2,779 matches
-
și le binecuvintează, pentru ca Duhul Sfânt să le prefacă În trupul și sângele Domnului. Prefacerea euharistică este deci o nouă și miraculoasă Întrupare, cu fiecare Liturghie, a lui Dumnezeu-Cuvântul, În condițiile noastre de timp și loc. Cu alte cuvinte, Sfânta Euharistie este o prelungire În timp a Întrupării, o Înveșnicire mistică a ei pentru noi. Prin ea se realizează „Îndumnezeirea noastră", despre care vorbește Sfântul Atanasie al Alexandriei când spune că „El (Cuvântul) S-a făcut om, pentru ca pe noi să
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Palamariu () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92310]
-
fost hotărâtă În sfatul cel veșnic al Lui Dumnezeu fiindcă unirea este scopul ultim pentru care lumea a fost făcută din neant. Dacă În aparițiile de după Înviere prezența lui Hristos este vizibilă și personală, În schimb Întâlnirea lui Hristos În Euharistie rămâne tainică, interioară. Hristos, prezent real, rămâne fără Înfățișare sau, mai bine zis, Înfățișarea Sa este aceea a unor lucruri care de obicei nu sunt El: pâinea și vinul. Această Înfățișare nu este altceva decât chenoza slavei Sale, adresată credinței
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Palamariu () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92310]
-
dumnezeiești din unul și aceiași potir. Nu este numai o Taină, ci și o jertfă reală, nesângeroasă, adusă lui Dumnezeu, Jertfa trupului și a sângelui lui Iisus Hristos. Același Hristos S-a jertfit pe cruce și Se jertfește În Sfânta Euharistie. Deosebirea este că jertfa de pe cruce este sângeroasă, pe când cea din Sfânta Euharistie este nesângeroasă, Însă strâns unită cu cea de pe cruce pe care o actualizează până la sfârșitul veacurilor. Sfânta Taină a Împărtășaniei se săvârșește numai de episcop și preot
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Palamariu () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92310]
-
o jertfă reală, nesângeroasă, adusă lui Dumnezeu, Jertfa trupului și a sângelui lui Iisus Hristos. Același Hristos S-a jertfit pe cruce și Se jertfește În Sfânta Euharistie. Deosebirea este că jertfa de pe cruce este sângeroasă, pe când cea din Sfânta Euharistie este nesângeroasă, Însă strâns unită cu cea de pe cruce pe care o actualizează până la sfârșitul veacurilor. Sfânta Taină a Împărtășaniei se săvârșește numai de episcop și preot, În virtutea puterii date lor de Mântuitorul Hristos, prin Sfinții Apostoli și numai În
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Palamariu () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92310]
-
mai puțin atente cu menținerea tonusului cititorului, ce trebuie bruscat prin senzaționalul tip horror, psi factor, SF. Eco se apropie de paroxismul ficțiunii pe măsură ce tărâmurile închipuite doar de cartografii timpului, gen Cosmas, îi intră în pagină. Simultan vizionăm ritualuri de euharistie canibalică, ceremonii de autolesionism religios, idolatrie, zoomorfism incestuos ș.a.m.d. Bolgiile infernale sau bucolice, scenele de violență transformistă, figuranții aflați parcă sub un blestem al reprezentărilor livrești, damnați să retrăiască istoria prodigioasă și frenetică a coșmarului universal, sunt în
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
în prezența Sa luminătoare, pentru fiecare creștin, la botez. De la Origen, trecând prin Părinții Capadocieni și până la Sfântul Maxim Mărturisitorul, teologii Bisericii au văzut în Scripturi un anumit aspect al Întrupării lui Hristos 2. Nu mai puțin importantă decât taina Euharistiei, Scriptura atestă permanenta prezență a Cuvântului printre ucenici, care nu obosesc să aștepte a doua Sa venire. Cu alte cuvinte, revelația Cuvântului veșnic al Tatălui nu poate fi epuizată de o simplă biografie a lui Iisus din Nazaret. Ceea ce reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
