6,028 matches
-
cuvertura mototolită... cum de mă mai suportă femeia asta și nu mă dă afară?! Înainte de-a mă căsători, spune Cristina, ocolindu-mi privirea, scriam și eu. Am publicat și un volum de versuri... Dimineața unei lebede, semnat Ina Cristian! exclam eu înainte ca ea să-și fi terminat vorba. Acum îmi amintesc unde te-am mai văzut: aveai poza pe copertă, o poză în care surîdeai... Poză?! se miră Cristina. Poza aceea n-a semănat niciodată cu mine... Ba nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
pahare de coniac... A început să-mi vorbească de necazurile făcute de soț și, ca o răbufnire, s-a trezit vorbindu-mi de un tînăr pe care-l iubește: înalt, ochi albaștri... "O, dacă ar vrea să ne căsătorim! a exclamat ea. Aș începe o viață nouă, aș face copii, aș simți că-s femeie cu adevărat!..." Și? întreb eu surîzînd. Cînd am întrebat-o din nou, a doua zi, și în alte zile, a negat. A zis că totul a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
devenit cinică; îți place să surîzi încurajatoare cîte unei victime, cum mi-ai surîs mie astăzi; bărbatul-victimă începe să-ți facă curte, tu îi dai speranțe, ca în final, la momentul oportun, să-l poți pune la punct, să poți exclama în sinea ta: Ah, bărbaților, sînteți niște biete ființe de ceară!... Dar nu uita "esența lumînării spunea Saint Exupéry nu este ceara, care lasă urme, ci lumina", lucru pe care, dacă nu vrei să-l știi tu, inginera Cristina Dumitriu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
și ne oprim, ocolindu-ne privirea, conștienți că mai avem să ne spunem cîte ceva. Întind mîna și apăs pe butonul de apel al liftului. Știți, încep eu timid, vrînd să-mi mai cer o dată scuze. O, Mihai, te rog!... exclamă Cristina. Nu mai spune nimic. Și așa e prea mult. O să-mi trebuiască măcar o lună să cîntăresc fiecare vorbă ori gest în parte. Cu bine! îmi întinde ea mîna plină de grație. Îți mulțumesc pentru că m-ai așteptat în fața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
brici, de parcă ar vrea să mă despice și să citească ce scrie în mine. "Ușor, că nu-s din mămăligă!", îi spun în gînd și-l privesc lung, fix, ca într-un studiu reciproc, înaintea unui duel. A, iată-vă! exclamă directorul general, arătînd cu privirea spre Don Șef. L-ai găsit totuși... Da, l-am găsit, murmură Don Șef. Siiiigur! se înfurie directorul. Noi decretăm stare de necesitate pe întreg combinatul, sute de salariați stau la locurile lor de muncă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
să ne spuneți în ce stadiu vă aflați cu separatorul. Nu e cazul să stabiliți dumneavoastră cauzele avariei. Mai ales că este de față tovarășul prim-secretar și a aflat ceea ce, de obicei, nu prea află, spun eu. Curată obrăznicie! exclamă directorul general. Vă rugăm să părăsiți sala! Da-da, părăsiți sala, urgent! Directorul general s-a ridicat deja în picioare, arătîndu-mi ușa, dar imediat îl văd cum se înmoaie și se reașază; probabil i-a făcut semn, pe sub masă, prim-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
fie calm. Tovarășe director, spun eu, ridicat deja în picioare, ar trebui să știți că orgoliul și furia nu dau niciodată roade comestibile. Cu-atît mai mult beția alcoolică, tovarășe Vlădeanu, intervine Brîndușa. Poftim?! mă mir eu, privind-o. Ești beat! exclamă încet Brîndușa, aruncîndu-mi o privire plină de ură. Într-un fel, spune secretarul Comitetului P.C.R., uitîndu-se spre prim-secretar, comportarea tovarășului Vlădeanu e... "justificată". Azi a fost certat de tovarășa Roman pentru că s-a purtat urît cu o delegată venită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
poți porni instalația, altfel nu ți-ai fi permis să te comporți așa cum te-ai comportat. Ce amestec are comportarea mea în pornirea separatorului?! mă mir eu, surprins de explozia Tamarei, simțind-o dintr-o dată în tabăra adversă, acuzîndu-mă. Are! exclamă Tamara. Discuția de-aici, din sala asta, e ca un joc: miza e foarte mare. Și tu o știi, și ești atît de conștient ca să-nțelegi că nu poți trage de timp, cu alte cuvinte, nu poți merge la cacealma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
