27,370 matches
-
ultima alună din castron. Pot s-o iau? Sunt foarte proaspete. — Te rog. Papilele mele gustative cer niște ciocolată. Am făcut semn să ni se aducă nota de plată. Poate găsim pe drum un magazin deschis. Afară era clar că valul de căldură se domolise și am observat chiar că Fiona tremura ușor în timp ce ne întorceam la blocul nostru. Ne-am oprit la un chioșc cu program de noapte, de unde mi-am cumpărat un Aero și un Toblerone alb: i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
putea fi percepută decât prin atingere, astfel încât în căldura umedă a patului meu, în întunericul dormitorului meu cu perdelele trase, nu mai existam decât noi, care începeam să ne zvârcolim încet și fiecare mișcare, fiecare schimbare de poziție provoca noi valuri de plăcere, până când în cele din urmă ne legănam încoace și-ncolo ca într-un scrânciob și pe urmă n-am mai putut suporta și a trebuit să mă opresc. Și de îndată ce m-am oprit, m-am trezit, singur și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
o tuse șuietoare și văd un perete de nori cenușii denși apărând din senin. Geamul se sparge cu zgomot și într-o clipă se lovesc de mine cioburi de sticlă, care îmi străpung brațele și umerii și înăuntru pătrunde un val puternic de aer, azvârlindu-mă jos cu o viteză inimaginabilă și mă simt gol pe dinăuntru, corpul meu este o carapace goală, gura mea se cască și tot ce era în mine a dispărut sus pe cer și zgomotul este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
o ardă obrajii numai gândindu-se la asta. Dar n-o să plece. O să reziste. O să strângă mai tare paharul în mână și o să rămână pe poziție. În fond, seara asta nu prezenta nici o amenințare, dacă era s-o compare cu valurile uriașe de umilință care se abătuseră asupra ei când intrase pentru prima dată pe aceste uși, cu peste un an în urmă. Phoebe picta dintotdeauna, de când se știa, și talentul ei fusese evident de la o vârstă fragedă pentru toți în afară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
a-ți prinde în ele piciorul. În sfârșit, o serie de trepte de lemn putrezit coborau până la apă. Ajunseră taman la timp ca să vadă avionul amerizând pe suprafața luminată de lună a iazului și apoi venind spre ei și producând valuri înspumate când se opri grațios, dar cam zgomotos, la marginea pontonului. Peste câteva secunde, se deschise o ușă și șuvițele blond cenușiu ale celei mai bine plătite editorialiste britanice ieșiră la iveală. — Roddy? rosti ea, privind în semiântuneric. Fii, te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
sânii ei. Phoebe se simți împinsă pe perne. Îi simți degetele mângâindu-i interiorul coapsei. Capul i se învârtea. 13 noiembrie era doar peste șase săptămâni. Avea destule tablouri pentru o expoziție importantă? Tablouri de care era cu adevărat mândră? Valul de emoție o vlăguia și o amețea. Mintea ei era atât de ocupată cu diversele posibilități, încât i se păru cel mai simplu lucru din lume să-l lase pe Roddy să se întindă peste ea, cu kimonoul dat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
printr-o ușă din dos și m-am întors la mașină pe un drum ocolit; și astfel s-au încheiat relațiile mele cu Tabitha Winshaw. N-am mai văzut-o de atunci. Findlay privi în gol. Părea cuprins de un val de profundă tristețe și, pe moment, nu găseam nimic de spus. Era o dimineață splendidă, continuă el brusc. Soarele strălucea, cerul era senin. Frunzele începeau să devină aurii. Cunoști zona aceea, Michael? Uneori îi duc dorul, chiar și acum, Winshaw
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
oarecum mândru, fără voia lui, de fapul că ea tranformase o fermă liniștită, de modă veche, modest administrată, într-unul din cele mai mari imperii agrochimice din țară? Sau ura fusese pur și simplu risipită de-a lungul anilor de valurile de whiskey în care se cufunda zilnic, ascunzându-se din ce în ce mai puțin de ceilalți? Oricum, acum el avea viața lui, Dorothy pe a ei. În fiecare zi de lucru ea pleca la oraș, unde, pe o bucată de pământ năpădită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
de dreptate. Satisfăcea ceva primitiv din el. Singurul domeniu în care Thomas și-a găsit o satisfacție și mai durabilă a fost în acela al fuziunilor și al preluărilor prin absorbție. Un timp, compania Stewards a ocupat primul loc în valul de preluări prin absorbție care a cuprins City-ul în prima jumătate a domniei doamnei Thatcher. A devenit repede clar că dacă o bancă se dovedea capabilă să-și ajute clienții, în ciuda tuturor probabilităților, să înghită alte companii mai profitabile (nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
