3,772 matches
-
de a se adapta stilului comunicativ specific altei culturi, de a gestiona eficient, cu succes, situațiile de comunicare interculturală: Abilitatea de a funcționa într-o manieră percepută de celălalt ca relativ convergentă cu nevoile, capacitățile, scopurile și așteptările indivizilor care interacționează, în paralel cu satisfacerea nevoilor, motivațiilor, capacităților, scopurilor și așteptărilor personale (Ruben, 1976, p. 336). Competența de comunicare interculturală se definește pe trei dimensiuni: a) capacitățile și abilitățile interne ale individului; b) rezultatele comunicării; c) atitudinile individuale. Prima dimensiune vizează
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
competența sa de comunicare cu persoane din afara grupului (în particular, competența de comunicare interculturală) este mai mare. În paralel cu învățarea, o serie de cunoștințe și abilități personale favorizează dezvoltarea competenței de comunicare interculturală: cunoașterea particularității culturii cu care se interacționează, fluența în limba-gazdă, capacitatea vorbitorului de a observa și înțelege diferențele de comunicare, gradul de autocunoaștere și cunoaștere a celuilalt, capacitatea de a face predicții corecte, deschidere și interes pentru noutate, capacitate de automonitorizare, complexitate cognitivă, abilitatea de a rezolva
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
a povesti: o semnificație contextualizată de către greci în conformitate cu instrucția primită în școală (a povesti - a prezenta evenimente în manieră subiectivă), o semnificație literală de către americani (a povesti - a prezenta evenimente în manieră obiectivă). Probabil că mai multe variabile culturale au interacționat, producând cele două moduri diferite de răspuns. Într-un articol din 1986, „Reasons for the Lack of Argumentation and Debate in the Far East”, Becker scria: „În multe situații... limba orientalilor e folosită mai puțin pentru a comunica și mai
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
mai ales, instituind acțiuni precise pentru a adapta strategiile educative la particularitățile situației didactice, evaluarea își îndeplinește scopul fundamental, care este nu de a parveni la anumite date, ci de a perfec ționa procesul educativ. Evaluarea implică trei componente care interacționează permanent între ele: controlul (verificarea) - componenta care se referă la activitatea de constatare de către educator a cantității și calității cunoștințelor, priceperilor, deprinderilor dobândite de elev până în momentul evaluării; aprecierea - componenta care presupune evidențierea și estimarea gradului de pregătire a elevului
CÂNTĂM ŞI COMUNICĂM by ELENA SIMINA () [Corola-publishinghouse/Science/493_a_864]
-
ce este definit ca "sentimentul membrilor de atașament emoțional împărtășit, apartenență, influență, integrarea și împlinirea nevoilor, care face comunitatea diferită de un simplu grup de indivizi" (McMillian & Chavis, 1986). În acest context, comunitățile virtuale sunt "grupuri umane relativ stabile, care interacționează în primul rând mediat de computer și care au dezvoltat un sentiment al comunității" (Blanchard, 2004, p. 3). Conceptul de comunitate se referă de obicei la un set de relații sociale care operează în cadre specifice, căruia i se alătură
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
aceasta pentru că "o comunitate nu e o formă sau o funcție fixă, ci un amalgam de opțiuni ale căror înțelesuri și concretizări sunt întotdeauna negociate de către indivizi în contextul schimbării constrângerilor externe. Acest fapt este adevărat indiferent dacă membrii grupului interacționează prin comunicare electronică, față în față sau ambele" (Komito 1998, p. 105, apud Kozinets, 2010). Considerând toate argumentele analizate, se poate concluziona, așa cum afirmă Fernback și Thompson încă din 1995, că întregul concept al comunităților virtuale este încă amorf, din cauza
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