spun intrînd, apropiindu-mă de biroul pe care stau trei cești cu cafea aburindă. Cît mai stăm, nu știi? mă întreabă doamna Petrache. Cred că vreo jumătate de oră, răspund eu. Vreau tabelul cu coeficienții de compresie. O-le-le! exclam, uitîndu-mă spre ușa magaziei cu reactivi, pe care iese Lidia. Ia te rog, fără..., zice Lidia, apropiindu-se de scaunul ei, de lîngă birou, vrînd să se așeze. Nu bei o cafea? mă întreabă. Două, nu una, că merit! îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
în birouri, ca tine. Acasă își permit să țină servitoare, iar cumpărăturile și le fac la punctul alimentar special amenajat pentru ele, să nu obosească stînd la coadă, alături de clasa muncitoare... Ai să regreți, Mihai! Brîndușa mă așteaptă cu... Sigur! exclam eu cu toată gura, fără să-mi pese că aș putea fi auzit. Acum nu vă mai doare soarta combinatului, nu vă mai doare fiecare minut pierdut!... A fost de ajuns să se termine ședința, să știți că și-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
doare fiecare minut pierdut!... A fost de ajuns să se termine ședința, să știți că și-a asumat altcineva răspunderea, că voi v-ați și întors în birouri faimoasele voastre culise! Ușa din dos cu scara de serviciu a socialismului!... exclam eu furios, apoi întind gîtul spre ea și-i șoptesc: Oi fi eu un bădăran, oi fi eu un simplu pion, dar în spectacolul vieții stau pe scenă, joc la vedere, nu în culise... Asta am învățat stînd la mansarda
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
rezervoarelor ca să se stabilească ce cantitate maximă de gaze pot băga în ele, iar în final, după vreo jumătate de oră în care nu s-a auzit decît un murmur continuu, stabilim raportul optim de amestec. Dumnezeu cu tine, Mihai! exclamă Brăduț. Eu n-aș lucra în varianta asta forțată. Am familie, copii... Du-te, mă! sare Graur, nu vezi cîte sisteme de siguranță are?! arată el spre documentație. Cred că a cheltuit cîteva sute de mii numai pe sistemele electronice
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
aspirina, beau cîteva guri de apă și ies. ...am de luat băiatul de la cămin, sfîrșește o discuție Graur cînd îi ajung, un fel de explicație față de ceilalți, că-l văd strîngînd neputincios din umeri. A, uite că m-ai ajuns! exclamă Graur cînd mă vede lîngă el. Hai să mergem mai repede. Cobor încet scările, în urma tuturor, înjurînd în șoaptă din cauza unui mușchi care mă doare cînd și cînd, făcîndu-mă să mă poticnesc; o durere ascuțită, asemeni durerilor de măsele, care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Nu, Mihai, te rog!... Nu acum... Nu aici... Ar fi păcat să risipesc cîte puțin tot cît am adunat... Tot cît am adunat pentru tine. Vreau... vreau să-ți dăruiesc totul odată, ca o explozie..." Ce om, domnule, ce om! exclamă Luchian, scoțîndu-și nervos mănușile, mototolindu-și-le. Auzi: să-și ducă băiatul la film... Chestie vitală: să vadă băiatul desene animate !!... Fiecare om încearcă să realizeze un echilibru în familia lui, spun eu așa, într-o doară, să-l scuz
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
oameni. Cred că numai mecanici sînt vreo cincizeci. În două locuri se mai sudează electric, în alt loc s-a terminat de sudat, iar maistrul Cornea împreună cu un maistru de la atelierul mecanic central, de la secția de cazangerie, controlează sudura. Fain! exclamă Cornea, stingînd lanterna cu care a controlat conducta. No, ce fain, mă Cornea, îi spune maistrul de la cazangerie, vezi că pe asta mere hidrojen, nu trebe să aibă nic, niși-o boabă cît inu... Voi, se întoarce el spre trei mecanici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
de spus. Pornirea asta trebuia făcută în timp, nu forțat. Lăsați, tovarășe Vlad, aud vocea Brîndușei, care a intrat între timp în încăpere, și dumneavoastră ați forțat lucrurile la Sinteză, și ați reușit într-un timp record. Acolo era altceva! exclamă Vlad, aruncîndu-i o privire scurtă. Și-aici?! întreabă Brîndușa. Aici... face un gest evaziv Vlad, aici e de ajuns să fie un bob de sudură pe conductă, care să fie rupt de primul jet de hidrogen și să fie lovit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Dumnezeu! șuieră Vlad printre dinți. Lucrăm așa cum ai propus tu pînă la trecerea pe aer. Cînd ajungem acolo, trimitem gazele în rezervoare și abia apoi intrăm pe aer. După zece ore, instalația va funcționa normal. Taman bine mîine în zori! exclam eu. Nu-i altă soluție, Mihai, clatină Vlad