3,772 matches
-
putea ține pasul cu informația. După unele opinii<footnote D. Mateescu, „SCM - uninstrument puternic pentru Departamentul de aprovizionare-desfacere”, http://news.totalsoft.ro/www/citeste-mai departe....html*articleID 74-articol footnote>, este preferabil ca modulele SCM să fie integrate în sistemele ERP, întrucât interacționează optim cu a lte funcții ale platformei software. Astfel, marii producători de soluții ERP au întrev ăzut perspectivele SCM și au inclus în ofertele lor și module destinate managementului lanțului de aprovizionare desfacere. Totuși, în cazul în care o întreprindere
Platforme integrate pentru afaceri ERP by Luminiţa HURBEAN, Doina FOTACHE, Vasile-Daniel PĂVĂLOAIA, Octavian DOSPINESCU () [Corola-publishinghouse/Science/195_a_219]
-
hartă structurală constituie baza medicinei moderne. În schimb, în medicina chineză tradițională se pune accentul pe proces, și nu pe structură. Corpul omenesc este privit ca un sistem energetic în care diferite substanțe - qi, sângele, jing, fluidele corporale și shen - interacționează și creează întregul organism fizic. Qi este cea mai importantă dintre aceste substanțe. Ea este esența vitală, parțial materie și parțial energie. Qi circulă în corp printr-un sistem închis de canale, așa-numitele meridiane. Rețeaua de meridiane permite qi-ului
[Corola-publishinghouse/Science/2071_a_3396]
-
tumoră extrem de gravă, pentru că semnele clinice apar tardiv, multe cazuri evoluând asimptomatic o lungă perioadă de timp. În momentul stabilirii diagnosticului, doar 1/3 din cazuri se găsesc într-o fază terapeutic utilă. ETIOPATOGENIA Modul în care factorii de mediu interacționează cu celulele tractului respirator și modalitatea de apariție a carcinomului la acest nivel, nu sunt încă perfect cunoscute. Majoritatea autorilor consideră că în etiologia CBP mecanismul esențial constă în interacțiunea factorilor de mediu (carcinogenele din fumul de tutun și posibil
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by TEODOR HORVAT, ALEXANDRU NICODIN, CEZAR MOTAŞ () [Corola-publishinghouse/Science/92109_a_92604]
-
obiectiv. Acești părinți Își Încurajează copilul să gândească independent și să se comporte adecvat. Psihoterapeuții comportamentiși includ În demersul terapeutic programe speciale pentru părinții cu copii ce prezintă tulburări comportamentale. Scopul acestor programe constă În modificarea manierei În care părinții interacționează cu copilul lor (J. Dumas). Părinții sunt Învățați cum să descrie comportamentul copilului, să observe și să Înregistreze secvențe comportamentale, să utilizeze tehnici specifice de recompensă și pedeapsă, să utilizeze modalități adecvate de comunicare. Modalitățile principale pentru Înlăturarea devierilor de
Integrarea şcolară a copiilor cu CES şi serviciile educaţionale de sprijin în şcoala incluzivă by Eugenia ROTARU () [Corola-publishinghouse/Science/1136_a_2177]
-
un context nerepetabil). Comunicarea este modelată de factori multipli, aflați în interacțiune: patternuri cognitive, mecanisme de producere și percepere a mesajului, variabile sociale, variabile psihologice, variabile comportamentale, variabile culturale. Generalizând, vom spune că: sistemele de comunicare sunt sisteme deschise, adică interacționează cu mediul social și fizic în care funcționează; procesul comunicării are o structură ierarhică, adică presupune relații între subsisteme și suprasisteme; sistemele sunt homeostatice, adică tind să se adapteze schimbărilor interne și externe: o modificare de factori interni sau externi
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
cu cât zona necunoscută celorlalți este mai mare (linia orizontală se deplasează în sus), cu atât individul este mai taciturn, secretos, enigmatic, închis, dar vulnerabil într-o măsură mai mică. 2.2. Nivelul comunicării interpersonale Este nivelul la care individul interacționează cu semenii de pe poziții „personale”, adică prin contact direct. Un relativ grad de cunoaștere reciprocă le permite interlocutorilor să facă predicții și să aibă expectații în legătură cu interlocutorul. Interactanții își modelează personalitățile prin comunicare în funcție de modul în care se raportează direct