de a fi al creștinilor mărturisitori. Criteriile teologice ale mărturisirii creștine sunt atât de exigente, încât ele cer martiriul ca probă finală. Când moartea pentru Hristos ajunge să fie „un câștig” (Flp. 1,21), viața noastră este deja o neîntreruptă Euharistie. Martiriul și autoritatea tradițieitc "Martiriul și autoritatea tradiției" Într-o scrisoare adresată creștinilor romani, Sfântul Ignatie Teoforul își mărturisea ultima dorință: „mai bine îmi este să mor în Iisus Hristos, decât să împărățesc până la marginile pământului. Pe acela Îl caut
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
ne reamintește că într-o hermeneutică autentică nu textualitatea Scripturii este scormonită de curiozitatea descentrată a interpretului, ci Autorul sempitern al revelației este convocat să dea un răspuns. Modelul unei asemenea întâlniri între vizibil și invizibil nu poate fi decât Euharistia, ea însăși perpetuată de tradiția Bisericii creștine ca sacrament al ultimei tăceri. „Cuvântul (Le Verbe) - spune J.-L. Marion - nu se rostește în nici o limbă, pentru că el depășește limbajul însuși, de vreme ce, Cuvânt în carne și oase, El se dăruiește într-
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Marion - nu se rostește în nici o limbă, pentru că el depășește limbajul însuși, de vreme ce, Cuvânt în carne și oase, El se dăruiește într-un mod indisolubil ca locutor, semn și referent”3. Biserica a centrat hermeneutica biblică pe experiența liturgică a Euharistiei, prin care adevăraților ucenici ai Domnului „li se deschid ochii” (Lc. 24,31) pentru a putea cunoaște (connaître) adevărul Cuvântului lui Dumnezeu. Alegoria nu este decât un efect al acestei strategii de unificare a lecturii Scripturii; hermeneutica culminează în Euharistie
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Euharistiei, prin care adevăraților ucenici ai Domnului „li se deschid ochii” (Lc. 24,31) pentru a putea cunoaște (connaître) adevărul Cuvântului lui Dumnezeu. Alegoria nu este decât un efect al acestei strategii de unificare a lecturii Scripturii; hermeneutica culminează în Euharistie; una asigură celeilalte condiția de posibilitate: intervenția în persoană a referentului textului ca centru al sensului său, al Cuvântului, dincolo de verba, pentru a le reapropria ca «cele despre Sine, ta peri eautou» (Lc. 24,27)”1. Denunțul plictisuluitc "Denunțul plictisului
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Duhul care conspiră cuvintele revelației întregește răspunsurile căutate de tâlcuitor, pe orice treaptă a virtuții s-ar afla acesta. Alegoria este, în fapt, aplicația semiotică a unei teologii eshatologice a istoriei. Convertirea literei în Duh se aseamănă prefacerii pâinii în Euharistie, fapt care confirmă relația de intimitate între practica exegetică și mistagogia Liturghiei. Pentru a cântări „măsura bună, îndesată, clătinată și cu vârf” a judecății Cuvântului, interpretul trebuie să accepte afilierea la Trupul mistic al Bisericii. Este concluzia asumată și de
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
transcendental) a nașterii noastre în Dumnezeu și începutul oricărei comuniuni posibile. Această comuniune întru Viață (numele ioaneic al lui Dumnezeu) este invizibilă, chiar atunci când se slujește de materialitatea vizibilă a cuvintelor doxologice și a gesturilor agapice, la fel ca de Euharistie. Asceza suprimă chinul steril al angoasei prin invocarea unui termen mediator - Viața transcendentală, a cărei singură rațiune de a fi este donația de Sine1. Numai Viața lui Dumnezeu, în care autoafectarea transcendentală devine responsabilă pentru generarea alterității ipostatice și respectarea
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
