5,121 matches
-
Practic, Heidegger a devenit asistentul lui Husserl. „Husserl a fost cel care m-a inițiat într-o treptată învățare a «vederii» fenomenologice: ea cerea abandonarea utilizării neexersate a unor cunoștințe filosofice laolaltă cu renunțarea la a apela la autoritatea marilor gânditori. Dar eu mă puteam despărți cu atât mai puțin de Aristotel și de ceilalți gânditori greci cu cât mai rodnică mi se arăta familiaritatea crescândă cu vederea fenomenologică pentru interpretarea scrierilor aristotelice. Firește, nu mi s-a relevat dintr-odată ce
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
într-o treptată învățare a «vederii» fenomenologice: ea cerea abandonarea utilizării neexersate a unor cunoștințe filosofice laolaltă cu renunțarea la a apela la autoritatea marilor gânditori. Dar eu mă puteam despărți cu atât mai puțin de Aristotel și de ceilalți gânditori greci cu cât mai rodnică mi se arăta familiaritatea crescândă cu vederea fenomenologică pentru interpretarea scrierilor aristotelice. Firește, nu mi s-a relevat dintr-odată ce urmări hotărâtoare avea să aibă reînnoita concentrare asupra lui Aristotel. Exersând eu însumi, predând și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
nu este o carte oarecare, ci o construcție monumentală (neterminată, din păcate!) care nu ar putea fi asemănată decât cu piramidele - dar și acestea sunt infinit mai puțin semnificative decât Dasein-ul heideggerian, îndreptățind presupunerea că Heidegger este cel mai mare gânditor al tuturor timpurilor. Anul 1928 este un „an răscolitor” pentru viața și cariera lui Heidegger. În 1928 Husserl îl propune pe Heidegger ca succesor al său la conducerea Catedrei de filosofie la Freiburg. Cu această ocazie, Heidegger devine Ordinarius (profesor
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Thomas Cawley - 1789, Joseph Alexander Fles - 1864, de exemplu), fără a li se acorda mare atenție, întrucât se considera că problema fusese deja tranșată de Brunner. A urmat episodul Claude Bernard din 1847. Fără îndoială că acesta a fost un gânditor mai mare decât un experimentator cu manualitate potrivită pentru executarea unor intervenții dificile. Pancreatectomia i s-a părut o tehnică aproape imposibil de executat. Pentru acest motiv, în momentul în care a dorit, totuși, să verifice importanța fiziologică a pancreasului
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92230_a_92725]
-
diabetul pancreatic”, a acceptat să verifice în laboratoarele lui această ipoteză, chiar dacă aceasta era contrară rezultatelor lui din 1847. Faptul că a murit înainte ca această verificare să aibă loc nu-i scade cu nimic din valoarea iluminatoare a unui gânditor care poate accepta că a greșit. 14. Politică și știință „Războiul de o sută de ani a întrerupt activitatea culturală care făcuse din Paris centrul artistic al Europei. Artiștii s-au împrăștiat în regiunile ferite de război.” Aceste cuvinte ale
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92230_a_92725]
-
punctul de vedere, de Berulle și de Baigne, au fost profund impresionați de intervenția lui Descartes. Nu atât conținutul expunerii însă le-a atras atenția, cât profunzimea gîndirii, mintea excepțională și limpezimea lui Descartes. Tocmai aceste calități, rar întâlnite printre gînditorii epocii, i au determinat pe cei doi să încerce a le folosi în scopul “reformării filosofiei în spiritul ideilor janseniste”.) Singurul rezultat al convorbirii dintre Descartes și de Berulle, a fost decizia pe care primul a luat-o, de a
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
de a ilustra apropierea dintre cei doi. Augustin este cel care, folosind toate argumentele rațiunii și toate mijloacele deținute de autoritatea, deja constituită social, a Bisericii, a contribuit fundamental la formarea dogmei acesteia. La nivelul argumentării raționale, instrumentul principal al gînditorului din Tagaste a fost îndoiala. Există interpretări conform cărora la Augustin cogito-ul este înfățișat în mod imediat, fără a se recurge la noțiunea mijlocitoare de gîndire și că existența sufletului imaterial a fost dedusă din ipoteza îndoielii, înțeleasă ca și
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
Respingi, așadar, în această privință, orice fel de mărturie a simțurilor ? A: Bineînțeles, resping totul.» ) În partea a patra a Discursului despre metodă, Descartes adoptă o atitudine identică: ) În legătură cu importanța folosirii consecvente a unei metode, respectiv a instrumentului îndoielii, ambii gînditori exprimă același punct de vedere, astfel încât pentru Augustin ) iar pentru Descartes ) Atunci cînd se consideră îndoiala din perspectiva autenticității ei, a trăirii ei ca drum real de la pre judecată la judecată, de la incertitudine la siguranță, s-ar putea face următoarea
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