din cap. N-o știm noi!!! urlu eu, plimbîndu-mă prin fața pupitrului de comandă. Trebuie să existe și alte soluții, îi șoptesc, continuînd să mă plimb, lovindu-mă cu pumnul drept în palma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Și totuși, îi spun lui Vlad, oprindu-mă în fața lui, să ne gîndim, poate... Încearcă să te gîndești și tu, poate-ți vine vreo idee. Degeaba, surîde Vlad. Mie, de obicei, ideile îmi vin în alte împrejurări, mai delicate... Știu! exclam eu, înfuriindu-mă iar. Mi-ai spus acum vreo doi ani: te umpli de idei cînd ești cu vreo femeie!... Cunoști altfel de muze? mă întreabă rîzînd. Ascultă, Vlade, îi spun furios, oprindu-mă în fața lui, ce-ar fi să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
o sucește brusc, astfel că fata face o rotație, scăpînd dosarul de sub braț, în timp ce Vlad îi ține cu dreapta mîna răsucită, iar cu stînga îi prinde celălalt braț și o apropie cu violență, sărutînd-o lung. Ah, fir-aș al dracului! exclamă el, dezlipindu-se de fată, eliberînd-o. Tot mă botez eu într-o zi... În chiuvetă mă botez și tot mă botez! Să-ți fie rușine! îi șoptește fata, plecîndu-se să-și ia dosarul, dar Vlad face o mișcare iute, ia dosarul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
să fiu intrigată. Doi: m-a amenințat că, dacă nu-i trimit declarația pe care mi-a cerut-o, îi spune soțului meu că ai fost la mine în cameră, ba a zis că-i și dovedește cu martori. Canalia! exclam eu. Canalie, necanalie, tu spune-mi dacă are vreo dovadă că ai fost la mine. Nu știu, Cristina, zău! Nu știi! se înfurie Cristina. Atunci, cum de-i atît de sigură? Nu știu! Ce vrei?! țip eu. Ascultă, Mihai: nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Cristina. Mincinos ordinar ce ești! Nu-i decît poza de tine! Bănuiam ce s-a întîmplat, dar acum am certitudinea. Măcar de-ai fi recunoscut... Ce? întreb eu încet, nedumerit. Voiam să știu..., măcar să fiu cu sufletul împăcat... "Sufletul împăcat!" exclam brusc, ieșindu-mi din fire. Tu vrei să fii cu sufletul împăcat, directorul vrea să știe că am înțeles de ce a țipat la mine pentru că treuia să ajungă urgent la veceu, altă cucoană așteaptă să-i spun un cuvînt, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
dă comenzile pentru amestecarea gazelor și introducerea lor în separator. Eu le preiau purificate de separator și le bag înapoi în rezervor, imediat după ce Vlad a trimis în amestecător o nouă cantitate de gaze. Să meargă așa și cu aer!... exclamă Vlad după cîteva cicluri încheiate, arătînd spre cadranele indicatoare. O să meargă, mormăi eu. Mi s-a făcut o foame!... Ai mîncat? La prînz, nu. Am avut mult de umblat azi și-am tot amînat mîncarea. Speram să mănînc seara asta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
lucrează la ultimul tronson. Să vă trimit niște cafele? Nu-nu, mulțumim! zic eu. Să nu vină nimeni aici. Vlad pocnește scurt și puternic din degete, făcîndu-mă atent să începem un nou ciclu. La naiba! Ce-ar fi mers o cafea! exclamă el cînd terminăm ciclul. Vom bea seara asta, după cină, dacă iese din calcul o tensiune mică pentru filtre, în varianta propusă de Graur, spun eu privindu-l, și pentru că-l văd zîmbind, continuu: Vom bea o cafea mare, neagră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
înghițit în sec imediat ce a spus cuvîntul "picior". Dacă ghiuleaua va fi la piciorul bolnav, n-o să se cunoască prea mult. Dacă va fi la cel sănătos, abia-mi voi echilibra mersul. Oricum ar fi, te va ține pe pămînt! exclamă el. Nu spun că Livia n-ar fi... Tu decizi, Mihai. Dar oamenii practici nu vor crede niciodată în zborul spiritului. Nu ți-aș dori să descoperi că Livia, între un premiu literar adus de la București și un borcănel cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
literatura... Vlad surîde: Taci, măi Mihai. Tu nu ai îndrăznit nici măcar să o inviți unde locuiești... De unde știi?! tresar, întorcînd privirea mirată spre el. N-am știut, rîde Vlad. Am bănuit, iar tu te-ai dat de gol. Livia! Livia!! exclam eu. Ați înnebunit cu toții. Nu-i chip să existe o femeie mai deosebită că i se și găsesc bube în cap... De ce?! Pentru că ați observat că ne înțelegem bine. Vlad mă măsoară îndelung cu privirea. O întrebare, apropo de acest
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]