and the Body in Antiquity, Blackwell, Cambridge MA, 1988. Schifirneț, C. (ed.), Națiune și Creștinism, Editura Elion, București, 2003. Schleiermacher, F.D.E., Herméneutique șLes aphorismes sur l’hermeneutique de 1809-1810ț, trad. fr.: C. Berner, Éditions du Cerf, Paris, 1987. Schmemann, Alexander, Euharistia, trad. rom. de B. Răduleanu, Editura Anastasia, București, 1993. Schmemann, Alexander, Church, World, Mission, St. Vladimir’s Seminary Press, Crestwood, N.Y., 1979. Schmitt, Carl, Teologia politică, trad. rom. de Lavinia Stan și Lucian Turcescu, Editura Universal Dalsi, București, 1996
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
depozit, ci, cu prisosință, înseamnă să fii o voce. Și, Doamne, cum pot unii așa ușor despărți - cum ai tăia mămăliga cu ața - pe Creangă-învățătorul de Creangă-povestitorul, când știut ar trebui să fie că hrana și învățătura copilăriei sunt una, euharistie, care pe copil îl face unu, el însuși? După spusa înțelepților, cel ce învață pe cineva făcător de om este. Pentru V. Fetescu evocarea e stare de spirit, suprem acord. Astfel, copilăria nu e doar o amintire, ceva ofilit după
Acorduri pe strune de suflet by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/83169_a_84494]
-
Există și aici ca și la alți reprezentanți ai generației sale un dialog, un joc subtil între simbolurile consacrate și posibilitatea de a fi reinventate, resemantizate. Grâul este un simbol al vieții, al regenerării, pâinea însăși este legată de ritualul euharistiei, expresie a morții urmate obligatoriu de înviere și mântuire. Nu doar în cultul creștin, grăul își leagă semnificațiile de imaginea vieții, a fertilității și a perpetuării, ci în aproape toate culturile care l-au cunoscut: simbol al purității la chinezi
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
fie îndrumați și să primească sfintele taine. Luther păstrează din catolicism tot ceea ce nu i se pare contrar doctrinei mîntuirii prin credință: biserici, altare, pastori însărcinați să răspîndească cuvîntul Domnului și să explice Scriptura, ca și două sacramente: botezul și euharistia. Mesa este simplificată și tradusă în limba populară. Mélanchton joacă un rol important în această organizare. El prezintă într-o formă mai puțin aspră decît cea a lui Luther temele noii religii și este principalul redactor al Confesiunii de la Augsburg
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
ale cărui cercetări personale sînt asemănătoare cu cele ale lui Luther, acordă totuși o oarecare valoare operelor caritabile. El vede în Sfîntul Duh ma-rea cale către mîntuire și refuză total prezența reală a trupului și sîngelui lui Hristos în euharistie. În 1523, Consiliul orașului Zürich îi adoptă poziția și reforma sa se răspîndește în cantoanele Bale și Berna. Cu excepția cîtorva nuanțe, principiile lui Zwingli se impun și în orașele de pe Rhin, mai ales la Strasbourg. Anabaptismul este un alt curent
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
patru secole (pînă la al II-lea Vatican) bazele ecleziologiei catolice: credința se bazează pe Scripturile interpretate de Biserică, faptele reprezintă un complement necesar al acestora, sacramentele sînt imuabile, iar mesa, care conferă credincioșilor prezența reală a lui Hristos în Euharistie, are un rol principal, în sfîrșit, Biserica și sacerdoțiul se bazează pe instituția divină. În același timp, Sinodul reformează sacerdoțiul: se face un efort deosebit pentru recrutarea și formarea preoților (seminarii în dioceze), a căror misiune evanghelică este readusă în
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
ofere chiar și celor mai umili o imagine terestră a ceea ce va fi viața eternă datorită mîntuirii, al cărei secret îl are numai Biserica. Sculpturile și picturile sînt și ele destinate să ridice în slăvi învățăturile Sinodului din Tyrol: glorificarea euharistiei, celebrarea Sfintei Fecioare și a sfinților, scene de extaz care pregătesc omenirea să primească iertarea divină. Arta barocă răspunde în primul rînd preocupărilor Biserici catolice, care-și pune în joc toate instrumentele puterii, ale bogăției și emoției împotriva austerității și