și De libero arbitro, dar considerarea exclusivă a fragmentului ce înfățișează cogito-ul în De libero arbitro ar duce la concluzia eronată că între Augustin și Descartes, în privința cogito-ului, nu există nici o asemănare. Aceasta pentru că Augustin scrie: ) Iată că în cazul gînditorului medieval, existența esenței omului apare imediat, fără intermedierea rațiunii care l-a făcut celebru pe Descartes. Existența izbucnește direct, îndoială egal existență, ceea ce ilustrează infinit mai bine calitatea de intuiție a cogito-ului. Formula inspirată a lui Descartes, cu alură de
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
obiectelor de natură fizică. Legat de faptul că toate acestea sunt cauze fundamentale ale erorii specificate atât în De civitate Dei cât și în Discurs și Meditații, se observă că aceeași categorie de idei se situează în afara îndoielii la ambii gînditori. În Contra Academicos, Sfîntul Augustin afirmă: .) Aceeași idee apare la Descartes, doar că exprimată mai precis: Un alt aspect ce dezvăluie o identitate aproape perfectă între Descartes și Augustin este cel referitor la dogma metafizică cea mai apropiată cogito-ului, spiritualitatea sufletului
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
sufletului o găsim și la Augustin care folosește cuvinte asemănătoare: <citation author=”Augustin” language =”lat.”>“ignis, aer, ipsius carnis nostrae compagno vel temperamentum”</citation..) Motivul pentru care aceste reprezentări ale sufletului nu au nimic de a face, pentru cei doi gînditori, cu ceea ce sufletul este într-adevăr în viziunea lor, este unul și același: ele sunt produse ale imaginației. Aceasta este în afara conștiinței de sine care-și este suficientă sieși pentru a putea rezista oricărei îndoieli. Ceea ce izbește în această chestiune
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
conștiință: punctul în care toate conceptibilele, reale sau nu, precum și toate actele implicate, converg devenind astfel indubitabile.) În exemplul bucății de ceară Descartes vrea să dezvăluie structura inteligibilă a obiectului perceput. Demersul lui însă a fost devansat cu mult de gînditorii din secolul XII și XIII. Astfel, Petrus Abaelard, personalitate remarcabilă a veacului al XII-lea, analizînd felul în care universaliile se formează în minte, intră în contact direct cu filosofia și chiar cu psihologia. El urmărește minuțios drumul pe care
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
la o distanță de 400 de ani Ioannes din La Rochelle și René Descartes susțin aceeași idee: adevărul experienței senzoriale, imediate, nu poate fi relevat decât în intelect. Nimic nu poate susține mai bine identitatea de concepție a celor doi gînditori decât acest fragment din Meditația a II-a: .) Contemporan cu Ioannes din La Rochelle, Sfîntul Bonaventura oferă și el o explicație a felului în care sunt cunoscute obiectele exterioare. În viziunea lui acestea din urmă, prin acțiunea pe care o
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
ca intelecție pură. Aceasta este aidoma unei oglinzi care captează lumina soarelui, reflectînd-o apoi înlăuntrul eu-lui și luminîndu-l astfel. Această latură a raționalismului în general, și a celui cartesian în special, a fost însă pregătită îndelung și cu răbdare de gînditorii medievali care încă din secolul al XII-lea au început “să recunoască pentru rațiune drepturi pe care ea însăși le lăsase pradă uitării”.28) Raționalismul s-a dezvoltat încet dar sigur, ca un râu subteran, în a cărui matcă au
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
incomprehensibil al infinității lui Dumnezeu, putem afirma că raționalismul cartesian este, la origine, rezonabil, în sensul că el recunoaște limitele folosirii rațiunii. Totuși, demersul rațional al demonstrării existenței lui Dumnezeu rămîne posibil, prin modul unei intuiții intelectuale ce furnizează subiectului gînditor o cunoaștere certă. Vom vedea că stabilirea dovezilor depinde în întregime de teoria ideilor, dar înainte de aceasta ni se pare util să ne oprim asupra problemei limitelor întelegerii umane fată cu misterul divin. Cel mai potrivit ar fi să evocăm
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
ca Dumnezeu să ni se releveze în virtutea propriului nostru merit (......); a râvni, înseamnă a cere prin rugăciune mai curînd decât prin rațiune cunoașterea lui Dumnezeu”.) Două apropieri de divinitate funciar opuse. Și dacă așa cum au recunoscut Ddumnezeul infinit, cei doi gînditori au afirmat caracterul finit al naturii noastre, trebuie totuși să luăm în considerare diferența și distanța punctelor lor de vedere. Pascal afirmă: Distanța ce separă concepția eului lui Descartes de cea a lui Pascal este egală cu distanța care separă
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
este o cunoștință reală? Presupunînd chiar că Descartes ar fi admis principiul divin înainte de a filosofa, acest principiu nu este unul tragic ?..... prin aceea că jumătate din neamul omenesc rămîne oarbă în fața acestei evidențe .? Aici, este exclusiv personalitatea celor doi gînditori, cea care, în fața aceluiași principiu, modelează tiparul în care ceea ce este obscur va deveni clar (dovezile); sau ceea ce este clar va rămîne obscur (pariul). Descartes a avut nevoie de îndoială pentru a fonda o certitudine. Pascal are nevoie de îndoială
