3,534 matches
-
un imens cadou pentru un scriitor, dat fiind că toate visele sale pot fi acum reținute ? Gîndește-te, GUȚĂ : de azi înainte nu vei mai suferi nicio pierdere onirică, altfel spus nicio pierdere în materie de vise. tot ceea ce subconștientul tău scuipă din adîncurile sale se transformă în descriere, în cuvînt. îți dai seama ce materie vei avea la îndemînă pentru viitoarele tale romane ? aproape că nici nu va mai fi necesară vreo construcție pentru romanele tale onirice, unele din ele vor
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
Retiro și a tret să iau mărfaru dă la 23 și-un pol În loc să mă hurduc În ăl din față. Deși știam totu ca pe apă, În droașcă i-am tot dat cu buchiseala din almanah. Niște nătărăi făcuți grămadă scuipa parole dă cum se bătuse Millonarios versus Chacarita Juniors, și mă scotea din săriți care, mă jur pe mama, nici măcar nu știau vro iotă dă football. Am sărit din teleguță la Belgrano R. Quinta ie la vreo treișpe străzi dă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
pățit. I-a murit soția, emigranta pe care i-o trimiseseră pachet din Italia. Abia de-o cunoștea. Îți vine să crezi că un bărbat de talia Comandorului Își poate pierde mințile din așa ceva? Dă-te la o parte, să scuip. După același Anglada, nici moartea prietenului său Isidoro Fosco nu-i dădea pace. Dar eu nu cred, nici chiar dacă ar sta scris În almanah. Pe vremea când el era un simplu gunoier, contele, consul și milionar, nu-i dădea decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
Da dă ce n-a lăsat să plătească altu oalile care iel le-a ciobit? Un gagiu d-acolo niciodată nu-și vinde pontu. De-ați fi văzut ce chestie nașpa a pățit Zarlenga. A dat dân umeri și-a scuipat parcă nu iera la el acas. S-a potolit pă loc și să făcuse visător; m-am prins c-o lăsase mai moale, pencă Îi iera teamă, nu?, că, de-i dădea ăle cuvenite, mai mulți avea să ne facem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
care, de, știe cum să s-adune sub ceru liber În primu patio, să tragă la măsea mate și la creieraș - planuri dă bătăi. Chiar că ie bătăi În toată regula, ce mai, și ăl mai țanțoș dân parcare, dacă scuipă niscaiva vorbe pă bune, și-a luat lecția, că dacă Îl află șpionând Îl fac bucăți-bucățele ca pă Meccano. Iera acolo, cum s-ar zice, toată troika, brelanu pilangiilor: Zarlenga, Musante și Renovales. Da nu să șucărise și asta aproa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
duhovnicu la sechestrați, Mauro Morpurgo, zis Golgota, Aldo Aldobrandi, Harlechinu Morții, o să cadă unu după altu, fieștecare după puteri. A avut don César motivu lui să-mi zică, dând cu pumnu d-a Împuținat cristalurile: „Pentru dușmani, nema justiție“. A scuipat vorbele așa dă plesnit, că iera să să Înece cu dopu care Îl șterpelise pă post dă biscuit. Da tot a urlat: — Un kil dă molan! A fost fulgeru care a luminat bezna. Am mișculat niscaiva picăturici colorate Într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
o garnitură dă cuie, care le-am bătut cu foarte bun-gust În bordură. De parcă nu vream, i-am arătat lu protectoru meu acel capolavoro. Dedulcindu-se, ăla și-a Înfipt un dinte În ea, care a cedat naintea halelii. A scuipat o singură parolă masculă, s-a pus În picioare cât iera dă estraplat și, cu flinta În dreapta, mi-a dat poroncă să cânt ultimu Ave Maria. Să mă fi vizionat cum boceam. Nu știu dacă dân dispreț sau milă, il
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
m-auză baronu. Jacqueline s-a ițit Înfășată În halatu dă baie. Am dat, așa cum cerea situațea, să mă bâigui; apoi i-am cântat că ieram dator să-i spui cevașilea așa monstruos că vorbele nici nu voia să să scuipe. Cerându-i iertare pentru Îndrăzneli, i-am zis, da nainte am Închis ușa, că domnu bunicu ei, și gata m-am blocat. Ea s-a pus pă râs, a privit la cornuri și la ceașcă și mi-a ciripit: „Tre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
