30,395 matches
-
ideea însăși de un "mai bun" iluzoriu, un absolut care te pândește din ceruri, idee care-ți picură în suflet, clipă de clipă, otravă și tânjire, se șterge, devine imposibil de formulat... Desigur, există și la noi bunul-simț care ne sugerează să nu cerem mai mult decât putem avea, dar cât de pipernicit ne apare el, cât de sărac și de șters! Fără îndoială, îl putem admira și noi pe cel care se mulțumește cu datul imediat, fără freamăt în fața promisiunilor
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
în tradiția shinto, în fața unui altar amenajat adesea și ne găsim deja în plină frenezie a simulacrelor într-o biserică creștină, pentru ca tânăra mireasă să poată trece rapid de la kimono-ul tradițional la rochia nupțială occidentală (o fantezie romanțioasă întreținută, cum sugeram altundeva, de producțiile hollywoodiene, extrem de populare). Această stare de fapt (care, eliminând extravaganțele locale, ar putea aminti de ateismul sau, mai bine încă, de agnosticismul Europei Occidentale ori al Americii de Nord), dublată de miracolul economic în urma căruia țara s-a transformat
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
pentru că părinții și bunicii noștri (din comoditate, din lipsă de imaginație sau dintr-o combinație de cele două) nu au găsit de cuviință să plece în cumplita perioadă comunistă? Ni se pare mult mai nimerit să ne considerăm, în maniera sugerată de Voltaire, "cetățeni ai universului". În chip similar, este hilar ca un mahomedan să susțină că doar Coranul este cheia adevărului suprem, după cum este ridicol ca un evreu să proclame Tora drept unicul cod etico-ritual în stare să normeze complicatele
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
neprezentare, veți suporta cele mai aspre rigori disciplinare legale!” Știe toată lumea ce înseamnă aceste aspre rigori disciplinare legale. “Simfonia Nr. 41, Jupiter.” Finalul. Măreț, plin de lumină... Orchestra atacă, acum, “Tablouri dintr-o expoziție”. Prin fața ochilor spiritului se perindă imagini sugerând viața, tumultul ei cotidian, prin intermediul unei muzici divine. Fiecare frază muzicală înseamnă oglinda plină de armonie a unei idei. Notele, în curgerea lor măiestrită, nu reprezintă numai sunete în sine, disparate, care, puse împreună, să poată alcătui o imagine, un
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
am reușit să creez poveștile unor vieți, despre care, de fapt, nu știu mare lucru. Abia dacă-i cunosc pe oamenii aceia; să fie vorba de puțin har al prozatorului? Poate că amicul meu, Corneliu Moldoveanu, are dreptate când îmi sugerează să-ncerc să scriu un roman, o nuvelă sau măcar o povestire. Ar trebui să mă mai gândesc... ... tic tac, tic-tac, tic-tac... ...“Unde ești, copilărie...” Să mă uit înapoi cu nostalgie?... Ori să fac așa cum propăvăduiește titlul - și nu numai
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
atotștiutor. Se pare că problema discriminării a fost scoasă din program așa Încât adjectivele sunt “unisex”. Dacă Îndrăznești, ca dascăl tradițional cu coatele tocite pe băncile facultății să corectezi vreo eroare, ți se aduce argumentul suprem: ”Așa am găsit În dicționar!” sugerând că ești depășit sau că nu vorbești “la perfecție” limba pe care o predai. OK, sunt de acord cu libertatea de exprimare, cu dialogul Între generații, dar cu generații cu identitate proprie, nu clonată pe google sau facebook sau www
Caleidoscop by Gabriela Hriţcu-Meșenschi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91742_a_93368]
-
mine spre șosea. Faci cum vrei. Eu doar ți-am zis. Mi-am desfăcut părul răvășit și l-am scuturat, apoi l-am prins într-un coc, la spate. După câteva minute am ajuns în oraș. A oprit la locul sugerat de mine. Mi-am luat rucsacul și am dat să cobor. M-a apucat de mână, obligându-mă să-l privesc. Îmi pare rău. Sincer. Îmi pare rău. Cuțitul ăla. Nu l-aș fi folosit. M-am smucit și am
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
vreme, în care umbrele nopții se mișcau neclar, ca niște fantome, îi auzea gemetele în somnul agitat, izbucnite din dureri probabil nu atât de mari sau nu atât de sfâșietoare, încât s-o trezească din somn, dar tocmai de aceea sugerând că sunt perene și devenite descurajante, încât culcușul ei, al fiicei, alături de gemetele și mirosul acru de bătrân bolnav, i se părea de coșmar, îi făcea rău, ar fi dat orice să pună capăt durerilor, deși știa însănătoșirea imposibilă. Trează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nimeni n-avea voie s-o spună. Iar acum, în timp ce vorbea, Ilușcă, ăsta, avea toate gândurile astea în cap, eram sigur, învăluitele sau directele amenințări trebuiau să ne țină sub presiune, ca nu