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
continuumului se află diverse grade de cunoaștere interpersonală. Relațiile interpersonale au fost explicate ca un proces cu șase etape și două faze fiecare (vezi DeVitto, 1994, p. 207): etapa de contact: a) faza perceptuală (interactanții se percep vizual, fără a interacționa verbal); b) faza interacțională (interactanții interacționează verbal); etapa de implicare în relație: a) faza de testare a interlocutorului și a relației; b) faza de intensificare a relației, de creștere a gradului de implicare în relație; etapa de intimitate a relației
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
cunoaștere interpersonală. Relațiile interpersonale au fost explicate ca un proces cu șase etape și două faze fiecare (vezi DeVitto, 1994, p. 207): etapa de contact: a) faza perceptuală (interactanții se percep vizual, fără a interacționa verbal); b) faza interacțională (interactanții interacționează verbal); etapa de implicare în relație: a) faza de testare a interlocutorului și a relației; b) faza de intensificare a relației, de creștere a gradului de implicare în relație; etapa de intimitate a relației: a) faza angajamentelor verbale dintre interactanți
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
să restabilească echilibrul. Teoria evitării incertitudinii (Berger, Calabrese, 1975; Gudykunst, 1988). Procesul de cunoaștere interpersonală a fost explicat prin tendința interlocutorilor spre reducerea treptată a incertitudinii, adică a necunoscutelor care există între interactanți în primele momente ale interacțiunii. Pe măsură ce interlocutorii interacționează, incertitudinile scad; cei doi pot face predicții din ce în ce mai exacte în legătură cu comportamentele celuilalt și pot găsi motivații tot mai precise pentru comportamentele celuilalt. Eficiența comunicării depinde de capacitatea individului de a gestiona situațiile pe care le percepe ca fiind nesigure, generatoare
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
continuu de adaptare situațională reciprocă a interlocutorilor, prin adoptarea unor strategii sociolingvistice și atitudinale care să le permită obținerea unor rezultate eficiente. Adaptarea apare ca o formă de armonizare a vocilor comunicative. Conform teoriei comunicării tranzacționale (Eric Berne, 1964), indivizii interacționează adoptând una dintre cele trei ego-stări posibile: adult, părinte, copil. În starea de adult, individul se poartă, simte, gândește răspunzând adaptat stării curente, în urma evaluării obiective și eficiente a situației, ca urmare a experienței acumulate. În starea de copil, individul
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
imită inconștient comportamente ale părinților sau ale adulților, pe care în timpul copilăriei le-a perceput ca eficiente. 2.3. Nivelul comunicării organizaționale Este nivelul la care individul acționează ca membru al unei organizații (instituție, grup de interese, corporație etc.) și interacționează de pe poziția de rol, cu scopul de a rezolva problemele personale sau cele survenite în cadrul organizației. În cadrul organizațiilor, comunicarea poate fi internă (comunicarea între membrii aceleiași organizații) sau externă (între organizații). Se spune că o bună comunicare (internă și externă
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
la care acesta are acces (fapte, atitudini, discursuri anterioare, interacțiuni anterioare); publicul este un ascultător colectiv, cu un scop comun (ascultarea discursului), dar format din indivizi particulari (sex, vârstă, credințe, valori, atitudini etc.), astfel încât psihologia individuală și cea de grup interacționează, făcând reacțiile la discurs greu predictibile; „zgomotul” care perturbă mesajul este greu controlabil, din cauza surselor multiple (zgomotul extern de pe canal, percepțiile diferite ale membrilor grupului, distanța fizică și psihică dintre interlocutori etc.); feedbackul poate fi atât imediat (aplauze, urale, proteste
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
