3,294 matches
-
fluorescent. Analiza ARN-ului prin metoda Northern blot urmărește să identifice profilurile de expresie ale unei gene, prin hibridizarea ARN mesager cu o secvență monocatenară complementară de ADN. Există o serie de metode directe de detectare a mutațiilor cunoscute din genotipul unei persoane, între care: secvențierea, care permite detecția și localizarea completă a unei mutații; testul de ligare a oligonucleotidelor (OLA), pentru mutații punctiforme determinate; testul ARMS (amplification refractory mutation system), pentru mutații punctiforme, care se bazează pe PCR cu amorse
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
putând fi supuse, la rândul lor, testării din perspectiva validității analitice, a validității clinice, a utilității clinice și a implicațiilor etice, legale și sociale. 6.4.1 Validitatea analitică Se referă la capacitatea testului de a măsura acurat și fidel genotipul de interes. Această dimensiune cuprinde sensibilitatea, specificitatea, controlul calității testului și robustețea. Sensibilitatea se referă la probabilitatea ca o probă care conține o anumită mutație/variație genetică să obțină un rezultat pozitiv la test. Specificitatea este definită ca fiind probabilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
ashkenazi, 94% pentru amerindieni, 90% pentru caucazieni, 75% pentru africani, 57% pentru africani și 30% pentru asiatici. 6.4.2 Validitatea clinică Se referă la capacitatea testului de a identifica în mod acurat și fidel o boală. Întrucât relațiile dintre genotip și fenotip nu sunt simple, există puține mutații care pot prezice în mod acurat fenotipul clinic sau pot prognoza o boală genetică, datorită variațiilor care apar în penetranță și expresivitate. Penetranța definește relația dintre genotip și fenotip și descrie numeric
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
o boală. Întrucât relațiile dintre genotip și fenotip nu sunt simple, există puține mutații care pot prezice în mod acurat fenotipul clinic sau pot prognoza o boală genetică, datorită variațiilor care apar în penetranță și expresivitate. Penetranța definește relația dintre genotip și fenotip și descrie numeric probabilitatea de a avea o anumită condiție clinică - de exemplu, dacă din 100 de persoane care au o anumită alelă doar 70 manifestă o trăsătură asociată cu alela respectivă, vorbim despre o penetranță de 70
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
de a avea o anumită condiție clinică - de exemplu, dacă din 100 de persoane care au o anumită alelă doar 70 manifestă o trăsătură asociată cu alela respectivă, vorbim despre o penetranță de 70%. Penetranța se referă la expresia unui genotip de felul „totul sau nimic”. Penetranța genelor BRCA1/2 este de 36-85% pentru cancerul de sân, respectiv 16-60% pentru cancerul ovarian. În schimb, expresivitatea se referă la severitatea bolii - intensitatea simptomelor - la indivizi diferiți, în funcție de gradul de expresie a unei
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
indivizi diferiți, în funcție de gradul de expresie a unei gene. De exemplu, fibroza chistică poate duce la un spectru foarte larg de simptome și manifestări: deces până la vârsta de 30 ani, sterilitate masculină, pneumonii, afecțiuni ale pancreasului. Expresia clinică a unui genotip poate fi modificată și de mediu sau de alte influențe genetice. Un alt aspect care influențează validitatea clinică este variabilitatea unei mutații, și anume faptul că același efect poate fi produs de mutații diferite. Nu este de neglijat nici faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
persoana testată poate avea o altă mutație semnificativă clinic, care nu a fost identificată de test, sau există o mutație la nivelul unei alte gene, care crește riscul de cancer în această familie. De altfel, predicția profilului clinic pornind de la genotip este adesea imposibilă, datorită variabilității în penetranță, expresivitate, precum și datorită interacțiunii dintre gene sau a interacțiunii acestora cu mediul. În plus, progresele din genetică au dus și vor mai duce la descoperirea unor variații la nivelul genomului a căror semnificație
