6,028 matches
-
Existența ta se concretizează în paginile scrise, tot așa cum a mea înseamnă invenții ori probleme tehnice rezolvate. Află că cele mai bune invenții le-am făcut cît am fost prieten cu Brîndușa. Brîndușa cealaltă, care știa să mă stimuleze. Dumnezeule, exclamă el uitîndu-se în sus, unde ții ascuns ceasul timpului, că vreau să ți-l fur și să-l dau înapoi!... Își coboară privirea pe pupitrul de comandă și începe imediat să dea comenzi. Nu pare să-l stînjenească destăinuirea făcută
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mă împac de minune cu ea..." A fost întrebată și madam Chirilă. "Nu cred că soțul meu... Ne împăcăm de minune, sîntem o familie exemplu, soțul meu nu mi-a dat niciodată prilejul să mă îndoiesc de fidelitatea lui." Dumnezeule! exclamă Vlad, lovind cu pumnii în pupitru. Auzi: se împăcau de minune... Cum să nu se răstoarne totul pe mine?! Ce puteam face eu?! Trebuia să reacționez într-un fel: mi-am construit o poză, în spatele căreia m-am retras un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Notez în agendă parametrii dictați de Graur și-i compar cu posibilitățile instalației. Petre, îi spun, tensiunea din filtre e aproape de limită... Nici o grijă! replică Ion în interfon. Filtrele țin. Garantez eu că nu se scurtcircuitează! Bine. Atunci la lucru! exclam bucuros. Succes! aud cîteva voci în interfon. Mulțumim! le zic și închid. Vlad se foiește pe scaun, mormăind ceva furios. Ce-i, Vlade? îl întreb. Mă doare stomacul. De emoție? Dracu știe! O criză de colită, așa, ca să-mi amintesc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Nu mi-l pune pe ăsta pe cap, că-i nepregătit, neinteresat e prost!" Ții minte ce mi-ai răspuns? E prost, dar e prostul nostru, murmur eu, împingînd cu vîrful ghetei spre canal o bucățică din declarația Tamarei. Exact! exclamă Vlad. Așa mi-ai spus, Brîndușa. Ai încheiat discuția cu răspunsul ăsta și m-ai poftit să ies. Asta nu se uită! îi strigă Vlad apăsat, săltîndu-și sacul, prinzîndu-l mai bine sub braț, îndreptîndu-se spre ușă. -Vlad, spune Brîndușa, urmîndu-l
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
contrafluxul de hidrogen. A trecut. De ce ești neliniștit? Știi cu cine era Vlad? mă întreabă el prompt, oprindu-se în fața mea. Știu. Și? E treaba lui, strict personală. Hm! surîde Dinu. Deci la el venea doamna. Doar nu la mine! exclam eu. Unii așa ziceau, face un gest cu palma desfăcută Dinu. M-aș fi mirat. Normal! N-am eu față pentru una ca Brîndușa. N-am vrut să spun asta, se scuză Dinu și începe să se plimbe iar prin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
adapă-mă oricît, / Ca după una blondă ce-i hăt, la miazănoapte, Să nu regret atîta, să nu suspin atît". De unde știi că-i blondă?! tresare Dinu, eliberîndu-și brațul din strînsoarea mea. Nu știu. Astea-s versuri de Esenin. Ah! exclamă el, închizînd brusc ochii, scuturînd din cap ca de friguri, ce dezgust mă apucă uneori numai gîndindu-mă!... Cum naiba reușiți voi tu și Vlad să treceți atît de ușor peste...?!... Cine spune că reușim, Dinule? îl întreb eu surîzînd. Nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mai ales că erau și cei de la partid... Nu mergi acasă? Mai am puțină treabă... Ne mai strîngem încă o dată mîinile. Dinu face un semn de rămas bun și pleacă spre poartă, pe urmele lui Vlad și-ale Brîndușei. "Teona", exclam eu în gînd. Deci de la Dinu știe ea puținul cît îl știe despre mine: că beau vodcă și că beau din pahare cu sticlă groasă, așa cum spunea că va cumpăra și ea seara asta. Teona... Îmi telefonează de mult, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
acum o să-mi răspundă, să-i pot spune: "Sărut mîinile! Sînt Vlădeanu. Vă rog să mă iertați și să uitați cuvîntul acela urît!" Dar telefonul sună în gol. Formez numărul și a treia oară. Același sunet prelung, a pustiu. Sigur! exclam eu, uitîndu-mă furios la receptor. Dacă nu-i Vlădeanu, altul! Doamna e singură și a ieșit în oraș!... Naiv ce sînt! Și neserios pe deasupra! Livia mă așteaptă, iar eu... Simt cum cum fierb de furie, dar o furie dureroasă, aproape
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