frecvent acte de vorbire precum acuzație, reproș, amenințare, ironizare; negații frecvente și cuantificatori universali (niciodată, deloc, toată lumea, mereu); injurii, apelative injurioase, invective; limbaj excesiv formal sau excesiv informal; repetiții, reveniri la subiect, șabloane, exagerări. 3.5. Situația de comunicare Indivizii interacționează cu semenii lor în diverse situații de comunicare. Acestea ar putea fi reduse la patru prototipuri fundamentale: situație „ideologică”, situație „socială”, situație „de stres”, situație „interculturală”. În situația „ideologică” de comunicare, conținutul, forma și structura interacțiunii sunt constrânse de un
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
permanentă unul la celălalt. De vorbă cu colegii de școală, o discuție în familie, o conversație de socializare în sala de așteptare la medic, reîntâlnirea cu colegii de școală după 25 de ani sunt astfel de situații în care interlocutorii interacționează pe baza datelor individuale de personalitate raportându-se la o istorie conversațională comună, dinamică. În situația „interculturală” de comunicare interlocutorii trebuie să se adapteze unui sistem nefamiliar de semne și simboluri, negociind nu doar tema sau accesul la cuvânt, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
mai mult decât succesiuni de dialoguri cu doi participanți. Complexitatea se manifestă în procesul constituirii universului comun de discurs, în progresia tematică, în dinamica relațiilor dintre interlocutori: sistemul înscrierilor la cuvânt; „coalițiile” comunicative și configurarea subgrupurilor comunicative (cine cu cine interacționează și pe cine ignoră, cine pe cine susține din punct de vedere comunicativ, cine pe cine contrazice); procesul trecerii de la statutul de vorbitor la cel de ascultător, la cel de ascultător pasiv (martor la dialog, potențial interlocutor) sau la cel
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
dialog cu caracter neinstituționalizat: se desfășoară între membrii unei familii, între prieteni, colegi de serviciu în pauză, necunoscuți pe stradă; are ca scop socializarea, cunoașterea celuilalt, dobândirea de informații, autoexprimarea etc.; scopul conversației este difuz și în continuă negociere; participanții interacționează și negociază semnificația de pe poziții interpersonale; are grad mic de structurare tematică; se desfășoară fără un protocol de interacțiune prestabilit. În planul expresiei lingvistice, conversația este, de obicei, informală, are grad maxim de libertate și este deschisă tuturor opțiunilor permise
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
formele posibile de manifestare sunt, în consecință, variate. Aspecte specifice ale unei culturi pot fi rezultatul nu doar al unei dimensiuni, ci al interacțiunii dintre două-trei dimensiuni de variație culturală. De exemplu, modul în care vorbitorii au tendința de a interacționa cu străinii se plasează la intersecția specifică dintre două axe: individualism-colectivism și evitarea incertitudinii. Astfel, membrii culturilor colectiviste se simt mai nesiguri când interacționează cu persoane din afara grupului, în timp ce membrii culturilor individualiste nu fac această diferență. În caracterizarea unei culturi
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
dintre două-trei dimensiuni de variație culturală. De exemplu, modul în care vorbitorii au tendința de a interacționa cu străinii se plasează la intersecția specifică dintre două axe: individualism-colectivism și evitarea incertitudinii. Astfel, membrii culturilor colectiviste se simt mai nesiguri când interacționează cu persoane din afara grupului, în timp ce membrii culturilor individualiste nu fac această diferență. În caracterizarea unei culturi de-a lungul unei axe de variație culturală trebuie avută în vedere valoarea funcțională a unei trăsături identificate, modul în care societatea respectivă învestește
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
etc.) sau cu imaginea pe care și-a format-o despre sine prin interacțiune socială (un foarte bun sportiv, cel mai rapid alergător, om cu simțul umorului, impulsiv etc.) și în urma internalizării unor caracterizări făcute de cei cu care a interacționat (un foarte bun orator, o persoană cu un scris foarte frumos, o persoană de încredere, o persoană de obicei puțin luată în seamă de colegi etc.). Respectul de sine (engl. self-esteem) reprezintă percepțiile personale subiective ale individului în legătură cu importanța/valoarea
