7,733 matches
-
depășească impasul orfic al comunicării fondate pe inefabil, pe un moment privilegiat care nu poate fi pe deplin exprimat sau înțeles. În fapt, trăsătura distinctivă a poeziei lui Roberto Deidier este tocmai această permanentă pendulare între căutarea momentului unic și revelația multitudinii particulariilor. Chiar dacă la o privire superficială versurile sale par tributare mai curând viziunilor orfice, în care comunicarea se circumscrie inefabilului, unui moment de intuiție absolută ce nu poate fi împărtășit în întregime, totuși, treptat, ajunge să capete pondere interesul
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
formă evanescentă ce pastișează epistola amoroasă și meditația nocturnă, conducând în cele din urmă la descoperirea unei lumini particulare chiar în banalitatea cotidiană. Multe dintre ele pornesc de la înregistrarea unor detalii prozaice pentru a ajunge - prin intermediul „privirii magnetice”290 - la revelația că ordinea pe care individul o poate impune lucrurilor din jur și propriului său limbaj rămâne insignifiantă în comparație cu diversitatea și bogăția realului: Ieri, duminică, la Chantilly, în vreme ce Severo spunea, cucerit de peisajul autumnal, gri, estompat și, în același timp, tridimensional
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
orice detaliu contingent semnifică imprevizibilul, inovațiile individuale, irepetabilul...”399. În contrast (și nicidecum în consens, cum s-a insinuat 400) cu discursul tutelar care presupunea o ordine umană definitivă, fixată o dată pentru totdeauna, poezia din La Lilieci provoacă o adevărată revelație a concretului. Nu este deloc întâmplător că decupajele acestea ironice din viața satului au stârnit îndată emulație (Un potop de simpatii de Petre Stoica și Eglogă de Ioana Ieronim reprezintă exemple peremptorii!), chiar mai înainte ca reprezentanții generației ’80 să
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
ale unui ținut dat (peisaj, habitat, arhitectură, cunoștințe și tehnici, unelte etc.). Din acest punct de vedere, este un patrimoniu viu care Își extrage consistența din spațiu trăit al actorilor. Cutia sa neagră cuprinde miturile fondatoare, credințele, suferințele, Încercările Îndurate, revelațiile, revoluțiile traversate, influențele suportate sau adoptate de un grup uman. ν Toate acestea constituie o veritabilă identitate, transmisă prin socializare Între generații, ceea ce dă „locului” un caracter unic, chiar dacă putem Întâlni și similitudini cu alte grupuri, vecine sau mai depărtate
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
logos, căruia îi atribuie valoare magică („Bucuria cuvântului / descântă măslinii”), ca și încrederea în puterea iluziei de a genera realitate (Ulmul albastru). Impresia de ermetism se risipește pe alocuri nu numai prin infuzia de concret, ci și prin instantanee ale revelației luminoase, clarificatoare. Între pământ și cer (1977) așază poezia lui G. sub zodia Săgetătorului (stăpân al muzelor și al inspirației), care ordonează existența în cercuri de coerență luminoasă (Sub jocuri de lumină). Lirismul este acum o stare a memoriei care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287274_a_288603]
-
1997), probabil cea mai bună carte a autorului. Conceput ca un studiu al operei lui Lucian Blaga, volumul identifică nucleul gândirii acestuia în „tensiunea esențială” dintre metaforă - înțeleasă nu ca simplu trop, ci ca instrument deopotrivă ontologic și gnoseologic - și revelație, proces urmărit în toate sinuozitățile sale, de la antinomie la dialectică și apoi la coincidentia oppositorum. Respingând tentația de a explica compartimentele operei lui Blaga unul prin celălalt, criticul caută un nucleu de profunzime, care să explice în egală măsură generarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288932_a_290261]
-
care îl străbate, textul se susține printr-o cercetare laborioasă, ca și prin pertinența unor formulări de sinteză, Marin Mincu fiind așezat „între Dracula și Ovidiu”. SCRIERI: Desprinderea de brumă, Craiova, 1984; Știința veselă, Constanța, 1993; Tensiunea esențială. Metaforă și revelație în opera lui Lucian Blaga, Constanța, 1997; Poesia italiana del Novecento, Craiova, 1998; Mecanica formei. Eseuri despre aventura poeticului, Constanța, 1999; Magna Impuritas, Constanța, 1999; Gian Paolo Pasolini. Ereticul corsar, Constanța, 2000; Marin Mincu. Eseu despre autenticitatea scriiturii, București, 2000
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288932_a_290261]
-
în trup ne putem mîntui (trupul e trup de moarte și Pavel așteaptă să fie scăpat de el, dar, pe de altă parte, odată ieșit din trup nu te mai poți mîntui) trebuie să fie grav, absolut convins de adevărurile revelației, aprig în convingerile sale și-n simțul tragic și eroic al existenței, abisal în deschiderile sale asupra tainelor vieții". Și tot el afirmă eleganța și discreția creștinului, cu dovezi: Cine nu recunoaște binele care i s-a făcut săvîrșește un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
