3,994 matches
-
un schelet, care speria femeile piesei; În fine, În cercul-cadran, la un moment dat ar fi putut apare poza lui ...Ionesco! Toate ideile, justificate de text. Deci, de reținut... În centrul Vienei , zăresc Într-un magazin de lux , teniși...cu toc (Înalt!) de plastic! Brrr!!! Ce zice dramaturgul G. Astaloș despre actori? Ceva măgulitor pentru ei ( se vede că n-a avut ocazia să și lucreze DIRECT, cu histrionii!) : „Ca În calendare - noi civilii, suntem marcați cu negru, ei - cu roșu
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
-o, doamnă Gebler“ și „Uite cum se mișcă astea două“. Când s-a terminat, toată lumea a început să aplaude. Tanti Mae a trecut prin mulțimea de femei care o felicitau și s-a așezat cu noi. Încerca să-și repare tocul care se slăbise de la unul dintre pantofi. Nu voia să stea la loc, așa că tanti Mae și mama s-au așezat la discuții. Ringul se umpluse deja de femeile care dansau și încercau să-i ferească pe copiii care alergau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
și mama s-au așezat la discuții. Ringul se umpluse deja de femeile care dansau și încercau să-i ferească pe copiii care alergau printre ele. Tanti Mae se uita la ele și știu sigur că era puțin supărată din pricina tocului. Femeile care treceau pe lângă locul unde stăteam noi duceau pahare mari pline cu spumă albă care curgea pe margini. Nu se găsea de obicei bere la vreo petrecere dată în oraș, dar tanti Mae zicea că directorul fabricii a trimis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
noaptea aceea. După ce au continuat așa o vreme, tanti Mae a cedat, dar eu știam că vrusese de la început să zică da. Tanti Mae băuse câteva beri, așa că mă întrebam cum o să se descurce. Și-a dat jos pantofii, din cauza tocului, s-a urcat pe scenă și a vorbit cu cei din trupă un minut sau cam așa. Apoi s-a auzit pianul, care a îngânat câteva note. Tanti Mae a dat din cap. Vioara cea mare a scos câteva sunete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
pușcărie? EDUARD: Auzi, dar cum ai tu voce frumoasă, poți să te duci la teologie, că acum primesc și fete. SONIA: Asta-i bună! Poate vrei să mă și călugăresc. Acolo nu-ți dă voie să porți fustă mini și tocuri. Decît așa, mai bine mă duc la Politehnică. EDUARD (sarcastic): Grozav. Cum ai acum ochii roșii, chiar ai fi bună la tehnologia sudurii. SONIA: Ah, dacă ar exista o facultate de fotomodele sau de fitness sau de dans modern... Aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
vreo importanță? Sau pot să merg mai departe?). Ah, și ce picioare de țărancă avea! Și cum îi atârna bluza la spate, ieșită din fustă. Ce impresionat eram de verva și veselia ei! Și de faptul că în pantofi cu toc înalt aducea cu o pisică cocoțată în vârful unui pom, care nu-i deloc în elementul ei, în apele ei. Primăvara ea le dădea tonul nimfelor de la Antioch care veneau desculțe la ore. O poreclisem „Dovlecel“ întru pomenirea tenului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
DE MORCOV, PĂTRUNJEL ȘI ȚELINĂ. Daniel Reid, în cartea „Cartea completă de medicină tradițională chineză” la pagina 113, recomandă Rejuvelac-ul, ca tratament pentru îmbunătățirea funcționării aparatului digestiv și pentru prevenirea constipației. Inspirându-mă din acest tratament, eu fac următoarea salată : Toc mărunt aproximativ 1,5 kg de varză albă crudă, proaspătă. Spăl, curăț și dau prin răzătoarea, cu ochiuri mici, 1 kg de rădăcini de morcov, pătrunjel și țelină, le amestec cu varza tocată într-un castron de porțelan. Adaog câteva
Războiul cu întunericul by Ivone Narih () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91642_a_93256]
-
cu vase de tablă albe pline cu lapte sau iaurt, modiste cochete, băieți de prăvălie. Soarele încă necopt dar plin de vitalitate eliberase din strânsoarea căciulilor grele de iarnă părul strălucitor al femeilor și aduse pe trotuare zgomotul delicat al tocurilor înalte de la pantofii ușori, făcând uitate ghetele grele, frigul, umezeala și zăpada. Semnele războiul aproape nici nu se văd. Aspectul pașnic, liniștit, contrastează izbitor cu realitatea oribilă a carnajului desfășurat la numai câteva sute de kilometri. Doar drapele cu zvastică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
telefonice. Se instalează în fața aparatului, ridică receptorul din furcă, combină cifrele și ascultă. O voce demnă, răspunde calm: Reședința Hagiaturian. Bună ziua, cu domnișoara Smaranda. Vă rog, cine o caută? Marius Rădulescu. Un moment, domnule. Mulțumesc. În pâlnia receptorului se aud tocurile unor pantofi de damă cum răpăie grăbit pe parchet: Marius! Ce bine-mi pare! Unde ești? Acasă. Mai exact, în drum spre tine. Permisie? Da. În sfârșit, o veste minunată! Întreabă imediat, cu voce îngrijorată: Sper că totul este în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