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
strânge și acvilele." Or, toți traducătorii, de la Luther la TOB (traducere ecumenică a Bibliei n.m.), văd aici o aluzie la hoitari și traduc prin "vulturi", când versetul ar putea trimite de fapt la legătura între urmașii lui Cristos sau la euharistie"5. Traducerile românești păstrează confuzia; iat-o pe cea din diortosirea lui Bartolomeu Anania: Unde va fi stârvul, acolo se vor aduna și vulturii"6. Prin urmare, parcurgând sursele antice și medievale, vom observa că se coagulează cel puțin două
Inorogul la porţile Orientului - Bestiarul lui Dimitrie Cantemir: studiu comparativ by Bogdan Creţu [Corola-publishinghouse/Science/897_a_2405]
-
-l în bucuria ascetică a renunțărilor (a omorârilor) până și a trebuințelor, așa încât moartea finală a trupului să se identifice cu apoteoza intrării și rămânerii în Viața, în Ființa lui Hristos, om-Dumnezeu. Cel ce a „înghițit” pe Hristos (în Taina Euharistiei) este „înghițit” de Hristos, înveșnicit în Tatăl prin lucrarea Duhului Sfânt, de lepădare de sine: „Cel ce va voi să vină după Mine să se lepede de sine, să-și ia crucea și să-Mi urmeze Mie”. Căci lucrarea lui
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
aprinsă: dacă divorțatul - recăsătorit, care s-a supus unor condiții precise și riguroase indicate în „Relația Kasper”, poate să se apropie de sacramentul Reconcilierii, să primească dezlegarea trăind în continuare în starea lui de divorțat - recăsătorit și, deci, să primească Euharistia. Evident, nu este prima dată când Biserica, în bimilenara ei istorie, își pune această întrebare. Este o exigență a credinței ei și o naturală prudență să ia în considerare cu atenție soluțiile date, motivele pe care le suportă, autoritatea atribuită
Divorţaţi "recăsătoriţi" : practica Bisericii primare by Henri Crouzel S.J. () [Corola-publishinghouse/Science/100979_a_102271]
-
Bisericii ierarhice, care are rolul unui conciliator, adică, după sensul curent al termenului, rolul celui care îi pune în contact pe viitorii soți și organizează căsătoria. Din conținutul căsătoriei este menționat oblatio, termen care pentru Tertulian desemnează de cele mai multe ori Euharistia, dar care se poate aplica și unei rugăciuni care nu este euharistică, și o benedictio, auspiciu de fericire formulat de un bărbat - nu se spune expres că este un preot - în numele lui Dumnezeu. Mărturii mai numeroase privesc secolul al IV
Divorţaţi "recăsătoriţi" : practica Bisericii primare by Henri Crouzel S.J. () [Corola-publishinghouse/Science/100979_a_102271]
-
nord diferențele imperceptibile, Grădinari lumina caldă în geam, peretele, Argeșul pe cote de atenție piaptănă arboreturile de margine, țițeiul la ultima sondă și becuri strînse pe rezervoare, satul vegetația nocturnă, profil simbolic emisfera de tablă, uscăciunea culturii din afara Simbolului viu, euharistia, urbanitatea capitală în margine de corpuri opace, fir rutier pe viaduct, est-sud-est în răsărit de lună, lumina de lemn pe care o oferă ea, în fond de formalism urban, mesajul patetic din reluare, luna leit soarele cu apusul lui în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
cred În El. Ele au deci o funcție unificatoare a credincioșilor În Hristos și În Biserică. Biserica Ortodoxă, ca și Biserica Romano- Catolică, numără șapte Sfinte Taine, după numărul celor șapte daruri ale Duhului Sfânt (Isaia 11,2-3): Botezul, Mirungerea, Euharistia (Împărtășania, Cuminecătura), Spovedania (Mărturisirea, Pocăința), Nunta (Cununia sau Căsătoria), Preoția (Hirotonia) și Maslul. Prin primirea acestor Taine pe tot parcursul vieții, creștinul se sfințește treptat și se pregătește pentru viața veșnică, În Împărăția lui Dumnezeu. În rândul Sfintelor Taine un
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Coca Stana () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92311]