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
care face parte, pe terenul de tenis - cu grupul jucătorilor de tenis, la biserică - cu gruparea religioasă la care este afiliat etc. În activarea unei identități, celelalte sunt estompate în diverse grade, existând însă ca fundal. Toate aceste identități parțiale interacționează, firește, construind identitatea socială complexă a unui individ. Tajfel și Turner (1986) identifică trei elemente care explică, pe baze sociologice și psihologice, comportamentele de grup: categorizarea, identificarea, comparația. a) Categorizarea este procesul de ordonare de către individ a stimulilor veniți din
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
experiențe (pozitive sau negative) în sistemul individual de valori și percepții, odată cu implicarea în activități din diverse medii sociale, odată cu modificările survenite în mediul de interacțiune etc. Pe continuumul dintre polul identităților personale și cel al identităților de grup, individul interacționează pe baze interpersonale, respectiv pe baza poziției de grup, adică a poziției ocupate într-un grup determinat. S-a observat că, odată cu evoluția relației, indivizii par să-și abandoneze identitatea culturală în favoarea identității personale. Deși prezentă, identitatea culturală nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
să explice eșecurile prin cauze externe, instabile și necontrolabile, în timp ce reușitele tind să le explice prin cauze interne, instabile și incontrolabile („La Dumnezeu și la români totul e posibil”). 7.3. Interacțiunea dintre identitatea personală și identitatea culturală Identitatea personală interacționează cu identitatea culturală. Astfel, principala dimensiune de variație culturală, individualism/colectivism, se reflectă în planul identității personale ca opoziție între idiocentrism și alocentrism. Idiocentrismul caracterizează culturile individualiste: individul acordă atenție identității personale, se percepe ca independent față de grup, este preocupat
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
orientale), gradul de intimitate implicat în conversațiile fatice (redus în cultura suedeză, mare în cultura italiană). 2.6.3. Gradul de deschidere comunicativă și intimitate Implicarea comunicativă - gradul de deschidere comunicativă și intimitate - se măsoară prin disponibilitatea indivizilor de a interacționa cu ceilalți, prin ușurința cu care împărtășesc detalii din viața personală, prin tipul și numărul de subiecte abordate cu interlocutorii și gradul de profunzime cu care le abordează. Mărci ale implicării comunicative sunt: coparticiparea la gestionarea subiectului de discuție, introducerea
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
verbal și tendința spre închidere a conversației. În funcție de conceptualizarea culturală a relațiilor cu interlocutorii, indivizii se angajează în mod diferit în gestionarea temei. S-a observat, de pildă, că în cadrul procesului educațional, studenții americani își asumă un rol activ și interacționează frecvent cu profesorii, în timp ce studenții australieni sau japonezi își asumă un rol de receptor pasiv, obedient, respectuos în asimilarea cunoștințelor transmise de profesor, deoarece îl percep pe acesta într-o poziție de putere instituțională și informațională. Inhibiția de „a vorbi
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
dacă nu fac acest lucru, transmit nonverbal semnificația că „nu au mâncat suficient”; în schimb, în culturile europene și nord-americane a pleca acasă imediat după masă transmite gazdei semnalul nonverbal că musafirul nu se simte bine în compania sa. Spațiul interacționează cu diverse forme de comunicare verbală: distanțele interpersonale sau sociale de interacțiune tind să fie mai mari în culturile individualiste, unde oamenii simt nevoia unui spațiu securizant, mai mici în culturile colectiviste, unde indivizii se simt confortabil în grupuri mai
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]