modul în care membrii vizualizează spațiul virtual, elementele grafice atribuite identității online a participanților (imagini, avatar, simboluri, structura uneltelor virtuale și a opțiunilor disponibile pentru membri), modul de vizualizare a celorlalți membri și a mesajelor lor. Felul în care persoanele interacționează cu interfața comunității reprezintă unul dintre cei mai importanți factori legați de design, cu implicații directe asupra participării membrilor la activitățile comune. Se urmărește crearea unor interfețe cât mai ușor de utilizat, intuitive, atractive din punct de vedere grafic și
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
actorului social în legătură cu scopurile, planurile, valorile, credințele și interesele cu care acesta caută să ajungă în consonanță. Al treilea nivel, al cadrului cogniției ecologice, este constituit din mijloacele senzoriale pe care actorul le are pentru a interpreta mediul și a interacționa cu acesta. Mediul în care se plasează acest cadru este constituit din alți actori sociali, artefacte care iau forma textului sau a graficii și structuri sub forma aplicațiilor software. Cadrul cogniției ecologice funcționează în baza a trei principii enunțate de către
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
acestea se adaugă o serie de întrebări formulate de Durgin și Sherif în introducerea unui studiu realizat în 2003: Avem sarcina de a contracara seducția globalizantă a cyberspațiului? Implicarea noastră în comunitățile virtuale transformă în mod negativ felul în care interacționăm cu ceilalți? Este posibil ca atunci când trecem de la tehnologii vechi la altele noi să creștem într-un mod distructiv imersivitatea și interactivitatea cu acestea? Este comunicarea mediată computerizat o alternativă funcțională la comunicarea față în față?" O trecere în revistă
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
repertoriul de interacțiuni umane, iar viața virtuală va prelua viața reală și o va înlocui (Calhoun, 1991, apud Wellman & Haythornthwaite, 2002). Există și o serie amplă de efecte pozitive ale comunităților virtuale asupra comunicării și sociabilității umane. Abilitatea de a interacționa cu alte persoane cu un mod de gândire asemănător, aflate oriunde pe glob, posibilitatea de a depăși blocajele sau dificultățile de comunicare față în față, valențele psihoterapeutice ale comunităților virtuale reprezintă tot atâtea oportunități, care contribuie la dezvoltarea relațiilor umane
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
care le au comunitățile virtuale asupra comunicării și sociabilității umane nu poate fi abordată dogmatic. Este evident că participarea la astfel de forme de relaționare socială are efecte de durată, atât pozitive, cât și negative, asupra felului în care oamenii interacționează fizic unii cu ceilalți. Totuși, pentru mulți dintre noi, comunicarea mediată computerizat poate fi o alternativă funcțională la comunicarea față în față (Durgin & Sherif, 2003) sau o formă suplimentară de comunicare, ce permite extinderea granițelor personale de acțiune. I.9
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
oferă participanților o condiție a egalității sociale. Principala activitate în cadrul acestor locuri este conversația, ceea ce oferă cadrul pentru exprimarea și aprecierea personalității și individualității umane. Deși comunitățile online pot fi folosite de o varietate mare de grupuri sociale pentru a interacționa prin intermediul Internetului, aceasta nu înseamnă neapărat că există o apropriere mare între membri. O listă de e-mail poate avea sute de membri care rămân străini unii de alții. Efectele comunităților virtuale asupra relațiilor sociale și a societății în general sunt
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
pot atomiza, pe măsură ce aceștia se retrag din comunitățile bazate pe proximitatea fizică. În opinia autorilor menționați, deși comunitățile pot fi formate pentru a întări relațiile sociale între membrii care manifestă aceleași opinii, aceste grupuri au o nevoie descrescândă de a interacționa cu alți membri ai societății. În loc de a crea o coeziune crescută, comunitățile virtuale par să aibă un efect opus asupra colectivităților mai mari promovând anomia. În loc ca societatea de masă să conducă la indivizi atomizați, comunitățile virtuale pot conduce la