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
fi estimată prin metode standardizate, cum ar fi tabelul lui Punnett (figura 1), combinat cu utilizarea calculului probabilităților (Mange și Mange, 1999). Gameții produși de către fiecare părinte sunt plasați pe margini, iar la intersecțiile dintre rânduri și coloane se află genotipurile descendenților. Probabilitatea unui eveniment este șansa ca acest eveniment să se întâmple. Câteva reguli ale calculului probabilității sunt prezentate mai jos: probabilitatea unui eveniment imposibil este 0; probabilitatea unui anumit eveniment este 1; dacă probabilitatea unui eveniment x este p
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Covic, Dimofte, Puiu și Sandovici, 2004). Aneuploidiile sunt anomalii cromozomiale care presupun absența unui cromozom - monosomia, - sau prezența în exces a unui cromozom - trisomia - sau chiar a doi cromomzomi - tetrasomia. Aneuploidiile pot implica atât autozomii, cât și heterozomii. Monosomiile umane (genotip 2n-1) sunt în majoritate letale, cele autozomale fiind descrise doar la embrioni avortați. Singura monosomie compatibilă cu viața este monosomia X. Trisomiile umane (genotip 2n+1) sunt, de asemenea, majoritatea letale, ducând la avorturi spontane precoce. Excepție fac trisomiile autozomale
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
sau chiar a doi cromomzomi - tetrasomia. Aneuploidiile pot implica atât autozomii, cât și heterozomii. Monosomiile umane (genotip 2n-1) sunt în majoritate letale, cele autozomale fiind descrise doar la embrioni avortați. Singura monosomie compatibilă cu viața este monosomia X. Trisomiile umane (genotip 2n+1) sunt, de asemenea, majoritatea letale, ducând la avorturi spontane precoce. Excepție fac trisomiile autozomale 21, 18, 13 și 8 (aceasta doar în mozaic), și cele heterozomale (XXX, XXY și XYY). Tetrasomiile umane (genotip 2n+2) cunoscute afectează doar
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
este monosomia X. Trisomiile umane (genotip 2n+1) sunt, de asemenea, majoritatea letale, ducând la avorturi spontane precoce. Excepție fac trisomiile autozomale 21, 18, 13 și 8 (aceasta doar în mozaic), și cele heterozomale (XXX, XXY și XYY). Tetrasomiile umane (genotip 2n+2) cunoscute afectează doar heterozomii, fiind de tipul XXXX, XXYY, XXXY. În unele cazuri sunt prezente și pentasomii (genotip 2n+3) - de exemplu, XXXXX sau XXXXY. Alterările în numărul cromozomilor umani se produc în principal datorită nondisjuncției acestora în timpul
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
trisomiile autozomale 21, 18, 13 și 8 (aceasta doar în mozaic), și cele heterozomale (XXX, XXY și XYY). Tetrasomiile umane (genotip 2n+2) cunoscute afectează doar heterozomii, fiind de tipul XXXX, XXYY, XXXY. În unele cazuri sunt prezente și pentasomii (genotip 2n+3) - de exemplu, XXXXX sau XXXXY. Alterările în numărul cromozomilor umani se produc în principal datorită nondisjuncției acestora în timpul diviziunii meiotice. Rezultă astfel gameți anormali, disomici - cu două cópii ale unui cromozom - sau nulisomici - fără nici o copie. Participarea la
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
numărul cromozomilor umani se produc în principal datorită nondisjuncției acestora în timpul diviziunii meiotice. Rezultă astfel gameți anormali, disomici - cu două cópii ale unui cromozom - sau nulisomici - fără nici o copie. Participarea la fecundație a acestor gameți duce la apariția aneuploidiei (un genotip anormal în care numărul cromozomilor poate fi: 2n+1, 2n-1, 2n+2, 2n+3 etc.). Frecvența nondisjuncției cromozomiale este relativ ridicată, mai ales în ovogeneză, dar, de regulă, rezultatele sale sunt atât de devastatoare încât are loc un avort spontan
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
