7,733 matches
-
altă direcție, în altă parte, mai încolo?... Atunci încotro mergem de fapt? M-am gândit câteva clipe, ezitând în fața multitudinii de uși ireale care apăreau și se topeau în aer. Am decis apoi pe loc, fără să mai aștept o revelație a adevărului care oricum n-avea să se arate altfel decât se arătase deja. Era important să mergem mai departe. Atunci să încercăm fiecare câte o direcție. Eu aleg ușa asta, tu alege ușa care crezi că e mai aproape
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
din lumină spre energie absolută... precum orice există și este viu, crengile mele cresc prin fluxul de energie și lumină care aleargă, sufletul materiei fiind adevărata viață, esența flexibilă a încremenirii iluzorii a aspectului exterior al lucrurilor... mișcarea, înnoirea, creația, revelația, inspirația, progresul, evoluția, înălțarea, acestea ar fi aspecte ale fluxului vieții imateriale, spirituale, invizibile dar atotputernice și definitorii pentru ceea ce este indefinibil și adevărat din noi: lumina... Atunci dacă eu învăț mereu înseamnă că mereu cresc, fiind parte din arborele
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
În ce fel definim iubirea? Iubirea este lumina care alimentează arborele... este o energie în primul rând spirituală, a sufletului, care se manifestă în plan material, în plan energetic și spiritual și are ca rezultat viața... Este o apreciere, o revelație a infinitului în altcineva care deocamdată este limitat și imperfect... dar iubirea dezvăluie adevărul luminii din ființele noastre temporar imperfecte, este o recunoaștere a existenței arborelui universal, deja perfect și absolut înălțător... fericirea, starea aceasta generată de iubire este de
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
noi ca niște poduri de lumină, raze care ne leagă de universul din care facem parte inevitabil și etern... Ideile scrise și lumea ce se ascunde în cărți le transformă în niște ferestre spre câte un adevăr rotund, ca o revelație a vreunei galaxii sau a vreunui soare din imensitatea oceanului universal... adevărul este comprimat la nivel de idee și semne, gândurile apar precum comori neștiute, ramuri ce cresc dincolo de noi, rădăcini și semințe ce încolțesc pentru a deveni arbori care
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
capabili să-l reconstituie. Poate pentru că, dacă s-a sărit peste Întâlnirea cu bulgarii, nu s-au mai pus În contact cu nucleul următor.“ „Casaubon“, zise Belbo, „dar chiar crezi că legislatorii din Provins erau niște neghiobi? Dacă voiau ca revelația să rămână ascunsă timp de șase sute de ani, și-or fi luat precauțiile lor. Fiece maestru al unui nucleu știe unde să-l găsească pe maestrul nucleului succesiv, dar nu și unde să-i găsească pe maeștrii nucleelor precedente. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
face să spună altceva, trebuia să sar unele pasaje și să consider anumite propoziții ca fiind mai relevante decât altele. Dar asta era exact ceea ce diabolicii și maeștrii lor ne deprindeau să facem. Când te afli implicat În timpul subtil al revelației, nu trebuie să urmezi lanțurile puchinoase și obtuze ale logicii și monotona lor consecuție. Pe de altă parte, dacă le luai literal, cele două manifeste erau o acumulare de absurdități, de enigme, de contradicții. Deci nu puteau spune ceea ce spuneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
primului nume al lui Dumnezeu, pe care Solomon Îl făcuse cunoscut aleșilor săi“. „Și apoi?“ „Willermoz fondează numeroase ordine mai mici și intră În multe loji În același timp, cum se obișnuia pe timpurile acelea, fiind mereu În căutarea unei revelații definitive, temându-se ca ea să nu-și găsească locul totdeauna În altă parte - cum s-a și Întâmplat Într-adevăr -, ba chiar probabil acesta-i unicul adevăr... Și astfel, se unește cu cei din Élus Cohen ai lui Pasqually
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
puțin șase sute de ani.“ Deci Templierii organizaseră Planul În așa fel Încât numai succesorii lor, În momentul În care ar fi fost În stare să utilizeze bine ceea ce știau, să descopere unde se găsea Umbilicus Telluris. Însă cum Împărțiseră fragmentele revelației celor treizeci și șase răspândiți prin lume? Erau tot atâtea părți ale unui singur mesaj? Dar e nevoie oare de un mesaj atât de complicat ca să spui că Umbilicus se află, să zicem, la Baden Baden, la Cuneo sau la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