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
există doar în baza celui real. Interacțiunile virtuale sunt posibile numai în contextul unei existențe reale concrete, bazată pe un sistem valorico-normativ acceptat și promovat de comunitatea reală în care trăim" (2004, p. 142). Încă nu există computere care să interacționeze între ele. Spațiul virtual emerge din imaginația indivizilor umani pe baza unui suport tehnic. Mai mult decât atât, indivizii care se întâlnesc în spațiul virtual aduc cu ei spațiul și identitatea reale (Gatson & Zweerink, 2004), ca elemente de bază de la
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
vom suferi ca societate globală și ca specie. Un eșec al eforturilor în direcția integrării celor două lumi ne poate conduce la o civilizație de oameni care își pierd eurile individuale în "bitsferă" și trăiesc în calitate de ființe izolate, care pot interacționa unii cu ceilalți doar prin intermediul interfețelor computerizate (Durgin & Sherif, 2003). Singura alternativă ar putea fi aceea de a fi asimilați în Mașină. Toate aceste considerații ale implicațiilor comunităților virtuale asupra existenței umane reprezintă un semnal de alarmă care ne îndeamnă
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
religioase online. În cea de-a doua situație, Internetul devine un loc în care participanții își pot găsi împlinirea unor nevoi de natură religioasă în cadrul unui grup ce poate funcționa similar cu o comunitate din spațiul real. Universul în care interacționează membrii comunităților online este unul simbolic, ce cuprinde reprezentările și sensurile împărtășite ale unor valori comune. Deși descrierea Internetului ca o constelație de spații sacre este metaforică, relațiile dintre membrii comunităților religioase stabilite în spațiul virtual sunt reale, cel puțin
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
comunitățile din spațiul virtual ca fiind "grupuri online care facilitează interacțiunea dintre credincioși separați geografic, dar care împărtășesc o conexiune sau o convingere spirituală" (2006, p. 6). În sens mai larg, comunitățile virtuale religioase pot fi descrise ca grupuri care interacționează în spațiul virtual prin intermediul tehnologiei informației și care se organizează în jurul unor teme comune cu caracter religios: experiențe împărtășite, devoțiune, dezbateri teologice, închinare etc. Conceptul de comunitate virtuală religioasă înglobează mai multe forme diferite de organizare comunitară. Astfel, se pot
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
au utilizat o metodă de analiză a rețelelor sociale egocentrice, construite prin pattern-uri de răspuns care dezvăluie legăturile ce înconjoară un actor social pe o distanță limitată. Scopul cercetării a fost acela de a identifica dacă persoanele cu care interacționează actorul sunt la fel de bine conectate, formând o rețea densă sau nu. Accentul cade mai curând pe tăria legăturilor dintre actorii angajați în comunitate decât pe caracteristici individuale ca vârsta, sexul, statutul socioeconomic (Maloney-Krichmar & Preece, 2002), acestea din urmă fiind variabile
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
persoanelor care cunosc 1-5 sau 5-20 membri ai comunităților din care fac parte. Aceștia reprezintă 34,26%, respectiv 26,85% dintre subiecții cercetării. Aceasta poate sugera ideea unor nuclee relaționale în cadrul acestor comunități, corespunzătoare unor grupuri mici de indivizi care interacționează și în spațiul real și care se regăsesc în spațiul virtual în perioadele în care comunicarea nemediată nu este posibilă. De asemenea, este posibil ca persoanele cele mai active, care inițiază cel mai frecvent comunicarea, să fie și cele care
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
deacetilazelor nicotinamid adenin dinucleotid (NAD) dependente, cunoscute sub numele de sirtuine, de pro- cesele de îmbătrânire și de anumite componente fiziopatologice ale aterosclerozei și bolilor cardiovasculare (8). Studiile pe modele animale au arătat că SIRT1 - omoloage ale sirtuinelor de la mamifere - interacționează cu proprietățile structurale și funcționale ale peretelui vascular arterial. Activitatea SIRT1 este crescută de fluxul laminar comparativ cu fluxul turbulent, având ca efect inhibarea expresiei receptorului AT1 și scăderea consecutivă a tonusului parietal arterial și a tensiunii arteriale. Deoarece receptorul