care-i faci cu ochiu - că onibuzu ardea chiar ca un spiedo a lu Perosio. Ha, ha, ha. Io ieram indiferent, fudul, da procesu iera Înuntru. Tu, care Înregistrezi cu dalta p-ăi doi creieri fiecare parolă care io o scuip dân molari, poate că-ți amintești dă camionagiu, care a fost pă juma cămilă cu ăla din omnibuz. Mă-nțelegi, din scăfârliele lu ăi mai lincși dântre noi nu pleca gându că namila o să-și acopere fieșcare alianță cu lacrimogenu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
să ne obosim până acolo, că doar stai la doi pași. I-am Înțeles punctu dă vedere, da lozinca mea ie să nu dau napoi. În Constituție, am zis, poimâine În cabina doi. De nu, n-accept nici un firfiric. Am scuipat parolele inexorabile, mi-am dat lustru la dinți cu fața dă masă prăzulie, mi-am plombat-o cu al doilea hau-hau și, fără baremi să-i dau mâna, am ieșit pă repede nainte, ca unu care Îi ie teamă că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
m-a primit cu un surâs glacear. Io am bănuit că Îi iera frică să nu vin să-l sâcâi cu cinebijuteria. Cu aia, i-am luat luat peatra dă pă inemă. — Domne, i-am zis, vin ca domn să scuip o trosneală. Ai să socoți singur cât face; În ăl mai rău caz, mă consol pă jumate cu siguranța că mi-am făcut datoria. Mă inspiră, Îți sunt veridic, pruritu că o să câștig pretenia la toată S.U.P.A. Domnu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
În ale cărui mâini Îți stă soarta. I-am declarat cu maximă sinceritate că eram reporter pentru arte și litere la Ultima oră și că țelul meu real era să-i dedic un reportaj. Nu s-a lăsat rugat. A scuipat verde pentru a-și clăti gâtul și a spus cu acea simplitate care este podoaba figurilor ilustre: — Îți primesc propunerea din tot sufletul. Te previn că n-am să-ți vorbesc de cenzură, pentru că nu sunt puțini cei care repetă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
bolnavi cu toții, chiar așa, bolnavi", și și-a rotit un deget în tîmplă, un gest pe care nu-l cunoștea, nu-l văzuse încă pînă atunci, dar care spunea destul ele clar ce avea de spus. Scutură din cap și scuipă într-o parte. "Ar mai trebui să beau ceva, să-mi revin." S-a uitat pe sub sprîncenele subțiri și decolorate, "dai un marghiloman și un coniac alături? Dacă dai îți mai spun ceva." Nu prea mai avea ce să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
glontele nu trece întotdeauna. Și oare va avea îndeajunsă putere? Va ști să împingă cu atîta forță încît... A simțit atunci cum încordarea mușchilor este pe punctul de a deveni paralizia lor. Era îngrozit, gura îi era plină de salivă, scuipă, mai mult apă, care se prelinse pe la colțul buzelor și îl îngrețoșă. Soldatul s-a oprit nehotărît, peste șopronul apei se auzea clar scîrțîitul furcheților, barcagiul n-avea nici o grijă, era prea bucuros că găsise locul, nu era prea ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
reproșa că a sărit peste cal, ba chiar că e lipsit de tact și de simțul măsurii proprii. Pentru un funcționar al Serviciului era destul. Cafeaua își schimbă gustul, deveni leșioasă, dacă ar fi fost în altă parte ar fi scuipat în batistă și ar fi cerut apă rece să se clătească. Se foi pe scaun, clipi de cîteva ori, cuvintele îi stăteau în gît. Nu apucă să deschidă gura pentru că Mihai Mihail lovi cu palma în hârtiile din fața lui, încît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
nu le dau și se duc dracului. Așa că vezi, mai adăugă, ca un avertisment pentru mine. Uitai că legionarii erau "ai mei", uluit de știre. îl întrebai: - Când l-au omorît? - L-au omorât, răspunse el sec, aruncând țigarea și scuipând peste ea. Cu ăsta nu puteai vorbi. Mă ridicai și plecai. La primul chioșc cumpărai un ziar, îl răsfoii chiar acolo, dar nu se găsea în el nici o știre despre Iorga. E adevărat, îl întrebai pe omul de la chioșc, că
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
în când pentru a se agăța de frânturile din existența celorlalți. Compoziția actorului evoluează de la articularea sincopată a silabelor galopante la expresivitatea facială dezvoltată în cadre care fac din moacă un personaj: felul în care își țuguie buzele, în care scuipă supa de ceapă sau cafeaua, privirea spălată pe retină țintind golul sunt semne ale unei debilități perfect arcuite, nejucată agresiv. După Tugati din Krum, regizat de Radu Afrim - tăticul săriților de pe fix -, Rizea accentuează gradat în Luigi din Boala Familiei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
