3,534 matches
-
sublocotenentul, în focul povestirii, își mușcă limba. Se roși de durere și înjură în gând. Vru să continue, dar hurducăturile îi schilodiră cuvintele, silindu-l să tacă. În cele din urmă, temîndu-se să nu-și fi sângerat limba, începu să scuipe ascuțit spre gârla din dreapta drumului, întocmai cum fac soldații când au răgaz să fumeze în tihnă. Zgomotul roților și hurducăturile desțeleniră gândurile lui Apostol. " Azi la nouă era să osândesc iarăși... Acum alții mă vor osândi pe mine! își zise
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
convalescență, chiorii, ologii, amputații, zdrobiții, cei cu capetele sparte, gazați, măcelăriți, când îi întâlneau pe stradă pe muncitorii cu desagi, roșii în obraji și viguroși. Unii, cu un braț înfășat sau cu picior de lemn, se întorceau în urma lor și scuipau în pământ. Nu puteai să nu-i înțelegi. Poți să urăști pentru mai puțin de atât. Dar nu toți erau muncitori la Uzină. Țăranii care împliniseră vârsta dăduseră furca pe pușcă. Câțiva care plecau mândri ca niște cadeți încă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
Prurion. Numele acesta sună ca o boală, un herpes vechi care nu s-a vindecat niciodată. Sunt sigur că acest Prurion avea un cap de ploșniță, și picioare strâmbe, o răsuflare rău mirositoare, de țap, tot arsenalul celor care își scuipă fierea și își îndulcesc apoi acreala prin berării pustii, holbându-se la picioarele ospătăriței extenuate care spală pe jos, împrăștiind rumegușul. Dacă acest Prurion nu mai trăiește astăzi înseamnă că e un gunoi mai puțin pe pământ. Dacă n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
Peisajul parcă ieșise dintr-o patiserie: cremă și nori de zahăr peste tot. Am clipit din ochi de câteva ori ca în fața unui miracol. Cerul apăsător își plimba cocoașele grele peste costișa dealului și pe deasupra Uzinei, care de obicei își scuipa furia ca un monstru chior. O lume nouă. Sau prima dimineață a unei noi lumi. Ca și cum ai fi primul om. Înainte de murdărie, urma pașilor și a faptelor reprobabile. Nu știu să mă exprim prea bine. E dificil să folosesc cuvintele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
de pânză neagră, în timp ce, la fiecare zece minute, un tânăr grăbit lua locul pe care mortul îl lăsase în urmă cu trei ani, când la Uzină o tonă de cărbuni se prăbușise pe el când își bea cafeaua. Bătrânele gaițe scuipau în spatele văduvei Blachart când o întâlneau pe stradă. Îi aruncau și tot felul de insulte: „târfă, otreapă, zdreanță, târâtură, ticăloasă, curvă, fleandură“ și încă multe altele. Lui Agathe - acesta era prenumele ei - nu-i păsa nici cât negru sub unghie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
mai dulce, ca și cum somnul profund în care ea rătăcea acum alungase îngrijorările, temerile, suferințele zilei. Da, era frumoasă. Nu am văzut-o niciodată urâtă, bătrână, ridată, obosită. Trăiesc de atâția ani cu o femeie care nu a-mbătrânit. Eu mă cocoșez, scuip, sunt epuizat, am riduri, dar ea, ea rămâne la fel, fără nici o brăzdătură și fără să-și piardă farmecul. Moartea mi-a lăsat măcar atât și nimic nu îmi mai poate răpi asta, chiar dacă timpul mi-a furat chipul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
de fan proaspăt și îl freacă între palmele bătucite pentru a simți plăcerea plevii care îl gâdilă în palme; uneori ia chiar între dinți un lujer, îl musca în doară, savurându- i gustul de țărâna și de iarbă, apoi îl scuipa ușor și bagă în buzunarul pantalonilor pleava, păstrând-o că pe o amintire scumpă. Când ajunge acasă, moș Gheorghe se urcă repede în podul grajdului, iar ceilalți cosași îi dau pe rând palele de fan pe care el le răspândește
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
se află o lampă de gaz și două scaune. Neavând ce admira, se prefăcu imediat plictisita, iar profesorul pentru a înviora atmosferă, încerca să o sărute pe gură. Reacția ei fu rapidă și plină de dispreț; deschise imediat ușa și scuipa cu scârba peste prag, ștergându-se imediat cu un șervețel puternic parfumat. Părăsi brusc parcul, fără a mai salută, îndreptându-se grăbita spre poartă deschisă. Mai făcu câțiva pași, apoi începu să coboare în grabă treptele care duceau către un
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