repet, le-am împrumutat, căci respect scrupulos proprietatea - și seara eram safisfăcut că ele îmi furnizau tot ce mi-ar fi fost necesar ca să găsesc verigile care lipseau din lanțul acestei derutante investigații. Imaginează-ți entuziasmul meu, Michael. Imaginează-ți valul de adrenalină și năvala sângelui prin venele mele bătrâne într-un torent de mândrie și extaz. M-am simțit brusc ca un tânăr de treizeci de ani. — Și? — Firește că am ieșit să caut unul. Cârciumile se închiseseră deja, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ca doi copii dintr-un ghetou dinăuntrul orașului care nu fuseseră lăsați până atunci la țară. Am ajuns la Eastbourne pe la două. Mașina noastră era singura parcată pe chei și preț de câteva minute am stat în liniște, ascultând lipăitul valurilor pe pietrișul cenușiu al plajei. — E atâta liniște, spuse Fiona; și când am coborât, deschiderea și închiderea portierelor mașinii păreau să se împrăștie și să fie absorbite de liniștea din jur: făcându-mă să mă gândesc - nu-mi imaginez de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Nu se găsesc fișele cazului meu. Le-au căutat azi-dimineață și nu erau acolo. Probabil sunt la o secretară. S-au rătăcit în sistem. Au dat vina pe vacanță. — Și ce facem acum? M-au programat din nou săptămâna viitoare. Valuri de îndreptățită frustrare se ridicară în mine. — Fiona, nu-ți pot face asta în continuare. Ești bolnavă, pentru Dumnezeu! Nu putem îngădui ca sănătatea ta să fie distrusă de niște idioți! Nu avem de gând să suportăm asta! Era doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
o mare onoare, îmi închipui. Cred că foarte puțini oameni de aici, vreo trei, patru s-au bucurat ce o asemenea onoare. Probabil monsieur de l’Estoile. Și desigur, de la sine înțeles, domnul vostru, Winshaw. Graham încercă să-și ascundă valul brusc de interes. — Mark Winshaw de la Vanguard? — Sper că îi sunteți cunoscut domnului Winshaw. Ați făcut cu el afaceri în câteva rânduri. — Da, o dată sau de două ori. E acum aici. — O, da, puteți fi sigur. Dar îi place să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ultimele zile, Graham se simțea dintr-o dată eliberat: nu exista nimic pe lumea asta mai plăcut decât să joace acest joc stupid de cărți cu o femeie tânără, frumoasă și amețită într-o cameră necunoscută și dintr-odată simți un val de dorință, pe care Lucila îl recunoscu de îndată ce-l văzu în ochii lui. Lucila își feri privirea. Terminară jocul într-o atmosferă mai liniștită și pe urmă veni vremea să se întoarcă în restaurant. Îl găsi pe Mark și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
fiecare parte a corpului ei, că din clipa aceea întreaga lume va fi percepută numai prin atingere, în asemenea măsură încât în căldura umedă a patului, în întunericul ocrotit cu draperii al dormitorului, fiecare moment, fiecare mică mișcare crea noi valuri de plăcere. Michael se temea de momentul când visul va lua sfârșit: când se va trezi ultima oară și se va pomeni singur în pat sau când îl va cuprinde un somn și mai adânc și se va cufunda într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ghetele sunt așa de urâte. Acum la pieptănat. Și coșul ăsta de unde-a mai apărut? Fi-r-ar să fie! Eh, asta e. Repede, geanta, haina, cheile, banii. La revedere, doamna Garofița! La revedere, domnu Mihai! Nu vin târziu! Și Iulia iese val vârtej din apartamentul unde subînchiriază camera de la capătul coridorului, de lângă baie. În urma ei stăpânii casei tac înțelegători. Garofița leagănă pruncul găsit la tomberon, soțul ei, cu ochelarii pe nas, scociorăște cu o daltă într-o copaie. Ani de zile au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
facem? Tu cântă acolo mai departe până vine curentul, că nu mai ține pana mult. Eu dau o fugă până la policlinică, mi-o dat ceva prin gând, bine? Nu ți-i frică, nu? Stai cuminte! Și se duce și el val vârtej pe scări. ─ Zăresc un prinț că-lare, că-lare, că-lare, zăresc un prinț că-lare, în ga-lop... Atașatul Plainjones e plictisit. Plictisit și mahmur. Și sătul până peste cap de colțul ăsta uitat de lume, îi vine să... Să ce? I-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