cum sînt, pot greși. În fond, în sufletul meu, mă bucur: Vlad, prietenul meu, a reușit să dea ceasul timpului înapoi, așa cum și-a dorit. În ușă, mă opresc, mă întorc și cuprind totul într-o privire. Mergi cu bine! exclam încet, cu dragoste, privind tabloul de comandă ca pe propriul meu copil, căruia, acum, îi dau drumul în lume. Sting reflectoarele, las doar lumina de serviciu aprinsă, dau drumul la yală și trîntesc ușa, controlînd-o apoi dacă s-a închis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
vezi din nou... Ți-o spun sigur, că mă pricep doar, toată viața mi-am petrecut-o prin serele celor mai mari orașe. Acum vin și lucrez aici din plăcere. Ia uită-te la crenguța asta ce bine se menține! exclamă bătrînul, arătîndu-mi o crenguță cu trei flori aproape deschise, pe care el le încearcă, să-mi arate că nu se rup. Astea au stat lîngă fereastră, la loc mai răcoros, n-au fost luate prin surprindere de viscol. Ai vreo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ați telefonat. Aș închide telefonul, dar tonul femeii mă obligă la respect. Domnule Vlădeanu, începe femeia pe un ton ferm, luați-mi telefonul cum vreți, eu însă vreau să fiu cu sufletul împăcat... Toți vreți să fiți cu sufletul împăcat! exclam eu încet, cu durere. Poftim?! Nimic, continuați; fiți cu sufletul împăcat... Hm!... Sînteți obosit... Un moment, vă rog! îmi spune, schimbînd tonul. Aud în telefon o ușă închisă, iar undeva, în depărtare, o femeie întrebînd ceva. Da-da, e bine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
să mă credeți că nu e în firea mea să fiu vulgar, dar am impresia că dumneavoastră ați fost cîndva prieten cu Brîndușa. Asta ar explica multe... Anume. Să zicem... chiar cele întîmplate azi, în sala de consiliu. Pe dracu! exclam eu iritat. Dracu', nedracu', dar am intrat și eu în joc... Întorc capul spre șef și-l privesc lung, întrebător. El își scoate o țigară și o aprinde. Trage cîteva fumuri, le savurează, apoi surîde: Numai doi oameni care s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mai lăsați-mă în pace cu idila dintre mine și Brîndușa! De unde și pînă unde, mă rog!? Cum, nu-i adevărat?! Nu ! Vreți să mă jur ? Atunci, se miră Don Șef, ce rost a avut să-mi ceară declarația?! "Declarația"!?! exclam eu cu stupoare. Ascultă, dom' Vlădeanu! mă ia la sigur șeful. Să dăm cărțile pe față! Brîndușa a fost cîndva prietena dumitale. Nu trebuia să se bată toba în tîrg ca să se afle se bănuiește doar; v-a lăudat cîndva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
o fi vreo colegă -, decît să rămînă valabilă afirmația mea cum că a vorbit sub influența alcoolului. Cred că înțelegeți, a început ea să-mi surîdă, nici dumneavoastră (adică eu) nu aveți interes ca tovarășul Vlădeanu să pățească ceva..." Poftim! exclamă Don Șef, ce argument mai bun îmi trebuia ca să fiu sigur că între dumneata și ea a fost totuși ceva?! Tac și mă joc cu mănușile, lăsîndu-l să spună tot. El însă privește scrumul țigării îndelung, surîde, mai trage un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
lui desigur, că prea erau intimi. Am coborît pe scări și l-am așteptat la lift. Cînd am urcat în mașină, prietena tovarășului Vlădeanu a ieșit pe balconul din colțul vestic al etajului șase și i-a făcut semn." Dumnezeule! exclam eu, ridicîndu-mi ochii, acoperiți cu palma, de ce nu exiști cu adevărat, să urc la tine și să-ți dau palme!... Oftez adînc, mototolesc mănușile, fac un gest nervos și deschid portiera. Stai! mă oprește Don Șef. Ce te-a apucat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mine și, din curiozitate, am urcat să văd unde locuiești... A, asta era, surîd eu. Sper că, la mine acasă, n-ai găsit nimic compromițător. Culmea e că nu am găsit nimic. Poftim?! Aceea nu se poate numi locuință, Mihai! exclamă Livia. Sînt o sută de camere la fel în tot blocul. Puteai, naibii, să-ți iei măcar un minim de... Și unde să pun minimul ăsta?! Pe bloc?! mă înfurii eu. Abia mi-au încăput patul, o masă și cărțile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
dacă mă poate înlocui un alt inginer, Nelu Arbore, la pornirea instalației. Astea toate ți-au fost spuse de Teodoru, care te-a convins că nu-s o partidă pentru tine. Pe cînd el, el e într-adevăr o partidă, exclam eu, desfăcîndu-mi larg brațele, apoi, revenindu-mi din furia ce m-a cuprins, mormăi dezgustat: Ce dracu' ai găsit la el?!... Dar tu ce-ai găsit la Brîndușa? Ridic brusc privirea, gata să-mi ridic și palmele, s-o lovesc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