abținu cât putu, dar în cele din urmă, observând că niciunul dintre partenerii ei de drum nu reacționează în vreun fel, începu să-i lovească pe rând, cu forța și brutalitate în moalele capului, apoi le împărți picioare în stomac, scuipat între ochi, folosindu-și tot arsenalul de înjurături în engleză, franceza, italiană și spaniolă...Altercanții se împrăștiară imediat, rămăseseră uluiți de reacția tinerei care pur și simplu îi luase pe nepregătite și începură cu toții a râde...Râdeau și securiștii, lucru
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
pe care o avusesem odată, proaspătă și mândră, ca goliciunea unui animal, ci o goliciune omenească, o goliciune care își cerea scuze și pe care numai un ochi îndrăgostit o mai poate găsi frumoasă, însă acesta care mă privește acum, scuipându-mi nisip în față, nu-i un ochi de îndrăgostit. Credeam că îți place să te ating, mă bâlbâi eu, chemând certitudinile trecutului în ajutor, însă mingea roșie de foc iese din nou din gâtul său, tu chiar nu înțelegi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
Mai are rost feminismul? Pentru unii dintre cititori probabil că titlul mai potrivit ar fi: „Are rost feminismul?”. Aud sistematic în jurul meu multe femei educate, profesioniste, adesea implicate politic sau civic, militante în felul lor, care doar că nu-și scuipă-n sân când aud de feminism și susțin, stupefiant pentru cunoscători: „Eu nu sunt feministă! Eu nu vreau să fiu sufragetă!”. Bărbații antifeminiști autohtoni au alte probleme: feministele sunt nebunele acelea care au protestat scoțându-și sutienele pe stradă, nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
nu au nici măcar prieteni, iar a încerca să cucerești o astfel de femeie este ca și cum ai mângâia un sân cu silicon sau o coapsă falsă. Când microfoanele sunt conectate mai ales la această categorie de intelectuali publici, cum să nu scuipi în sân la ideea că ai putea să fii asociată cu aceste „mari eșecuri” ale stirpei femeiești? Fiindcă la noi domină cultura improvizată și ignoranța arogantă, mă simt nevoită să scriu despre lucruri care ar trebui să figureze în cultura
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
cele mai multe sunt ortodoxe, câteva sunt catolice și câteva protestante. Unele dintre ele au duhovnici și nici una nu se consideră dincolo de bine și de rău. Păcătuiesc și altfel decât din vanitate. Duhovnicii lor știu că ele sunt feministe și nu își scuipă în sân. Dimpotrivă, le tratează cu prietenie, deschidere și înțelegere. Dacă însă unele feministe sunt libercugetătoare, este opțiunea lor și trebuie respectată. Cei (tineri) care curtează feministe sunt de plâns asemenea celor care mângâie sâni de silicon și coapse false
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
înnebunit. A ajuns să creadă că la el în pivniță s-ar găsi aur. Săpa în neștire, iar ziua stătea pe pragul casei și, când treceau pe lângă el mașinile cu navetiști, care plecaseră de frica lui din sat, muncitorii îl scuipau de îl umpleau de sus până jos. Un vecin de-al meu, care mai trăiește și astăzi și care a fost câțiva ani la închisoare tot din cauza lui Aron, pe motivul că s-ar fi opus colectivizării, după ce s-a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
ședința aceea de cenaclu în care și-a citit niște poezii care erau de o noutate și de o prospețime extraordinare. Mi-aduc aminte de niște versuri ale lui pe care le-a citit în acel cenaclu: „De pe Neva, Aurora scuipă sfinții-n mănăstiri...”. Ce cale lungă până la Ioan Alexandru de azi. O distanță extraordinară. Cu el am fost foarte bun prieten în perioada studenției, înainte de a se muta la București. A făcut un an sau doi la Cluj și după
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
care aparținuseră unor ființe umane. Râcâi materia rășinoasă, fără s-o cresteze. ― Ai mai văzut o chestie ca asta? ― Eu, nu, făcu Hicks. Nu sunt chimist. Așteptau părerea lui Dietrich. Ea o prezentă: ― Parcă ar fi o secreție. Monștrii ăia scuipă treaba asta, Ripley? ― Nu... nu știu de unde vine, dar am mai văzut... la o scară mai mică. Gorman țuguie buzele. Spiritul său analitic trecuse peste șocul inițial. ― Se pare că au dat iama prin colonie după materiale de construcție, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