pentru a îndrepta niște cute invizibile ale uniformei, apoi se îndreaptă fără grabă către masa lor. Mișcările ferme trădează condiția fizică perfectă a unui trup robust, întreținut prin permanente vizite la sala de antrenament. Stimată domnișoară Hagiaturian! Domnule! Pocnește energic tocurile cizmelor și înclină scurt capul. Cu un zâmbet larg, Smaranda face prezentările. Logodnicul meu, locotenentul Marius Rădulescu. Domnul locotenent Manfred Kohler. Cei doi tineri se salută cu deosebită politețe. Permiteți să mă așez? întreabă cuviincios neamțul, uitându-se la Marius
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
nimic. Vede doar niște bocanci, nu și corpul. Parcă și ceva zdrențe de stofă kaki. Este tot ce mai rămăsese din tatăl fetiței. Revine tocmai când un sanitar încearcă să transporte copila la spital, dar aceasta, cu mâinile încleștate pe tocul ușii, se zbate puternic și urlă îngrozitor. Cu mare greutate câteva femei reușesc să o liniștească, apoi o duc la una dintre mașinile salvării. Un agent sosește cu ordinul pentru Marius ca, împreună cu ceilalți militari, să se deplaseze către Gara de Nord
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
importanță. Trebuie să plecăm urgent de aici. De acord. Dar lasă-mă pe mine în față, sunt mai convingător cu scula asta. Chiar când dau să iasă afară, sunt întâmpinați cu foc furibund dinspre capătul culoarului. Așchii lemnoase sar din tocurile ușilor. Fir-ar să fie! Am să o iau pe lângă peretele din stânga. Numeri douăzeci de secunde apoi ieși și execuți foc pe direcția din dreapta. Sper ca dobitocul să tragă și astfel îmi va fi mai ușor să-l achit, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
văd inițialele HJ123. Partizanul, un băiețandru slab, cu ochi mari și plete lungi, șatene ce ies de sub căciula de blană, îndreptă arma spre capul rănitului. Privește către comandantul său. Acesta face un semn negativ din cap. Pușca Mauser, revolverul din toc, un Parabellum nou-nouț, grenadele agățate de centură, chiar și baioneta sunt culese rapid de către partizan. Apoi, fără să-i mai dea nici o atenție, pășește peste el în direcția peretelui din spate unde, într-o nișă joasă, se văd numeroase lăzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
Legătura cu celelalte eșaloane este întreruptă și nimeni nu poate da alarma. În timp ce aleargă prin întuneric, un subofițer neamț se izbește de Marius. Cu degete tremurătoare, caută disperat să scoată masivului Parabellum aflat la centură, dar acesta este înțepenit în toc. Lovit brutal cu piciorul în burtă, strigătul lui de durere se transformă în horcăit atunci când lama pumnalului pătrunde prin postavul gros al uniformei, în coaste. Se prăvălesc amândoi la pământ. Rănitul încercă să se ridice, în zvârcoliri din ce în ce mai slabe. Izbutește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
se lăsă lângă rănitul ce continuă să horcăie. Ce se întâmplă aici, maiorule? Privirea lui înregistrează intenția sanitarului să acorde îngrijire medicală partizanului care trage să moară. Nu strica pe acest terorist morfina necesară soldatului german! Rapid, scoate pistolul din toc și zboară creierii nenorocitului. Sturmbannführer Schultz! Încetează să împuști răniții! Maiorule, m-ai înțeles greșit. Nu am făcut decât să scurtez bietului om suferința. Sunt mai uman decât mă crezi. Rânjetul ironic al SS-istului biciuie nervii și așa foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
subit, sau băuse prea mult. Soarbe lacom o gură de aer și continuă privind la fața amenințătoare în nemișcarea ei a lui von Streinitz: Sunt perfect de acord, nici nu știi cât sunt de acord cu asta. Pune pistolul în toc și se apropie de femeie. Toți observă că pe cât de întunecate sunt hainele de pe ea, tot atât de mult se albește la față. Spre surprinderea maiorului, Schultz se adresează femeii în românește: Noi doi de altfel avem probleme vechi de rezolvat, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
că nu a fost greu? Rusul zâmbește sec, ca o formalitate ce trebuia îndeplinită: Gata, nu te mai prosti. Mergi la locul tău și așteaptă să fii chemat. Te conduce tovarășa Duniașa! Epuizat ca după un efort uriaș, locotenentul depune tocul pe masă. Se ridică greu, precum o păpușă umplută cu plumb. La ieșire, ca niciodată, femeia-sergent îi întinde mâna. Dasvidania, tovarisci leitenant.169 Atunci când strânge ușor degetele rusoaicei, simte cum i se strecoară în palmă un bilet. Surprins, ridică privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
