7,832 matches
-
ale narațiunii. Astfel, Tristram Shandy ar putea fi descris ca o încercare a naratorului întrupat de a duce la bun sfîrșit sarcina de a scrie un roman convențional sub o asemenea povară trupească 219. Spre deosebire de Tristram Shandy și Felix Krull, naratorii din Tom Jones și Muntele vrăjit rămîn neîntrupați, deși ar putea spune "eu" nu mai puțin frecvent decît naratorii la persoana întîi menționați anterior, iar fizionomia lor intelectuală ar putea deveni foarte vizibilă pentru cititor. Aici se găsește diferența decisivă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
bun sfîrșit sarcina de a scrie un roman convențional sub o asemenea povară trupească 219. Spre deosebire de Tristram Shandy și Felix Krull, naratorii din Tom Jones și Muntele vrăjit rămîn neîntrupați, deși ar putea spune "eu" nu mai puțin frecvent decît naratorii la persoana întîi menționați anterior, iar fizionomia lor intelectuală ar putea deveni foarte vizibilă pentru cititor. Aici se găsește diferența decisivă dintre referința la persoana întîi și cea la persoana a treia într-o narațiune. Decisive nu sînt, așa cum crede
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
menționați anterior, iar fizionomia lor intelectuală ar putea deveni foarte vizibilă pentru cititor. Aici se găsește diferența decisivă dintre referința la persoana întîi și cea la persoana a treia într-o narațiune. Decisive nu sînt, așa cum crede Hamburger, natura personală (naratorul la persoana întîi) și natura impersonală (funcția narativă), ci, mai degrabă, gradul de întrupare, de prezență fizică a naratorului care spune "eu". În romanul la persoana întîi cvasiautobiografic, această corporalitate caracterizează atît eul care trăiește, cît și pe cel narator
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
referința la persoana întîi și cea la persoana a treia într-o narațiune. Decisive nu sînt, așa cum crede Hamburger, natura personală (naratorul la persoana întîi) și natura impersonală (funcția narativă), ci, mai degrabă, gradul de întrupare, de prezență fizică a naratorului care spune "eu". În romanul la persoana întîi cvasiautobiografic, această corporalitate caracterizează atît eul care trăiește, cît și pe cel narator. Pe măsură ce descrierea eului narator este redusă, gradul de întrupare al eului narator descrește, la rîndul său. În locul acestuia, întruparea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
naratorul la persoana întîi) și natura impersonală (funcția narativă), ci, mai degrabă, gradul de întrupare, de prezență fizică a naratorului care spune "eu". În romanul la persoana întîi cvasiautobiografic, această corporalitate caracterizează atît eul care trăiește, cît și pe cel narator. Pe măsură ce descrierea eului narator este redusă, gradul de întrupare al eului narator descrește, la rîndul său. În locul acestuia, întruparea eului care trăiește devine din ce în ce mai pregnantă. 4.5. Deicticele spațio-temporale în narațiunile la persoana întîi și la persoana a treia Distincția
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
și natura impersonală (funcția narativă), ci, mai degrabă, gradul de întrupare, de prezență fizică a naratorului care spune "eu". În romanul la persoana întîi cvasiautobiografic, această corporalitate caracterizează atît eul care trăiește, cît și pe cel narator. Pe măsură ce descrierea eului narator este redusă, gradul de întrupare al eului narator descrește, la rîndul său. În locul acestuia, întruparea eului care trăiește devine din ce în ce mai pregnantă. 4.5. Deicticele spațio-temporale în narațiunile la persoana întîi și la persoana a treia Distincția făcută anterior între narațiunea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
gradul de întrupare, de prezență fizică a naratorului care spune "eu". În romanul la persoana întîi cvasiautobiografic, această corporalitate caracterizează atît eul care trăiește, cît și pe cel narator. Pe măsură ce descrierea eului narator este redusă, gradul de întrupare al eului narator descrește, la rîndul său. În locul acestuia, întruparea eului care trăiește devine din ce în ce mai pregnantă. 4.5. Deicticele spațio-temporale în narațiunile la persoana întîi și la persoana a treia Distincția făcută anterior între narațiunea la persoana întîi și narațiunea la persoana a
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
exemplu de Karl Bühler și citat din nou de Hamburger în vederea demonstrării particularităților deictice ale structurii ficțiunii. Bühler a folosit exemplul eroului unui roman despre care se spune că ar fi în Roma. După comunicarea acestei informații despre localizarea personajului, naratorul ar putea continua cu termeni precum "acolo" și "aici" pentru a se referi la locul în care se află eroul, în funcție de transferul punctului de vedere al naratorului la locul acțiunii sau de lipsa acestuia: ""Acolo" s-a plimbat agale prin