în timpul regimului sovietic și editase foarte repede după 1990, în Occident, Cuvântul reinventat, cu documente cutremurătoare referitoare la scriitori, artiști, intelectuali. Bukovski știa că informația importantă și semnificativă acolo se găsește, și că, dacă cercetarea arhivelor poliției secrete putea produce revelații, esențial era să se știe cine și ce ordine dăduse "brațului înarmat al poporului". Elțîn i-a promis tot sprijinul și înarmat cu un scanner de ultimă generație, nu mai mare decât un stilou obișnuit, Bukovski a copiat sub ochii
Cum am spânzurat-o pe Emma Bovary by Doina Jela [Corola-publishinghouse/Science/937_a_2445]
-
este suficient de pus pe făgaș, din moment ce pasaje întregi din el se află notate în caiet, lipsa de vitalitate este cumva una omologabilă, după cum scrie în martie 2000: "Un scriitor plantă, care revine la viață primăvara. Așa mă simt acum." Revelația aparent ucigătoare cu care începe acest jurnal a devenit obișnuință. Și-a pierdut dramatismul: "Am terminat-o cu mofturile scrisului, ceea ce înseamnă că totul începe să se reducă la foarte puțin. Nu mă mai oblig să încep, nu mă mai
Cum am spânzurat-o pe Emma Bovary by Doina Jela [Corola-publishinghouse/Science/937_a_2445]
-
este viu, ca și față de mineralele exploatate nemilos și poluant. Totodată, imitările lucrurilor naturale sunt tot mai îndrăzneț așezate lângă Demiurg. Deviza " Se poate orice!" devine tot mai amenințătoare. Relațiile crizelor cu natura sunt amendate cu deturnările noilor gnostici prin revelațiile lor, ale neo-frenologilor, ale magnetofililor mesmeriști resorbiți de "naturism" ori ale teosofilor secolului al XVIII-lea (7, v. 4, p. 10). Este greu să ghicești ce se ascunde sub chipurile unor vrăjitoare semețe și dubioase de astăzi sau ale micilor
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
tot mai accentuate din ultimele secole nu pot fi stopate prin noile tradiționalisme, prin teozofie, legenda Sf. Graal ori spiritul Atlantidei. Iar filosofia "tradițională" sau știința contemporană, supraevaluate de unii, țin tot de rațiunea individuală, nu de inspirație ori de revelația pe care o mai respectă în modernitate doar creștinismul. (9a, cap. II). La cei 45 de ani ai săi, Guénon reușea să formuleze observații majore despre cauzele crizei modernității. Și-a atras astfel mulți fideli, dar și mulți opozanți ori
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
constatarea contrastelor succesive dintre europeanul "civilizat" și "Bunul sălbatic" amerindian, dintre același și "Înțeleptul Egiptean" sau "profetul Mohamed și succesorii săi". La toate acestea s-au adăugat cunoștințele acumulate despre vechile culturi extrem- orientale. Informațiile despre confucianismul care nu acceptă revelația divină, completate cu cele despre variantele de budism, arătau că se poate trăi religios și altfel decât după Biblia creștină. În aceleași direcții relativiste au acționat atitudinile îngăduitoare ale țărilor protestante cu eterodoxiile care, după ce negau cunoștințele tradiționale întrucât erau
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
să înființeze un colegiu). Or, Locke voia să deosebească rațiunea de credință. Cea dintâi conduce la certitudini, probabilități sau la adevăr, pe când credința oferă un asentiment la creditul propus de teolog asupra unor propoziții care vin din partea lui Dumnezeu prin revelație ori pe căile misterioase al Scripturii. În același timp, Locke credea în revelația lui Isus, în autoritatea Evangheliei, în miracole. Întrucât Locke reducea credința doar la Hristos și la căință, trecând repede peste păcatul originar, el era considerat deist, ca
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
dintâi conduce la certitudini, probabilități sau la adevăr, pe când credința oferă un asentiment la creditul propus de teolog asupra unor propoziții care vin din partea lui Dumnezeu prin revelație ori pe căile misterioase al Scripturii. În același timp, Locke credea în revelația lui Isus, în autoritatea Evangheliei, în miracole. Întrucât Locke reducea credința doar la Hristos și la căință, trecând repede peste păcatul originar, el era considerat deist, ca și Toland. Hazard aprecia că "Acestea erau consecințele și inconvenientele unei gândiri nu
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
Impasul mortal" (13, p. 5) al științelor despre om se traduce și prin "crizele" acestor discipline; trei "catastrofe metafizice" derulate între secolul al XIII-lea și secolul al XX-lea: prima, separarea cunoașterii pe care se bazează oamenii obișnuiți de revelația ce o pretind clericii și, uneori, principii cu voințele și sistemele lor de informații că ar deține-o; a doua, separarea cosmosului de om prin teoriile lui Galilei și Descartes și reducerea sacrului la profan, prin mecanicismele și determinismele secolelor
by TĂNASE SÂRBU [Corola-publishinghouse/Science/1010_a_2518]
-
iar prima lui carte, Șugubina, apare în același an. Deține o rubrică permanentă în revista „Cinema”, în perioada 1983-1985. După 1990 a publicat articole cu teme politice în „Expres Magazin”, „Zig-Zag” ș.a. La debut, D. a fost primit ca o revelație. Prozele scurte din Șugubina (1977) stau foarte bine alături de laconismul schițelor lui Nicolae Velea și amintesc uneori de primele scrieri ale lui Marin Preda. Deși n-a perseverat, autorul lor rămâne unul dintre puținii reprezentanți de seamă ai genului scurt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286752_a_288081]