chiar depărtarea în care mă rotesc Eu planețica ta Care apun după tine” Exact în acest moment soarele a trecut de cealaltă parte a orizontului și în cerul vizibil al poetei apare luceafărul de seară. „Eu cea născută din spuma valurilor Trandafirii și din strălucirea nopților Eu stăpâna tuturor singurătăților” Venus de Mâlo. „Din această mare teribilă incoloră Să stoarcem vietăți colorate și pe ritmul Etern al nimicirii să le osândim Să se înmulțească.” Sună plăcut. „Să stoarcem folosesc pluralul imperial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
2006 Încep să citesc caietul semnat P.H.Lippa. Doamna Elise Bacinski știe de nedorita întârziere: i-am telefonat azi-dimineață. M-a asigurat încă o dată de libertatea pe care o am în ce privește „perioada de împrumut” a „documentului”. Titlul de pe prima pagină - Valul negru - indică genul: o nuvelă, poate un roman. Este posibil ca enigmatica sintagmă să aibă legătură cu pagina dintr-o revistă ilustrată, decupată și uitată între filele manuscrisului. Este o reproducere în sepia a tabloului intitulat Păcatul și semnat Frantz
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
măr copt pe creanga stufoasă a pomului vieții; un tril de privighetoare în concertul amestecat al nopții de vară.” (Poetul P.H.L. nu se dezminte!) «Dar cine să fie persoana „normală” în stare să-i recunoască unicitatea, să o abstragă din valul banalității zilnice și să o urce pe piedestalul recunoștinței și al iubirii?Ă Cam așa meditează eroul lui P.H.L., pus în situația de a o descoperi câte puțin, la fiecare întâlnire, cu uimire și încântare, pe Teodora. „Meditații de bătrân
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
de moment!” - comentează autorul „atotștiutor”, anticipând desfășurarea evenimentelor. Profesorul nu și dă seama cum se prinde treptat într-un păienjeniș imaginar, țesut de luminițele jucăușe din ochii ei umbriți de sprâncenele bine desenate, ce devin și mai expresivi pe fundalul valului de păr negru și des, căzut pe umeri. Aș putea spune că aici P.H.L. se lasă în voia unui stereotip romantic „prizat” din proza secolului al XIX-lea, pe care a avut-o la dispoziție în bibliotecile româno-rusești din Chișinăul
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
să ignore pentru moment posibila atingere la exigențele situației sociale sau ale prestanței profesionale. Tot efortul de analiză la rece, cu raționamentul ce îl obligă la un comportament decent și onest, este „subminat” de secunda în care „se aruncă în val”. Acum devin eu oarecum curios: cum va „rezolva” H.P.L. momentul „delicat” al revederii celor doi, de data aceasta singuri, fără a mai fi urmăriți de privirile cercetătoare ale copiilor. Este o încercare deloc simplă pentru un scriitor cu „sensibilitățile” lui
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
caută (și se găsesc!) pentru ca, împreună, să înfrunte singurătatea în fața destinului. Fiindcă toți își revendică, din adâncul ființei, dreptul la fericire, pe care îl câștigă primind și dăruind iubire, fiecare cu măsuri diferite... Conștiința diferenței apropie și depărtează, precum vântul - valurile mării... Poate că mii de povești de dragoste petrecute în lume intră în tiparul schițat mai sus. La mari distanțe în timp și spațiu, întâmplări asemănătoare se întemeiază pe bucurie, dar și pe durere; se consolidează pentru timp îndelungat ori
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
tentantă ca un vin vechi” - constată P.H.L., degustător recunoscut cândva în hrubele pline de licorile binecuvântate ale Basarabiei. Contemplându-și eroii, P.H.L. justifică într-o paranteză, din nou, dar altfel, titlul pe care ar vrea să-l dea povestirii sale: Valul negru. Este o referință la obsesia „vizuală” a Profesorului: părul ei negru vălurind pe umeri și pe omoplați, precum coama unei iepe de rasă. „Pletele ei emană o senzualitate strălucitoare!” - exclamă scriitorul, notând din nou, în aceeași paranteză, datele esențiale
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
copil nu este un simplu eveniment, ci un mister. Din clipa în care imaginația sa a început să lucreze (mai exact, după ce Teodora l-a anunțat că are de gând să păstreze sarcina cu orice risc), l-a năpădit un val de emoție și a simțit cum sufletul i se conectează, profund și determinant, la o temă veche, aceea a Sfârșitului ce lasă loc unui Început. („Profesorul, tot profesor!” - exclamă P.H.L., comentând terminologia Domnului R.: este dispus să caute peste tot
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]