umerii săi întreaga povară a lumii în care trăise: „Se spune că despre morți trebuie să vorbești numai de bine sau să nu spui nimic, dar după mine există și din aceia care ar trebui dezgropați pentru a li se scuipa în față. Și să le scuipi în față, încă ar fi prea frumos...“. Amintirile despre Șostakovici se încheie cu un capitol special despre Sonata op. 147 pentru alto și pian, dedicată lui Drujinin și compusă în vara anului 1975, când
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
în care trăise: „Se spune că despre morți trebuie să vorbești numai de bine sau să nu spui nimic, dar după mine există și din aceia care ar trebui dezgropați pentru a li se scuipa în față. Și să le scuipi în față, încă ar fi prea frumos...“. Amintirile despre Șostakovici se încheie cu un capitol special despre Sonata op. 147 pentru alto și pian, dedicată lui Drujinin și compusă în vara anului 1975, când compozitorul trecea în altă lume. La fel de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
construcții, nu tu mormane de moloz, o groapă, o bucată de țeavă aruncată, măcar vreun drum care să ducă de la stradă până la intrare. Să fi fost vreo 100 de metri, pe puțin. Câmp. Și iarba, intactă. Ziceai că le-a scuipat copilul lui Dumnezeu acolo, ca pe doi dinți de lapte. Primarul a venit cu bicicleta, s-a uitat la ele, s-a întors la primărie, s-a uitat în acte, a venit din nou, a măsurat terenul, s-a întors
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
ani? Fran își dădu seama că era o întrebare lipsită de tact chiar în clipa în care o rosti. Poate că Ben nici măcar nu știuse că părinții lui se despărțiseră din cauza infidelității tatălui său. — L-a iertat? exclamă Ben, aproape scuipând cuvintele. Tu chiar nu înțelegi nimic din povestea asta, nu-i așa? Fran rămase interzisă. Ben păruse întotdeauna un băiat atât de calm. — Nu, bănuiesc că nu. — Tata era cel care trebuia s-o ierte. Ea e cea care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
da’ bun... știi... — Se poate, cum nu: chiar azi am început un poloboc... Avem și pastramă bună... Poftim vinul. Dacă poftești pâne, brânză... Străinul era ostenit tare. Vorbi încet: —Să sorb întâi paharul acesta... Luă paharul, îl privi în zare, scuipă într-o parte cu înfățișare foarte trudită, apoi duse băutura la gură. —Bielșug să deie Domnul și sănătate! — Dă, Doamne! zise crâșmarul. Străinul bău jumătate de pahar, apoi se opri. Crâșmarul întrebă: —Dincotro?... Dar necunoscutul n-avu când răspunde, ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu obrajii supți și cu un nas lung, care privea spre cer. Cucoana Adela avea o pisică roșă, Floricica; cuconul Vasile, un copoi mare, Osman; și când Osman lua la goană lătrând pe Floricica, care fugea de-și scotea ochii, scuipând, cu coada înfoiată cât un măturoi - dumnealor se luau la ceartă: cucoana ridica țipând ascuțit mânile și nasul cătră cer, boierul înjura gros cu nasul întors amenințător spre pământ. Pe urmă se împăcau și dădeau vecinilor lămuriri: Ce să facem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
acolo, ca în sânul lui Avram! Ți-o spun eu, neică Marine, pe onoare! Omul dădu din cap. Crâșmarul îi puse în mână a doua țuică. O sorbi și pe asta încet. Începu după aceasta să se scociorască în chimir. Scuipă cu greață și mormăi: Nu-i!... Ce să fie? Tutun! tutun! strigă Sandu. Las’ că-ți dă boierul Niculiță un pachet!... Așa boier zic și eu; om nu glumă! Și-ai văzut ce cal are? Un zmeu, neică Marine!... Vânătorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
părea o panglică lungă, albă, întinsă pe sub cerul albastru. Din fund, din urmă, se înălțau aburii ușori, leneși, ai apei stătute; un vânt abia simțit aducea miasmele ascuțite, calde ale mâlului și ale stufăriilor putrezite. Omul vâslea, încordându-și grumazul, scuipa în palme, trăgea de mănunchiuri, și apa plescăia ușor, apoi rămânea în urmă tremurând în cercurele. Tresării. —Boierule, să nu te superi... Sunt așa eu, un om prost... Parcă ce învățătură am? De ce să mă supăr, neică Marine? — Apoi uite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]