cap îi lipsește. Colțurile gurii sunt ușor trase în jos, semn al unei tristeți cronice. Cu înfățișare foarte îngrijită, poartă o jachetă tricotată de lână, deschisă în față, cu fustă închisă la culoare croită după ultima modă și pantofi cu tocul jos, ornați cu mici catarame argintii. Ajunsă pe coridor, trece pe lângă alte câteva uși ce decupează forme dreptunghiulare întunecate în pereții tapetați cu bun-gust pe care sunt atârnate la întâmplare tablouri în ulei de dimensiuni diferite, în general peisaje marine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
jumătate, iar eu nu mai aveam timp de căutări. Ieșeam din când în când pe balcon, scrutând piațeta de peste drum, unde ne dădusem întâlnire. Încercam să identific o fată în haină portocalie de piele, jeanși strâmți și cizme înalte cu toc. Trecerea unui sfert de oră în căutări zadarnice m-a umplut din nou de transpirație, dar oricum nu mai conta, pierdusem orice speranță, nu voi avea parte de nici o fată, îmi spuneam. Am început să mă plimb nervos prin casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
și pe bună dreptate - fiindcă deocamdată sunt un biet cadet care ar trebui să-și cunoască lungul nasului. Doamna director e o doamnă foarte frumoasă. Poartă costume violet și cămăși tot violet. Nu ne ia niciodată pe nepregătite. Îi auzim tocurile luând contact cu gresia bej cu cel puțin zece metri înainte să intre în bucătărie. Mereu intră în bucătărie. După mine, cred că e nesănătos ca o doamnă să-și înceapă ziua cu o vizită în bucătărie, și asta pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
asta n-o avantaja cu adevărat decât în anumite poziții, când lumina îi venea din dreapta sus. Pentru a zăpăci băieții, purta mereu pantaloni sau fuste foarte strâmte peste fesele mari, aflate la granița dintre voluptuos și excesiv. Se legăna pe tocuri și întorcea capul cu o mișcare studiată, punându-și în evidență buzele și sânii mici (avea o teorie complexă referitoare la buze și sâni). Din cauza acestor însușiri, dar mai cu seamă fiindcă era interesant să-i asculți poveștile care curgeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
să se schimbe, îi șoptea o voce insistentă. E prea multă liniște. Poate că ar fi bună încă o ședință cu statul major. S-ar întrevedea o ieșire din acest impas. Se plimbă fără stare de colo până colo, aranjându-și tocul pistolului de la brâu, deschizând ușa biroului și primind cu un aer sever salutul santinelelor din anticameră, controlând magazia de provizii din spatele bibliotecii. Aș putea trăi aici două săptămâni, închis în camera secretă și încăpătoare. Aș citi Metoda operațiunilor armate - o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
lipsa de ceremonie cu care mă împovăra cu obiectele ei erau dovezi scumpe că-mi face darul de a-și lua drepturi asupra mea. Cu un pas mai jos decât ea, o țineam strâns de braț să nu lunece cu tocurile ei înalte. Cu mâna cealaltă, cu o grijă atentă, își ținea rochia adunată în jurul picioarelor. Gestul ei feminin și brațul ei cald în mâna mea erau delaolaltă paradis și infern. Spinii ne zgâriau; îi prindeau și-i sfâșiau rochia. Într-
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
de babă, să ardă casa și să mă găsească scrum în jar, dacă știu eu ceva, se jelui moșneagul. Ochii săi bulbucați lăcrimară. Și-i șterse ostentativ, frecându-i îndelung, cu suspine nereținute și adâncă milă față de sine. Privind concentrat tocul dintre degete, șeful pungi un bot creț, apoi, cu bonomie, crăcănă picioarele sub masă. - Ei, haide, moșule, n-o fă pe-a prostu’ ! Din coșul pieptului se auzi un suspin adânc. - S-a găsit urmă proaspătă ieșită din ograda dumitale
Pomana porcului by Tanasachi Marcel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91528_a_92379]
-
în vârful nasului îi juca, ascuns sub piele, un ou ca de porumbel. Aducând la îndemână vase, gazda, groasă, se învârte harnic, într-o rochie nădușită. Ca un vulcan, pe masă, mămăliga scotea fuioare de abur încârligate spre tavan. în tocul ușii apăru un flăcăuaș. Era feciorul Mariței care, nemăritată, îl zămislise la vreme de război. Din pricina asta, pe fecioraș, lumea îl poreclea Kudă. - Ce mai faci tu, măi Kuda ? găsi vreme gazda să-l întrebe pe băietan. - Iaca ce fac
Pomana porcului by Tanasachi Marcel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91528_a_92379]