5,342 matches
-
care se degajă timp sacru. Repetarea comportă, în mit și în intertext, instaurarea unei consistențe speciale a timpului. Care este, așadar, unitatea de măsură a sacrului din spațiul livresc? Retorica poeziei (Grupul :1997, pp.121-125) operează cu analogia dintre organizarea mitică și organizarea poetică a Timpului și diferențiază proto-ritmul de cvasi-ritm: în tabloul "A-interval-A // A-interval-A-interval-A", atenția este reținută de interval. Pentru interesele prezentei cercetări, accentul se mută pe "A". Rămâne în formă interogativă posibilitatea de a cuantifica elementul repetat, de a
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
care trăiește senzația "déjà-vu" își amintește spontan o fantezie inconștientă explicație acceptabilă și utilă ca ipoteză de lucru, fie că ne aplecăm asupra intertextului sau ne gândim la Mitul Eternei Reîntoarceri. Merită reținut caracterul inconștient, verificat în reiterarea de tip mitic și intertextual deopotrivă. Cât privește componenta voluntară a acestui "déjà-vu", ea angajează, conform psihologiei cognitive, cortexul prefrontal și hipocampusul. Dificultatea în a disocia conștientul de inconștient derivă din faptul că repetarea și diferența în intertext, ca și în mit nu
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Timpul nu se constituie decât în sinteza originară întemeiată pe repetiția clipelor" (ibidem). Angajamentul valorizării reciproce repetiție-diferență se verifică și în registrul mitului, într-o lumină care evidențiază rolul imaginației: Imitarea gesturilor paradigmatice ale zeilor, ale eroilor și ale strămoșilor mitici nu se traduce printr-o "veșnică repetiție a ceea ce este identic", printr-o completă imobilitate culturală. (...) Deși par sortite să paralizeze inițiativa omenească prin faptul că se înfățișează drept modele intangibile, miturile incită în realitate omul să creeze, deschid tot
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
momentul în care tradiția coincide cu orizontul de așteptare până la plictiseală, și unde tradiția, resimțită drept prea canonică, este depășită de evoluția extraliterară: economică, socială, etc. Jucându-se cu hipotextul în hipertext, intertextualistul (scriitor sau lector) este asemenea bricolerului. Gândirea mitică operează combinarea elementelor în construirea unui sens, asemeni bricolerului care utilizează diverse materiale pentru a le conferi o altă semnificație decât cea care ține de prima lor întrebuințare. Scriitorul intertextualist ipostaziază și el bricolerul lui Lévi-Strauss și, de o manieră
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
lui Adrian Marino), resursă de care se bucură hermeneutul pentru că tot vorbim de simbol este conferită în mai mare măsură de diferire decât de repetare. Există, însă, o deosebire de nuanță între Eminescu și Novalis privind întoarcerea privirii către vârstele mitice ale omenirii.[...] Eminescu pare a fi mai "arhaic" decât Novalis. Mai exact, la Novalis, miticul pare să fie mai mult o teoretizare (fie ea și una de mare amploare), pe când la Eminescu avem de a face cu o trăire mai
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
conferită în mai mare măsură de diferire decât de repetare. Există, însă, o deosebire de nuanță între Eminescu și Novalis privind întoarcerea privirii către vârstele mitice ale omenirii.[...] Eminescu pare a fi mai "arhaic" decât Novalis. Mai exact, la Novalis, miticul pare să fie mai mult o teoretizare (fie ea și una de mare amploare), pe când la Eminescu avem de a face cu o trăire mai intensă, mai plină de patos și "suferință" existențială, a vâstelor mitice. De unde și o altă
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Mai exact, la Novalis, miticul pare să fie mai mult o teoretizare (fie ea și una de mare amploare), pe când la Eminescu avem de a face cu o trăire mai intensă, mai plină de patos și "suferință" existențială, a vâstelor mitice. De unde și o altă deosebire: Novalis va crede tot timpul în restabilirea unității pierdute a vârstei mitologice din spiritualitatea umană, făcând din poezie instrumentul desăvârșit al revenirii la trecutul de aur, în timp ce pentru Eminescu, cel puțin după o primă perioadă
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
singurătății 26. Ion Cozmei consideră că numitorul comun al celor doi romantici este determinat de intenția unor proiecte de mitologie națională: Viziunile romantice ale celor doi poeți naționali s-au concretizat în opere fundamentale pentru literatura fiecărui popor, cu rezonanțe mitice: mitul Daciei la Eminescu și mitul Ucrainei căzăcești la Șevcenko (Cozmei: 2012, 19). Intertextul din cultura universală în opera lui Mihai Eminescu a urmărit maniera în care se repetă motive și teme la poeți naționali, dar și diferirea care personalizează
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