cumva să dăm înapoi de la ce ne sugerase și de la ce doreau ei, încât, la sfârșitul obositoarei lui cuvântări, când avea să propună un vot de blam lui Meme, noi să-l urmăm în sensul dorit de el din teamă sau convingere sau bruscă iluminare sau oboseală sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cu Basie vor face echipă ca hoți de cadavre? Jim se gîndi la capra pe care doctorul Ransome voia să o cumpere de la japonezi. Tot ceea ce citise despre capre confirma faptul că erau creaturi dificile și năbădăioase, iar acest lucru sugera că doctorul Ransome avea și o latură nepractică. Puțini europeni aveau dinți de aur și singurii morți pe care doctorul avea să-i vadă mult timp de atunci Încolo aveau să fie europeni. Jim hotărî să-l ignore pe doctorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
lui de vedere. Lungile ore În care se uita fix la peretele văruit, detașarea ei chiar și față de fiul ei bolnav de dizenterie, pe care Îl hrănea și Îi schimba hainele, fără Însă să-l privească minute În șir, Îi sugerau lui Jim că ea se situa tot timpul undeva deasupra lagărului, dincolo de lumea paznicilor, a foamei și a raidurilor aeriene americane, de care el Însuși era puternic atras. Voia să o atingă, mai puțin dintr-o dorință adolescentină, cît din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
În genunchi, sperînd că Îl va ascunde camuflajul decolorat al avionului Hayate. Observă că acest ofițer-pilot japonez avea sub douăzeci de ani, un chip nedeslușit, cu nasul și bărbia fără oase. Pielea lui cenușie și Încheieturile proeminente ale mîinilor Îi sugerau lui Jim că pilotul era elev de școală și era la fel de Înfometat ca și el. Doar oftatul lui gutural era scos de răsuflarea unui bărbat matur, de parcă, alăturîndu-se unei unități kamikaze, i se dăduseră gîtlejul și plămînii unui pilot mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
o dată cu adevărul secret al visului. Dar moartea anunțată, moartea cerută nu este doar cea a Polixenei, al cărei sânge e adus ca ofrandă răzbunătorului Ahile (și al cărei trup va fi așezat alături de trupul mutilat al lui Polidoros); moartea aceasta sugerează, totodată, o moarte încă și mai cumplită, un soi de moarte de data asta definitivă a eroilor troieni, dispăruți pentru totdeauna, amuțiți pe vecie. Pentru Hecuba, orice invocație adresată celor morți pare să fi devenit zadarnică. Pentru că nu mai există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
orientată spre invizibil și legată de puterea morții în ceea ce are ea mai înspăimântător. În apelurile către zeitățile Infernului se jură pe o piatră. Gorgo îi transformă în stană de piatră pe cei ce o privesc. Statuia de piatră ce sugerează tăcerea, imobilitatea, neclintirea, statuia oarbă se poate preschimba în statuie care vorbește, se mișcă, privește, atunci când o animă puterile nevăzute ale zeilor ori ale morților. Prin săvârșirea ritualului magic, îi pot fi atribuite o privire, o voce, un gest. Invocarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
privilegiat cu zonele aflate la limita spațiilor nelocuite, a regiunilor învăluite de tenebre, învecinate cu împărăția morților. Purtând marca unui semn divin și, în același timp, a unei relații cu moartea, ca în cazul măștii de cult, masca eroului tragic sugerează totodată primejdia și teama. Oare spectatorul, aidoma corului, nu e înspăimântat de destinul eroului mascat, tot așa cum credinciosul trăiește, în fața măștii de cult, sentimentul terorii sacre inspirate de puterile supranaturale? „Ca figurare a forțelor supranaturale, spune Françoise Frontisi-Ducroux, masca de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
deși masca rămâne un element central, ea este mereu asociată cu statuia. În efigia reprezentată de o mască țintuită pe un stâlp acoperit doar de o simplă țesătură, acoperământul acesta nu are rolul de a ascunde stâlpul, ci de a sugera un corp care, deși e absent, poate fi totuși interpretat ca imagine sculpturală a statuii zeului. Masca atestă, așadar, prezența/absența zeului, prin legătura ei cu un corp absent, dar evocat sau evocabil la modul virtual și care poate lua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Liniștit. Petrecându-și zilele și nopțile în fața acestei imagini, el se jeluiește neîncetat, tot mai nefericit în dragostea lui, căci imaginea se îndărătnicește să nu rostească o vorbă. Pentru a-l scoate pe rege din starea de disperare, prințul îi sugerează să invoce spiritul doamnei Ri; atunci, în miez de noapte în lumina lunii tomnatice o imagine ce putea fi a ei umbră nedeslușită apăru numai că mâna lui nu putea să o prindă și-n clipa de-apoi himerica imagine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dansului, iar