și sâni nedezvoltați, defecte ale scheletului, anomalii ale extremităților) și sterilitate. Sindromul 47, XYY Incidența acestei trisomii este de 1:1 000 de nou-născuți de sex masculin, dar diagnosticul clinic este rareori stabilit, deoarece există modificări fenotipice minore asociate cu genotipul XXY. Persoanele cu acest sindrom se caracterizează prin talie înaltă (peste 1,83 m), cu o dezvoltare armonioasă a musculaturii, de tip atletic. Deficitele sunt mai degrabă de ordin psihologic: un coeficient de inteligență la limita normalului, dar cu 10-15
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
înrudite, întârziere în dezvoltarea limbajului, dificultăși de învățare (mai ales de citire), deficit de atenție, hiperactivitate, impulsivitate. Aceste din urmă caracteristici au stat la baza unei teorii a agresivității ca expresie a bazei genetice, care susținea că „supermasculii”, bărbații cu genotip XYY, sunt biologic determinați să acționeze violent, neputând să își controleze comportamentul din cauza genelor aberante. În prezent se consideră însă că agresivitatea și comportamentul aberant sunt relativ rare la indivizii care suferă de acest sindrom și, chiar dacă sunt prezente în
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
de acest sindrom și, chiar dacă sunt prezente în unele cazuri, nu justifică ideea unui „efect inexorabil” al constituției genetice. Diagnosticul acestui sindrom se face exclusiv prin analize citogenetice. În mod întâmplător se poate face depistarea prenatală a unui făt cu genotip 47, XXY, ceea ce impune implicarea consilierii genetice cu privire la păstrarea sau întreruperea sarcinii. 8.2.2. Anomaliile cromozomiale structurale Anomaliile cromozomiale de structură, numite și „mutații cromozomiale”, se produc prin rupturi cromozomiale și, ulterior, reunirea anormală a capetelor cromozomilor rupți sau
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
Determinismul genetic multifactorial asumă că: în determinarea unei caracteristici sunt implicate mai multe locus-uri; la nivelul acestor locus-uri nu există relația de dominanță și recesivitate; locus-urile acționează în manieră aditivă, fiecare adăugând sau extrăgând din caracteristica fenotipică; mediul interacționează cu genotipul pentru a determina fenotipul. Determinismul non-genetic multifactorial asumă că: un număr mare de factori non-genetici au rol în determinarea unor caracteristici fenotipice; unii din acești factori sunt modificabili, iar alții sunt non-modificabili; relația dintre modificabilitatea și non-modificabilitatea acestor factori este
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
în populație. Acest lucru nu înseamnă însă că orice caracteristică distribuită normal este determinată multifactorial. Pentru a determina contribuția relativă a factorilor genetici și ai celor de mediu în apariția unei trăsături, se utilizează studiile gemelare. Gemenii monozigoți au același genotip, astfel că diferențele dintre ei se datorează factorilor non-genetici (mediului). Rata concordanței unor caracteristici între gemenii monozigoți este comparată cu rata concordanței lor la gemenii dizigoți, pentru a estima componenta genetică a caracteristicilor respective; această componentă genetică se exprimă în
[Corola-publishinghouse/Science/2124_a_3449]
-
și diversității activităților zilnice: profesionale, familiale, recreative, sociale, dar și modalităților de deplasare și alte forme de activitate. Adaptarea poate fi: la întuneric, la lumină, gustativă, olfactivă, fenotipică etc., prin care se modifică proprietățile unui organism, în afara oricărei modificări a genotipului, ca răspuns la modificările mediului. Adaptarea are o dublăorientare: de asimilare (reprezintă modul de abordare a realității exterioare) și de acomodare (maniera de a utiliza schemele comportamentale dobândite anterior, în funcție de situația dată). Adaptarea mai poate fi: autoplastică, situație în care
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