pe care explicația barthiană asupra funcționării mitului ca sistem semiologic secund ne-a făcut-o familiară: "Știm acum că semnificantul poate fi considerat, în cadrul mitului, din două direcții: ca termen final al sistemului lingvistic sau ca termen inițial al sistemului mitic" (ibidem). Pentru ultimul element al schemei tridimensionale mitice, adică legătura semnificatului cu semnificantul legarea, termen mai potrivit, considerăm, pentru că surprinde caracterul dinamic al acestei componente hedonistul plăcerii textului apelează la semnificație. În plan intertextual (inclusiv intratextual), semnul este cu plus
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
sistem semiologic secund ne-a făcut-o familiară: "Știm acum că semnificantul poate fi considerat, în cadrul mitului, din două direcții: ca termen final al sistemului lingvistic sau ca termen inițial al sistemului mitic" (ibidem). Pentru ultimul element al schemei tridimensionale mitice, adică legătura semnificatului cu semnificantul legarea, termen mai potrivit, considerăm, pentru că surprinde caracterul dinamic al acestei componente hedonistul plăcerii textului apelează la semnificație. În plan intertextual (inclusiv intratextual), semnul este cu plus sau cu minus. Dacă repetarea este mai pronunțată
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
din mesajul hipertextului), în ipostazierea primului tip din cele trei evocate de L. Dällenbach: reduplicare simplă, la infinit și aporistică 22. Însă, în cazul Cezarei, deși portretul îngerului căzut întregește imaginea lui Ieronim, adăugând trăsăturilor fizice (descrise de narator) semnificații mitice, totuși hipotextul nu presupune un referent real. Rămânem la cele trei tipuri ale punerii în abis și ne mutăm atenția de la tablou la insulă (toți suntem datori cu o interpretare a Insulei lui Euthanasius...). Identificăm reduplicarea la infinit, a doua
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
2011, II, pp. 87-88). În schimb, Cezara este aproape condusă în dumbravă. Este, deci, un tărâm accesibil anumitor oameni: "celor care tind cu întreaga lor ființă către realitatea și beatitudinea "începutului", a stării primordiale. Insulă paradisiacă, participând la o geografie mitică, spre care ne direcționează cvasi-denotativ autorul, atunci când o prezintă pe Cezara ca pe o altă Eva, ea este conotată și thanatic de către istoricul religiilor (1991, pp. 154-155). Varianta din ms. 2284, [Moartea Cezarei], ni se pare că nu ar confirma
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
2012, 108), care face și desenul (fig. IV). Cele patru izvoare constituie o reminiscența biblică, însă structura insulei sugerează, mai mult decât orice izvor intertextual, originea onirică a reprezentării (Poate și discipolul lui Eliade consideră ecourile onirice ale unei geografii mitice personale, fixate in illo tempore, în copilărie). Fig. IV Insula lui Euthanasius (după Ioan Petru Culianu: 2012, 109). Am putea imagina spațiul insulei împărțit în patru sectoare de cele patru izvoare, intertext al Genezei. Ostrovul, concentric față de insulă, este izolat
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
unui tablou din operă. Primul din cele patru Principii fundamentale ale MER se verifică pentru intratext. Identificarea modelului exemplar este posibilă prin vizualizarea centrului de greutate al segmentului repetării (entitatea intratextuală cu rol de nucleu). Însă reeditarea, fie de natură mitică, fie intertextuală, se relevă prin diferență repetiția angajată (Gilles Deleuze) între două diferențe. Intratextul din proza eminesciană reprezintă teatrul dialecticii repetare/diferire, unde dansul lui același cu altul nu este decât o revenire în spirală asupra esenței mitic-auctoriale. Din repetare
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
lasă cuprins de voluptate.] El nu se mai îndoia... de o mână nevăzută el era tras în trecut" (Sărmanul Dionis Eminescu: 2011, II, 43). 4. Reintegrare într-un timp primordial. Repetarea intertextuală produce un efect similar întrucâtva celui din registrul mitic. Este vorba despre contemporaneizarea lectorului / scriitorului cu illud tempus. Reeditarea nu este nici pentru MER totală: dacă ne vom gândi, de pildă, la evenimentele actualizate printr-un ceremonial, vom accepta realitatea că secvența derulată în altar într-o zi de
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
istoria literaturii, semiosis-ul ilustrează doar una dintre variantele reeditării intertextuale, și anume cea care urmărește un hipotext originar și gradele lui de mediere, câștigate cu fiecare reluare. Explicațiile Amitei Bhose despre arheu trimit în două direcții accepțiunea asupra acestei realități mitice și sugerează o decentrare în consecință și pentru conceptul din teoria textului; vom urmări în prezentul capitol (vezi infra) privilegierea unuia dintre sensurile acordate rescrierii intertextuale privite arheic 47. Revenind la comunicarea literară mediată, ne oprim la considerațiile Marinei Mureșan
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