acesta e atât amintire a propriului sfârșit, cât și a sfârșitului unui întreg neam. Imaginea atinge apogeul strălucirii ei cu o clipă înainte să dispară, iar această strălucire, prin forța însăși a orbitoarei sale materialități, este menită să sugereze întruparea unui invizibil, prezența aici și acum a unui altundeva și a unui altădată. Actorul teatrului no nu este, în ultimă instanță, un avatar al colossos-ului? Ca și colossos-ul, un mort-dublu sau dublul unui mort, alianță a materialității celei mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Râul, Pădurea, cerul larg, întreg întinsul Păreau că scot un singur strigăt. Larma Era nespus de dulce, ca un cântec, N-am auzit un tunet mai suav3. Așadar, în spatele chipului luminos al vânătorii din pădurea Visului..., violența, alteritatea monstruoasă - deși sugerate cu discreție - își fac totuși simțită prezența. În Cum vă place, pădurea Ardenilor e locul unde vine să vâneze ducele surghiunit, împreună cu câțiva nobili credincioși. Milosul duce e înduioșat de soarta animalelor rănite; vânătoarea nu înseamnă pentru el un act
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
De fapt, încă de la începutul piesei, o vedem implicată într-un adevărat joc al vieții și al morții: asistă la nașterea viitoarei Perdita, anunță așa-zisa moarte a reginei Hermiona, salvează viața copilei pe care Leontes voia să o ucidă, sugerându-i acestuia să o abandoneze într-un ținut îndepărtat și pustiu și să o lase în voia sorții, pradă fiarelor sălbatice. Regele se va îndupleca, iar porunca lui va fi adusă la îndeplinire de Antigonus, soțul Paulinei și aliatul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
se regăsește în lucrarea ieșită de sub dalta sculptorului, care a devenit în Când ne vom trezi din morți o metaforă a artistului și, în consecință, metafora lui Ibsen însuși ca autor dramatic. Ne amintim că, încă din Femeia mării, Ibsen sugera, pornind de la personajul Lyngstrand, legătura deopotrivă intimă și subtilă dintre statuie și strigoi. Lyngstrand, marinarul salvat dintr-un naufragiu în urma căruia se îmbolnăvise grav, nu se mai poate întoarce pe mare. Tânărul consideră însă nefericita întâmplare o nesperată șansă: „Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
forțele invizibilului nu sunt mai puțin prezente, forțe legate de fantomele timpurilor de odinioară, fantome fără trup ce traversează nevăzute locuințele oamenilor. Și la Strindberg bătăile repetate în poarta casei, vântul care deschide și închide ușile au aceeași putere evocatoare, sugerează prezența unui invizibil care, la autorul suedez, este întotdeauna legat de trecut. În Pelicanul, duhul tatălui mort și încă neîngropat trimite semnale amenințătoare: curenții de aer pătrund prin toate deschizăturile, fac să se trântească ușile, să zboare hârtiile de pe birou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Artiștii teatrului viitorului”2, Craig dezvolta deja, referindu-se la actorul englez Henri Irving, teza superiorității măștii în raport cu figura umană, folosindu-se ca argument de fotografia, de portretul lui Irving, pentru a sublinia aspectul de mască al chipului acestuia. El sugera să fie găsite și puse laolaltă toate fotografiile, portretele, desenele ce-l reprezentau pe Irving, ca să se poată mai ușor observa că trăsăturile lui compuneau, într-adevăr, „o mască, lucru extrem de important”, căci pe chipul din portrete nu se citea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
de divinitate. O alteritate susceptibilă să devină vizibilă, să se materializeze atât prin imaginea din vis, cât și printr-o apariție efectivă, lucru deopotrivă valabil pentru un mort și pentru un zeu. Ca discurs despre prezență/absență, despre o prezență sugerată de materialitatea vizibilă a unei realități diferite, aparținând unui altundeva de ordinul invizibilului, teatrul ne oferă o posibilă cheie pentru înțelegerea teoriei artaudiene a Manifestatului. În „Despre teatrul balinez”, Artaud definește Manifestatul ca fiind „acea Fizică primară” de care „Spiritul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
par a se evapora în văzduh, Pirandello îl apropie de adevăratul secret al teatrului. În privința jocului actorilor, viziunea lui Pitoëff i se pare singura corectă, deoarece regizorul „acoperă chipul personajului central cu o mască și face astfel încât gesturile acestuia să sugereze prezența unei năluci”. În schimb, actrițelor li se poate reproșa că, „deși sunt foarte frumoase, au rămas totuși umane, adică făpturi din carne și oase, într-un cuvânt, actrițe. Atât ingenua, cât și mama au o consistență indiscutabilă, dar e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]