aprinseră pentru a dezvălui o siluetă solitară care traversa cu pași mari perdelele zdrențuite de ceață, venind spre ei. ― Bishop! făcu Vasquez dând din mână. A ținut mult. ― Lucrurile nu s-au petrecut prea bine, am impresia. ― Cam așa ceva. (Ea scuipă.) O să-ți povestim. ― Mai târziu. După hipersomn. Când om fi departe de lumea asta. Vasquez dădu din cap. Ea era singura care nu se uita la navetă. Ochii ei întunecați străpungeau împrejurimile fără încetare. Lângă ea. Ripley o ținea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
luă aparatul de sudură, îl aprinse și începu să taie o gaură în conductă. Metalul topit picura pe el, iar pasajul strâmt se umplu de scântei care aruncau o lumină albicioasă. Aruncătorul de flăcări al lui Vasquez mugi iar și scuipă foc. ― O să rămânem pe uscat. Creaturile se apropiau întruna, cu toate că înaintarea lor era încetinită de îngustimea locului. Hicks tăiase trei părți ale unei ieșiri dreptunghiulare și, înjurând, se rezemă de peretele opus și dădu cu putere cu piciorul în metal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
direcție și o distanță. Ripley reluă înaintarea. Clipea mereu din pricina sudorii care îi curgea pe frunte, iar vârtejurile de abur îi reduceau considerabil câmpul vizual. Niște semnale luminoase luminau un pasaj lateral. O mișcare. Se răsuci și aruncătorul de flăcări scuipă napalm spre un demon imaginar. Nimic. Monștrii observaseră oare limba de foc a armei? N-avea vreme de astfel de griji. Porni iar, căznindu-se să nu tremure. Încerca să nu se gândească decât la informațiile furnizate de către localizator. După
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
rating după partide. Și în zilele cu fotbal, și în cele care urmează. Iar aici succesul se datorează, în mare parte, partenerilor din Ligă ai lui Dumitru Dragomir; acelor oameni cu bani cărora le place să arunce, artistic, kilograme de scuipați dinspre unii spre ceilalți. Aud cum Kanal D ar fi cel mai afectat de pierderea celebrei licitații pentru drepturile TV. Eu sunt convins că, odată ce-și vor fi revenit din șoc, vor avea discuții cu patroni precum Adrian Porumboiu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
Dar eu nu mă supar pe el, că ne apară de lupul cel rău. Ce, iar vorbesc prea muhuhult? Știi, mami, am găsit o iarbă mare și țepoasă și am mâncat-o și m-a durut la limba și am scuipat-o. Oare iarba aia se papă sau nu se papă? Semăna cu iarba aia rea pe care ai mâncat-o tu și mi-ai dat lăptic amar și eu nu am putut păpa și m-ai dat să sug la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
și dispăru. Peste câteva clipe, cei trei, Barzovie-Vodă, spătarul Vulture și rapsodul Broanteș pășeau pe coridoare moi spre camerele viziriului. La un colț, fâlfâind, le tăie drumul o cadână. Spătarul Vulture o privi cu ochi critic și, facându-și semnul crucii, scuipă mult în sân. în sfârșit, după alte câteva colțuri, apăru un eunuc cât un taur. El deschise o ușă și în fața lor apăru viziriul. — Dragii mei! - spuse surâzător viziriul, repezindu-se să-i îmbrățișeze. Ce bine-mi pare că vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
instinctiv mâna sub pernă și scoțând De oratore a lui Cicero, de care nu se despărțea niciodată. — Vezi și dumneata ce văd eu? - șopti spătarul. — Unde? — Uite-acolo, lângă ușă! Barzovie-Vodă își îndreptă privirea într-acolo. — Ptiu, drace! - făcu Barzovie scuipând în așternutul curat ca lacrima. Maică Precistă! De unde a răsărit asta, spătare? — Știe-o hingherii, Măria-Ta - spuse spătarul fără să-și ia ochii de la cadână. Când m-am trezit era acolo. — Să ne facem că dormim, poate pleacă - zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
m-a întrebat ce-i cu ea. „O legumă proastă, Măria-Ta, pentru porci”, am zis eu. „Ia să văd”, a făcut el și l-a pus pe paharnic să-i taie o felie, s-o guste, dar a și scuipat-o de cum a pus-o pe limbă. Căci barabula, trebuie să știți, e în așa fel lăsată de Domnul, că n-are gust decât friptă sau fiartă - zise Radu Stoenescu-Balcâzu. — Mare minune! - făcu Barzovie-Vodă. — De aceea - continuă boierul - când trimitem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
am ajuns la palatul rezidențial al lui Jones. — Aici locuiești? întrebă Sebastian plin de uimire. — Amice, tocmai asta spuneam și eu, adăugă șoferul. Era clar de partea lui Sebastian; mă așteptam de la el să mai zică „Femeile astea!“ și să scuipe pe fereastră. Nu îi puteam condamna pe nici unul. Atelierul meu e o anexă ca vai de capul ei a unui depozit care voise să se extindă și între timp se răzgândise. Recunosc că exteriorul nu promite multe. Iar înăuntru e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]