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
spune că ar fi în Roma. După comunicarea acestei informații despre localizarea personajului, naratorul ar putea continua cu termeni precum "acolo" și "aici" pentru a se referi la locul în care se află eroul, în funcție de transferul punctului de vedere al naratorului la locul acțiunii sau de lipsa acestuia: ""Acolo" s-a plimbat agale prin Forum toată ziua, acolo [...] "Aici" ar putea fi folosit la fel de bine"220. Hamburger nu este de acord cu acest lucru, pentru că o asemenea explicație presupune existența unui
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
la locul acțiunii sau de lipsa acestuia: ""Acolo" s-a plimbat agale prin Forum toată ziua, acolo [...] "Aici" ar putea fi folosit la fel de bine"220. Hamburger nu este de acord cu acest lucru, pentru că o asemenea explicație presupune existența unui narator personalizat cu orientare spațio-temporală proprie. În cazul unui narator ficțional (la persoana a treia), susține Hamburger, doar sistemul de orientare al personajelor dintr-un roman va fi un factor decisiv, nu și acela al naratorului sau al funcției narative. Însă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
a plimbat agale prin Forum toată ziua, acolo [...] "Aici" ar putea fi folosit la fel de bine"220. Hamburger nu este de acord cu acest lucru, pentru că o asemenea explicație presupune existența unui narator personalizat cu orientare spațio-temporală proprie. În cazul unui narator ficțional (la persoana a treia), susține Hamburger, doar sistemul de orientare al personajelor dintr-un roman va fi un factor decisiv, nu și acela al naratorului sau al funcției narative. Însă explicația lui Hamburger este contrazisă atunci cînd aceasta folosește
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
asemenea explicație presupune existența unui narator personalizat cu orientare spațio-temporală proprie. În cazul unui narator ficțional (la persoana a treia), susține Hamburger, doar sistemul de orientare al personajelor dintr-un roman va fi un factor decisiv, nu și acela al naratorului sau al funcției narative. Însă explicația lui Hamburger este contrazisă atunci cînd aceasta folosește exemplul citat pentru a demonstra că ""acolo" nu este decît "aici" în referirea la figura fictivă, fictivul Eu-Origo [orientarea spațio-temporală] al persoanei din roman. Acest lucru
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
astăzi", un adverb deictic ce indică apropierea în contextul unei narațiuni la persoana a treia. Acestea sînt, totuși, compatibile, în contextul unei narațiuni la persoana întîi: "Astăzi m-am plimbat agale toată ziua". Un motiv al acestui lucru este corporalitatea naratorului la persoana întîi, prezența sa fizică la locul întîmplării la care se referă afirmația. Prezența sa corporală determină într-un mod atît de accentuat orientarea spațio-temporală, încît un sistem de orientare independent, autonom se stabilește în jurul acestui "eu" întrupat și
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
atît de accentuat orientarea spațio-temporală, încît un sistem de orientare independent, autonom se stabilește în jurul acestui "eu" întrupat și este posibil să combinăm deicticele de distanță și de apropiere în cadrul acestui sistem de orientare. Din cauza acestei lipse a corporalității, un narator la persoana a treia nu poate stabili fără dificultate un sistem de orientare care să funcționeze într-un mod la fel de autonom. Acesta trebuie, într-un fel, să-și determine de la o propoziție la alta centrul de orientare dislocat și schimbat
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
roman sau dacă trebuie să rămînă la distanța temporală și spațială nedefinită sugerată de procesul narativ auctorial. Deicticele narative funcționează diferit în relație cu situația narativă personală. Această diferență va fi discutată în relație cu opoziția narator-reflector222. 4.6. "Întruparea" naratorului și motivația actului narativ Contrastul dintre un narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
temporală și spațială nedefinită sugerată de procesul narativ auctorial. Deicticele narative funcționează diferit în relație cu situația narativă personală. Această diferență va fi discutată în relație cu opoziția narator-reflector222. 4.6. "Întruparea" naratorului și motivația actului narativ Contrastul dintre un narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația naratorului de a nara. În cazul unui narator
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
