2,753 matches
-
s-au format pe un anumit spațiu, în urma abandonării provinciilor romane, ca o consecință a destrămării economice, politice și culturale a Imperiului. Aceste popoare sunt rezultatul aglutinării a trei straturi etnice consecutive: autohtonii (substratul), elementele romanice dominante (stratul) și cuceritorii barbari (germani, slavi)-adstratul. Neamul românesc este un popor romanic (neolatin), alcătuit din trei straturi etnice: tracii (daco-geții), care locuiau în nordul și sudul Dunării, ei au fost supuși de romani și latinizați, iar la începutul evului mediu (secolele VI-VII
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ca și goții odinioară (secolul IV-378). Slavii au trecut Dunărea, în sud, "nu în căutare de aur, ci de pâine" (Panaitescu)-în nordul Dunării, pământurile nu erau încă desțelenite, de aceea, în Dacia, nu s-a putut închega un regat barbar, iar slavii s-au așezat în sud. Colonizarea slavilor în sudul Dunării a avut urmări însemnate pentru soarta romanității răsăritene. În primul rând, s-a produs despărțirea romanicilor răsăriteni de masa romanității apusene, care au devenit în acest fel o
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
împreună precum odinioară evreii, iar întărirea sufletească le-o dă credința ortodoxă și povestiriule despre strămoșii lor". În cele din urmă, după o jumătate de secol, ei reușesc să se întoarcă în câmpia Salonicului, înfățișându-se acum ca o masă barbară amestecată, vorbind grecește, latinește, slavonește și bulgărește. În acest mod, sub formă de legendă, avem în acest text amintirea păstorilor aromâni (sud-dunăreni) luați în robie, care își păstrează limba și credința, și vin să se așeze împreună cu slavii (bulgarii) în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și nevoile sale, înainte de a culege nume și nuanțe de la alții, și-o formase pe baze pe care le-am dovedit că sunt, în parte, foarte vechi" (N. Iorga). Dacă în Apus, s-au cristalizat limbi noi prin separarea regatelor barbare, stăpânite de germani, de mult inițiați în cultura romană, în schimb, ca o particularitate, în Răsărit, nu s-a întemeiat acel stat barbar, care ar fi fost tot de grai romanic. Pe de altă parte, Statul, care era cel roman
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în parte, foarte vechi" (N. Iorga). Dacă în Apus, s-au cristalizat limbi noi prin separarea regatelor barbare, stăpânite de germani, de mult inițiați în cultura romană, în schimb, ca o particularitate, în Răsărit, nu s-a întemeiat acel stat barbar, care ar fi fost tot de grai romanic. Pe de altă parte, Statul, care era cel roman de răsărit, nu putea cunoaște decât tradiția latină pură, ulterior a trecut la norme grecești în biserică, școală și în instituțiile politice. Întrebuințând
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și numai de caracter popular. Dar aceasta nu s-a putut înfăptui în partea de sud a Dunării, veșnic tulburată și trecută oficial la supremația grecității bizantine, ci într-o lume închisă, de sine stătătoare, sub nominala suveranitate a triburilor barbare, trăind în lagăr (tabără) sau în hordă, ale noilor stăpâni-prin urmare pe malul stâng al fluviului. Numai malul stâng, nordul Dunării, pe care nu se putea face colonizări, provincia Dacia fiind oficial părăsită, putea îndeplini această funcție, începând din secolul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
românești. Un grai romanic unitar, opus limbii artificiale a Statului roman, nu se putea naște (constitui) decât prin ruperea raporturilor cu acesta. Dar pentru o asemenea "operă delicată" (Iorga), se mai cerea și altceva: încetarea până la un timp a pătrunderilor barbare și, afară de colțul unde străbat hunii, după 375, nu se produc noi invazii, în timp ce stratul gotic aflat în nord se revarsă în sudul Dunării. Ei lasă în urmă o vagă autonomie peste care se întinde, alături de pretențiile Imperiului, numai "suzeranitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
romanic, ce formează o singură unitate, fiecare regiune dându-și partea (Iorga).40 Dar originalitatea creației populare românești nu stă în fonetică sau în sintaxă, ci în semasiologie, în schimbarea de înțeles. O parte a acesteia este datorită vechiului "fond barbar". Caracterul profund romanic, în toată țesătura, rămasă neatinsă, dar și în vechiul fond de cuvinte, până la cel dintâi puternic amestec cu un grai străin, slavii. Învățatul lingvist Diefenbach, citat de Iorga, afirma: "trebuie să se admită că, odinioară, limba românească
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
limba". Ca epocă de închegare a unei limbi specifice acestui sud-est european, ca limită de la care încetează latina vulgară și încep limbile neoromanice, este momentul în care provinciile nu mai pot împrumuta una de la alta, când se închid în regalitățile barbare sau în "romaniile populare" respective. După învățatul Tomaschek, care citează pe Miklosich, limba românească ar putea reprezenta starea lui "sermo rusticus", de la 400 la 600 d. H., vocabularul creștin latin fiind un împrumut din Balcanii încă supuși Romei. Aceasta (limba