șase grupuri se Întâlnesc la Paris, pentru a ști În sfârșit unde este Umbilicus-ul și apoi să se pună pe treabă ca să cucerească lumea.“ „Însă“, insistă Belbo, „mai e un lucru care după mine nu stă În picioare. Faptul că revelația finală ar privi Umbilicus-ul Îl știau toți cei treizeci și șase. Pendulul era deja folosit În catedrale și deci nu era un secret. Ce mare lucru era pentru Bacon, sau pentru Postel sau chiar și pentru Foucault - fiindcă, desigur, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
E adevărat“, zicea Belbo, „secolul al XIX-lea e obsedat de subterane, Jean Valjean, Fantomas și Javert, Rocambole, un Întreg du-te-vino prin galerii și canale de colectare. Doamne, dacă stau să mă gândesc, toată opera lui Jules Verne e o revelație inițiatică a misterelor subsolului! Călătorie spre centrul pământului, douăzeci de mii de leghe sub mări, peșterile de pe insula misterioasă, imensul regat subteran din Indiile Negre! Trebuie să reconstituim un plan al călătoriilor lui extraordinare, și cu siguranță că vom găsi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Ali, ginerele Profetului, bărbatul Fatimei, care se vedea deposedat de succesiune. Susținătorii entuziaști ai lui Ali erau cei care se recunoșteau În shi’a, grupul adepților, ce dăduseră viață aripii eretice a Islamului, șiiții. O doctrină inițiatică, ce vedea continuitatea revelației nu În meditația reînnoită asupra cuvintelor profetului, ci În Însăși persoana Imamului, domn, căpetenie, epifanie a divinității, realitate teofanică, Rege al Lumii. Or, ce se Întâmpla cu aripa asta eretică a islamismului, care ajungea Încet-Încet să fie infiltrată de toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
fi niciodată dezrădăcinată pentru că rădăcina nu există. Strămoșii care nu există nu vor veni niciodată să spună că ai trădat. O religie pe care o poți păstra trădând-o la nesfârșit. Precum Andreae: să creezi din joacă cea mai mare revelație a istoriei și, pe când ceilalți se pierd În ea, să juri tot restul vieții tale că n-ai creat-o tu. Să creezi un adevăr cu contururi cețoase: cum Încearcă cineva să-l definească, Îl excomunici. Să dai dreptate doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
real. Și apoi, când și-a dat seama că Planul Îl Învăluia de parcă ar fi existat sau de parcă el, Belbo, ar fi fost făcut din același aluat ca și Planul său, s-a dus la Paris, ca În Întâmpinarea unei revelații, a unei resurecții. Cuprins de remușcarea de zi cu zi, de ani și ani de zile, de a fi cultivat doar propriile-i fantasme, găsea ușurare Întrezărind niște fantasme ce Începeau să devină obiective, cunoscute și altuia, fie el chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
adevăratul text, acela cu adevărat găsit printre hârtiile lui Ingolf, acela rămăsese În mâinile lui Belbo. Vai, ce lucru curios, replicase Agliè, spuneți, spuneți. Și Belbo Îi spusese. Îi povestise tot Planul, așa cum Îl concepuserăm noi, ca și cum ar fi fost revelația acelui manuscris Îndepărtat. Îi spusese, pe un ton din ce În ce mai circumspect și mai confidențial, că până și un polițist, unul De Angelis, era gata-gata să afle adevărul, dar se izbise de tăcerea lui ermetică - era cazul s-o spună - a lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
mie?“ „Vă mărturisesc, am distrus totul, cele zece pagini și harta. Eram Înspăimântat, Înțelegeți dumneavoastră, nu-i așa?“ „N-o să-mi spuneți că ați distrus un document de o Însemnătate așa de...“ „L-am distrus, dar v-am spus că revelația era de o simplitate absolută. Harta e aici - și-și ducea mâna la frunte, și-i venea să râdă, pentru că-și amintea de gluma cu neamțul care zice, În italieneasca lui stropșită, „ho tutto qvi in mio kulo“, totu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
de autoritate“. „Haide, dragă prietene“, zisese Agliè, „și dacă dumneata oi fi dat crezare fanteziilor unui exaltat? Ești sigur că textul acela e autentic? De ce nu te Încrezi În experiența mea În lucruri de felul ăsta? Dacă ai ști câte revelații de-astea am avut În viața mea și, În lipsă de alt merit, Îl am cel puțin pe acela de a le fi demonstrat inconsistența. Mi-ar fi de-ajuns să arunc o privire pe hartă ca să-i pot evalua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Știe până și cine suntem noi. Iar noi am aflat-o de la el. Trebuie să acționăm În grabă, peste puțin se luminează. În timp ce voi rămâneți aici În meditație, eu acum mă voi retrage Încă o dată cu el pentru a-i smulge revelația.