sugerată de procesul narativ auctorial. Deicticele narative funcționează diferit în relație cu situația narativă personală. Această diferență va fi discutată în relație cu opoziția narator-reflector222. 4.6. "Întruparea" naratorului și motivația actului narativ Contrastul dintre un narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația naratorului de a nara. În cazul unui narator întrupat, aceasta este existențială
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
relație cu situația narativă personală. Această diferență va fi discutată în relație cu opoziția narator-reflector222. 4.6. "Întruparea" naratorului și motivația actului narativ Contrastul dintre un narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația naratorului de a nara. În cazul unui narator întrupat, aceasta este existențială; e direct legată de experiențele sale concrete, de bucuriile și
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
și motivația actului narativ Contrastul dintre un narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația naratorului de a nara. În cazul unui narator întrupat, aceasta este existențială; e direct legată de experiențele sale concrete, de bucuriile și supărările trăite de el, de stările și nevoile sale. Actul narativ poate astfel să aibă o natură irepresibilă, inevitabilă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
narator întrupat și un narator lipsit de o asemenea determinare corporală, adică dintre un narator la persoana întîi și unul auctorial la persoana a treia, explică diferența cea mai importantă legată de motivația naratorului de a nara. În cazul unui narator întrupat, aceasta este existențială; e direct legată de experiențele sale concrete, de bucuriile și supărările trăite de el, de stările și nevoile sale. Actul narativ poate astfel să aibă o natură irepresibilă, inevitabilă, crucială, cum se întîmplă în cazul naratorului
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
narator întrupat, aceasta este existențială; e direct legată de experiențele sale concrete, de bucuriile și supărările trăite de el, de stările și nevoile sale. Actul narativ poate astfel să aibă o natură irepresibilă, inevitabilă, crucială, cum se întîmplă în cazul naratorului la persoana întîi din romanul De veghe în lanul de secară. Motivația de a nara poate, de asemenea, să se înrădăcineze în nevoia unei viziuni de ansamblu cu rol structurant, în căutarea unui sens de către un "eu" maturizat, echilibrat care
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
înrădăcineze în nevoia unei viziuni de ansamblu cu rol structurant, în căutarea unui sens de către un "eu" maturizat, echilibrat care a depășit greșelile și confuziile vieții sale anterioare. Și aici motivația actului narativ este în final determinată existențial de situația naratorului, deși avem de-a face cu o distanță mai mare, pentru că în narațiunea la persoana întîi procesul narativ este întotdeauna legat de experiența eului naratorului. Procesul narativ și experiența naratorului formează o entitate; cu alte cuvinte, cititorul este invitat în
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
vieții sale anterioare. Și aici motivația actului narativ este în final determinată existențial de situația naratorului, deși avem de-a face cu o distanță mai mare, pentru că în narațiunea la persoana întîi procesul narativ este întotdeauna legat de experiența eului naratorului. Procesul narativ și experiența naratorului formează o entitate; cu alte cuvinte, cititorul este invitat în mod constant să țină seama de unitatea existențială a eului care trăiește și a eului narativ. Astfel, consumarea vieții unui narator la persoana întîi are
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
motivația actului narativ este în final determinată existențial de situația naratorului, deși avem de-a face cu o distanță mai mare, pentru că în narațiunea la persoana întîi procesul narativ este întotdeauna legat de experiența eului naratorului. Procesul narativ și experiența naratorului formează o entitate; cu alte cuvinte, cititorul este invitat în mod constant să țină seama de unitatea existențială a eului care trăiește și a eului narativ. Astfel, consumarea vieții unui narator la persoana întîi are loc doar prin realizarea actului
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
legat de experiența eului naratorului. Procesul narativ și experiența naratorului formează o entitate; cu alte cuvinte, cititorul este invitat în mod constant să țină seama de unitatea existențială a eului care trăiește și a eului narativ. Astfel, consumarea vieții unui narator la persoana întîi are loc doar prin realizarea actului narativ. De pildă, actul narativ al guvernantei bîntuite de fantome din romanul lui Henry James O coardă prea întinsă este ultimul act de autodramatizare a acestui personaj și, în consecință, continuarea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]