oarecare măsură, și de condițiile de mediu. Fenotipul este reprezentat de comportament, acesta asigurând circularitatea relațiilor dintre organism și mediu; organismul își alege mediul, modificându-l în măsura în care depinde de el (Piaget, 1965). După Larousse (2006), este rezultatul interacțiunii dintre expresia genotipului și condițiile de mediu epigenetice. În domeniul comportamental, combinația indisociabilă a proceselor de maturizare și experiență în cursul ontogeniei individuale generează un fenotip singular. FERMITATE (< fr. fermeté) - Atitudine de adoptare rapidă, conștientă și de durată a unei poziții luate într-
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
și sunt asociate cu susceptibilitatea genetică pentru diabetul zaharat de tip 1. Dintre polimorfismele menționate mai sus, asocierea cea mai puternică a fost dovedită pentru alelele INS-VNTR, -23HphI și +1140A/ C, riscul relativ (RR) fiind de aproximativ 4,5 pentru genotipurile homozigote (Lucassen et al., 1993). Regiunea INS-VNTR este cunoscută și sub numele de minisatelitul genei insulinei. Menționăm că un satelit ADN este o regiune genomică care conține o secvență de nucleotide de diferite lungimi care se repetă identic (în tandem
Factori genetici implicaţi în etiopatogenia diabetului zaharat de tip 1 (insulinodependent) by Cristian Guja () [Corola-publishinghouse/Science/91983_a_92478]
-
I ar putea să nu fie diabetogene, exemplul cel mai important fiind reprezentat de alela 814 (cu 42 de repetiții) și care este protectoare în cazul transmiterii de la tată heterozigot clasa I/clasa III (Bennet et al., 1997). În plus, genotipul homozigot 814/814 nu conferă nici el risc pentru DZ tip 1. Mai recent s-a sugerat clasificarea alelelor de clasa I în 3 grupe denumite: IC(+), ID(+) și ID(-), împărțire bazată pe numărul de repetiții VNTR dar și de
Factori genetici implicaţi în etiopatogenia diabetului zaharat de tip 1 (insulinodependent) by Cristian Guja () [Corola-publishinghouse/Science/91983_a_92478]
-
de aproximativ 70% pentru apariția DZ tip 1 pe parcursul întregii vieți, indiferent de prezența sau absența unor molecule HLA diabetogene (Bennett și Todd, 1996). Reducerea semnificativă a riscului pentru DZ tip 1 apare chiar și la purtătorii celui mai diabetogen genotip (DR3-DQ2/DR4-DQ8). Astfel, un studiu efectuat recent indică o reducere de peste două ori a riscului pentru DZ tip 1 la heterozigoții DR3-DQ2/DR4-DQ8 în cazul prezenței și a unei singure alele de clasa a III-a INS-VNTR (Walter et al
Factori genetici implicaţi în etiopatogenia diabetului zaharat de tip 1 (insulinodependent) by Cristian Guja () [Corola-publishinghouse/Science/91983_a_92478]
-
s-a dovedit că insulina este exprimată și în timusul feților umani și chiar după naștere până la vârsta de 13 ani (Pugliese et al., 1995, Vafiadis et al., 1996). Mai mult, nivelul de expresie timică a proinsulinei se corelează cu genotipul INS-VNTR, alelele de clasa a III-a INS-VNTR fiind asociate cu o expresie crescută la nivel timic, iar alelele de clasa I cu o expresie scăzută (Pugliese et al., 1997, Vafiadis et al., 1997). Pe baza acestor date s-a
Factori genetici implicaţi în etiopatogenia diabetului zaharat de tip 1 (insulinodependent) by Cristian Guja () [Corola-publishinghouse/Science/91983_a_92478]
-
și criteriu suplimentar în identificarea candidaților pentru transplant hepatic [44,45]. Testele care investighează funcția metabolică a ficatului (MBT și GEC) pot fi utile și în identificarea terapiei antivirale adecvate pentru restaurarea funcției hepatice, indiferent de stadiul fibrozei și de genotipul viral și chiar dacă perfuzia hepatică rămâne normală [46]. TESTE CARE EVALUEAZĂ PERFUZIA HEPATICĂ Monitorizarea fluxului sanguin hepatic este dificilă în afara tehnicilor invazive, datorită celor două tipuri de alimentare sanguină hepatică, respectiv amestecul sângelui venos portal și a sângelui arterial hepatic
Tratat de oncologie digestivă vol. II. Cancerul ficatului, căilor biliare și pancreasului by Paula Szanto () [Corola-publishinghouse/Science/92129_a_92624]