Afectarea cardiovasculară în boala renală cronică by Viviana Aursulesei, Florin Mitu, Doina Clementina Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/91924_a_92419]
-
aspectul unei mingi de rugby, alcătuit din trei seturi distincte de microtubuli. microtubuli asteriali → radiază extern dinspre centrosom către exteriorul celulei, unde poziționează aparatul mitotic și ajută la citokineză. microtubulii kinetochoriali se atașează de cromosomii prin intermediul kinetochorilor. microtubulii polari nu interacționează cu cromosomii, ci vor solidariza fusul mitotic; aderența între cromosomi și microtubuli se realizează prin intermediul unor formațiuni proteice numite coezine. Structura tubulară este determinată de dinamica agregării subunităților de tubulină și de cel puțin șapte proteine motorii tubulare, denumite generic
FIZIOLOGIE UMANA CELULA SI MEDIUL INTERN by Dragomir Nicolae Serban Ionela Lăcrămioara Serban Walther Bild () [Corola-publishinghouse/Science/1307_a_2105]
-
se realizează prin dezintegrarea controlată a microtubulilor fusali la nivelul citokinelor. Astfel, cromatinele urcă spre poli. Dezasamblarea micro-tubulilor se face cu intervenția kinezinelor și dineinei. Anafaza B se realizează prin apropierea polilor fusului către membrană, fenomen realizat cu ajutorul kinezinelor, ce interacționează cu dineina ancorată în citoplasmă. La sfârșitul acestei faze, cromatidele surori devin cromosomi-frați, în așa fel încât sunt adunați în jurul centrosomului. Telofaza Este revenirea la normal a mai multor evenimente: cromosomii se decondensează, fusul se dezasamblează, membrana nucleară reapare, se
FIZIOLOGIE UMANA CELULA SI MEDIUL INTERN by Dragomir Nicolae Serban Ionela Lăcrămioara Serban Walther Bild () [Corola-publishinghouse/Science/1307_a_2105]
-
Identificarea cu înaltă rezoluție a lipidelor în compartimente distincte ale membranei a dus la observarea mișcărilor de rotație, difuzie transversală și laterală; moleculele se mișcă diferit unele de altele și nu la întâmplare. 5.1.2. Plutele lipidice Deoarece colesterolul interacționează mai rapid și mai puternic cu sfingolipidele, există o tendință de agregare a acestora, formând grupări mai rigide în foița externă a membranei celulare, care au fost numite „plute” lipidice (lipid rafts). La nivelul acestora se pare că se agregă
FIZIOLOGIE UMANA CELULA SI MEDIUL INTERN by Dragomir Nicolae Serban Ionela Lăcrămioara Serban Walther Bild () [Corola-publishinghouse/Science/1307_a_2105]
-
multisubunitare, unisau multi pasaj, și proteine periferice (extrinseci), ancorate în lipide. Proteinele integrale au unul sau mai multe segmente incorporate în bistratul lipidic, pe care-l traversează o dată sau de mai multe ori. Majoritatea proteinelor conțin reziduuri aromatice (hidrofobe), care interacționează cu lanțurile fosfolipidice, ancorându-le în bistratul lipidic. Există trei tipuri de traversare transmembranară, adică de tip: glicoforină, bacteriorodopsină, porină. Toate acestea formează canale ce permit pasajul apei sau substanțelor ionizate si hidro solubile dintr-o parte într-alta a
FIZIOLOGIE UMANA CELULA SI MEDIUL INTERN by Dragomir Nicolae Serban Ionela Lăcrămioara Serban Walther Bild () [Corola-publishinghouse/Science/1307_a_2105]
-
sunt αhelixuri sau benzi β multiple. Proteinele intrinseci prezintă unul sau mai multe domenii transmembranare. Acestea sunt domenii extracelulare, care pot fi de la câteva reziduuri până la mai multe sute de aminoacizi, ce se extind în mediul extracelular. Proteinele extrinseci nu interacționează cu nucleul hidrofob al bistratului lipidic, ci sunt de obicei cuplate indirect, prin intermediul unor proteine integrale sau prin interacțiuni cu capetele polare. Proteinele periferice sunt proteine ancorate în bistratul lipidic, fie pe fața externă, fie pe fața internă. Se cunosc
FIZIOLOGIE UMANA CELULA SI MEDIUL INTERN by Dragomir Nicolae Serban Ionela Lăcrămioara Serban Walther Bild () [Corola-publishinghouse/Science/1307_a_2105]