-
misterului creștin nu intră în domeniul filosofiei care dă naștere unei cunoașteri abstracte, valide pentru orice om care gândește în conformitate doar cu lumina rațiunii. Total diferită este în schimb poziția hegeliană, care se folosește din plin de conținuturi ale Revelației: forma trinitară a Absolutului, istoria umană ca dialectică a căderii și mântuirii, rezultatul escatologic al istoriei cu Providența travestită în veșmintele «vicleniei rațiunii». Aceste concepte, evident transformate din adevăruri revelate, și-au pierdut totuși caracterul lor de mistere religioase, fiind
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
care s-a configurat istoric raportul dintre creștinism și filosofie, putem să enunțăm o propunere metodologică pentru a ajunge la o posibilă filosofie creștină actuală. Spațiul propunerii este delimitat, pe de o parte, de distincția tomistă dintre gândirea filosofică și Revelația creștină, distincție în mod fundamental validă, și pe de altă parte, de dizolvarea filosofiei speculative, în locul căreia se introduce clarificarea analitică a contextelor experienței, printre care se inserează și se intersectează și experiența religioasă creștină. Este vorba, așadar, de o
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
de către o mare parte a gândirii contemporane, cercetarea metafizică și conținuturile ei obiective, motiv pentru care s-a redus doar la un formalism logico-matematic. Tot la fel, teologia mai avansată tinde să dea astăzi o tot mai mică importanță conținuturilor revelației creștine, pentru a le înlocui cu echivalentul unei structuri formale, cu alte cuvinte actul de credință nu mai este considerat atât pentru conținutul său, ci mai ales în raport cu subiectivitatea credinciosului. De la «religie» se trece la «credință», de la soliditatea interioară la
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
creștină. Pentru a clarifica și mai bine argumentările pe care intenționăm să le prezentăm, vom face referință la câteva pagini ale lui Karl Jaspers, și în special, la ultima parte a dialogului cu Heinz Zahrnt, despre lucrarea Credința filosofică în fața Revelației. În ultima parte a acestui colocviu Jaspers afirmă: «Nu este necesar ca limbajul credinței și conținutul credinței să fie unul și același lucru. Mai degrabă, nu trebuie oare ca noi să așteptăm și să rămânem pregătiți pentru acel moment în
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
de două persoane diferite; să încercăm acum să ne imaginăm că ambele voci sunt prezente într-o singură persoană, angajată să dea viață unei filosofii creștine, astăzi «într-un timp de lipsă», conștientizând întreaga radicalitate a unui argument independent de Revelație. Atunci când Jaspers indică figura păstorului filosof arată ceva din ceea ce înțelegem noi prin filosofie creștină. Însă, nodul cel mai important, pe care consider că trebuie să-l desfacem, este «întâlnirea celuilalt în credință fără a-l urma pe acest teritoriu
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
nu să se armonizeze cu ea. Nodul se dezleagă, sau cel puțin poate începe să se dezlege, doar dacă ne întoarcem să unim într-o singură persoană cele două experiențe, cea a credinței filosofice și cea a credinței religioase în Revelație. Credința în Revelație presupune, pentru cel care trăiește în ea, o disponibilitate totală, o rațiune deschisă total. Aderarea la conținuturile credinței nu împiedică sinceritatea căutării: pe cât de sigură este deschiderea față de mărturia ce vine de sus (Revelația), pe atât ne
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
armonizeze cu ea. Nodul se dezleagă, sau cel puțin poate începe să se dezlege, doar dacă ne întoarcem să unim într-o singură persoană cele două experiențe, cea a credinței filosofice și cea a credinței religioase în Revelație. Credința în Revelație presupune, pentru cel care trăiește în ea, o disponibilitate totală, o rațiune deschisă total. Aderarea la conținuturile credinței nu împiedică sinceritatea căutării: pe cât de sigură este deschiderea față de mărturia ce vine de sus (Revelația), pe atât ne dispunem mai mult
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]
-
credinței religioase în Revelație. Credința în Revelație presupune, pentru cel care trăiește în ea, o disponibilitate totală, o rațiune deschisă total. Aderarea la conținuturile credinței nu împiedică sinceritatea căutării: pe cât de sigură este deschiderea față de mărturia ce vine de sus (Revelația), pe atât ne dispunem mai mult să ne punem în discuție pe noi înșine, convingerile noastre, certitudinile noastre. Paradoxul se află chiar în interiorul credinței religioase: garanția sa transcendentă o eliberează de necesitatea de a se constitui ca posesie închisă și
De ce filosofia by Armando Rigobello () [Corola-publishinghouse/Science/100977_a_102269]