opera și trece în biografia poetului. O regăsim în Sărmanul Dionis, ca și în varianta Umbra mea, ca un mod de petrecere a timpului edenic, semn că povestea se asociază esenței de adevăr a vieții; despre aceeași narațiune cu valoare mitică, pe care o asociem definiției formulate de Mircea Eliade pentru mit, Eminescu îi scrie Harietei Eminovici. Povestea se asociază jocului și desenează o constelație intratextuală care subîntinde un stadiu inițiatic: povestea și jocul reprezintă prima evadare a copilului din realitate
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
bazelor fizicii realizată de Newton au favorizat trecerea la a doua etapă a cosmologiei europene, care propune drept model cosmologic mecanismul (Ioana Em. Petrescu: 2005, 19 et all.). Luneta lui Galilei zdruncină convingerea în spațiul privilegiat central, adevăr al gândirii mitice convertit, în timp, în metaforă, cum ar fi imaginea axis mundi pentru că omul are nevoie de refugiul unui centru în care să creadă. Descentrarea universului, cu date fizico-matematice indubitabile, oferă contextul lui Kant pentru a-l multiplica în mii de
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
al eminescologului și alege să aplice în studiul poeziei primele două modele. Cel einsteinian rămâne doar menționat. Considerăm că modelul cosmologic (s.n.) constituie o realitate de profunzime a viziunii, depășind în adâncime nivelul conștiinței teoretice (științifice), dar și nivelul materialului mitic din care se constituie viziunile cosmogonice explicite din operele literare, pentru că modelul cosmologic este expresia sentimentului existenței în lume (s.a.), a raporturilor originare pe care ființa le stabilește cu universul (Ioana Em. Petrescu: 2005, 21). În capitolele de până acum
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
la modelul cosmologic einsteinian, mai ales când elementele furnizate de proză sunt relaționate la teorii sau imagini similare dezvăluite poetic; întâlnirea lor am numit-o intratextualitate transge nerică. Facem precizarea că, pentru noi, modelul cosmologic nu trebuie separat de semnificațiile mitice. Motivul se ascunde în însuși mecanismul intratextualității eminesciene (atât cât am putut să-l înțelegem): informații din cele mai diferite domenii conduc la formulări expresive și percutante în paginile de literatură, altfel spus, hipo texte din câmpuri discursive mai mult
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
pentru a verifica, din nou, ideea conform căreia un hipertext, respectiv o serie intratextuală transgenerică, se pot prezenta ca punct (zonă) de convergență al unor hipotexte din câmpuri discursive distincte, motiv pentru care optăm să coroborăm nivelul cosmologic cu cel mitic, nu să-l excludem pe cel de al doilea (vezi supra, Ioana Em. Petrescu, definirea modelului cosmologic). (H2a) Acolo vei trăi un secul și ți se va părea o zi. [...] Timpul lor? O oră din viața ta va fi un
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Série "Littérature". * pastișa; * parodia; * colajul. BURGOS Jean [1982] (1988) Pentru o poetică a imaginarului, traducere de Gabriela DUDA și Micaela GULEA, București: Editura Univers (Pour une poétique de l'imaginaire, Paris: Éditions du Seuil, Collection "Pierres vives"). * relația dintre funcția mitică și scriitura poetică. BUTTOR Michel (1993) Improvisations sur Michel Butor. L'écriture en transformation, Paris: Éditions Différence. * repetarea: conservare vs transformare. COMPAGNON Antoine [1998] (2007) Le Démon de la Théorie. Littérature et sens commun, Paris : Éditions du Seuil, Collection "Points", Série
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Răchișan-Denciuț: 2010, 15). Probabil fiecare dintre autorii studiați s-ar fi distanțat de punerea în comun a universurilor lor prozastice. 24 Și Rosa Del Conte interpretează cercul ca o geometrie sacră a mitologiei eminesciene: "Să se observe că aceste insule mitice, înconjurate din toate părțile de stânci inaccesibile, pot fi considerate drept figura ideală a spațiului eminescian, pe care îl vedem mereu circumscriindu-se în forma perfectă a cercului: cerc protector al unui copac, ochiul de pădure, luminiș ce se deschide
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
viața, cu toate ale ei, îmi place să beau, să mănînc, să pescuiesc, să fac dragoste și spun toate acestea în cărțile mele", declara el. La începutul anilor '60, poveștile sale de "adormit copii" fascinau tineretul american; personajul fascinează, această mitică siluetă de frate mai mare și de rebel nevinovat care își cere drepturile de la om și de la natură. Epigraful este un omagiu pe care Djian i-l aduce lui Brautigan (care s-a sinucis în 1984). În Crocodiles, P. Djian
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
Aș da zece mii de vieți pentru viața lui Richard Brautigan... Brautigan era unul dintre motivele întemeiate să iubești viața, era cît pe ce să mă năpădească plînsul atunci... Din acel moment, nu mai sînt același. Mă trezesc noaptea". Babilonul, loc mitic al tuturor viselor, simbolizează tărîmul ideal al morții și al drumului pe care aceasta îl reprezintă. Epigrafele din Maudit Manège și din Échine denotă interesul lui P. Djian pentru misticismul oriental, filosofia chineză și budism. Maudit Manège începe astfel: Să
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]