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
lor, s-a pornit de la cele 100 de cuvinte autentic și exclusiv românești, necunoscute în altă limbă. S-a ajuns la concluzia indubitabilă că elementele autohtone moștenite, neromanice, în mod firesc și necesar, trebuie să admitem că provin din idiomul "barbar", vorbit în zonele unde a fost transplantată și adoptată limba latină și unde, în mod obligatoriu, a luat ființă limba romanică răsăriteană. Prin urmare, pe lângă fondul romanic, componentă esențială a limbii noastre, este necesar să subliniem și cealaltă realitate, străveche
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
VI-lea, este adevărat, într-o inscripție din Sirmium, datată 580, este menționată "Romania" noțiune opusă teritoriului ocupat de barbari ("Barbaricum") apărută în secolul al IV-lea și care, în Apus, avea accepția de "zonă de civilizație latină" opusă regiunilor barbare. O semnificație asemănătoare poate fi atribuită acestei noțiuni ("Romania") și în partea de răsărit a Imperiului, unde, în secolul al VI-lea, se mai vorbea o limbă derivată din latină și pe care influența slavă nu o transformase încă. În
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
suntem obligați să admitem că elementele etnice împinse de valul slavilor (din sud) la nordul Dunării, în regiunile dacice, pe care aceștia le părăsiseră anterior, s-au sprijinit aici pe o populație romanică, ce s-a menținut și după cuceririle barbare, produse după 275, populație pe care imigrările succesive de prizonieri și meseriași aduși din sud au ajutat-o să-și păstreze tradiția latinei populare. Dacă lucrurile n-ar fi stat așa, termenii de bază primordiali în viața de familie, cea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
slave, o clasă stăpânitoare de alt neam și altă limbă s-a așezat (suprapus) peste obștile "romanice", care au ajuns în felul acesta în stare de dependență. N. Bălcescu nota în același sens: "rumân, după obiceiul în vigoare, în Europa barbară, de a numi romani pe învinșii deveniți șerbi". Faptul, grăitor, că însuși numele neamului românesc devine sinonim cu acela de om dependent, supus, neliber, iobag, înseamnă că pătura conducătoare nu era formată, la început, din români și că ea cuprindea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
un stat propriu, care nu putea fi nici peceneg, nici bulgar, nici rus. Din cele relatate de Attaliates rezultă că la Dunărea de Jos erau trei categorii de populații: 1. "sciții de la Istru", care sunt aceiași cu populația pe jumătate barbară aflată lângă Dunăre și cu "localnicii" din regiunea Dristrei; 2. pecenegii; 3. "romeii", adică grecii sau bizantinii. O atenție specială a fost acordată în ultima vreme mixo-barbarilor, adică totalitatea supușilor bizantini de origine negrecească. În cazul themei Paristrion, prin mixo-barbari
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
teritoriale, cu dimensiuni politice și militare, care includeau autohtoni, ca și alogeni. Astfel, în a doua jumătate a secolului al XI-lea, se închegaseră pe malul sudic al Dunării, formațiuni politice autonome, alcătuite din alogeni și localnici, numiți de cronicari "barbari amestecați" (mixo-barbari). Acestea întrețineau legături de amiciție (alianță) cu pecenegii, instalați în nordul Dunării, și se sprijineau pe o populație rurală, păstori și agricultori, dar și pe orașele implicate în comerțul din regiune. Relațiile formațiunilor din sud cu populația din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
începutul secolului al X-lea și mijlocul secolului al XIII-lea. Năvălirile acestor populații au avut urmări negative asupra evoluției societății românești, dominația lor apăsătoare a întârziat cu două veacuri nașterea statului medieval românesc. Unii istorici români consideră că năvălirile barbare turcești de după secolul al X-lea ar fi avut și consecințe pozitive, prin aceea că i-au împiedicat pe unguri să pătrundă dincoace de Carpați. Pe de altă parte, ungurii au cooperat cu românii în fața primejdiei comune păgâneatâta timp cât
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
medievale în Europa răsăriteană, ele n-au apucat (reușit)-precum s-a întâmplat în Galia cu francii, în Spania cu vizigoții, în Italia cu longobarzii, în sudul Dunării cu bulgarii și în Rusia cu varegii-să fie aglutinate de o minoritate barbară războinică într-un stat de tip feudal medieval". Afirmația aceasta, spune el, "aparent șocantă", nu este o "butadă", nici măcar un "paradox" ci o "simplă constatare". Autorul plusează: "acest lucru s-a ferit până acum istoriografia românească să-l semnaleze: să