spre gropița din bărbie, prietena mea spune că, dacă sînteți același cu bucătarul de atunci, ați început deja să vă plătiți datoria. Ne mai place și nouă teatrul..., surîde ea, ducîndu-și din nou vîrful arătătorului în gropița din bărbie. Anișoara! exclam eu, arătînd spre degetul dus la bărbie. Te-am recunoscut: serveai în sala mică... și oftai după vaca lăsată acasă, pe malul Bîrladului, rîd eu, amintindu-mi de fata aceea liniștită și tristă, ieșită prima oară în lume, adusă pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
celălalt, doi bărbați traversează strada în fugă. Probabil vreunul bețiv se ceartă cu soția. Ești plin de răutate, îmi șoptește Brîndușa cu glasul trist. Am devenit, doamnă, precizez eu. Crezi că e calea cea mai bună, Mihai? O, ce favoare! exclam. Sună frumos acest "Mihai", o imit cu glasul leșinat. Dimineață mă sictireați cu "tovarășe fizician"! Cum de v-ați răsucit dintr-o dată?! Brîndușa tace și mă privește lung, clătinînd din cap. Seara asta, la masă, Vlad mi-a spus că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
te îmbolnăvești de ea, murmură Brîndușa. Puterea în mîna celor care se știu slabi, doamnă, continuu eu. Ce-ați vrut să mai demonstrați cînd l-ați pus azi pe Don Șef să scrie declarația? Ștefănescu e un om slab, laș! exclamă Brîndușa. N-a trebuit să-i spun de două ori. L-ați prins pe picior greșit, de aceea. În alte condiții, Ștefănescu v-ar fi sictirit de nu v-ați fi văzut. Astăzi însă era bolnav, istovit, cu nervii epuizați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
pămînt acum? Brîndușa ridică brusc privirea spre mine: are ochii tulburi, plini de zbucium, peste care răzbește o scînteie de rugă. Îmi pare rău că nu ți-am dat și declarația lui Ștefănescu... s-o rupi... ori să... O, doamnă! exclam eu. Sînt total dezorientat: nu v-am înțeles eu pînă acum, ori dumneavoastră v-ați transformat dintr-o dată?! Și dacă v-ați transformat, care să fie oare motivul? Păreți mai umană așa, un adevărat fiu risipitor întors acasă! Dar, oare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
din umeri fără să-i pot da o explicație, se întoarce imediat și pleacă într-acolo grăbită. Du-te! îi strig eu încet, privind-o cum se depărtează, regretînd că nu i-am dat palmele pe care le merită. "Îngrozitor! exclam în gîndul meu, infiorîndu-mă. Dacă mai stătea puțin, o luam la bătaie... Să fie asta numai răutate, ori este și dorința de-a echilibra balanța dreptății?!..." Mă întorc și plec spre alimentara, s-o mai prind deschisă, altfel rămîn flămînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Mulțumesc! Mi-au prins foarte bine, altfel răbdam toată ziua, deși n-ar fi fost prima oară. Tu unde-ai fost? La Albă ca zăpada? Asta-mi mai trebuia și eram fericit, mormăi eu în timp ce intrăm în bloc. Ia uite, exclamă Fulvia, arătînd cu capul spre un panou, iar m-au trecut pe lista datornicilor. N-am plătit întreținerea din noiembrie. Cred că-s și eu pe acolo, spun, înăbușindu-mi un căscat. Apropo: ce facem cu cafeaua, că mi-i
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
nedesfăcut, dar pentru că-i împăturit doar în două, în timp ce aleg cheia ca să descui, îl desfac și citesc: Cînd vii acasă, treci urgent pe la mine. Nelu Arbore". "Ce l-o fi apucat pe Ion?! mă mir, băgînd cheia în ușă. Tata! exclam. O fi venit cineva de la Ion de acasă și-mi aduce vreo veste de la tata, altfel nu mă chema Ion seara asta..." Trag cheia din ușă, bag legătura cu chei în buzunar și plec spre scări, uitînd de oboseală, suportînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
-l cunosc. Ba-l cunoști. A trecut seara asta pe la mine să-mi spună că te reclamă la partid și, poate chiar, te dă în judecată. Ai bruscat vînzătoarea de la pîine, iar pe el l-ai sictirit. Ia te uită! exclam eu. E ăla cu mîinile pînă la coate în buzunarele hainei de piele, care se plimbă prin magazine. Tovarășul face teren! Lui ce muiere i-am mai suflat? Lui i-ai suflat vreo sută de mii de lei... Era în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]