“ „A, nu, domnule conte!“ Pierre ieșise În fața semicercului, cu pupilele dilatate. „Timp de două zile ați vorbit cu el, fără să ne preveniți, și el n-a văzut nimic, n-a spus nimic, n-a auzit nimic, ca maimuțele cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Hod, sefirotul splendorii, al maiestății și al gloriei, Hod, care guvernează magia ceremonială și rituală, Hod, momentul În care se deschide eternitatea. Acest moment l-am visat timp de secole. Vei vorbi și te vei alătura acelora care, singurii, după revelația ta, se vor putea declara Stăpânii Lumii. Umilește-te și vei fi Înălțat. Vei vorbi pentru că așa poruncesc eu, vei vorbi pentru că eu o spun, și cuvintele mele efficiunt quod figurant!“ Iar Belbo zisese, acum de neînvins: „Ma gavte la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
de la Tatăl și de la Fiul, iar nu Fiul din Tatăl și din Duhul Sfânt. Era o formulă de doi bani făcută pentru Hylici? Și totuși, ăia, care aveau de-acum mântuirea la Îndemână - do it yourself - nimic. Asta-i toată revelația? Ce banalitate: și dă-i și colindă isterici cu corăbiile lor prin toată Mediterana În căutarea unei alte științe pierdute, pe lângă care dogmele acelea de treizeci de parale n-ar fi fost decât Învelișul superficial, parabola pentru cei săraci cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
un secret cum nu se poate mai gol, pe care nu numai că nu-l cunoșteam nici noi, dar pe deasupra știam că era fals. Avionul zbura peste Mont Blanc și călătorii se grămădeau cu toții În aceeași parte ca să nu piardă revelația acelui obtuz buboi crescut din cauza unei distonii a curenților subterani. Eu mă gândeam că, dacă ceea ce gândeam În momentul acela era just, atunci poate că nu existau curenții, tot așa cum nu existase nici mesajul din Provins, și că istoria descifrării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
posibil să-ți petreci o viață Întreagă căutând Marea Ocazie, fără să-ți dai seama că momentul decisiv, acela care justifică nașterea și moartea, a trecut deja? Nu se mai Întoarce, dar a fost, ireversibil, plin, orbitor, generos ca orice revelație. În ziua aceea, Jacopo Belbo privise țintă În ochi Adevărul. Unicul ce avea să-i fie permis, pentru că adevărul pe care tocmai era pe cale să-l Învețe este că adevărul e extrem de scurt (după, e doar comentariu). De aceea tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
toți, ca să explice dinozaurii și piersicile. Am Înțeles. Certitudinea că nu era nimic de Înțeles, asta ar trebui să fie pacea mea și triumful meu. Dar eu sunt aici, după ce am Înțeles totul, iar Ei mă caută, crezând că posed revelația pe care și-o doresc În chip deșănțat. Nu-i suficient să fi Înțeles, dacă ceilalți refuză să accepte și continuă să interogheze. Acum ei mă caută, trebuie să-mi fi găsit urmele la Paris, știu că sunt aici, Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
nu știa, dar Ființa ne lansa un mesaj prin intermediul uitării lui. Că eu aș fi scris sau nu, nu-i nici o deosebire. Ei ar căuta mereu un alt sens, chiar și În tăcerea mea. Așa sunt făcuți. Sunt orbi În fața revelației. Malkuth e Malkuth și-atât. Dar Încearcă numai să le-o spui. N-au credință. Și atunci nu-mi rămâne decât să stau aici, să aștept și să mă uit spre colină. E-atât de frumoasă. POSTFAȚĂ Romanul postmodernist sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
dei Signori. — Ma che cosa vogliono che la gente sappia? — Che c’è un segreto. Altrimenti perché vivere, se tutto fosse così come appare?“. (s. n.) Întrucât, cum e știut, „il segreto sta altrove“, Casaubon trebuie să se mulțumească domestic cu revelațiile pe care i le oferă Lia când aceasta face incitant o lectură inițiatică a propriului corp, În postura de hierofantă gravidă. Dar oare toată această eclatantă energie inventivă, toată această gigantică gândire cabalistică să poată fi atât de lesne parodiată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
continuare. Chestii de care nu mi-am dat seama până acum. De pildă, faptul că, în vreme ce unele femei sunt născute să fie mame, pentru altele, cariera e ceea ce contează. Hugo s-a încruntat. Numai pentru Amanda treaba asta constituia o revelație. Bărbatul nu înțelegea spre ce se îndrepta discuția respectivă, iar suspansul îl făcea să simtă că mușchii i se topesc de durere. —A fost așa de greu, a declarat Amanda întorcând către el niște ochi cu priviri tragice. Să fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]