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
realității. Indiferent care dintre cele două variante ar fi adevărată, rămâne constatarea originilor relativ târzii ale elaboratelor centrate pe viața socială. Era numită de istoricul Southern a "umanismului științific" culmina în anul 1250. De mai bine de 100 de ani gânditorii medievali încercaseră să aplice în mod sistematic cunoașterea umană problemelor societății umane. Fără a ne referi aici la vreo statistică oficială sau la rezultatele vreunui studiu tematic, putem totuși presupune că astăzi există cel puțin un echilibru numeric între lucrările
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
molimelor au condus la o creștere numerică semnificativă a populației, cu consecințe directe în planul vieții sociale. Progresul tehnic, cel tehnologic, fluidizarea comunicării, a deplasării indivizilor, apariția produselor de serie ș.a. au avut la rândul lor consecințe sociale importante. Preocupările gânditorilor s-au îndreptat în mod natural către aceste fenomene și către analiza consecințelor acestora, cu scopul decriptării precoce a ceea ce rezervă viitorul. De o atenție deosebită s-a bucurat fenomenul urbanizării, precum și cele conexe acestuia, dar de cele mai multe ori centrul
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
manierei în care va evolua aceasta, este necesară studierea problemei comunității în general și, apoi, scrutarea a ceea ce s-a întâmplat în spațiul comunitar românesc. În forme diverse, direct sau tangențial, în ansamblu sau pe probleme de detaliu, nu puțini gânditori s-au dovedit atenți la astfel de probleme și la noi, ca și în alte spații. Comunitatea este nucleul demersului, privită fiind de către noi în spațiul românesc ca instituție și instituire în bună măsură absentă, mutilată, neputincioasă, lăsând astfel neîndeplinite
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
dedicată abordărilor problemei comunității în diverse spații culturale, inclusiv al nostru, pornim dinspre abordările recente către cea clasică a lui Ferdinand Tönnies. În cea de-a doua, în care vom avea în vedere aproape exclusiv spațiul românesc și în special gânditori români, vom merge dinspre Dimitrie Cantemir către elaboratele și situația din momentul actual. Prima parte construiește un instrument, o grilă, un cifru cu ajutorul căruia putem trece către partea a doua, relectura operelor unora dintre marii noștri gânditori, în încercarea de
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
și în special gânditori români, vom merge dinspre Dimitrie Cantemir către elaboratele și situația din momentul actual. Prima parte construiește un instrument, o grilă, un cifru cu ajutorul căruia putem trece către partea a doua, relectura operelor unora dintre marii noștri gânditori, în încercarea de a înțelege mai bine situația actuală și aria posibilului. Finalul subliniază necesitatea sprijinirii în spațiul românesc a agregării comunitare în spații urbane moderne și generatoare de capital social. Fiind unul dintre cele mai proteice concepte, a vorbi
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
tip de relaționare, de care ne vom ocupa și noi pe larg în această primă parte. Uneori, la acestea se face referire ca la comunitate, respectiv Comunitate. Desigur, ideal, acestea două pot fi convergente. Având în vedere aspectele concrete, mulți gânditori au utilizat termenul pentru a se referi la o modalitate de suprapunere între relații specific și o anumită arie geografică. Există o cuprinzătoare arie a disputelor cu privire la ce tip de relaționare socială este specific comunităților. Unii argumentează că în comunități
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
comunitatea nu a fost gândită doar în cheie utopică. Afirmația că termenul comunitate nu ar fi fost folosit niciodată într-o manieră nefavorabilă este exagerată, în condițiile în care există numeroase voci care subliniază potențialul opresiv al comunității. Pentru unii gânditori, comunitatea este deosebit de periculoasă, în principal raportat la libertatea individuală. Înger pentru unii, demon pentru alții. Această dublă existență este de multe ori evidentă. Asociind comunitatea cu incluziunea, prietenia, căldura, multă lume se simte bine când vorbește despre ea. În
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
a ceea ce are sau nu are etc. Datorită abundenței și diversității acestora, pentru a nu condamna discursul la o rigiditate artificială, am rezistat tentației organizării tipologice a lor. Ceea ce ne-a ghidat a fost însă o idee acceptată de mulți gânditori, și anume că varietatea structurilor de tip comunitar impune ca o definiție a comunității să fie independentă de structuri particulare. Există, pe de o parte, dezbaterea cu privire la definițiile structurale ale comunității, cu raportări la localism și etnicitate, iar pe de
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]