțin, îi spuse, să vă impuneți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
am vreo iubită. I-am povestit despre cea de care mă despărțisem. — Era drăguță, am zis. Mi-a făcut plăcere să mă culc cu ea și îi duc dorul din când în când, dar, ca să fiu cinstit, nu mi-a răscolit inima prea tare. Poate inima mea e de vină, poate sunt un insensibil și în ea nu încape nimic altceva. Oare sunt incapabil să iubesc? — N-ai fost niciodată îndrăgostit? a întrebat Naoko. — Niciodată. Nu m-a mai întrebat nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
gândesc decât la tine. Ca să fiu cinstită, pe părinții mei nu prea am chef să-i văd. Sunt prea răvășiți din pricina mea și chiar dacă aș avea puterea să stau de vorbă cu ei, discuția n-ar face decât să mă răscolească. Pe lângă aceasta, sunt lucruri pe care vreau să le discut cu tine. Nu sunt sigură că o să fiu capabilă să-ți explic ca lumea, dar sunt lucruri importante și nu le mai pot evita. Nu vreau să fiu o povară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
A doua zi dimineața am mers mult cu bicicleta și după ce am mâncat de prânz, acasă, am mai citit o dată scrisoarea primită de la Reiko. Apoi am început să mă gândesc serios la ceea ce am de făcut. Motivul pentru care mă răscolise atât de mult scrisoarea lui Reiko a fost faptul că mi-a zdruncinat într-o secundă optimismul privind starea sănătății lui Naoko. De fapt îmi spusese și Naoko: „Boala mea este mult mai gravă decât crezi, ea are rădăcini mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
mi-am dat seama că Încă mi se părea jenant că Dorei Îi plăcea așa ceva. — Măcar știa să păstreze un secret. — Ce vrei să spui cu asta? Anton nu găsise cartea capitonată cu piele și nici agenda. Dacă poliția a răscolit apartamentul, sigur le-a luat. Probabil că așa au și reușit să mă localizeze. Eram nevoit să fac pe prostul În continuare. Simplul fapt că numele meu se afla În agenda Dorei nu Însemna că am fost la ea. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
nici măcar de geniala aia de Manetti? — Undeva cât se poate la Îndemână, am sugerat, nefiind Încă atent la ce spunea. Undeva unde e clar că nu... Că nu-l observi. Exact. Sub nasul tău. Asta ziceam și eu. Așa că am răscolit Încă o dată toată casa. Și de data asta, răsplata a fost pe măsură. Trăgându-și geanta mai aproape, Anton scotoci prin ea. Îmi poți explica eventual asta? Ridică o bluză galbenă, pe care o purtasem vinerea trecută. — E... — Nu, stai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
dactilografiat și dureri de cap, atâta a fost tot, să știi, dactilografiat și dureri de cap“ - și a hotărât să facă bani mai „rapizi“. Știam că avea umeri perfect drepți și poate singurele mâini din lume care reușeau să-mi răscolească spiritul. Știam că, În ciuda degetelor sale subțiri și periculoase, avea o deprindere pentru gesturi simple și rezonabile. Știam că niciodată nu spunea „da“ fără s-o simtă. Știam că... Știam că, atunci când eu, că ea... Știam că, atunci când nu reușeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
acolo? Norman, ești acolo? Răspunde, te rog! Era Harry. — Sunt aici, răspunse Norman. — Norman, pentru numele lui Dumnezeu... În acel moment, Norman văzu strălucirea verzuie și Își dădu seama de ce se legănase submarinul. Calmarul se afla la numai zece pași, răscolind sedimentele de pe fundul oceanului, zvârlindu-și tentaculele amenințătoare spre el. — ... Norman, vrei să... Nu era timp de stat pe gânduri. Norman făcu trei pași mari, sări și se strecură prin trapa deschisă În DH-7. Trânti ușa tambuchiului În urma sa, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]