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
alții își făcuseră studiile în străinătate. Ei acceptau nu numai ideologia și instituțiile politice ale Occidentului, ci și stilurile acestuia. Această atitudine era însoțită de o mare doză de dispreț față de vechile modele de viață, considerate drept "orientale", înapoiate și barbare. Mai ales elita voia ca orașele lor capitală să semene cu Parisul, Viena, Londra și München, dar erau foarte multe de făcut. La începutul secolului al XIX-lea, Atena, Bucureștiul, Sofia și Belgradul erau orașe de provincie; marile centre balcanice
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
incontestabile și pe ceea ce reprezintă Barbara Jelavich "pentru știința istorică română și pentru cunoașterea României în afara hotarelor țării". A fost onorată cu premii care recunosc contribuțiile la studiile slave în istoriografia americană. Apreciem ca deosebit de semnificativă și onorantă instituirea Premiului Barbara Jelavich pentru recunoașterea și încurajarea studiilor asupra Europei de Est și asupra Imperiului habsburgic în secolele al XIX-lea și al XX-lea, precum și a studiilor de istoria diplomației imperiilor rus și otoman. Gestul imortalizează profilul personalității Barbara Jelavich. Istoria
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
instituirea Premiului Barbara Jelavich pentru recunoașterea și încurajarea studiilor asupra Europei de Est și asupra Imperiului habsburgic în secolele al XIX-lea și al XX-lea, precum și a studiilor de istoria diplomației imperiilor rus și otoman. Gestul imortalizează profilul personalității Barbara Jelavich. Istoria Balcanilor, în două volume, este considerată de specialiști drept cea mai importantă realizare a Barbarei Jelavich. Rămîne neîmplinită aspirația noastră de a cerceta "radial" impactul lucrării în revuistica vremii și mai ales în publicațiile din zona balcanică. Vina
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
din pricina „lestului” feudal covârșitor, și încă al unui feudalism contaminat de iradieri asiatice. Este adevărat că aceste minți mai mult sau mai puțin luminate, investite cu rangul și puterea deciziei politice, sunt opace față de suferințele semenilor „de jos”, că „jefuie barbar”. Dar care nobil sau prinț din Apusul continentului nu-și spoliază supușii ? În frunte plasându-se însuși regele absolut, fie el Soare sau nu. Acesta din urmă își stoarce aserviții pentru confecționarea și întreținerea propriei străluciri, în vreme ce domnitorii fanarioți o
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
Euxin până la campaniile Ecaterinei a II-a și la războaiele orientale din secolul al XIX-lea. O altă opinie, cu o răspândire destul de restrânsă, este cea a lui Emile Bourgeois, care plasează începuturile chestiunii orientale în perioada migrațiilor populațiilor zise barbare. În Europa - scrie el - există o chestiune orientală din timpul în care popoarele barbare venite din Asia au fost respinse ori s-au întors spre est pentru a duce acolo civilizația romană și creștină; pentru Imperiul lui Carol cel Mare
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
XIX-lea. O altă opinie, cu o răspândire destul de restrânsă, este cea a lui Emile Bourgeois, care plasează începuturile chestiunii orientale în perioada migrațiilor populațiilor zise barbare. În Europa - scrie el - există o chestiune orientală din timpul în care popoarele barbare venite din Asia au fost respinse ori s-au întors spre est pentru a duce acolo civilizația romană și creștină; pentru Imperiul lui Carol cel Mare exista o Franță orientală, care îngloba zonele germanice de dincolo de Rin; lupta lui Carol
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
flagrant deficit cultural, o lipsă evidentă de spirit. Francezii par înclinați să creadă că, fiind acaparat cu totul de imperativele economice, spiritul britanic tinde spre uniformitate. Cât despre Lumea Nouă, aceasta este, în ochii majorității francezilor, pur și simplu frustă, barbară și necizelată. "Americanii, va mai spune eseistul Henri d'Alméras între cele două războaie mondiale, au calități însemnate și redutabile pe care nu le-aș putea tăgădui, însă dacă dăm deoparte elita lor, care este o elită slabă, nu sunt
by FABIENNE CASTA-ROSAZ [Corola-publishinghouse/Science/967_a_2475]
-
-i poeme, "și te întrebai în fiecare clipă de unde-i venea vocea aceea și dacă mai rămăsese ceva pentru cuvântul următor"137. Unul poreclit "Tarzan", un tânăr robust cu ochi albaștri și cu părul cârlionțat și încâlcit, rivaliza cu poetul barbar. Era "cel mai gălăgios dintre gălăgioșii de la Tabou: când îl apuca nebuneala, se așeza în fața orchestrei și începea să urle niște "tra la la-uri" care nu aveau absolut niciun fel de suport ritmic; din orchestră, era până la urmă oarecum
by FABIENNE CASTA-ROSAZ [Corola-publishinghouse/Science/967_a_2475]